บทที่ 5 รอให้ผ่านคืนนี้

@ตอนเย็น

ร่างบางในชุดนักศึกษาเดินลงมาจากอาคารเรียนในช่วงเวลาสี่โมงเย็นอย่างเช่นทุกวัน ลูกพีชเผลอพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เมื่อเห็นว่าแฟนหนุ่มนั่งรอเธออยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าคณะของเธอ ทั้งๆ ที่ความจริงเขาควรจะต้องอยู่ในห้องเรียนในเวลานี้ เพราะปกติแล้ววันนี้ภาคินจะเลิกเรียนประมาณห้าโมงเย็นซึ่งช้ากว่าเธอถึงหนึ่งชั่วโมง เพียงแค่นี้ก็สามารถบ่งบอกได้แล้วว่าเขาไม่ได้เข้าเรียนเพื่อมานั่งรอเธออยู่ตรงนี้

"กลับห้องกัน" ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นเดินไปหาแฟนสาวทันทีแล้วเอ่ยบอกเสียงเรียบพลางเลื่อนมือไปจับที่ข้อมือเล็กไว้มั่นก่อนจะออกแรงดึงให้เธอเดินตามมาด้วยกัน ทว่าลูกพีชกลับยังคงยืนอยู่ที่เดิมจนภาคินต้องหันหน้ากลับมามอง เขาขมวดคิ้วเป็นเชิงคำถามเมื่อเห็นสีหน้าที่บึ้งตึงของเธอ

"ทำไมไม่เข้าเรียน"

"ถ้าฉันเข้าเรียนเธอคงหนีกลับก่อน" ลูกพีชจ้องมองแฟนหนุ่มด้วยแววตาแข็งกร้าวแต่ดูเหมือนภาคินจะไม่สะทกสะท้านต่อสายตาของเธอเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าคมคายยังคงมีสีหน้าที่เรียบเฉยเหมือนเดิมราวกับไม่ได้รู้สึกอะไรต่อสิ่งที่ตัวเองเพิ่งทำไป

"ทำไมคินถึงทำแบบนี้ พีชเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าต่อให้เราจะทะเลาะกัน แต่คินห้ามทำร้ายตัวเองแบบนี้"

"ฉันทำร้ายตัวเองตรงไหน? แค่มานั่งรอเธอนี่เหรอที่ฉันทำผิด"

"ใช่มันผิด คินไม่เข้าเรียนแล้วอนาคตของคินล่ะ มันอาจจะเป็นแค่เรื่องเล็กๆ สำหรับคินนะ แต่พีชก็คงไม่สบายใจเหมือนกันที่คินต้องเสียการเรียนเพราะพีชแบบนี้"

"ดูเหมือนฉันทำอะไรก็ผิดไปหมดเลยนะ"

"ไปกันใหญ่แล้วคิน" น้ำเสียงที่ราวกับกำลังน้อยใจของแฟนหนุ่มทำเอาหัวใจดวงน้อยกระตุกสั่นไหว ถึงจะไม่พอใจกับการกระทำของเขาแต่ลูกพีชก็รู้ว่าชายหนุ่มรักเธอมากแค่ไหน และเพราะเธอเองก็รักเขามากเหมือนกันจึงทำให้ทั้งคู่ยังอยู่ด้วยกันตรงนี้แม้จะมีเรื่องทะเลาะกันบ่อยก็ตาม แต่หากภาคินรักตัวเองมากกว่านี้มันก็คงจะดีต่อความสัมพันธ์ของทั้งสองคนไม่น้อย สิ่งที่ลูกพีชต้องการมากที่สุดคือการที่ภาคินสามารถรักเธอไปพร้อมๆ กับรักตัวเองได้

"พีชเคยบอกแล้วไงว่าพีชอยากให้คินรักตัวเองมากกว่านี้"

"กลับไปคุยกันที่ห้อง" ชายหนุ่มปัดตอบไปอย่างไม่ใส่ใจแล้วจูงมือแฟนสาวอีกครั้งซึ่งครั้งนี้ลูกพีชก็ยอมเดินตามไปอย่างว่าง่ายเพราะเธอเองก็ไม่อยากจะปล่อยให้ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดแบบนี้เหมือนกัน

@คอนโดภาคิน

"ทำอะไรอยู่" ปากหนาเอ่ยถามแฟนสาวอย่างไม่ไว้ใจเมื่อเห็นเธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาหลังจากที่ถึงห้องแล้ว เพราะตลอดทางที่ขับรถมาลูกพีชก็เล่นโทรศัพท์ตลอดเวลาเช่นเดียวกันทำให้เขาไม่ไว้ใจว่าเธอคิดจะหนีเขาไปอีกหรือเปล่า

"พีชสั่งอาหารอยู่ เผื่อคินอยากกินอะไร"

"แล้วตอนในรถล่ะ?"

"พีชส่งบอกพี่พิชญ์ว่าไม่ได้กลับบ้าน"

"แปลว่าวันนี้เธอก็คิดที่จะกลับไปนอนบ้านตั้งแต่แรกงั้นเหรอ ถ้าฉันไม่ตามเธอกลับ เธอก็จะหลบหน้าฉันอีก?"

"ไม่ใช่นะคิน ตอนแรกพีชแค่คิดว่าจะไปเดินห้างเฉยๆ พี่พิชญ์เลยให้ส่งบอกตอนเดินเสร็จแล้ว" ลูกพีชรีบอธิบายไปด้วยกลัวว่าแฟนหนุ่มจะเข้าใจผิด เพียงแค่ได้เห็นสีหน้าของเขาตอนนี้ก็พอจะเดาความรู้สึกได้ไม่ยาก แต่เธอไม่ได้คิดที่จะหลบหน้าชายหนุ่มแบบนั้น ลูกพีชคิดว่าพอเดินห้างเสร็จก็จะกลับมาคุยกับภาคินอยู่แล้วไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ยอมตามเขามาง่ายๆ แบบนี้

"ในขณะที่ฉันต้องนอนไม่หลับทั้งคืน แล้วไปนั่งรอเธอที่มหา'ลัยตั้งแต่เช้า แต่เธอกลับคิดจะไปเดินห้างตอนเลิกเรียนงั้นเหรอ" ภาคินเค้นหัวเราะอย่างเย้ยหยันให้กับคำตอบที่ได้รับ เพราะดูเหมือนจะมีแต่เขาที่ต้องทรมานอยู่คนเดียวกับการไม่มีคนตัวเล็กอยู่ด้วย แต่ลูกพีชกลับดูไม่คิดอะไรเลย

ใบหน้าหล่อเบือนหน้าหลบสายตาพลางทำท่าจะหมุนตัวเดินออกไปแต่ก็ถูกมือเรียวมาจับที่ท่อนแขนแกร่งไว้ก่อน ลูกพีชจับลำตัวหนาให้หันหน้ามาสบตากันอีกครั้งแล้วอธิบายให้แฟนหนุ่มฟังอย่างใจเย็น

"พีชไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนะ ที่พีชไปเดินห้างก่อนก็เพราะอยากจะจัดการกับอารมณ์ของตัวเองเหมือนกัน พีชก็ไม่ได้รู้สึกดีหรอกที่เราต้องมีปัญหากันแบบนี้"

"เมื่อคืนพีชก็คิดถึงคินมากเหมือนกัน" ริมฝีปากอวบอิ่มคลี่ยิ้มบางๆ ให้ชายหนุ่มตรงหน้าอย่างอ่อนโยนก่อนจะสวมกอดเขาไว้ด้วยความคิดถึง กลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำหอมที่คุ้นเคยบนเสื้อนักศึกษายังคงทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายได้เหมือนทุกครั้ง ท่อนแขนเรียวเล็กกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นพลางแนบพวงแก้มลงบนแผงอกแกร่งเพื่อส่งผ่านความรู้สึกของตัวเองให้แฟนหนุ่มได้รับรู้ก่อนจะพูดความรู้สึกของตัวเองออกมาอีกครั้ง

"พีชไม่ชอบที่คินหึงมากแบบนี้ ขนาดที่ไปทำตัวไม่น่ารักกับคนอื่น แล้วพีชก็น้อยใจด้วยที่คินทำเหมือนพีชเป็นผู้หญิงที่ชอบนอกใจแฟนแบบนั้น"

"ฉันไม่เคยมองเธอเป็นแบบนั้น"

"แต่การกระทำของคินมันทำให้พีชคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้จริงๆ นะ พีชยอมคินทุกอย่างเลย แต่เราค่อยๆ ปรับตัวกันเรื่องแบบนี้ได้ไหม? พีชไม่อยากต้องทะเลาะกันแล้ว"

"จะยอมฉันทุกอย่างจริงๆ เหรอ?" ภาคินจับคนตัวเล็กให้ผละตัวออกมาสบตากัน ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองใบหน้าหวานอย่างพยายามสื่อความหมายบางอย่างจนหญิงสาวเริ่มหายใจติดขัด เธอเม้มปากเข้าหากันแน่นอย่างครุ่นคิดก่อนจะตอบกลับอย่างไม่ค่อยเต็มเสียงนัก

"ทะ...ที่ผ่านมาพีชก็ยอมคินทั้งหมดแล้วนะ แต่พีชอยากให้คินใจเย็นและฟังพีชบ้าง"

"งั้นรอให้ผ่านคืนนี้ไปก่อนแล้วฉันจะให้คำตอบเธอดีไหม?"