Chapter 30

Diego’s Point of View

Sa tuwing dumadalaw ako sa bahay ampunan at nakakasama ang mga batang ulila pati na rin ang mga madre na itinuring kong mga magulang noon dito sa ampunan, ay talagang sumasaya ako at nakakalimutan ko ang pagkatao ko ngayon, na isa akong miyembre ng malaking Mafia organization, pumapatay ng tao at may illegal na negosyo. I feel like I am back in my childhood, living happily with my fellow orphaned children then and the only ones taking care of us are the nuns and volunteer workers with whom we also spend time.

I am an innocent child whose only dream is to finish school and grow up simple, and my plan when I grow up is also to work in the orphanage as a volunteer worker. Pero hindi natupad ang simpleng pangarap kong iyon kundi ay naampon pa ako at nagkaroon nang marangyang buhay kaya lang hindi naman ako lubusan naging masaya dahil dala-dala ko noon ang kalungkutan sa pagkawala ng ilan sa mga mahal ko sa buhay dahil sa sunog at nahiwalay pa ako sa ibang madre dahil