Kabanata 4

Desperate

Dahan-dahan kong minulat ang mga mata ko. Tumambad sa akin ang kulay abong kisame.

Sa pagkakatanda ko, nabaril ako. Bumaba ang tingin ko sa suot kong damit. Hindi ako nakasuot ng hospital gown, at hindi rin ako nasa ospital.

Nang inikot ko ang tingin sa paligid, doon ko na nakumpirma kung nasaan ako. Nasa kwarto ako ni Lisandro. Suot ko ang kanyang damit, na sobra ang laki sa akin dahil siya ay matangkad—pitong talampakan ang taas. Umabot hanggang sa ibabaw ng tuhod ko ang haba ng damit niya.

Bumukas ang pinto. Pumasok si Lisandro, kasunod ang isang doktor.

“Lisandro, hindi malalim ang tama ng bala sa kaniya kaya walang malubhang internal injury. Kailangan lang natin bantayan ang posibleng impeksyon o pagdurugo. Posible ring tumaas ang lagnat mamayang gabi bilang reaksyon ng katawan, pero normal lang ‘yan,” sabi ng doktor bago bumaling sa akin.

“Iiwanan kita ng gamot para sa sakit at antibiotic para maiwasan ang impeksyon. Magbibigay din ako ng prenatal vitamins para sa baby mo. Maswerte ka dahil daplis lang ang tama ng bala sa inyo ng baby mo. Kung malalim ang tama, maaaring mauwi ito sa miscarriage,” dagdag niya habang muling tumingin kay Lisandro.

“Maselan ang pagbubuntis ng asawa mo, Lisandro. Kailangan mong tutukan ang kalagayan niya. Iwasan niyang mapagod at mastress para maiwasan ang komplikasyon.”

I’m pregnant? Nagbunga agad ang nangyari samin ni Lisandro?

Lisandro walked the doctor out. When he returned, his eyes were dark—stormy with fury. He sat at the edge of the bed, heavy silence stretching between us. Then, he let out a deep, exasperated sigh.

“For God’s sake, you're pregnant!” he snapped, his voice filled with disbelief and rage.

“You could've put my child in danger. Dahil sa kapabayaan mo, Stella!” His hand ran through his hair before he groaned and buried his face in his palm.

“L-Lisandro, hindi ko naman alam buntis ako...” I said, my voice barely a whisper.

“You’re pregnant yet you fucking walked on that stage wearing only that fucking lingerie!” he exploded again, eyes blazing.

“Tangina! Nakita mo ba kung paano ka panoorin ng mga lalaking 'yon?” he demanded, fury dripping from every word.

“They're gawking at you like a fucking dog!” he added, scrubbing his face with both hands in frustration.

“Lisandro, parte iyon ng trabaho ko,” I said calmly, trying to explain myself despite the storm between us.

“Alin? Ang maglakad na halos parang n*******d na sa harap ng kalalakihan? Ang mang-akit ng mga matatandang lalaki?”

“Tang ina… ganun ba ang trabahong sinasabi mo?”

“Lisandro, a-ano bang sinasabi mo? I'm a model! Parte iyon ng trabaho ko bilang isang modelo!” I snapped back, my irritation starting to rise.

I gasped when Lisandro suddenly grabbed both my wrists and pinned them above my head. His grip was firm, unyielding—commanding my stillness without saying a word.

His face lowered to my neck, his breath hot against my skin. I shivered beneath him, my pulse racing. When his lips brushed against me, I felt my body go weak. He kissed me there—slow, deliberate—and then sucked hard enough to leave a mark. I whimpered, my back arching as his hand closed around my breast, firm and possessive.

His lips trailed up from my neck to my jaw, then finally hovered over mine. I could feel the tension in his breath, the storm in his silence. My lips parted unconsciously, needing him. And then he kissed me—deep, hungry, and consuming. There was no softness in it. It was rough, almost punishing, like he was taking what he believed was his.

He pulled away, only to kiss the corner of my jaw, then down again to my throat, his mouth blazing a path over my skin. I felt his large hand slide beneath the hem of his shirt—his shirt, which still hung loosely over my body—lifting it just enough to expose my bare skin.

His mouth paused at my stomach, right over the bandage. He kissed it gently, reverently, and for a brief second, there was something almost tender in his eyes. But it vanished as quickly as it came.

His mouth traveled upward, claiming every inch until he reached my chest. My breath hitched when I felt the heat of his tongue. He lavished me with attention, alternating between each side, his hand never leaving me untouched. My fingers found their way into his hair, tugging gently, helplessly, as my body responded to every move he made.

“Lisandro…” I whispered, barely able to breathe.

He didn’t stop. He didn’t speak. He just kept touching, tasting, owning—like a man starved, like I was the only thing that could quench him.

I could barely control the way my hips bucked against him, desperate, aching. He rammed two fingers inside me—no warning, no gentleness. Just raw, brutal force. The wet sounds echoed in the room, obscene and sharp, as he drove them in and out with merciless rhythm. Every thrust dragged a ragged breath from me. The slick noise of his fingers plunging into me again and again was maddening.

Something clenched deep in my belly, a pressure curling and coiling until my legs began to tremble uncontrollably.

But Lisandro didn’t stop.

He never stopped when I was on the edge.

Instead, he shoved deeper, faster—his pace ruthless, punishing. I shattered with a cry as a hot, gushing release spilled out of me, soaking the sheets beneath us. My knees gave out. My thighs trembled violently.

Still, he didn’t let go.

He grabbed my jaw, forced my gaze to meet his as his mouth crashed onto mine, fierce and consuming. My body was limp, breathless, ruined—but he devoured me like I was still his to conquer.

"Look at you," he growled, voice thick with possession. "You fucking drenched my bed."

I could barely breathe, my body spent.

“You like it when I make you lose control like that, don’t you?” he whispered against my ear, the edge of cruelty in his voice like a knife.

Then, colder—dangerously calm—he added, “I fucking hate it when I’m jealous.”

He trailed his lips down to my neck, biting down hard enough to leave a mark.

“You’re pregnant with my child, Stella.”

His fingers tightened around my waist, hard enough to bruise.

“You’re mine now. My fucking responsibility.” His dark eyes bore into mine, unblinking.

“You’re not going anywhere. You stay under my roof, in my bed, until my child is born. And even then...”

He leaned in, his voice dropping into a deadly whisper.

“Even then, I might not let you go.”

“Do you fucking understand me, Stella?”

Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko. I didn’t dare speak. I let him lift me into his arms. We moved to another room—bigger, colder, unfamiliar. He pulled out a fresh set of clothes, including new underwear, and handed them to me.

"I asked my secretary to buy this for you. Ayan na muna ang suotin mo," he said, handing them over without meeting my eyes.

“Bukas ipapakuha ko sa sekretarya ko ang iba mo pang gamit. Delikado ang buhay mo ngayon, Stella. Muntik ka ng mapahamak. Hindi ka pwedeng lumabas. Hanggang hindi nahuhuli kung sino ang bumaril sa'yo. Lalo na ngayon pinagbubuntis mo ang anak ko,” he added, his voice sharper now, filled with tension.

“Kung may kailangan ka, nandyan ang mga katulong para pagsilbihan ka. Ang kanina ang kwarto ko. Ito ang magiging kwarto mo rito.”

Napalunok ako sa aking sarili. My heart dropped. 

“A-Akala ko tabi tayong matutulog dalawa...” I said weakly, almost regretting it the second it left my lips.

He turned, gaze cold as ice.

“Baka nakakalimutan mo, Stella.” His voice was cutting, final. “May pakialam lang ako sa'yo ngayon dahil pinagbubuntis mo ang anak ko. 'Wag kang umasta na parang asawa kita.”

Then he left—just like that. No explanation. No glance back.

Napabuntong-hininga na lamang ako sa’king sarili.

He’s right.

He’s not mine. I’m not his wife.

I’m just the girl carrying his child.

To Lisandro, I’m probably just a desperate, obsessed woman—a bitch who’ll do anything to have him, even carry his child. Maybe that’s all I am to him.

But this isn’t just an obsession. I keep telling myself that. I love him. I’m really in love with him.

He’s ten years older, dangerous, and cold—everything I never had in a father. Maybe that’s why I’ve been following him for so long. Maybe that’s why I can’t stop wanting him.

I don’t want to admit it’s just some twisted obsession. I want to believe it’s real. That he’s not just someone I’m chasing, but someone I truly love.

Even if it hurts, even if he doesn’t see me as anything more than a mistake, I’m in love with him.

Sinuot ko ang damit at underwear na iniabot niya sakin kanina. Muli, naging oversized ito sa’kin. Mabilis din akong dinalaw ng antok—siguro dahil na rin sa pagod. Idagdag pa ang mga nangyari noong araw na ‘yon. Nagkaroon ng putukan at muntik na akong mapahamak.

Paglabas ko sa silid ko, binati ako ng isa sa mga kasambahay niya.

“Magandang umaga po, Ma’am Stella. Naghanda po kami ng almusal ninyo.”

“Uhm, si Lisandro? H-Hindi ba siya kakain?” tanong ko, at bumaling sa pinto ng kwarto niya.

“Ah, Ma’am, wala na po si Sir sa kwarto niya. Maaga po siyang pumasok kanina,” sagot niya. Tumango na lamang ako sa sinabi niya.

Dumapo ang tingin ko sa lamesa. Marami ang nakahandang pagkain roon, pati na mga prutas. Marami ang nakahanda. Tanging saging lang ang kinain ko, tapos uminom ng fresh milk.

Bago, bumalik ulit ako sa kwarto ko para matulog muli. Nakaramdam na naman ako ng antok. Hindi naman ako karaniwang antukin, siguro ngayon lang dahil buntis ako.

Nang magising ako, magtatakipsilim na. Ganun kahaba ang tinulog ko sa maghapon. 

Nakaramdam ako ng gutom kaya lumabas ako ng kwarto ko para kumain. Tumagal ang tingin ko sa isa pang kwarto. Tatlo kasi ang kwarto rito sa kaniyang villa. Ang kwarto ni Lisandro ang nasa unahan, habang ang kwartong tinutulugan ko ay halos katabi lang ng kanyang kwarto. Kaunti lang ang layo ng mga kwarto namin. Habang ang huling kwarto ay nasa pinakadulo ng hallway.

Dahil sa kuryosidad, pumasok ako roon.

Malinis ang paligid ng kwarto. May mga gamit din, at mukhang matagal na itong hindi tinutulugan. Gayunpaman, nanatiling malinis ang paligid nito.

Bumaba ang tingin ko sa larawan. Si Lisandro ang nasa larawan, kasama niya ang isang magandang babae. Hindi ko maaninag nang maayos ang mukha ng babae. Lumapit ako para mas makita ang larawan at hinawakan ko ang picture frame.

Matamis ang ngiti ni Lisandro sa larawan habang nakayapos siya sa bewang ng babae. Nakabaon naman ang kanyang baba sa balikat ng babae, habang nakapikit ang kanyang mga mata. Batid mong sobrang saya niya sa larawan.

Halos mamlambot ang mga tuhod ko. Nagsimula rin bumigat ang paghinga ko. Para akong unti-unting sinasakal. Umawang ang mga labi ko, habol ko ngayon ang aking mabigat na paghinga.

Ang babae sa larawan... kamukha-kamukha ko ang babae sa larawan.

Nabitawan ko ang picture frame nang biglang bumukas ang pinto. Nakagawa iyon ng matinding ingay at nabasag din. Tumalsik ang ilang parte ng bubog sa’kin at nasugatan ako.

“Tang ina! Anong ginagawa mo rito?!” galit na wika ni Lisandro sa’kin habang marahas niyang hinawakan ang pulso ko.

Bago pa ako makasagot, walang pasintabi niya akong kinaladkad palabas ng kwartong iyon. Nang makalabas kaming dalawa, binitawan niya agad ang pulso ko, pero galit na galit ang tingin niya sa’kin.

Ramdam ko ang pamamanhid sa lalamunan ko—parang may nakabara na humahadlang sa pagsasalita ko. Maraming beses akong napalunok sa sarili bago tuluyang nagkaroon ng lakas ng loob para makapagsalita.

“P-Pumasok lang naman ako roon dahil nadala ako ng kuryosidad ko. G-Gusto ko lang malaman kung anong meron sa kwartong iyon...” 

Bumaba ang tingin ko sa mga paa ko. 

“Nakita ko ang babae sa larawan, Lisandro... nakita ko ang kanyang mukha. Magkamukhang-magkamukha kaming dalawa... s-siya ba ang asawa mo?” Nahihirapan akong itanong sa kanya.

“Wala kang karapatan pumasok sa kwartong iyon, Stella! Wala kang karapatan pakialaman ang mga gamit ko rito! Tang ina! Wala kang karapatan manghimasok sa buhay ko! Hindi kita asawa—hindi ka kailanman magiging asawa ko! Wala kang kahit katiting na bahagi sa buhay ko! Nandito ka lang dahil pinagbubuntis mo ang anak ko! Kaya wala kang karapatan! Naiintindihan mo ba ako? Tang ina, wala kang karapatan!” 

Napapikit ako nang akmang sasampalin niya ako, pero hindi niya iyon ginawa. Nanatili lang ang palad niya sa ere, mistulang isang babala. Tumalikod siya sa akin nang walang kahit kaunting awa at napahilamos sa sarili niyang mukha.

Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko, pilit pinipigil ang mga luha. Nang bumalik siya at humarap muli, ramdam ko ang kanyang walang puso at malamig na pagtingin.

“You’re nothing compared to Liliana! Magkamukha lang kayong dalawa, pero malayong-malayo siya sa’yo! Siya ang babaeng mahal ko, hindi katulad mo—isang desperadang walang kwenta!” 

Animo’y tinusok niya ako ng matalim na kutsilyo sa dibdib sa kanyang mga salita.

“You’re nothing compared to her,” malamig niyang bulong sa matigas na Ingles.

Hindi ko napigilan ang pagdaloy ng luha. Bumaba ang tingin ko sa sahig, marahas kong kinagat ang labi para tigilan ang pag-iyak. Pero kahit anong pilit, hindi tumitigil ang mga luha na bumagsak sa aking pisngi. Mabilis ko itong pinunasan, pilit binabalewala ang sakit na dala ng kanyang mga salita.

“I-I'm s-sorry...” mahinang-mahinang sabi ko sa kanya. “Hindi na dapat ako pumasok pa roon... I-I'm s-sorry... Hayaan mo, hindi na mauulit. Hindi na ako mangingialam sa mga gamit mo rito... Pasensya ka na talaga,” gumaralgal ang aking boses.

Muli ko siyang hinarap, kahit pa ramdam kong nanginginig ako.

“Tama ka naman, hindi mo ako asawa. Hindi ako ang asawa mo. Nandito lang ako dahil pinagbubuntis ko ang anak mo... Alam ko naman ‘yon, Lisandro. Alam na alam ko ‘yung bagay na ‘yon. Hindi mo kailangan ipamukha sa akin nang paulit-ulit dahil alam ko kung anong parte ko d’yan sa buhay mo...”

Bumigat ang paghinga ko, kasabay ng pagdaloy muli ng mga luha sa aking pisngi.

“I know I have no right to meddle in your life... but I’m trying because I love you. Lisandro, mahal kita. This is not just a mere obsession. I know what I feel toward you. I’m sure of it... I’m in love with you, and I’m sorry if I become desperate by just loving you—by just trying so hard to fit in your world... I-I'm so-sorry.”

Halos mabasag ang aking boses habang sinabi iyon, naglalakas-loob na ipakilala ang totoong nararamdaman kahit alam kong hindi niya iyon mapapansin.

I don’t know what’s worse — that no matter how hard I try, Lisandro won’t believe I love him, or that even though he hates me, I still keep trying to be someone he wants. 

Maybe it’s because deep down, I’m just a girl with daddy issues, wanting the kind of love I never got. And Lisandro… he’s the only one who could fill that empty space, even if he hates me for it.