Pagkaraan ng ilang segundo, isang tauhan ang lumitaw sa gilid ng villa—hingal na hingal, pawis na pawis, at may hawak na baseball cap na parang ipinang-palo sa kung ano."Boss… pasensya na…," habol-hiningang sabi nito.Richard, seryosong tono: "Ano 'yung tunog na 'yon? Parang may binangga kang truck."Napakamot ng ulo ang tauhan. "Ah… kasi po… 'yung pusa ng kapitbahay, hinabol ko. Eh, dumiretso po sa likod tapos tumalon sa ibabaw ng storage rack… nahulog po 'yung drum na stainless. Ayun… sumalpok sa likod na gate."Tahimik.Si Kevin, hindi mapigilang ngumisi. "Akala ko kung ano na… yun pala, pusa lang."Si Bernard naman, napailing at tumawa nang mahina. "Muntik na akong atakihin sa puso, anak ng pusa pala ang salarin."Si Fae, napabuntong-hininga at napahawak sa noo. "Grabe, kung suspense movie 'to, nabasag na yung build-up."Nagpupumiglas na tawa si Kevin, hawak ang tiyan. "Boss, seryoso, baka shoe fetish at ca
Ang bagay na iyon ay nakalagay sa ibabaw ng maliit na lamesa sa sala—maingat na ipinwesto, para bang sinadyang makita nila agad pagpasok. Hindi ito basta iniwan; maayos ang pagkakahanay, parang may sariling lugar doon sa gitna ng malinis na espasyo.Isang maliit na kahon, kulay itim, makinis ang ibabaw ngunit may kakaibang marka na tila inukit gamit ang matulis na bagay. Hindi iyon pangkaraniwang disenyo—masyadong detalyado, masyadong… makilala."Hindi ba… parang—" simula ni Kevin, pero agad siyang pinutol ni Richard nang matalim na tingin."Walang pangalan," malamig na utos ni Richard. "Huwag mong banggitin."Napaatras si Kevin, bahagyang natawa nang pilit, pero bakas ang kaba. "Eh kasi, boss, sa tuwing may ganito… may kasunod na…" Hindi na niya tinapos.Si Bernard, bagama't tahimik, ay hindi maalis ang tingin sa kahon. "Kung ganito na ang galaw nila," aniya sa mababang tinig, "ibig sabihin, handa na sila sa susunod na hakbang."Si Fae, kahit hindi pa binubuksan ang kahon, ay nakakar
Napansin din ni Richard ang sapatos at agad kumunot ang noo. Lumapit ang isa sa mga tauhan para ibigay iyon sa kanya, ngunit bago pa man niya maabot, nauna si Fae at kinuha ito, mahigpit ang pagkakahawak na para bang may personal na bigat ang bagay na iyon."Boss," biglang sabi ni Kevin habang papalapit, bahagyang nakangisi para basagin ang tensyon, "bakit parang hilig na hilig ng kabilang partido na sapatos ang ginagamit? Nauna yong kay mama ni Fae sa hospital, tapos ngayon naman dito… baka naman may shoe fetish 'yung taong 'yon?"Walang tumawa.Tumingin lang si Richard kay Kevin na para bang sinasabi sa mga mata niya, hindi ito panahon para magbiro. Pero kahit ganoon, napansin ni Fae na bahagyang lumuwag ang bigat sa hangin kahit sandali."Kung fetish man 'yan," malamig na sagot ni Richard, "mas delikado—ibig sabihin, mas personal ang koneksyon niya sa atin.""Personal… at malapit," dagdag ni Bernard, mabigat ang tinig habang tinitingna
"Ah! Oo… naalala ko na… pumunta pala ako kanina," sabay pakita ni Fae ng pilit na ngiti, pilit pinapaniwala ang kanyang ina.Napansin ni Marcela ang kakaibang ekspresyon ng anak, at dahan-dahan nitong hinawakan ang kamay ni Fae."Anak, mukhang pagod ka at stress, kaya hindi mo maalala. Umuwi ka na muna at magpahinga, anong oras na rin."Bumuntong-hininga si Fae, alam niyang wala siyang magagawa. Hindi rin makakabuti sa kanyang ina kung sasabihin niya ang totoo—na may banta sa paligid at kailangang mag-ingat. Alam niyang lalo lang mababalisa at mag-aalala si Marcela kapag nalaman ito.Ngumiti siya at tumango. "Magpahinga ka na rin po, Ma."Matapos ang ilang palitan ng salita, nagpaalam ang grupo at iniwan si Marcela sa loob habang lumabas sila ng ward.Pagdating sa kotse, hindi mapalagay si Fae. Malinaw na totoo ang hinala nila—may nagpapanggap talaga bilang siya, at may lakas ng loob pang bumisita sa kanyang ina, maagang inaayos ang sitwasyon para magmukhang normal ang lahat.At sa la
Pero pagpasok niya, huminto siya sa gitna ng kwarto—naguluhan, nalito, at bahagyang napahinga nang maluwag.Ayos lang si Marcela. Nakaupo sa gilid ng kama, may hawak na maliit na bola, at dahan-dahang iniunat ang mga braso. Sa harap niya, may isang lalaking nakasuot ng puting coat, maayos ang tindig at naka-face mask na nakababa sa baba.Lumingon ang lalaki sa kanya, ngumiti, at bahagyang tumango."Kayo pala si Miss Faerie White," magalang nitong sabi. "Ako si Doctor Garry, vice dean ng hospital. Pinapagawa ko lang ng ilang light exercise ang mama mo para mas umayos ang sirkulasyon ng katawan niya. Kasama ito sa bagong program na inayos ko para sa kanya."Napakurap si Fae, sinusubukang intindihin ang nangyayari. Malamang, kilala niya si Doc Garry."Si… Doc Alvin? Nasaan siya?" tanong niya, hindi pa rin inaalis ang kabang bumabalot sa kanya."Ah," sagot ni Doctor Garry, bahagyang natawa na parang walang mabigat sa sitwasyon. "Umalis muna si Doc Alvin, may ilang bagay na kailangang asik
May ilang hinala si Richard kung sino ang taong ito, ngunit mahirap magsabi—kung tutuusin, marami silang malalaking kalaban sa negosyo."Base sa mga pangyayari," nagsimula siya, mabigat ang tono, "malamang alam ng kabilang partido na matagal na nating alam ang plano nila… kaya naghanda sila nang mas maaga. Maaaring naka-setup na lahat bago pa tayo makagalaw."Kinuyom niya ang kamao, ramdam ang inis.'Dinadamay pa nila ang biyenan ko at ang asawa ko… at alam nilang mahina si Fae kung may mangyari sa ina niya sa ospital.' naisip niya.Huminga siya nang malalim at tumingin kay Fae."Sa ngayon… kikilos ako na parang walang alam. Ipapaubaya ko sa 'yo ang lahat, Fae. Malinaw, ako ang binabantayan nila. Para sa kanila, ako ang pinakamalaking hadlang… kaya ako lang ang pilit nilang pinipigilan. Hindi nakapagtataka—mukhang nahuhuli tayo sa nalalaman nila… pero hindi nila alam ang ilang bagay."Kasabay ng huling salita ay isang mapanlinlang na ngiti ang gumuhit sa labi ni Richard.Biglang tinaa