KABANATA 2 – Ang Pagtatagpo

KABANATA 2 – Ang Pagtatagpo

Maulan nang araw na ’yon.

Basang-basa ang kalsada sa labas ng ospital habang nakaupo si Elaine Santos sa sulok ng emergency room. Nakayuko siya, pinipigilan ang nangingilid na luha habang mahigpit ang pagkakayakap sa bag na parang ito na lang ang natitirang matibay sa buhay niya.

"Miss Santos," tawag ng nurse, sabay abot ng isang papel.

"Ma'am, ito po ang estimate para sa surgery ng kapatid niyo. Kailangan po naming makuha ang 40% ng halaga bago namin ma-schedule ang operasyon."

Dahan-dahang tinanggap ni Elaine ang papel at tiningnan ang nakasulat. ₱4,200,000.

Namilog ang mga mata niya. Para bang bigla siyang nahulog sa isang bangin. Ang laman ng buong bangko niya? ₱3,271.50.

"Salamat po," aniya, pilit ang ngiti, bago muling naupo.

Walang ibang paraan. Nag-apply na siya sa halos lahat ng ospital, humingi ng tulong sa mga foundation, nagbenta ng gamit online, at nangutang sa lahat ng kakilala. Wala. Lahat tumanggi. Ang ilan, nagbasa pa ng moral lecture.

"Hindi mo dapat hinayaang lumala ang kalagayan ng kapatid mo."

“Bakit hindi ka na lang magtrabaho ulit?”

“Baka masyado kang umaasa sa awa ng tao.”

Napapikit siya. Pagod na siyang maging matatag. Gusto na lang niyang sumigaw, pero niyon man ay hindi niya kayang gawin.

Habang nakaupo sa sulok, isang tinig ang sumabog sa kanyang harapan.

"Excuse me, are you Miss Elaine Santos?"

Nag-angat siya ng ulo. Sa harap niya, may isang lalaki—matangkad, naka-itim na trench coat, may hawak na payong. Makinis ang kutis, matalim ang mga mata, at tila hindi sanay sa paghihintay.

“Uh, ako po,” sagot ni Elaine, medyo nagtataka.

"I'm Aidan Velasquez," pakilala nito. "May I talk to you?"

Nagkatinginan sila. Tila kilala siya ng lalaking ito—pero ni minsan ay hindi niya ito nakita.

“Pasensya na po... pero kilala ko po ba kayo?” tanong ni Elaine, nagtataka at bahagyang nag-aalangan.

“Hindi pa. Pero may interes akong tulungan ka,” sagot ni Aidan, malamig ngunit maayos ang tono.

☂ Sa isang Café, ilang oras matapos ang kanilang pagkikita…

Nasa loob na sila ng isang mamahaling café malapit sa ospital. Si Elaine ay naupo nang tuwid, habang ang kamay niya'y nakaipit sa bag. Parang handa siyang tumakbo anumang oras.

Si Aidan, kalmado lang. Umorder ng kape at tinanggal ang suot na coat.

"Ba’t mo ako gustong kausapin?" tanong ni Elaine.

“Diretso na ako,” sagot ni Aidan. “I know about your brother. Mateo Santos. Stage 3 heart condition. Needs immediate surgery. You need ₱4.2 million. Tama ba?”

Nanlaki ang mata ni Elaine. “Sino ka ba talaga?”

“Hindi mahalaga kung paano ko nalaman,” sagot nito, diretso. “Ang mahalaga, I can help you.”

Nagpantig ang tenga ni Elaine. Sanay na siya sa mga taong may kondisyon.

“Kung tutulungan mo kami, anong kapalit?”

Nagpakawala ng ngiti si Aidan. Hindi ngiti ng tuwa—kundi ng negosyante na may hawak na sikreto.

“I need a wife.”

Tila tinamaan ng kidlat si Elaine. Napakunot ang noo niya, napakunot ang labi. “Anong sinabi mo?”

“Marry me. One year. Legal. Walang damdamin. Walang intimasya kung ayaw mo. Basta kasal. I need it for the board. My grandfather’s will demands that I marry by age 30 to keep control of the company. I just turned 30 last week.”

"At ako ang naisip mong piliin?" sarkastikong tanong ni Elaine. “Out of all the women sa mundo, ako?”

“Yes,” sagot ni Aidan, walang alinlangan. “Kailangan ko ng taong hindi konektado sa social circle ko. Someone quiet. Someone who won't fall in love. And most of all… someone desperate.”

Hindi alam ni Elaine kung maaawa siya sa sarili o maiinis sa pagiging totoo ng lalaki.

“Paano ko malalaman na totoo ‘to? Na hindi mo lang ako ginagamit sa masamang paraan?”

Aidan leaned forward. “You don't. Pero tingnan mo ito.”

Iniabot niya ang isang folder. Binuksan iyon ni Elaine, at bumungad ang medical summary ni Mateo, approved documents, at cheque na may halagang ₱4.5 milyon—naka-address sa ospital.

“Lahat ng gastos kay Mateo, sagot ko. Pero kasal tayo. One year.”

Tahimik si Elaine. Parang dinudurog ang damdamin niya. Parang binibilang niya sa isip ang mga oras na natitira para sa kapatid niya.

Wala siyang pera. Wala siyang kakampi. Pero meron siyang kapatid na umaasa.

“Pwede ba akong mag-isip?” tanong niya, halos bulong.

“You have until tomorrow,” sagot ni Aidan. “Pagkatapos noon, maghahanap ako ng iba.”

Tumayo si Aidan, iniabot ang calling card, at tuluyang lumabas ng café.

Iniwan si Elaine na magulo ang isip, mabigat ang dibdib, at puno ng tanong—at panibagong pag-asa.