บทที่ 6 ปรับความเข้าใจ

"งั้นรอให้ผ่านคืนนี้ไปก่อนแล้วฉันจะให้คำตอบเธอดีไหม?"

"อ๊ะ! ไม่ทำนะ" ลูกพีชหลุดเสียงร้องออกมาเมื่อถูกแฟนหนุ่มช้อนตัวขึ้นในท่าเจ้าสาวอย่างไม่ทันตั้งตัว เรียวปากบางเอ่ยห้ามพลางออกแรงขัดขืนจนชายหนุ่มที่กำลังจะเดินเข้าห้องนอนต้องชะงักฝีเท้าแล้วก้มหน้ามองคนในอ้อมแขนเป็นเชิงคำถามเพราะทุกครั้งที่ทะเลาะกันลูกพีชไม่เคยขัดเขาเรื่องแบบนี้เลย

"พีชไม่อยากทำ"

"ทำไม?"

"เราคุยกันให้รู้เรื่องก่อนได้ไหม พีชไม่อยากให้มันต้องจบที่เตียงทุกครั้ง แต่พีชอยากให้เราเข้าใจกันก่อน"

"พออยู่บนเตียงเดี๋ยวก็เข้าใจกันเองไม่ใช่เหรอ?"

"ถ้าเราเข้าใจกันจริงแล้วทำไมเรายังทะเลาะกันเรื่องเดิมๆ อยู่ล่ะ" ลูกพีชเงยหน้าขึ้นสบตากับแฟนหนุ่มด้วยสายตาที่จริงจังทำเอาคนตัวสูงนิ่งไป เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วยอมวางร่างบางลงบนโซฟาอย่างไม่ค่อยเต็มใจนักก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าเธอเพื่อรอฟังสิ่งที่หญิงสาวต้องการจะพูด

"ครั้งนี้คินผิดนะ" มือเล็กจับประคองใบหน้าคมคายให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากัน ภายใต้ความเรียบเฉยเธอรับรู้ถึงความไม่พอใจของเขาอย่างชัดเจนแต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ไม่ได้แย้งอะไรกลับมาทำให้ลูกพีชสบายใจไปได้เล็กน้อยที่เขายอมรับฟังเธอ

"คินตอบพีชก่อน"

"อืม"

"อย่าตอบแบบนี้ คินรู้ไหมว่าตัวเองทำผิดเรื่องอะไร"

"ฉันไม่ใช่เด็กอนุบาลนะที่ต้องมาคอยตอบผู้ปกครองแบบละเอียดอย่างนั้น"

"แต่มันคือการยืนยันว่าคินเข้าใจจริงๆ หรือเปล่า ถ้าคินเข้าใจจริงก็ต้องตอบพีชได้นะ" ภาคินพ่นลมหายใจออกมาอย่างไม่สบอารมณ์กับการที่เขาต้องมาพูดถึงความผิดของตัวเองทีละข้อราวกับเด็กน้อยแบบนี้ ใบหน้าคมคายพยายามที่จะเบือนหลบไปทางอื่นแต่ก็ถูกมือเล็กของคนที่นั่งอยู่จับไว้มั่นจนชายหนุ่มไม่สามารถปฏิเสธได้ เธอสบตาเขาด้วยสายตาที่คาดหวังแล้วเอ่ยออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นคนตรงหน้าเงียบไป

"พีชรอฟังอยู่นะ"

"ฉันใจร้อนเกินไป"

"พีชว่ายังมีอีกนะ"

"แค่นี้ยังไม่พอหรือไง ฉันยอมเธอขนาดนี้ยังไม่พอใจอีกเหรอ?"

"ที่พีชทำเพราะพีชรักคินนะ"

"..."

"คินไปพูดจาแบบนั้นกับคนอายุมากกว่าได้ยังไง พี่เขาอายุมากกว่าเราเกือบสิบปีเลยนะ ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลย คนอื่นเขาจะมองคินไม่ดีรู้ไหม"

"ที่พีชทำเพราะเป็นห่วงคินนะ" คนตัวเล็กคลี่ยิ้มบางๆ อย่างอ่อนโยนให้แฟนหนุ่มตรงหน้า ดูเหมือนยังมีอะไรหลายอย่างที่เขาจะต้องปรับปรุงและทำความเข้าใจใหม่ ภาคินอาจจะไม่พอใจที่เธองอนเขาเพราะเรื่องผู้ชายคนอื่นแบบนี้ แต่สิ่งที่เธอทำไปก็เพราะเป็นห่วงเขาว่าจะถูกคนอื่นพูดในทางที่ไม่ดี

"ต่อไปห้ามทำแบบนี้อีก แล้วคินก็ต้องไปขอโทษพี่เขาด้วย"

"ฉันว่าฉันใจเย็นมากพอแล้วนะที่ไม่ประเคนหมัดใส่หน้ามันตอนมันจับมือเธอ" หากเป็นเมื่อก่อนภาคินคงไม่รอช้าที่จะจัดการกับคนที่ถูกเนื้อต้องตัวแฟนเขาแบบนี้ สำหรับภาคินเขาคิดว่าตัวเองควบคุมอารมณ์ได้มากกว่าเมื่อก่อนแล้วตามที่ลูกพีชเคยขอไว้ แต่ดูเหมือนมันจะไม่เพียงพอสำหรับอีกคน

"ตอนนั้นมันแค่อุบัติเหตุ คินควรถามพีชก่อน"

"แล้วถ้ามันลวนลามเธอจะทำยังไง"

"พีชจะบอกคินเป็นคนแรก" ภาคินยกมือขึ้นมาลูบหน้าเบาๆ เมื่อโดนตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ดูเหมือนลูกพีชจะพยายามเป็นอย่างมากเพื่อที่จะให้เขายอมรับผิด

"แค่นี้ใช่ไหม? ถ้าสอนฉันจบแล้วก็เข้าห้องกันได้แล้ว" คนตัวสูงปัดตอบอย่างไม่ใส่ใจแล้วเปลี่ยนเรื่องในสิ่งที่ต้องการด้วยความเร่งรีบ ภาคินหยัดกายลุกขึ้นแล้วทำท่าจะอุ้มลูกพีชอีกครั้ง แต่เธอกลับยกมือขึ้นมาดันที่แผงอกแกร่งเอาไว้เป็นเชิงห้ามปรามจนชายหนุ่มต้องขมวดมองด้วยความสงสัย

"พีชยังไม่อยากทำ"

"มีอะไรอีก?"

"วันนี้พีชเพลียมากเลยขอกินข้าวก่อนได้ไหม แล้วก็อยากนอนพักแค่อย่างเดียวด้วย เพราะเมื่อคืนก็นอนไม่หลับ"

"นอนไม่หลับเพราะคิดถึงฉัน?"

"ใช่..." 

"ตอนอยู่บนเตียงถ้าเธอเก่งแบบนี้ก็คงดี" ภาคินแสร้งทำเสียงดุใส่คนตัวเล็กอย่างไม่จริงจังแล้วเบือนหน้าหลบเพื่อซ่อนความรู้สึกบางอย่าง ต่างจากลูกพีชที่อมยิ้มอย่างล้อเลียนก่อนจะลุกขึ้นไปสวมกอดแฟนหนุ่มเอาไว้พร้อมกับเกยคางลงบนแผงอกแกร่งเป็นเชิงหยอกล้อ

"เขินเหรอ~"

"เปล่า"

"ไม่จริงอะ~ คินหูแดงเลย เขินพีชเหรอคะ"

"ถ้ายังไม่เลิกฉันจะอุ้มเข้าห้องตอนนี้แหละ"

"ดุอีกแล้ว คิกๆๆ" เสียงหัวเราะคิกคักอย่างชอบอกชอบใจที่ดังออกมาเรียกความสนใจให้ชายหนุ่มอีกครั้ง เขาจ้องมองแฟนสาวที่ยืนหัวเราะอยู่ด้วยสายตาคาดโทษแต่ลูกพีชกลับแสร้งเมินเฉยต่อสายตานั้นแล้วยกมือขึ้นมาป้องปากอย่างมีจริต ถึงคนอื่นที่เพิ่งเคยเจอกับภาคินจะรู้สึกกลัวต่อภาพลักษณ์ภายนอกของเขา แต่เธอกลับมองว่ามันน่ารักเป็นอย่างมากเพราะมีเพียงแค่เธอคนเดียวที่รู้ว่าลึกๆ แล้วแฟนหนุ่มเป็นคนยังไงและภาคินก็จะใจดีกับเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น

"อ๊ะ! เหมือนอาหารจะมาแล้ว งั้นพีชไปรับของก่อนนะ" ลูกพีชรีบเอาตัวรอดเมื่อเห็นคนตรงหน้าทำท่าจะอุ้มเธออีกครั้ง นับว่าโชคดีที่ดูเหมือนอาหารที่เธอสั่งไว้จะมาส่งพอดี หญิงสาวถอยหลังออกมาสองสามก้าวแล้วออกคำสั่งกับแฟนหนุ่มก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาจากตรงนั้นอย่างสบายใจ

"ส่วนคินเตรียมน้ำให้พีชอาบด้วย เดี๋ยวพีชอาบน้ำก่อนค่อยมากินข้าวด้วยกัน"

"หืม? ทำอะไรเนี่ยคิน" เท้าเล็กชะงักไปเมื่อเห็นแฟนหนุ่มยืนรอเธออยู่ในห้องน้ำในสภาพเปลือยเปล่าอีกทั้งภายในห้องยังถูกตกแต่งด้วยเทียนเป็นจำนวนมากอีกต่างหาก เธอหรี่ตามองเขาอย่างจับผิดพลางจับผ้าขนหนูที่ปกปิดเรือนร่างของตัวเองไว้แน่นเพื่อที่จะปกป้องตัวเองจากคนตรงหน้าแต่ภาคินกลับเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาเธอแล้วรั้งเอวคอดเข้าหาจนลำตัวของทั้งคู่แนบชิดกัน

"พีชว่าพีชไม่ได้ให้คินมาเตรียมน้ำเพื่อทำแบบนี้นะ"

"คิดถึง..." ริมฝีปากหนาเอ่ยประชิดใบหูเล็กเสียงแหบพร่าบ่งบอกถึงอารมณ์ความต้องการในตอนนี้ ฝ่ามือหยาบปัดผมสีน้ำตาลไปด้านหลังอย่างอ่อนโยนจนเผยให้เห็นลำคอขาวเนียน ภาคินค่อยๆ โน้มใบหน้าลงไปสูดดมกลิ่นกายหอมหวานจากแฟนสาวด้วยความหลงไหลในขณะที่ลูกพีชเริ่มหอบหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของคนรักหนุ่ม เล็บคมเผลอจิกที่ท่อนแขนแกร่งอย่างแรงพร้อมกับใบหน้าหวานที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดเมื่ออีกคนฝังเขี้ยวลงบนลำคอระหงอย่างแรง ทว่าการกระทำของเธอยิ่งเป็นการปลุกเร้าอารมณ์ดิบของชายหนุ่มให้พลุ่งพล่านยิ่งกว่าเดิม ภาคินฝากร่องรอยไว้บนร่างกายของแฟนสาวอย่างเอาแต่ใจก่อนจะเลื่อนใบหน้ามาประกบจูบแนบชิดอย่างดูดดื่ม ฟันคมขบเม้มเรียวปากบางอย่างแรงจนได้กลิ่นคาวเลือดจางๆ ที่ติดริมฝีปากมา ลูกพีชออกแรงผลักดันลำตัวหนาให้ออกจากตัวทำให้ภาคินต้องผละจูบมาสบตากัน เธอยกมือขึ้นไปเช็ดคราบเลือดบนริมฝีปากของแฟนหนุ่มด้วยความแผ่วเบาแล้วเอ่ยบอกเสียงอ่อนโยน

"ทำแบบนี้พีชเจ็บนะ"

"ไหนบอกว่าจะยอมฉันทุกอย่างไง" ภาคินจับมือเล็กขึ้นมาแนบที่แก้มสากพลางจุมพิตที่ฝ่ามือของเธอเบาๆ จนลูกพีชอดที่จะลอบยิ้มออกมาไม่ได้ ชายหนุ่มคงไม่รู้ตัวว่าเขากำลังอ้อนเธออยู่และมันก็ได้ผลเป็นอย่างดี 

"งั้นทำเบากว่านี้หน่อยได้ไหม พรุ่งนี้พีชต้องไปเรียน"

"จะพยายาม" ร่างสูงนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะยอมตอบตกลงตามที่แฟนสาวต้องการ ท่อนแขนแกร่งช้อนตัวลูกพีชขึ้นในท่าเจ้าสาวด้วยความรวดเร็วแล้วพาเธอไปที่เคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าด้วยกัน