Chapter 4

"Oh maaga ka yatang gumising ngayon... hindi ka nanaman ba makatulog? Hanggang ngayon ba ay dinadalaw ka pa rin ng mga bangungot mo?" Bungad na tanong ni mang Nolan sa akin pag karating niya.

Dala niya ang balde, gamit panlinis at mga lalagyan ng pagkain ng mga manok na malamang ay napakain na niya ngayon.

Malungkot akong napabuntong hininga sa tanong niya, malamang ay sobrang haggard na nga talaga ng hitsura ko para mapansin niya ang kakulangan ko sa tulog kahit malayo pa lang siya!

"Oho mang Nolan... Kanina pa akong madaling araw nagising at hindi ko na magawang makatulog ulit, " makasimangot na sagot ko sabay pahampas kong winalis ang mga nakakalat na dahon habang nanunulis ang nguso ko.

Bahagya lang siyang napabuntong hininga sa sagot ko... Alam kong hindi na bago sa kanya ang marinig iyon.

Simula kasi nang umuwi ako rito at simula nang gabing iyon ay hindi na ako makatulog ng maayos, madalas na managinip ako ng hindi maganda dahilan para hindi na uli ako makatulog.

Sa tuwing ipipikit ko kasi ang mga mata ko ay nag sisimula nang mag laro sa diwa ko ang nangyari nang gabing iyon!

Paulit ulit kong nakikita ang mukha ng mga kriminal na iyon at iyon ang pinakanakakatakot na bangungot para sakin!

Sa totoo lang pinapagod ko na nga ang sarili ko ng mga gawain sa farm sa maghapon para pag sapit ng gabi ay pagod na ang katawan ko at magawa kong makatulog pero wala pa ring epekto!

Sinubukan ko nang mag takbo takbo sa kalawakan ng farm o di naman kaya ay subukan ang sinasabi niyang tsaa na mabisang pang patulog pero di pa rin talaga ako dalawin ng antok!

Mga ala-ala lang talaga ng gabing iyon ang pumupuno sa isip ko kaya hindi ako makatulog.

Natatakot akong matulog dahil alam kong maaalala ko nanaman ang araw na nawala siya.

Nakikita ko nanaman kung paano humandusay ang katawan niya roon at kung papaano niya ako tignan bago siya bawian ng buhay!

Paulit ulit rin akong inuusig ng konsensya ko sa tuwing maaalala ko kung paano ko siya iniwang mag isa roon para iligtas ko ang sarili ko!

"Kaylangan mong ipayapa ang sarili mo... Hindi makakabuti sayo ang palagi nalang walang tulog," nag aalalang sambit niya.

Naiintindihan ko naman ang pinupunto niya pero anong magagawa ko?

"Sinusubukan ko naman ho mang Nolan," mapait na napangiti ako at muling nag pigil ng nang babadyang luha.

Lately mas lalo kong kinaiinisan ang sarili ko! I used to be very cheerful and full of life pero ngayon ay palagi nalang akong parang pinagbagsakan ng langit at lupa  dahil sa pagiging malulungkutin ko!

Marahil nakita iyon ni mang Nolan kaya naman kinuha nalang niya sa akin ang walis na ginagamit ko at itinabi iyon sa gilid bago ako hinila ng marahan sa kamay at inakay papunta sa kusina.

"Tama na muna yan, mag almusal kana muna, halika ipaghahain kita," masiglang sambit niya.

Marahil ay ginawa niya iyon para madivert ang atensyon ko sa ibang bagay.

Alam kong ayaw niya na nalukungkot ako at nag iisip ng kung ano ano.

Buti nalang talaga at nandito si mang Nolan... Dahil kung hindi ay hindi ko alam kung paano ba ako mag susurvive.

Hindi ko alam kung paano ko malalampasan ang araw araw kung wala ang pag papayo at alalay niya.

Kung wala siya sa tabi ko at kung hindi niya ako sinasamahan sa araw ay baka tinakasan na ako ng katinuan ko at nabaliw na ng tuluyan!

"Salamat po mang Nolan," buong pusong tugon ko sa kanya at inihilig ang ulo ko sa balikat niya habang nag lalakad kami.

"Wala iyon! Para namang hindi kita araw araw ipinagluluto," patay malisyang sagot niya.

Alam kong alam niya na hindi lang ang almusal na iyon ang ipinagpapasalamat ko sa kanya.

Alam kong alam niya na gusto kong ipagpasalamat sa kanya ang lahat ng bagay na ginagawa niya para sa akin.

If it weren't for him, malamang ay sumuko na ako.

"Siya nga pala... Idideliver ko mamaya yung mga itlog at gatas na nakuha natin sa mga alaga natin sa farm kaya baka gabi na ako makabalik," pag bibigay alam sa akin ni mang Nolan habang kumakain kami ng niluto niya.

"Hmm okay po," simpleng sagot ko sabay tango dahil hindi ko alam kung bakit pa niya iyon sa akin sinabi.

Palagi naman siyang nag haharvest at nag dideliver ng mga produkto sa farm pero hindi naman niya sinabi iyon sa akin.

"Bakit po?" Tanong ko nang mataman niya akong pinagmamasdan habang kumakain.

May mali ba akong nasabi?

Bakit ganyan nalang siya sa akin makatingin?

"Kaya ko sinasabi na gabi na ako makakabalik dahil ikaw muna ang kailangan mag alaga sa pasyente natin," sambit niya na medyo ikinanganga ko ng bahagya.

So I'm a sitter now?

Kaya pala siya nag papaalam sa akin.

"Ahh... Ganun po ba, sige ho," mahinang tugon ko na halatang labas sa ilong at napipilitan.

Well hindi naman ito ang unang beses na aalagaan ko ang lalaking iyon dahil halos araw araw ko naman iyon ginagawa kapag umuuwi o busy si mang Nolan... Pero hanggat maaari ay ayoko sanang maiwan na mag isa sa taong iyon.

Alam kong kailangan namin siyang tulungan pero takot pa rin talaga ako sa presensya niya.

May kung anong hindi magandang energy ang bumabalot sa kanya at hindi ko yung maipaliwanag! basta takot lang ako sa kanya.

"Ayos lang ba?" Tanong muli ni mang Nolan nang mapansin niyang natahimik ako sa hapag.

"Po? Ayos lang po," tipid na tugon ko dahil wala ako sa mood na makipagtalo pa lalo na kung dahil lang sa taong iyon ang usapan!

Marahil ay hinihintay o inaasahan niya na tumanggi ako na bantayan ang lalaki... Well ayoko mang mag alaga ng iba ay hindi naman kaya ng konsensya ko na iwanan nalang ito roon.

Maybe I'm a little bitchy, but I'm not that heartless!

Pero kailan kaya magigising ang kumag na yun?

"Pero palagay nyo ho ba magiging pa siya? Ilang araw na siyang ganyan lang..." Pag sasatinig ko ng nasasaisip.

kahit kasi wala akong pakialam sa taong iyan ay hindi ko pa rin maiwasang mag alala.

baka mamatay iyan sa amin at kami pa ang sisihin! dagdag nanaman siya sa konsensya ko!

"Hmm... "Napaisip din si mang Nolan, "stable naman ang lagay niya at naghihilom din ng mabilis ang mga sugat niya kaya wala akong nakikitang rason para hindi siya magising," Sambit niya habang inililigpit ang mga pinagkainan namin.

Hindi ko alam kung ganun talaga ang iniisip ni mang Nolan o sinabi niya lang iyon dahil yun din ang gusto niyang paniwalaan at para siguro hindi na ako mag alala.

"Hmmm..."napasandal nalang ako sa upuan.

"Huwag kang mag alala... Magigising siya," paniniguro ni mang Nolan sabay tapik sa balikat ko bago tuluyang lumabas ng bahay.

Sumunod din ako sa kanya at pinanood siyang ikarga ang mga produkto dahil ayaw naman niyang tulungan ko siya.

"Mauuna na ako, mukhang uulan... Dapat makapag deliver ako ng maaga," paalam niya sa akin matapos ikarga ang huling basket ng itlog na idideliver niya.

"Sige ho, ingat kayo," paalala ko naman bago siya tuluyang nawala sa paningin ko.

Dahil maaga pa naman at wala akong ibang gagawin ay kumuha nalang ako ng mga kasangkapan para mag tanggal ng damo sa paligid ng bahay.

Mang Nolan have been busy this past few days kaya hindi siya nakakapagdamo kaya ako na ang gagawa nang sagayon ay makapag palipas oras ako.

Sa araw araw kasi na lumilipas ay hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko rito... Gusto kong bumalik sa buhay ko sa syudad pero alam kong hindi ko iyon maaaring gawin.

Takot pa rin ako kahit na lumuwas man lang sa farm na ito.

Nangangamba ako na kapag lumabas ako ay makita ako ng masasamang taong pumatay kay enzo.

Alam kong hanggang ngayon ay pinaghahanap pa rin nila ako.

Takot akong baka masundan nila ako dito at may iba pang madamay.

Kaya kahit bagot na bagot na ako sa mag hapon at sa araw araw ay wala akong magawa kundi ang humanap nalang ng mapaglilibangan.

This is so unfair!

Yung kinakailangan kong mamuhay sa tago at sa takot kahit wala naman akong kasalanan habang ang tunay na may kasalanan ay malaya sa buhay nila!

"Aw shit!" Napamura nalang ako ng wala sa sariling mapaso ako ng mainit na tubig na isinasalin ko sa maliit na planggana.

Marami rami na akong natanggal na damo sa bakuran kaya napagpasyahan kong pumasok na muna tutal mataas na rin ang sikat ng araw at masakit na sa balat.

Naalala kong kailangan ko nga palang alagaan ang estrangherong lalalaki kaya naman kasalukuyan akong nag hahanda ng maligamgam na tubig sa planggana kung saan nag piga rin ako ng bimpo na ipupunas ko sa kanya.

Mabilis na isinahod ko sa gripo ang bahaging napaso sa kamay ko at nang medyo nawala na ang kirot ay dinala ko na ang palanggana sa silid kung saan namamalagi ang lalaki.

Maingat na inilapag ko iyon sa maliit na mesang naroon at dahan dahan akong lumapit sa tabi niya.

Saglit ko siyang pinagmasdan... He looks so peaceful considering the condition that he's in now.

Kung titignan siya habang natutulog ay parang hindi siya makakagawa ng kahit anong masama, pero paano naman niya ipaliliwanag ang mga tama ng bala na natamo niya kung hindi talaga siya masamang tao hindi ba?

Dahan dahang inalis ko ang kanyang pantaas para mapalitan ko ang benda ng mga sugat niya.

Nang maalis ko ang mga gasa na si mang Nolan ang nag lagay ay napako ang tingin ko sa tatlong sugat na tama ng baril sa bandang dibdib niya.

Marami pa siyang natamong sugat sa ibang parte ng katawan pero mukhang ang tatlong iyon ang nakapuro sa kanya.

"You must have been in so much pain," usal ko na may nangingilid na luha sa mga mata.

Nanginit ang paligid ng mata ko at nag badya ang mga luha sa mata ko nang makaramdam ako ng awa habang nakamasid sa mga pinsala niya.

Alam kong ibang tao ang kaharap ko ngayon pero sa tuwing makikita ko ang tama ng bala sa katawan ng lalaking ito ay si Enzo agad ang naaalala ko.

Kakaibang lungkot ang hatid sa akin ng tanawing iyon... Maybe this is why I hated his presence, because it reminds me of that night!

Sobrang sakit at hirap siguro ng gabing iyon para kay Enzo... Sobrang takot na takot siguro siya.

"I'm sorry," wala sa sariling sambit ko habang may naglalandas na luha sa mga mata ko.

Yan ang salitang gusto kong sabihin kay Enzo pero hindi ko nagawa...yan ang katagang gusto kong marinig niya kung sakaling naririnig niya ako.

I'm sorry that he had to go through that.

I'm sorry that I can't do anything to save him and spare him from the pain!

Sa sobrang sakit ng nararamdaman ko sa dibdib ko ngayon ay hindi ko alam kung bakit pero namalayan ko nalang ang sarili ko na humahagulhol habang hinahaplos ang paligid ng mga sugat ng hindi kilalang lalaki.

pinaglandas ko ng paikot ang daliri ko sa paligid ng sugat niya habang walang tigil ang pag iyak!

Ang sakit sakit! ang sakit na makita ang lalaking ito sa ganung kalagayan kaya nasisiguro kong mas masakit kapag si Enzo iyon!

Imagining Enzo lying there, I can't help myself but to stroke his chest gently, pero ganun nalamang ang panlalaki ng mata ko ng may mahigpit na kamay ang biglang humawak sa pulsuhan ko dahilan para masupil ang luha ko at gapangan ako ng kakaibang takot sa katawan.

"SINO KA?!!" Nag tayuan ang mga balahibo ko ng marinig ang bilugan at tila galit na boses niya.

Pakiramdam ko ay mawawalan ako ng malay sa takot dahil sa pagtaas ng boses niyang iyon.

Tanging mga mata lang namin ang nangusap dahil walang tinig ang nais lumabas sa bibig ko.

He's awake, and he's so scary!