Tous les chapitres de : Chapitre 1 - Chapitre 10

@บ้านหลังใหญ่ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มของร่างบางที่นั่งอยู่ในห้องรับประทานจ้องมองข้อความที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือในมืออย่างไม่ละสายตา ลูกพีชเผลอถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้าที่ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของเธอกับแฟนหนุ่มจะดูไม่ดีขึ้นเลย ทั้งๆ ที่เธอกำลังน้อยใจกับการกระทำของเขาแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รู้อะไรเลย"ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ" เสียงเข้มของชายหนุ่มฉุดรั้งสติของหญิงสาวกลับมาอีกครั้ง ลูกพีชรีบเก็บโทรศัพท์มือถือลงอย่างลนลานเมื่อเห็นว่าคนที่เพิ่งเดินเข้ามาคือใคร เธอรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วส่งยิ้มหวานให้คนตรงหน้าเพื่อไม่ให้โดนจับได้"พี่พิชญ์มาตั้งแต่ตอนไหนเหรอคะ พีชไม่ได้ยินเสียงเดินเลย วันนี้ตื่นเช้าเหมือนกันนะเนี่ย~""อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะพีช" พิชญ์กดเสียงต่ำพลางหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ไปด้วย ดวงตาคมกริบจ้องมองน้องสาวเพียงคนเดียวที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาเคร่งขรึมจนลูกพีชเริ่มทำอะไรไม่ถูก"ตอบพี่มาว่าทะเลาะกับมันเหรอ แล้วมันได้ทำอะไรพีชไหม""พี่พิชญ์รู้ได้ยังไงคะว่าเป็นเรื่องนั้น พีชแค่คุยกับเพื่อนเองนะ""ถ้าพีชยังโกหกพี่อีก พี่จะให้เราเลิกกับมัน" ชายหนุ่มยื่นคำขาดเมื่อไม่ได้รั

"มีเงินสดใช่ไหม" ใบหน้าคมคายหันมาถามร่างบางในชุดนักศึกษาที่นั่งอยู่ด้านข้างหลังจากที่รถยนต์คันหรูจอดสนิทหน้าอาคารเรียนของหญิงสาวแล้วพร้อมกับหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทไปด้วยแต่ลูกพีชกลับโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วถามกลับอย่างทะเล้น"ถ้าไม่มีจะให้เหรอคะ""พี่มีติดตัวเจ็ดพันนอกนั้นเป็นบัตรเครดิต เธอเอาไปก่อนเพราะในมหา'ลัยคงใช้เงินสด" พิชญ์เมินเฉยต่อท่าทีของคนด้านข้างพลางยื่นเงินสดไปตรงหน้าเธอในขณะที่ลูกพีชมองเงินจำนวนหนึ่งตรงหน้าอย่างครุ่นคิดพักหนึ่งแล้วจึงหยิบมันมาใส่กระเป๋าสะพายข้างใบหรูไว้ ริมฝีปากอวบอิ่มยิ้มกว้างแล้วกล่าวขอบคุณออกมาอย่างอารมณ์ดี"งั้นพีชไม่ปฏิเสธนะ ขอบคุณนะคะพี่ชายสุดหล่อ""ไปเรียนได้แล้ว ตอนเย็นเดี๋ยวมารับ""แหม เล่นกับน้องหน่อยก็ไม่ได้ ตอนเย็นพี่พิชญ์ไม่ต้องมารับพีชหรอก พีชว่าจะไปเที่ยวห้างกับเพื่อนก่อน""กลับดึกไหม จะให้คนขับรถไปรับ""ไม่ดึกค่ะ พีชนั่งแท็กซี่กลับเองก็ได้""ตามใจ ถ้าขึ้นรถแล้วโทรหาพี่ด้วย""ได้ค่าา~" คนตัวเล็กยิ้มร่าตอบกลับไปก่อนจะเปิดประตูเดินลงจากรถ คิ้วบางขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อเห็นมัดหวายที่เดินมาทางเธอพอดีพร้อมกับท่าทางที่ราวกับกำลั

@ตอนเย็นร่างบางในชุดนักศึกษาเดินลงมาจากอาคารเรียนในช่วงเวลาสี่โมงเย็นอย่างเช่นทุกวัน ลูกพีชเผลอพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เมื่อเห็นว่าแฟนหนุ่มนั่งรอเธออยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าคณะของเธอ ทั้งๆ ที่ความจริงเขาควรจะต้องอยู่ในห้องเรียนในเวลานี้ เพราะปกติแล้ววันนี้ภาคินจะเลิกเรียนประมาณห้าโมงเย็นซึ่งช้ากว่าเธอถึงหนึ่งชั่วโมง เพียงแค่นี้ก็สามารถบ่งบอกได้แล้วว่าเขาไม่ได้เข้าเรียนเพื่อมานั่งรอเธออยู่ตรงนี้"กลับห้องกัน" ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นเดินไปหาแฟนสาวทันทีแล้วเอ่ยบอกเสียงเรียบพลางเลื่อนมือไปจับที่ข้อมือเล็กไว้มั่นก่อนจะออกแรงดึงให้เธอเดินตามมาด้วยกัน ทว่าลูกพีชกลับยังคงยืนอยู่ที่เดิมจนภาคินต้องหันหน้ากลับมามอง เขาขมวดคิ้วเป็นเชิงคำถามเมื่อเห็นสีหน้าที่บึ้งตึงของเธอ"ทำไมไม่เข้าเรียน""ถ้าฉันเข้าเรียนเธอคงหนีกลับก่อน" ลูกพีชจ้องมองแฟนหนุ่มด้วยแววตาแข็งกร้าวแต่ดูเหมือนภาคินจะไม่สะทกสะท้านต่อสายตาของเธอเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าคมคายยังคงมีสีหน้าที่เรียบเฉยเหมือนเดิมราวกับไม่ได้รู้สึกอะไรต่อสิ่งที่ตัวเองเพิ่งทำไป"ทำไมคินถึงทำแบบนี้ พีชเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าต่อให้เราจะทะเลาะกัน แต่คินห้ามทำร้ายตัวเองแบบนี้"

พึบ! พึบ! พึบ!"กรี๊ดดด! พะ...พอแล้วคิน พีชไม่ไหวแล้ว" เสียงกรีดร้องดังขึ้นภายในห้องน้ำหรูอีกครั้งเคล้ากับเสียงลามกที่ดังขึ้นเวลาชายหนุ่มขยับนิ้วเข้าออกร่องสวาทของหญิงสาวอย่างแรง ร่างเล็กของลูกพีชดิ้นพล่านไปมาด้วยความทรมานที่คนตรงหน้ายังคงมอบความเสียวซ่านให้เธอครั้งแล้วครั้งเล่าจนเธอปลดปล่อยออกมาหลายต่อหลายครั้งแต่ภาคินก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุดการกระทำเหล่านั้นเลยจนความเสียวซ่านแปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดในที่สุด"คะ...คินใส่ของคินเข้ามาเลยได้ไหม พีชไม่ไหวแล้วจริงๆ" ลูกพีชเอ่ยอ้อนวอนแฟนหนุ่มเสียงสั่นเพราะเวลาตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ภาคินยังคงไม่ใส่ของเขาเข้ามาในตัวของเธอสักทีจนตอนนี้หญิงสาวคิดว่าหากยังไม่รีบจบบทรักครั้งนี้ลง เธอคงต้องทนกับความทรมานอย่างเช่นทุกครั้ง"ฉันชอบเวลาเธอขอให้ใส่คxxเข้าไปนะ""อึก!" ลูกพีชนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดเมื่อคนตรงหน้าโน้มลงมาขบเม้มที่ยอดปทุมถันอย่างแรงหลังจบประโยคโดยที่มือแกร่งยังคงขยับเข้าออกด้วยจังหวะถี่รัวอยู่เช่นเดิม นิ้วเรียวยาวควานเข้าไปที่ด้านในของช่องทางรักทุกซอกทุกมุมพร้อมกับออกแรงขูดที่ผนังด้านในเล็กน้อยจนลูกพีชน้ำตาคลอเบ้า ภาคินรุน

@ตอนเย็น-มหาวิทยาลัย"คิน?" คิ้วเล็กขมวดเข้าหากันพลางเอ่ยเรียกชื่อคนที่รอเธออยู่หน้าห้องเรียนอัตโนมัติเมื่อเดินออกมาแล้วเห็นชายหนุ่มที่คุ้นเคยนั่งรอเธออยู่ซึ่งภาคินที่เห็นคนตัวเล็กเดินออกมาแล้วก็ลุกขึ้นเดินมาหาหญิงสาวทันทีพร้อมกับของบางอย่างในถุงแบรนด์เนมที่ถือมา"วันนี้คินเลิกเรียนหลังพีชไม่ใช่เหรอ?""อาจารย์ปล่อยก่อน" ลูกพีชหรี่ตามองคนตัวสูงอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินก่อนภาคินจะอธิบายให้เธอฟังอีกครั้งเมื่อรับรู้ถึงความคิดของหญิงสาว"ฉันพูดจริงๆ ไม่เชื่อเธอลองโทรถามมัดหวายดู""แล้วหวายไปไหน?""ยัยนั่นพอเลิกเรียนก็รีบกลับไปช็อปปิ้งแล้ว บอกว่าวันนี้เป็นวันเกิดพ่อ""เลิกจับผิดฉันได้แล้ว" มือหนายกขึ้นมาบีบปลายจมูกเชิดรั้นของแฟนสาวเบาๆ ด้วยความมันเขี้ยวก่อนจะย่อตัวลงตรงหน้าเธอ สร้างความตกใจให้กับคนที่ยืนอยู่ไม่น้อย"จ จะทำอะไร" ร่างเล็กถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยความตกใจเมื่ออยู่ดีๆ คนที่ย่อตัวลงตรงหน้าก็เอื้อมมือมาคล้ายกับจะจับตรงเท้าของเธอจนหญิงสาวต้องถอยหลังอย่างอัตโนมัติ เธอทำท่าจะย่อตัวลงไปแต่กลับโดนคนตัวสูงตวัดสายตามองเป็นเชิงดุทำให้ลูกพีชชะงักไปก่อนริมฝีปากหนาจะบอกสิ่งที่เขาต้องการออ