Ivy’s POVMabilis kong pinagpupulot ang mga gamit sa loob ng kwarto—mga damit, bag, kahit mga libro at mga lumang gamit na nakatambak sa gilid—at isa-isang itinapon kung saan-saan. Hindi ko na iniisip kung masisira ba ang mga iyon. Wala akong pakialam kung may mabasag. Ang tanging laman ng utak ko ngayon ay ang paulit-ulit na balita sa social media: si Cayden at si Eunice, magkasama na naman.Sa bawat swipe ko kanina sa phone, puro larawan at video nila ang bumungad—nakangiti, nakahawak ang kamay ni Eunice sa braso ni Cayden habang nakangiti, at tila ba walang ibang tao sa paligid. At ako? Para akong isang tanga na nanonood sa mga larawang iyon habang pakiramdam ko ay may humahapdi sa dibdib ko.“Nakaka-inis!” sigaw ko, halos mabasag ang salamin sa dami ng galit ko. Tinapon ko ang isang maliit na vase sa sahig at kumalat ang mga piraso nito.“Iha, tama na iyan. Let’s go, malelate na tayo sa flight,” awat sa akin ni Mommy mula sa may pinto.Mariin kong pinikit ang mga mata, pinipigilan
"Bakit kasi namimilit ka eh sa ayoko," mariin kong tugon, tumataas na ang tono ng boses ko habang pinipigilan ang sarili kong huwag sumabog. Ramdam ko ang panginginig ng dibdib ko, parang bawat tibok ng puso ay may kasamang galit na pinipilit kong lunukin."Nagtatampo ka ba sa akin, wife, dahil hindi kita sinama kanina sa office?" ngumisi siya na parang nang-uuyam, yung tipong may alam siya na hindi ko alam. Talaga ba? O ayaw mo lang talagang makita kong magkasama kayo ni Eunice?Napakagat ako sa labi, pilit pinapakalma ang sarili pero sa sobrang inis, itinulak ko siya at kinuha ang cellphone ko. Mabilis kong binuksan ang gallery at hinanap ang screenshot—ang ebidensyang matagal ko nang kinikimkim. Yung kuha sa hospital kung saan kitang-kita silang magkasama, masyadong magkalapit para sa isang lalaking may asawa. Inabot ko iyon sa kanya, halos manginig ang kamay ko. Kita ko ang pagkagulat sa mukha niya, bago siya malamlam na tumingin sa akin, para bang may gustong sabihin pero natitig
Kumain lang ako nang kumain hanggang sa maamoy ko ang sinigang na baboy. Mainit pa ang sabaw, humahalo sa hangin ang maasim na halimuyak nito na tila ba yumayakap sa akin mula ulo hanggang paa. Sa bawat singhot ko ay parang gumagaan ang dibdib ko, kahit papaano. Mas lalo akong natakam at pansamantalang nakalimutan ang sakit na kanina pa nakabigkis sa puso ko dahil kina Cayden at Eunice.Sa loob ng kusina, naririnig ko ang bahagyang paglalagaslas ng tubig mula sa gripo, kaluskos ng mga kubyertos, at mahihinang tawanan ng mga kasambahay na para bang walang mabigat na problema sa mundo. Naiinggit ako—dahil sa gitna ng kaguluhan ng emosyon ko, sila ay may sandaling normal na ligaya.Ilang minuto pa ng paghihintay, at tuluyan nang naluto ang gusto kong kainin. Mainit pa ang usok na pumapailanlang mula sa mangkok habang inihahain ko ito sa mesa. Magana akong kumain kahit na mag-isa lang ako sa hapag. Ang bawat subo, parang pilit kong isinasaksak sa tiyan para punuan ang puwang sa dibdib ko.
Tahimik akong lumabas ng clinic kasama ang mayordoma at ang bodyguard na sumundo sa amin. Hawak ko pa rin ang sobre ng test result—parang mabigat itong bato sa kamay ko.Pagliko namin sa main lobby, biglang bumagal ang hakbang ng bodyguard. Sinundan ko ang direksyon ng tingin niya—at doon ko sila nakita.Si Cayden.Kasama niya si Eunice.Magkalapit silang naglalakad, nakadikit ang kamay ng babae sa braso niya, at may mga ngiting para bang sila lang ang tao sa buong lugar. Dumiretso sila patungo sa isang private room, hindi man lang tumitingin sa paligid.Ramdam ko ang paghigpit ng dibdib ko, pero nanatili akong nakatayo, nakapako ang tingin sa kanilang dalawa.“Ma’am…” maingat na tawag ng mayordoma, pero halata ang pagbabago sa tono niya—may halong pagkadismaya at pagkabigo. Hindi niya inasahan na ganito ang makikita niya, lalo na pagkatapos ng nangyari ngayong araw.Tahimik lang ang bodyguard, pero kita ko ang paraan ng pagkuyom niya ng panga, para bang pinipigilan ang anumang reaksy
Ngumiti ako nang bahagya at umupo sa mahabang mesa. Matamlay akong kumain, habang nakatayo ang apat na kasambahay sa gilid, pinapanood lang ako.“Pwede bang samahan niyo ako kumain?” tanong ko, may halong lungkot.Nagkatinginan sila, saka sabay-sabay na umiling.“Hindi po pwede, ma’am. Hindi dapat kasabay ang amo,” paliwanag ng mayordoma.“Pero ako naman ang nag-request. Kaya samahan niyo na ako. Ang lungkot kasi,” pilit kong sabi, may bahagyang pakiusap sa boses.Umiling pa rin sila, pero kalaunan ay napapayag ko rin. Kahit saglit lang, nagkaroon ako ng kasabay sa pagkain.Pagkatapos kumain, umakyat na ako sa kwarto. Ganun pa rin—nakaupo si Cayden, nakatutok sa laptop.May biglang tumunog na cellphone niya. Kinuha niya iyon at dumiretso sa veranda, nilalampasan lang ako na parang wala ako sa kwarto.Hindi ko napigilang lumapit nang palihim, pinapakinggan ang boses niya habang sinisigurado kong hindi niya ako mapapansin.“What is it this time, Eunice?” malamig niyang tanong sa kabilan
May bahagyang gumalaw sa kaliwa ko—isa sa mga senior managers na kanina pa pilit pinapakalma ang sarili. Namumutla siya, at halata sa mahigpit na pagkakahawak sa folder na nanginginig ang kamay niya. Para bang bawat segundo na lumilipas, mas lalong bumibigat ang hangin sa conference room.“Five million pesos worth of contracts were lost because you missed the deadline,” patuloy ni Sir Cayden, mabagal at malinaw ang bawat salita, pero ramdam ang bigat at latay. “And you expect me to smile? You expect me to understand? This company is built on precision, discipline, and fearlessness—three things you obviously don’t have.”Sa bawat salita niya, para bang pumapalo ang isang malamig na martilyo sa mesa—hindi maingay, pero matindi ang tama. Wala siyang itinaas na boses, pero mas nakakatakot iyon kaysa sa sigawan.Alam kong sanay na siya sa ganitong eksena, at sanay na rin kami sa ganitong klaseng meeting, pero ngayong araw… may kakaiba. Parang may bigat na lampas sa trabaho ang dala niya. N