Althea’s POVLimang taon na ang lumipas mula nang una kong makita ang maliliit na kamay ng anak ko. Parang kailan lang, mahigpit ko siyang yakap sa ospital, natatakot akong baka madapa siya o may mangyari sa kanya. Pero ngayon, heto na siya—malaki na, matalino, at parang maliit na bersyon ko na may halo ring ugali ng tatay niya.“Mommy, tama ba ‘to?” tanong niya habang hawak-hawak ang maliit niyang ukulele. Mali pa ang paghawak niya sa chords pero kita ko ang effort sa mga daliri niya. Nakaupo siya sa maliit na stool sa tabi ng baby grand piano na minsan ginagamit ko sa pagtuturo sa kanya.Ngumiti ako at lumapit sa kanya. “Medyo mali ang hawak mo, sweetheart. Sige, Mommy will show you.” Hinawakan ko ang maliliit niyang daliri at inayos ang posisyon. “Dito dapat nakapindot para tumunog nang maayos. Try mo ulit.”Sinubukan niya ulit at medyo mas malinaw na ang tunog ngayon. Bigla siyang napangiti at parang proud na proud sa sarili. “Narinig mo, Mommy? Tama na!”Tumawa ako. “Oo, tama na
Althea’s POVTahimik ang buong kwarto. Tanging mahina lang na tunog ng aircon at ang mababaw na paghinga ni baby ang maririnig. Nakatulog na rin si Adrian sa tabi ko kanina pero nagising ako sa kakaibang pakiramdam. Hindi gutom o kirot mula sa panganganak kundi isang uri ng anticipation na parang may gusto akong makita.Dahan-dahan akong bumangon, maingat para hindi magising si Adrian. Nilakad ko ang ilang hakbang papunta sa crib ni baby. Doon ko siya nakita—hindi si baby, kundi si Adrian, nakatayo sa gilid ng crib, nakatingin lang nang matagal sa aming anak.Napahinto ako. Hindi niya alam na gising ako, at sa sandaling iyon nakita ko ang hindi ko madalas makita sa kanya. Si Adrian, tahimik na umiiyak. Hindi malakas, hindi yung tipong humahagulhol, pero ramdam mo sa bawat patak ng luha ang bigat at saya na sabay niyang nararamdaman.Lumapit ako nang dahan-dahan pero hindi ko muna sinabi na gising ako. Gusto ko lang siyang pagmasdan. Hawak niya ang maliit na kamay ng anak namin, hinaha
ALTHEA'S POVMaaga pa lang, ramdam ko na may kakaiba. Hindi ito ‘yung usual na mild cramps na nararamdaman ko nitong mga nakaraang linggo. Para siyang wave ng sakit na dumarating, tapos biglang mawawala, tapos babalik ulit. Pero hindi ko muna sinabi kay Adrian kasi baka false alarm lang at ayokong mag-panic siya agad.Habang kumakain kami ng breakfast, napansin niya na parang ang tahimik ko. “Babe, okay ka lang? Hindi ka sumasagot sa jokes ko ah.”Napakapit ako sa gilid ng mesa, pinipilit ngumiti. “Okay lang… pero parang… Adrian, masakit na talaga siya.”Bigla siyang tumayo, kita sa mukha niya ang kaba. “Masakit na? As in ngayon na? Althea, huwag mo akong tatakutin.”Huminga ako nang malalim at marahang tumango. “Hindi na ito Braxton Hicks. I think… she’s coming. Pero hindi pa naman due date natin.”“Wala akong pake kung due date or hindi. Pupunta na tayo sa ospital ngayon.” Wala nang paligoy-ligoy, tinawagan na niya agad ang doktor habang tinutulungan akong tumayo. Ramdam ko na mas l
ALTHEA'S POV“Ready ka na ba, babe?” tanong ni Adrian habang inaayos ang lighting setup sa mini studio na pinagawa niya sa likod ng bahay.Nag-double check ako sa mirror. Suot ko ang custom gown na pinatahi ko para sa maternity shoot namin. Ivory silk na may golden embroidery sa laylayan, inspired by a vintage photo I found hidden in my mom’s old journal. Yung luma nilang picture ni Daddy Killian—nasa beach sila noon, suot ni Mama yung lumang off-shoulder na white dress habang si Daddy naka-suot ng simpleng linen shirt na may bukas na butones sa dibdib. Mukha silang mga artista sa lumang pelikula.Ngayon, gusto kong i-recreate ‘yon. Pero hindi lang basta tribute. Para itong pagtanaw ng utang na loob sa dalawang taong nagturo sa akin kung paano magmahal, paano manindigan, at paano maging ina.“Yes,” I finally answered, “Let’s do this.”Pumasok si Adrian sa kuwarto, dala ang bulaklak na bouquet na ginawa niya mismo. White roses, peonies, at ilang wildflowers. Alam niyang ito ang mga bul
Althea's POVSobrang surreal ng lahat.Who would've thought na habang buntis ako, sa panahong dapat ay pahinga at nesting ang priority ko, dito pa sumabog ang second album ko? Hindi ko talaga in-expect na ganito ang magiging takbo ng music career ko habang lumalaki si Solene sa loob ng tiyan ko.Nag-start lahat nung nirelease namin ang "Pintig ng Puso," yung lead single ng second album ko. Kinabahan ako nung una kasi akala ko hindi na ako relevant, lalo na ngayon na hindi ako makalabas ng bahay palagi, hindi ako maka-perform live tulad ng dati. Pero grabe, the moment it dropped, trending agad.As in top one sa streaming platforms after just two hours.“Love, tignan mo ‘to,” sabi ni Adrian habang hawak ang phone niya, pinapakita sa akin yung chart. “Number one ka na naman.”Napatulala lang ako habang hinihimas ang tiyan ko. “Si baby ang lucky charm ko,” sabi ko, trying not to cry. Kasi lately, iyakin ako. Pero this time, it was happy tears.Lahat ng kanta sa album ko ay sinulat ko haba
Althea's POVIt was supposed to be perfect.From the pastel pink decorations to the handmade cupcakes with tiny baby rattles on top, I planned everything down to the last detail. Adrian wanted to hire an event planner, pero sabi ko, kaya ko. This was my moment. My first ever baby shower. Our family and close friends were invited. I even made a playlist na puro lullabies and acoustic versions ng mga paborito naming kanta ni Adrian.Everything felt magical at first. The venue was filled with soft lights, our photos on the walls, and a huge balloon arch na may pangalang "Solene" sa gitna. Pagpasok ko, everyone clapped and cheered. I wore a soft pink satin dress, and Adrian held my hand tightly as we walked in.“You look beautiful,” he whispered, kissing my temple.Ngumiti ako at pinilit huwag umiyak. Kasi hormonal ako at kahit tissue, kulang sa luha kong mabilis na tumulo kahit hindi pa dramatic ang moment.Then things slowly started to fall apart.Una, dumating si tita Maxine.She wasn’