Chapter 2 || Meeting the past

Meeting the Past

Nakarating kami sa sa eskwelahan at hindi ko aakalaing makapasok din sa gate sina Tyler ng walang kahirap-hirap. Kilala daw sila ng guard at may Cheering Contest naman na ginaganap kaya open ang gate para sa mga bisita.

"Kris! Roce! Kailangan niyo na daw magbihis para makapag make up na kayo. Tapos na ang lahat ng girls magmake up kayo na lang." Nagulat ako sa biglaang pag sigaw ng kaklase kong lalaki tumatakbo papalapit sa amin. Ako ang leader pero hindi ko sinabing magiging good role model ako ‘no.

"Ha? Bat ang aga?" tanong ko nang makalapit siya samin.

"Hapon na Kris," pabalang na singit ni Tyler sabay tawa.

"Gusto mong umuwi? Open ang gate o gusto mo ihatid pa kita?" sabi ko sabay paningkit ng mata sakanya.

"Ano ka ba Kris wag na, ihahatid mo pa eh. Bilisan niyo na dahil magsisimula na ang Contest natin," nagmamadaling sabi ng kakalase ko

Dahil sa sinabi ng kakalase namin ay dali-dali kaming pumunta sa room namin at nagbihis at make-up.Habang sina Tyler naman ay parang preso na nakakapit sa rehas ng bintana sa room namin.

Dahil ako ang leader ng cheering ng aming section ay ako ang nag assist at nagco-command sa mga kaklase ko.

"Hi guys hahaha!” panimula ko habang nakatingin sa mga kaklase ko. Napabuga ako ng malalim na hininga. Dapat ba seryoso? Bakit ba ako ang naging leader dito? “Please form a line, seperate ang girls and boys. girls sa left kayo and boys sa right." Natatawa man ay pilit kong pinaseseryoso ang boses at mukha ko. Pagkasabing-pagkasabi ko ay agad namang bumubo ng linya ang mga kaklase ko.

"Okay, head count na tayo. Girls kayo ang mauna, start." Nag head count naman agad ang mga kaklase ko hanggang umabot sa huli at sumunod namang nag head count ang mga lalaki kong kaklase. Wala namang kulang sa amin, kaya napatango ako. Pagkatapos no’n ay umupo na kami sa bleachers na naka-researved para sa aming section.

Habang nagsasalita ang guest para sa opening program ay as usual ay hindi naman nakikinig ang aking mga mga kaklase, magtataka pa ba ako? Masisiguro ko na katangahan naman ang mga pinag-uusapan nila dahil rinig ko pa ang tawanan nila mula sa likod ko. Hinayaan ko lang silang mag usap dahil totoo namang nakakainip makinig sa nagsasalita sa stage.

Napunta naman ang paningin ko kay Tyler at Kian na sa sobrang kawalang hiyaan ay umupo pa sa bleachers ng section namin. Makikita sa mukha ni Tyler ang pagmamaka-awa pero nakangisi dahil pinilit niya si Kian na mag jack en poy. Halata sa mukha ni Kian ang pagkairita dahil sa kakulitan ni Tyler.

Itinuon ko na lang ang aking paningin sa stage kung saan nagsasalita pa rin ang guest. Nang maramdaman kong malapit nang matapos ang opening program ay tumingin ako sa mga kaklase ko taka naman silang tumingin sakin.

"After that guest, magpeperform na tayo. Prepare yourself, stay calm and always remember just enjoy the performance, ‘di na mahalagang manalo tayo basta ma-e-deliver lang natin ang ating performance ng maayos that’s enough," sabi ko at nginitian sila.

"Yes, but we need to do our best to our performance for our section. Sayang naman yung practice at pagtatalo natin habang nasa practice kung matatalo lang naman tayo," sabi naman ni Roce na seryoso ang mukha. Dahil sa sinabi niya ay agad na nagsi-singit naman ang mga kakalse namin.

"Yes, galingan natin!"

"For our section!"

"Mananalo tayo!"

"Oy! ‘wag mo kalimutan ang steppings natin ah."

"Boys ayusin niyo," sunod-sunod na sabi ng mga kaklase ko na siyang naglikha ng ingay sa paligid kaya may mga estudyante sa ibang section na napatingin sa amin.

"Okay that's enough. Pinagtitinginan na tayo, tumahimik kayo oy...Makinig na kayo sa guest," suway ko sa kanila.

Maya-maya pa ay natapos na ang opening program speech ng guest at tinawag na ang aming section upang mag perform sa gitna.

"Okay, let’s the cheering competition begin!" masiglang sabi ng emcee

"Our first contestant, the section of 11-A!!!" Lahat ay nagsi-palakpakan at kami naman ay tumungo na sa gitna, ramdam ko ang kaba ng mga kaklase ko pero mas humanga ako sa ingay ng audience lalo ng ng section ng 11-B na siyang may mga tumatalon-talon pa. Sa section B kasi ay marami-rami kaming mga kaibigan at kachismisan kaya ayun, Suport-suport.

At mas kumuha ng atensyon ko ay si Tyler at Kian na naroon sa kung saan ang drummer namin at tumatalon talon pag-cheer sa section namin. Pilit akong ngumiti ng todo per ang totoo ay sa utak ko ay natatawa ako sa ginagwa ni Tyler at Kian, para silang sira-ulo sa pag tatalon talon.

At ang pinagtaka ko ay akala ko seryosong tao si Kian base sa awra niya kanina sa bahay ng kaklase ko. Sira ulo din pala.

Nagsimula nang tumunog ang drum na senyales na magsisimula na kami o on position na. Tumunog ang kanta kasabay ng pagsayaw naming.

Patuloy naming sinasabayan ang kanta hanggang sa umabot sa part na kailangan na ulit naming mag change position dahil tatlo kami ni Roce ako at isa pa namaing kaklase ay bubuhatin ng ibang lalaki naming kaklase at ihahagis pataas.

On position na kami at nagreready upang ihagis kami sa itaas habang sumasayaw ang iba naming kaklase sa unahan ay nakaramdam ako ng takot pero nananaig ang tiwala ko sa mga kaklase kong lalaki, naka ilang practice na kami nito sa ganitong part at masasabi kong mapagkakatiwalaan ko sila.

Naging matunog ang hiyawan ng tao nung hinagis kami paitaas, nasalo naman ako ng maayos ng mga kaklase kong lalaki at inayos nila ako upang makatayo uli ako ng maayos pagitataas nila ako. Patuloy pa ding sumasayaw ang ibang kakalse ko sa harap hanggang sa matapos ang aming performance.

"Wow! What a cheering performance talaga. Nini-nerbyos ako sa pahagis-hagis nyo," sabi ng emcee na siyang kinatawa namin ng kaklase ko.

"Thank you 11-A for your performance, you may now back to your sits, relax and witness the performance of our next contestant." Sabay kami nag-bow at kumaway senyales ng thankyou para sa mga manonood.

Bumalik kami sa dati naming pwesto at sinalubong naman kami nina Tyler at Kian na siyang nakipag apir pa sakin at sinabing 'good job' daw.

Napaka mahangin talaga nang dalawang ‘to, kanina lang kami nagkilala pero sobrang close naman ata nila samin.

Pero ok na yon. Simula pa lang talaga gustong-gusto ko na makipag-close kay Tyler. Pero ngayon na nakilala ko na siya kahit hindi pa totally eh, sigurado akong kabaliwan ang daldalhin niya sa buhay ko.

Noong unang pagkita ko pa lang Kay Tyler ay nakuha niya na agad ang atensiyon ko. Ang sakit niya kasing tumingin eh na akala mo ay hinuhusgahan pati kaluluwa mo.

Masasabi kong gwapo si Tyler, na kahit sinong babae ay makakuha ng atensiyon niya. Pero ngayon masasabi kong, sa mukha lang talaga siya attractive. Nakakab*bo siyang kasama eh.

"And now, were done at our first contestant and let us all welcome our second contestants! 12-A!" Sabay-sabay kaming nagpalakpakan sa kanila. Grade 12 na sila at 1 year higher sa amin. Ang contest kasi na ito ay para sa all grade and section in Senior high schools...

Napatigil ako sa pagpapalakpak ng makita ko ang lalaking naging parte ng nakaraan ko. Ayos na ako pero hindi pa totally, but I already accept the fact.

We make memories since were in elementary grade and nag stop lang yun nung nag high school siya at umiba ng paaralan at doon nagsimula ang time na hindi na kami nag uusap, parang ang ackward na, naghihiyaan, at wala na naman sigurong rason para mag-usap pa.

Nakakalungkot lang isipin na, from near to lovers ay sa sa huli naging strangers. I know all of us grow in our own way.

Yun na siguro ang way niya sa pag grow at plano niya para sa sarili. At nakakalungkot lang na wala pala ako sa plano niya.

'All of the time palagi niyang sinasabi sa akin na palagi akong kasama sa plano niya para future, pero kabaliktaran nito ang nangyayari ngayon.'

Nagsimula na silang magperform, hindi ako makafocus ng maayos sa performance nila dahil sobrang likot ng katabi ko, sino pa ba eh si Tyler, ewan ko pero ang saya lang sa pakiramdam na were close, dati kase e mas bata pa kami at di nagpapansinan dahil sa hiya.

"Kris, di ka ba natatakot kanina nung hinagis ka nila?" tanong niya

"Hindi," maikling sagot ko

"Ano ba yan ang ikli naman ng sagot mo, habaan mo naman para masaya," nagmamaktol na sabi niya

"Kanina nang akmang ihahagis nila ako syempre natakot ako, pero may tiwala ako sa mga kaklase ko kaya di na ako natakot. Ok na ba ‘yon?" sabi ko na siyang ikinatawa niya sabay tango.

Ilang taon na ‘to? Ba’t parang bata siyang tumango, at siraulo talaga ‘tong Tyler na ‘to, akala ko ba habaan ko ang sagot ko para masaya pero tinanguan niya lang ako at ibinaling ang tingin sa nagpeperform. Ayos ka Tyler.

Habang nanunuod ako ng performance nila ay hindi ko mapigilang mapatingin sa kaniya. He grew so well pagdating sa physical appearance niya. At habang tinitignan ko siya ay talagang nagbago siya, ni walang bakas ng nakaraan na makikita sa kaniya.

Napangiti ako nang may pumasok na tanong sa isip ko. ‘Is he still knew me?’ sa awra kasi ng mukha niya ay parang ang taas-taas na niya eh, yung mataas na mahirap abutin at nakakatakot subukang abutin.

Siya pa rin ba ang lalaki sa nakaraan ko? Napangiti ako ng biglang pumasok sa isip ko ang mga nangyari sa nakaraan.

Flashback:

"Ang galing mo kanina Krissy," sabi niya sa akin sabay abot ng mineral water.

"Hindi mo na ako kailangang bolahin. Sige na at sagot ko na ang miryenda," sabi ko ng matapos uminom ng tubig. Natawa naman siya, at agad na hinagod ang ulo ko. "I knew you very well, De Castro."

"Tara na nga. Gutom nako e," sabi niya at agad akong inakay papunta sa kainan kung saan kami palagi.

Masaya na ako sa buhay ko dahil may isang tao na kayang protektahan at samahan ako sa laban ng buhay.

Pero sigurado bang hindi siya magbabago? Ganito kaya siya hanggang sa huli? Makakaya ko kaya kapag nalaman kong isang araw hindi na siya ang taong nakilala ko?