Kabanata 5

Invisible

Napasinghap ako sa sarili ko. Mabigat ang bawat hinga ko pagbalik ko rito sa loob ng silid. Parang may tonelang pasan ang dibdib ko. Dumapo ang dalawang palad ko sa mukha ko, tinakpan ko ito, at doon ako tuluyang umiyak. 

Walang ingay, pero ramdam ko ang pag-alog ng buong katawan ko sa bawat hikbi.

Narinig kong bumukas ang pinto. Pero hindi ko inalis ang mga palad ko. Mas lalo ko pa ngang tinakpan ang sarili kong mukha. Alam kong siya ’yon.

Si Lisandro.

Ramdam ko ang paglapit niya. May humawak sa’king siko—mahigpit, malamig. Para bang wala siyang pakialam kung masaktan ako sa pagkakahawak niya. Unti-unti niyang inalis ang mga palad ko sa mukha ko—walang pag-aalinlangan, walang lambing. Tuluyan akong napilitang harapin siya.

At doon, bumungad sakin ang mga mata niya.

Malamig. Walang buhay. Parang mga mata ng halimaw na walang puso. Nakatitig lang siya sa akin, hindi ako kinakausap. Wala man lang bakas ng awa, ni kapirasong simpatya. Ang titig niya’y parang kutsilyong dahan-dahang sumasaksak sa pagkatao ko.

Gano’n naman palagi ang tingin niya sa’kin.

Laging malamig.

Laging puno ng galit.

Parang mas lalo pa siyang nasusuklam sa’kin sa bawat araw na lumilipas. Pero kahit ganun, kahit kitang-kita kong wala siyang nararamdaman—ako, heto, alipin ng damdamin ko sa kanya. 

His eyes were always cold. Always filled with hatred.

Every day, he seemed to hate me more. Like my existence was a stain he couldn’t wash off. He didn’t need to speak to hurt me—his silence was sharp enough.

His stare? It burned. It bruised. It warned.

Lisandro wasn’t just cruel.

He was a beast.

A dangerous, merciless creature wrapped in the skin of a man. There was no conscience behind those eyes, no flicker of humanity—only control, dominance, and a quiet kind of violence that didn’t need to be loud to be terrifying.

He walked like the world belonged to him.

And maybe it did—because everyone bowed, everyone broke, and no one dared to cross him.

Except me.

And for that, he loathed me.

But I couldn’t help it. I couldn’t stay away. No matter how much he hated me, no matter how many times he tried to crush me beneath his boot—I kept coming back. Like a moth to a flame. Like prey to its predator.

I’m the broken one.

The fool who fell in love with a monster.

And Lisandro… he’s the nightmare with claws, with teeth, with a soul made of ice—and I’m the girl who walked willingly into his cage.

Nakaluhod siya ngayon sa harap ko, habang ako naman ay nakaupo sa gilid ng kama. Bumaba ang tingin ko sa first aid kit na dala niya. Tahimik kong pinapanood ang bawat kilos niya. 

Ganoon din siya—walang imik na ginagamot ang sugat ko sa siko, pati na rin ang dumaplis na bubog sa tuhod.

Nabalot ng nakakabinging katahimikan ang silid na ’to. Tanging ang mabigat kong paghinga at mga munti kong hikbi ang maririnig. Kinagat ko ang pang-ibabang labi nang maramdaman ko ang hapdi ng sugat. Napansin niyang nasaktan ako.

Dahan-dahan niyang nilinga ang mga labi. "I'm sorry..." napapaos niyang sinabi.

Nagulat ako nang biglang dumampi sa tiyan ko ang halik niya. 

"I'm sorry, baby..." malambing ang bawat salita. Mahinahon ang boses niya.

"For the baby, I'll try to hold my anger."

"I'll try to be nicer to you while you’re here by my side. I don’t want to cause you any stress. Lalo na sa bata, Stella."

"Ayokong malagay sa panganib ang anak ko," dagdag niya pa.

Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko at yumuko nang bahagya. Tama, kaya lang naman siya may pakialam sa akin dahil pinagbubuntis ko ang anak niya. Hindi ko maiwasang mapangiti nang mapait sa sarili ko.

"May sasabihin ka pa ba? G-Gusto ko na kasing magpahinga," mahina kong sabi, hindi tumitingin sa kanyang mga mata.

Muling dumampi ang halik niya sa tiyan ko. 

"I'm sorry, baby. Masyadong mainitin ang ulo ni daddy. I promise to you, I’ll try to hold my anger and be a little nicer to your mommy."

"Iiwasan na ni daddy ang pagtaas ng boses sa mommy mo," dagdag niya, habang nakatingin sa akin ang mga mata niya ngayon.

Napalunok ako sa sarili ko. Ramdam ko ang pamamaga ng lalamunan ko. Para bang nahihirapan akong mangapa ng mga salita. Mapungay ang dalawang mata niya, nakatitig sa akin ngayon. Ngayon ko lang nakita kung gaano kaamo ang tingin niya sa akin. Parang nangungusap ang kanyang mga mata.

Umawang ang kanyang mapupulang mga labi.

His stare drifted to my lips, then back to my eyes, then to my lips again.

Nagpabalik-balik ang kanyang tingin sa aking mga labi at sa aking mga mata. He licked his lips before he spoke again.

"Let's eat first, before you take a rest," napapaos niyang sinabi at tila hirap pa. "Nasabi sa akin ni Manang na buong maghapon raw nandito ka sa kwarto mo. Hindi ka raw kumain."

"Kumain na muna tayo... nagpahanda ako ng makakain nating dalawa," dagdag niya pa sa mahinahong boses.

Tumayo siya para buhatin ako. I didn’t say a word. I let him carry me, cradling me in bridal style. I rested my head against his chest and pouted softly. I could hear his heartbeat—fast and loud. Just by the sound, I knew this wasn’t a normal heartbeat. 

Was he nervous?

Maraming pagkain ang nakahanda sa lamesa. Hinayaan ko siyang sandukan ako ng pagkain. Napansin kong puro gulay ang nilalagay niya sa plato ko. Kumuha rin siya ng saging at binalatan iyon para sa akin... para sa baby.

"Uh, I just read somewhere that it's better for pregnant women to eat vegetables and fruits. Mas safe at healthy para sa baby," marahang paliwanag niya sa akin.

Hindi ako umimik sa sinabi niya. Mas minabuti ko na lang kumain nang tahimik kasabay niya. Nang mabulunan ako, mabilis siyang nagsalin ng tubig sa baso para iabot sa akin. Para painumin ako. Kulang na lang ay siya na ang magpainom at magpakain sa akin ngayon. Kulang na lang ay subuan niya ako. Punong-puno ng pag-aalala ang mga titig niya sa akin. Habang ang kanyang boses ay napupuno ng lambing.

Using his thumb, he gently wiped the side of my lips. I remained stiff because of what he did. Parang may paru-parong lumilipad ngayon sa sikmura ko.

"Be careful next time," malambing niyang sinabi.

Alam ko naman. Paulit-ulit kong sinasabi sa sarili ko—ayaw niya sa akin. Dalawang taon na akong laging sumusunod sa kanya, pero ngayon na mabait siya at mahinahon, alam kong hindi ito dahil sa akin. Para lang ito sa baby sa tiyan ko. Para sa anak niya. Hindi para sa akin. Alam ko ‘yan, sobra akong alam.

I know it too; I’m painfully aware. His care, his concern, the way his voice softens, the way his hands tremble slightly when he touches me—it’s all for the baby, for his baby. Not for me, the woman he resents deep down. But still, even as I tell myself the truth, a part of me can’t help but feel something else—something tender, something painfully sweet—because the way he treats me now is so different from the cold rage I’m used to. Lisandro used to shout, to lash out, to make me feel small and worthless. Now, his eyes look softer. His stare doesn’t burn with anger—it almost feels like he’s afraid to hurt me.

I hate it. I hate how damn good it feels.

Because maybe, just maybe, part of me wants to believe that this gentleness isn’t only for the baby—that it’s meant for me too. That the man who’s spent years pushing me away might finally be looking at me the way I’ve always longed for—like a daughter craving the love of a father she never had.

I’ve always needed him to be that safe place, that protector. My papa. But he never was. Not really.

Now, this soft version of him, this quiet kindness—it’s like tasting a forbidden fruit. It hurts, but it also fills a hollow I didn’t even know was there. I’m torn between the truth I know and the hope I dare not admit.

Lisandro’s softness is for the baby, yes. But for a moment, I want it to be for me too.

"Clarissa, pwede ba akong magtanong sa’yo?"

Si Clarissa ang pinakabatang kasambahay nila Lisandro. Siya rin ang madalas kong kausap dito. Lumapit siya sa akin at itinigil saglit ang paglilinis ng pool. Gusto ko kasing maligo, kaso marumi ang tubig. Mabuti na lang at nandyan si Clarissa.

Nag-alok siyang linisin ang pool para makaligo ako. Lumapit siya sa akin para mas marinig ang sasabihin ko.

"Tungkol saan po, ma’am?"

I licked my lips.

"About that woman... nakita ko ang picture nila sa kabilang kwarto. Si Lisandro at si Liliana... nasaan na siya ngayon?"

"Matagal na pong patay si Ma’am Liliana," tumigil siya saglit bago nagpatuloy.

"Kawawa nga si Sir Lisandro. Namatay si Ma’am Liliana sa mismong araw ng kasal nila. Ang sabi-sabi, hindi raw aksidente ang nangyari. Sinadya raw barilin ang bridal car na sinasakyan ni Ma’am Liliana."

Napahinto ako sa sinabi niya. Parang may kumapit na mabigat sa lalamunan at dibdib ko. Napalunok ako nang mahigpit.

"Galit na galit ang pamilya ni Ma’am Liliana kay Sir Lisandro. Hindi man lang niya nagawang ipagluksa ang dating nobya niya. Pinagbawalan siya ng pamilya ni Ma’am Liliana na lumapit sa anak nila.’’

‘’Pinagbawalan siyang makita si Ma’am Liliana kahit sa huling sandali."

"Mainitin talaga ang ulo ni Sir Lisandro noon. Tanging si Ma’am Liliana lang ang tumagal sa kanya."

"Nang mamatay si Ma’am Liliana, lalo pang lumala ang ugali ni Sir Lisandro. Mas lalong nakakatakot siya. Hindi ko na nakita siyang ngumiti mula noon. Laging nakasimangot, salubong ang dalawang kilay."

"Tuwing birthday ni Ma’am Liliana, nandoon lang si Sir sa dating kwarto niya rito. Nagkukulong siya doon hanggang lumubog ang araw."

"Mahigpit ding ipinagbabawal ni Sir Lisandro na pumasok sa kwarto. Siya lang ang naglilinis doon. Ang mga gamit ni Ma’am Liliana, hanggang ngayon, nandun pa rin," dagdag niya.

"Mahal na mahal siguro ni Lisandro si Liliana, no?" 

Tumango si Clarissa.

"Opo, Ma’am! Mahal na mahal talaga ni Sir si Ma’am Liliana. Siya lang yata ang nagpabago kay Sir Lisandro. Simula nang dumating si Ma’am Liliana sa buhay niya, tumino siya at tumigil sa pambabae," sagot niya, habang muling naglinis ng pool.

Parang may mabigat na bumigat sa dibdib ko. Hindi ko napigilan ang pagdaloy ng luha. Mabilis ko itong pinunasan at pilit na ngumiti sa sarili.

"Clarissa, wag mo ng linisin yan. H-Hindi na pala ako maliligo. Gusto ko na lang magpahinga sa kwarto ko," nauutal kong sabi.

"Sigurado po kayo, Ma’am? Malapit na po itong malinis."

"Bukas na lang siguro. Bigla akong inantok eh," dahilan ko at lumakad na pabalik sa kwarto ko.

Mabigat ang bawat hakbang ko pabalik sa silid ko. Mabigat din ang bawat paghinga ko.

Mahal na mahal siya ni Lisandro, at siya lang ang babaeng minahal niya. Nakakainggit.

In my life, I’ve always been confident—sometimes even arrogant. I usually get what I want. A brat like me? I’m used to all eyes on me, being the center of attention, especially from older men. That’s the kind of love I want—the strong, protective kind I never had growing up. They call it daddy issues. I call it wanting to be seen and wanted.

But Lisandro… he’s different.

It’s not just an obsession. I’ve told myself that many times. But deep down, I know the truth — I love him. Not like the crushes I had before or the way I chased attention. This is real. It’s painful and messy, but it’s love.

I love him even if he rejects me. Even if his heart still belongs to her—the woman he loved before, who’s already gone.

Even with her gone, he hates me. The way he looks at me and shuts me out hurts more than any rejection I’ve known. I’m used to attention—flirting, sweet words from men who wanted me. But Lisandro’s coldness? His hatred? I wasn’t ready for that.

I’m invisible to him. And that hurts the most.

No matter how hard I try, the tears keep falling. My bottom lip is bleeding from biting it so hard. But I can’t stop the tears from running down my cheeks.

I’m not usually this emotional. Maybe it’s because I’m pregnant. I’ve never felt jealous before. But now… now I feel it.

I’m so jealous.

Then Lisandro came in, carrying so many paper bags from luxury brands I could hardly believe my eyes.

Chanel, Gucci, Louis Vuitton, Prada, Dior—he had them all. The bags were perfect, tied with ribbons, smelling like leather and silk.

He didn’t say a word. He just dropped them on the floor like he was giving me the world.

He was spoiling me with all the luxury I wanted. Designer clothes, shoes, bags—so many things to fill my craving.

Lisandro is cold and dangerous. A man who controls everything.

But here he was, carrying my addiction in his hands.

This was his way of keeping me close.

But no matter how much he gives, it will never fill the space between us.

Because real love can’t be bought.

And to him, I’m still invisible.