Kabanata 2

CHAPTER 2

‘Air Force sent me an invitation.’

‘Congratulations. Go ace it!’ Summer replied with a smile while waiting at the school’s gate.

Ni-click niya ang larawan ni Kelly Jane na nasa kampo ng US Airforce kung saan kita sa likuran nito ang iba’t ibang uri ng fighter jets.

Sa kauna-unahang pagkakataon ay nakaramdamn siya ng kahungkagan. Pagka-graduate niya sa military school, pinadalhan siya agad ng imbitasyon ng US airforce. Kung hindi lang siguro siya nagpakasal, siguro ay nasa kalagitnaan na siya ng training.

“It’s okay, Summer. You’re married to the man you love for years. Kahit palagi siyang wala, ang importante ay sa ‘yo siya uuwi. Ikaw ang legal na asawa,” kumbinsi niya sa sarili.

Inihanda niya ang malaking ngiti nang makita si Lucian.

“Hi! How’s school?”

“Okay,” tipid nitong sagot sabay pasok sa loob ng kotse.

Nakapwesto na siya sa driver’s seat ay saka pa lamang ito dumukwang sa para h alikan siya sa pisngi.

Pinisil niya ang pisngi nito. “Saan mo gustong kumain?”

“I want your cooking, Mama Sammy.”

“Sure.” Hindi pa sila malapit talaga ng bata subalit hindi na rin ito ganon ka-ilag sa kanya.

Nang makarating sa bahay, ay nagmamadaling bumaba ng kotse si Lucian dahil nakita ang nakaparadang sasakyan na pag-aari ni Giovanni.

“Daddy!”

Lumukso ang puso niya nang marinig ang baritonong boses ng asawa.

“Hey, Buddy. You miss me?”

“Yes! So much!”

Tinapun-tapon ni Giovanni si Lucian sa ere bago mahigpit na niyakap.

“Hindi ka nagsabi na uuwi ka,” malumanay niyang wika.

“I want to surprise Lucian,” simpleng sagot nito at saka siya iniwan bitbit ang anak. Napasukan niya ang dalawa sa kusina.

May niluluto si Giovanni kaya ngiting-ngiti ang bata.

“That’s my Mommy’s favorite!”

“I know, Buddy. I cook it for you.”

Inihain nito iyon sa mesa. Siya naman ay inilabas ang mga niluto kanina para initin dahil may allergy siya sa shrimp na niluto ng asawa.

“MAMA SAMMY, can you not pick me up later again?” pakiusap ni Lucian sa kanya habang binibihisan niya ito ng school uniform.

“Bakit?”

“I want Dad to fetch me again from school. Just stay here.”

Hindi iyon ang unang beses na hiniling ni Lucian ang bagay na iyon. Simula kasi nang umuwi si Giovanni, madalas ay ito na ang sumusundo sa bata. Mag-iisang buwan na rin kasing hindi umaalis ang asawa niya ng bansa.

“Sige. Hihintayin ko na lang kayo. Magluluto ako.”

“No po. We will eat outside. Me and Dad bonding.”

“:S-Sige,” tanging nasabi niya na lang kahit nasasaktan. Ni minsan ay hindi pa siya isinama ng mga ito sa labas.

“Thank you.”

Ngumiti siya at h inalikan ito sa pisngi. Yumakap naman sa kanya ang bata bago nagtatakbo palabas ng kwarto.

Nakasulubong nito si Giovanni. Binuhat ang bata at tiningnan siya. “Don’t wait for us later. We’ll be late.”

“Ingat,” tango niya. Kinuha niya ang plintsang coat nito at siya mismo ang nagsuot sa asawa.

Lihim siyang kinikilig dahil hinayaan siya nito na gawin iyon kahit malamig pa rin na tingin ang ibinibigay sa kanya.

When the two left, Summer did a general cleaning at the house. Papagabi na siyang natapos. Sa kasamaang palad ay walang maluluto sa ref kaya nagdisisyon siya na sa labas na lang kumain.

Sa mamahaling restaurant siya pumunta. Iginiya siya ng waiter papunta sa second floor kung nasaan ang mga VIP tables.

Nagliwanag ang mata niya nang makita ang pamilyar na likuran ni Giovanni. Nasa harap nito ang anak na tila naiinip na.

“When is Mommy coming?”

“Malapit na siya,” sagot ni Giovanni.

Bumaba ang tingin niya sa cellphone nang makatanggap ng chat mula kay Dhenaly. ‘Mag-iisang buwan na pala na gising si Amber? Hindi man lang nagpakita kahit nasa Pilipinas siya matagal na.’

May bumukol sa lalamunan ni Summer. Muli niyang narinig ang boses ni Lucian.

“Mama Sammy might know, Dad.”

“She won’t. Remember not to tell a word about us seeing your mom.”

Tumulo ang mga luha niya. Lalo na nang dumating si Amber. Dumaan ito sa tabi niya bago natigilan at nilingon siya.

Napansin na rin siya ni Giovanni at Lucian. Summer walked out. Panay ang punas niya ng luha hanggang sa makalabas siya ng restaurant.

May humila sa braso niya kaya napaharap siya rito.

“It’s not what you think it is,” pasinghal na wika ni Giovanni. Madilim ang mukha nito.

His grip tightened when she didn’t say anything.

“Lucian wants to see his mom. Hindi ko pwedeng ipagkait iyon sa bata.”

Summer just nods her head.

“Do understand,” Giovanni insisted.

“Uuwi na ako,” tanging nasabi niua habang panay ang pagtulo ng mga luha niya.

“I’ll take you h—” hindi na nito natuloy ang sinasabi nang tumunog ang cellphone nito. Si Amber ang tumatawag.

Bigong pumasok siya sa kotse at iniwan ito roon.

Kinabukasan, ay parang walang nangyari kung kumilos ang dalawa. Summer shrugged it off, too. Inasikaso niya pa rin si Lucian at inihatid-sundo sa eskwela.

Giovanni went back to Russia again. Three days later, her in-laws borrowed Lucian.

Ang lungkot ng atmospera ng bahay nang maiwan siya roon mag-isa. Kaya nagdisisyon siya na magbakasyon na muna ng ilang araw.

Summer packed some clothes and left the premises. Gusto niya sanang tawagan si Auntie Stephanie para magpa-reserve ng Villa sa Casa Amara kaya lang ay wala ng battery ang kanyang cellphone.

Ang lumang sasakyan pa naman ang nadala niya kaya wala siyang wireless charger doon. Malas niya pa dahil nasiraan siya sa gitna ng daan. Halos isang oras niyang kinalikot ang kotse bago siya nakabyahe ulit.

Lampas alas-otso na nang makarating siya sa Casa Amara.

Sa gate pa lang ay nanlalaki ang mga mata ng security guard.

“Nandito si Mrs. Ivanovich,” sabi nito sa radio. “Pwedeng bumaba muna kayo, Ma’am?”

“Anong nangyayari, Manong?”

“Kanina pa po kayo hinahanap ng asawa niyo.”

“Huh?”

“Dumating po si Sir Giovanni. Sabi niya papunta ka raw dito pero nang oras na dapat nakarating ka na ay nagpakalat na siya ng mga tao para hanapin ka.”

Bago pa niya masabi na nasiraan siya ay may kotseng huminto sa harapan nila. Lumabas doon si Giovanni, madilim ang mukha nang nilapitan siya.

“Where have you been?!” galit nitong tanong sa mababang boses.

“A-Akala ko—”

“Don’t do it again!” he growled and pulled her into his arms. “You will make me go insane!”

“S-Sorry.”

Inilayo siya nito matapos ang ilang segundo para pagmasdan siya.

His warm hand caressed her cheek.

Uminit ang kanyang mga pisngi nang maalala na madungis nga pala siya.

“Nasiraan kasi ako.”

“You should’ve called me,” malambing na ang boses nito.

Parang sasabog yata ang puso niya sa mga titig nito.

Inakay siya nito sasakyan nang nagsimulang umambon na naman. Bago pa niya mamalayan ay nakakuha na ito ng villa at nakalatag na ang masasarap na pagkain sa mahabang mesa.

“Why did you leave?”

Nagtaas siya ng tingin dito nang ibinigay sa kanya ang goblet ng wine. Hindi agad siya nakasagot bagkus ay titig na titig siya rito.

He’s d amn ruggedly handsome!

Parang humaba yata ang buhok nito at halata ang mga papatubong balbas. Nang magtaas ng isang kilay ang asawa niya, ay mainit ang mga pisnging napayuko siya.

“Babalik naman ko.”

“You left the house with luggages. Wala kang kahit anong pasabi kung saan ka pupunta.”

“Magbabakasyon lang naman ako,” nakanguso niyang katwiran.

Mariin na napapikit ang asawa niya sabay hilot ng sintido nito.

“Magbabakasyon? Tatlong maleta ang dala mo.”

Mas lalo siyang napalabi. Kasalanan niya ba na talagang marami siyang anik-anik sa buhay? Na kahit ilang taon siya sa military school ay hindi pa rin talaga nawala ang pagiging ‘kikay’ niya.

“Those are my clothes. Ikaw. Bakit nandito ka na?”

“Because my wife is here! Where should I supposed to be?”

Tumambling yata ang puso niya!

Namimilog ang mga matang tiningala niya ito. “Wife?”

“Don’t be stupid. You’re my wife!”

“Pero d-di ba—”

Giovanni dropped his glass wine and grabbed her neck. Bago pa niya mahulaan ang gagawin nito ay siniil na siya ng mapusok na h alik.

Mapaghanap….mainit.

“Van, ahh… hmmnn…” The next thing she knew, Giovanni was kneeling between her legs; lapping and s ucking her p ussy.