CHAPTER 22

"Thank you, Dwight," nakangiti kong pagpapasalamat nang marating na namin ang apartment.

Marami pa kaming pinuntahan kanina. Mukhang sinulit niya talaga na kasama ako sa buong araw. Pinagbigyan ko na tutal birthday naman niya ngayon. Kaya heto, ginabi na kami sa pag-uwi.

Natanggal ko na ang seatbelt ko at handa na sana akong bumaba nang bigla niya akong pigilan sa pamamagitan ng paghawak niya sa braso ko.

"Bakit?" pagbaling ko sa kanya.

Mabilis niyang tinanggal ang seatbelt niya. Nabigla pa ako nang hawakan niya ako sa magkabila kong balikat at pinakatitigan sa mata.

"I really can't let you go, Lex. Sana ako na lang talaga. Sana ako na lang ang gusto mo."

Iniharang ko ang dalawa kong kamay sa pagitan naming dalawa saka ko siya bahagyang tinulak. Kitang-kita ko ang sakit sa mga mata niya, pero kaagad din iyong naglaho. Saka niya ginulo-gulo ang aking buhok.

Bab Terkunci

Membaca bab selanjutnya di APP