Kabanata 5

Matagal na sandali ang lumipas bago nakatanggap ng tugon si Hendrix, at nag - isip ng ilang sandali, "Ayos lang ba sa iyo?"

Walang makikitang ekspresyon sa mukba ni Davron, "Ayos lang sa akin."

Sasagot na sana si Hendrix na tama lang iyon, ngunit umangat ang sulok ng labi ni Davron at ngumiti, "Tanungin mo siya kung gusto niya."

Hindi maiwasan ni Hendrix na bumuntong hininga, "Hindi ko alam kung dapat ko bang sabihin sa iyo na may pakialam ka sa mga tao o wala."

Napaka-ganda ni Secretary Averilla at mayroong napaka-buting pag-uugali. Mayroon siyang magandang hubog at makinis na katawan, at mukha siyang isang tunay na nakakabighani kahit saan.

Nakakaawa na sinundan niya ang isang walang pusong hayop tulad ni Davron Zalderriaga.

Maraming taon nang magkakilala sina Hendrix Cojuangco at Davron Zalderriaga, at kilalang kilala na niya ito. Hindi ko pa nakita si Davron na  magkaroon ng totoong pagmamahal para sa ibang babae maliban kay Tiara Averilla.

Sa simula pa lang ay talagang mabuti na si Davron kay Tiara.

Ang babaeng minahal nito ng lubos ay ang babae na nagpahiwatig ng kanyang damdamin dito nang una silang magkakilala.

Inangat ni Davron ang kanyang mga kilay, walang kahit anong emosyon ang makikita sa mukha nito, "Negosyo, hindi na mahalaga kahit kanino niya pa iyon gawin." magaan nitong sabi.

Nagbibiro lang naman si Hendrix, at hindi niya inasahan na magiging masyadong "mapagbigay" si Davron.

Pero mukhang hindi ito pangyayari na hindi inaasahan.

Palaging makatwiran si Davron.

"Mag-ingat ka at huwag mong hayaan na marinig ito ni Selene, kung hindi ay panigurado na malulungkot iyon at sasama ang loob." hindi maiwasang ipaalala ni Hendrix.

Mukhang tinatamad si Davron, sumimsim ng pulang alak, at ang boses niya ay bahagyang malamig at malayo.

"Hindi naman siguro." sambit niya sa tatlong salita na walang pagpapahalaga.

Ang pinakamalaking panganib na bagay sa paglalaro ng kaswal na relasyon ay ang mahulog sa pag-ibig.

Masyado itong mahirap.

Naniniwala si Davron na hindi naman ganoon katanga si Selene. At least masyado naman siyang naging matalino sa loob ng halos lumipas na anim na buwan.

Hindi siya magtatanong ng mga bagay na hindi niya na dapat tanungin, at hindi niya gagawin ang mga bagay na hindi niya dapat gawin. Alam niya ang kasalukuyang sitwasyon at naging sobra naman siyang disente.

Bahagyang nauusisa si Hendrix kung magagalit ba si Davron. Pagkalipas ng ilang sandali, naglakad ang lalaki patungo sa harap ni Selene na may hawak na isang bote ang alam sa kaniyang kamay at nakita nito na partikukar na namumutla ang mukha ni Selene.

Narinig ni Selene ang lahat. Pero ang maaari lang niyang gawin ay magpanggap na wala siyang alam sa pinag-usapan ng dalawa.

Malamig ang kanyang mga kamay at paa. Bahagyang namamanhid ang kanyang puso dahil sa sakit na nararamdaman.

Napaka-magalang ni Hendrix, "Miss Averilla, buti at nagkita tayo ulit."

Walang malay na  humakbang ng dalawang beses si Selene paatras, "Mr. Cojuangco."

Nang makalapit siya, nakita ni Hendrix na napakaganda nga nito talaga, may pinong features, tatlong bahagi ay malikot at tatlong bahagi na dalisay, at ang kanyang kagandahan ay talaga namang nakakapigil-hininga.

Talagang naantig ang kanyang puso kay Selene.

Ngumiti si Hendrix sa kanya. "May oras ba si Secretary Averilla nitong mga araw?"

Huminga ng malalim si Selene, "Sa kasamaang pala, abala ako ng kaunti."

Mahirap sabihin kung ang ekspresyon ba ni Hendrix Cojuangco sa mukha nito ay masama o mabuti, "Tsk, tulad pa rin ng dati si Secretary Averilla." makahulugan nitong sabi.

Malamig. Nagpapanggap na marangya.

Madiin na itinikom ni Selene ang kanyang mga labu at hindi nagsalita.

Talagang gusto siya si Hendrix. Maganda siya at mayroong magandang pigura. Presentable din siya at hindi kahiya-hiya.

Naglakad palapit si Davron sa kanilang dalawa. Inilagay ng lalaki ang kanyang mga kamay sa loob ng mga bulsa, may malamig at malayong tingin, na tila wala siyang kinalaman sa naging pag-uusap ng dalawa.

"Kamusta ang pag-uusap ninyo?" kaswal na tanong nito kay Hendrix.

Ngumiti si Hendrix, "Ni hindi ko pa naitanong, pero hindi na makapaghintay si Mr. Zalderriaga?"

Inangat ni Davron ang mga kilay. "Masyado kang nag-iisip."

Kinurot ni Selene ang kanyang palad, ginagamit ang mahinang kiliti na pakiramdam para manatiling gising, nagpapanggao na walang alam. Hindi maganda sa pakiramdam na maging topic ng usapan ng ibang tao.

Tinitigan ni Hendrix si Selene, at sinabi niya ng diretso ang kaniyang punto nang walang karagdagang paghahanda. "Nagtataka ako kung interesado ba si Secretary Averilla na gumugol ng ilang araw kasama ako?"

"Hindi ako interesado." saad ni Selene na may matigas na mukha.

"Maaari mong pangalanan ang presyo, naniniwala ako sa desisyon ni Mr. Zalderriaga." mapagbigay na sabi ni Hendrix.

Namutla ang mukha ni Selene, ngunit hindi niya ito ipinahalata, mukha pa rin siyang kalmado kung titignan. Gusto niya palaging isalba ang kanyang mukha at ang katawa-tawang pagpapahalaga sa sarili, at kusang nagpanggap na maging kakaiba. Wala siyang pakialam tungkol sa pakikipagpalitan na tila isang bagay. Wala siyang pakialam tungkol sa pagiging topic ng mga pag-uusap.

Ngumiti siya, "Hamak na mas mapagbigay si Mr. Zalderriaga, hindi pa ako nakakatanggap ng sapat mula sa kanya."

Bihirang magsabi ng mga ganitong klaseng salita si Selene, at parehong natigilan sina Hendrix at Davron.

Mula sa ekspresyon ni Davron.

Malamang ay nakita ni Selene na hindi nito nagustuhan ang pagsuway niya, at mukhang hindi maganda ang mukha ng lalaki, at maging ang ngiti na nakakabit mula sa sulok ng mga labi nito ay malamig.

Pagkatapos ng ilang segundo, ngumisi si Davron, "Ambisyosa pala si Secretary Averilla." walang ekspresyon nitong sambit.

Nakaramdam ng sakit si Selene sa kaniyang puso, at ang patuloy na matalim na sakit ay dumadaloy tulad ng isang makapal na malamig na hangin.

Pinilit niyang iangat ang sulok ng kanyang mga labi at ngumiti, "Oo naman."

Marahil ay kinabahan ang waiter, at nang nilagpasan siya nito, aksidente nitong naitapon ang alak sa kaniyang suot na palda.

Kitang-kita ang mantsa ng alak at hindi ito magandang tignan.

Nakaramdam siya ng pagka-pahiya, at agad na hinaklit ni Davron ang kanyang palapulsuhan. "May lounge sa itaas."

Mariing itinikom ni Selene ang kaniyang mga labi. "Pero hindi ako nagdala ng kahit anong damit."

Tumango si Davron. "May taong magdadala n'on." sambit nito sa mababang boses.

Walang tao sa guest room na nasa ikalawang palapag.

Mabilis na nagdala ang waiter ng isang malinis na palda. Dinakma ni Selene ang mga damit at umikot para magtungo sa banyo para magpalit ng damit. Awkward na na-stuck ang zipper sa kaniyang likuran.

Walang pagpipilian si Selene kundi utusan si Davron na nasa labas ng pinto para humingi ng tulong.

Wala namang sinabi si Davron. Napaka-laming ng mga daliri nito, at may kaunting lamig dito nang naidampi ang mga ito sa balat ng kaniyang likod.

Mahinang dumaan ang hininga ng lalaki sa manipis niyang balat sa likod ng kanyang tainga, mainit at namamanhid.

Tinulungan siya ni Davron na isara pataas ang zipper ng kanyang damit, kaswal na inagat ng mga daliri nito ang hibla ng mahaba niyang buhok, pinasadahan ng mfa mata nito ang kanyang buong katawan, "Sa totoo lang, hindi mo na kailangan pang magpalit ng damit." bigla nitong bulong.

Napakalapit ni Selene dito, namula ang kanyang mukha at hindi pa siya gumawa ng kahit anong reaksyon.

Kinulong ni Davron ang mga palapulsuhan niya at inilagay ang mga ito sa kaniyang likuran, at kinuha ang oportunidad na iyon para ibuka ang kanyang mga binti gamit ang mga tuhod nito habang ang kaniyang hininga ay malamig, "Kailangan mo nga lang itong alisin."