KABANATA 1 – Kasal at Kasunduan

KABANATA 1 – Kasal at Kasunduan

Maingay ang paligid, pero sa pandinig ni Elaine Santos, tila lahat ay naging tahimik.

Nakatayo siya sa harap ng isang dambuhalang salamin, suot ang isang puting bestidang hindi naman kanya. Ang mga alahas na kumikislap sa kanyang katawan ay hindi rin kanya. Ang bawat hikaw, ang kwintas na may diyamante, at ang manipis ngunit mamahaling belo na tinatakpan ang bahagi ng kanyang mukha—lahat ay simbolo ng isang buhay na hindi niya pinangarap.

Ang kasal na ito ay hindi para sa pagmamahalan. Isa itong kasunduan.

"Ready ka na, Elaine," sabi ni Julia, ang event coordinator na ni hindi siya tinignan sa mata. Para bang isa lamang siyang prop sa entabladong ito ng kayamanan.

Tumango siya, bagamat mabigat ang dibdib. Mula sa likod ng kurtina, tanaw niya ang pulutong ng mga bisitang mayayaman—mga politiko, business tycoon, at sikat na personalidad. Sa altar, nakatayo na si Aidan Velasquez. Matangkad, maamo ang anyo, ngunit malamig ang mga mata.

Ito ang lalaking papakasalan niya.

Hindi dahil sa pagmamahal. Kundi dahil sa pera.

Tatlong linggo na ang nakalipas nang naganap ang kanilang unang pagtatagpo. Si Elaine, isang freelance writer na tinanggal sa trabaho, ay nagpupumilit noon na makahanap ng paraan upang maipagamot ang kanyang kapatid na si Mateo, na may malalang sakit sa puso. Walang ospital ang tatanggap sa kanila nang walang malaking deposito. Ang halagang kailangan nila: P4.2 milyon.

At gaya ng milagro, lumitaw si Aidan.

“I can cover your brother’s medical bills,” sabi nito habang malamig na nakatitig sa kanya. “But in exchange… I need a wife.”

“Is this some kind of joke?” tanong ni Elaine noon.

“Hindi ako nagbibiro. You’ll marry me. Legally. For one year. Walang damdamin, walang istorbo. I just need a clean marriage record para sa board ng kumpanya. After one year, we’ll divorce. Your brother gets everything. You walk away.”

At ngayon, narito siya. Sa harap ng dambuhalang altar. Sa harap ng isang estrangherong magiging asawa niya sa papel.

Dumating ang organista. Nagsimulang tumugtog ang “Canon in D.” Tumayo ang lahat. Dahan-dahang naglakad si Elaine patungo sa altar, habang ang kanyang puso’y parang paputok sa kaba’t pangamba.

“Just one year,” bulong niya sa sarili. “Gagawin ko ‘to para kay Mateo.”

Pagdating niya sa altar, ngumiti si Aidan. Isang ngiting walang emosyon. Parang negosyanteng natapos na ang isang deal.

“Maganda ang bihis mo,” mahina nitong sabi.

“Salamat. Binili mo rin ‘yan,” sagot ni Elaine sa parehong tono.

Nagsimula ang pari sa seremonya. Pormal. Maiksi. Walang drama. Walang tears of joy, walang kilig. Tanging katahimikan ng dalawang taong may kanya-kanyang motibo.

“Elaine Santos, tinatanggap mo ba si Aidan Velasquez bilang iyong esposo, sa hirap at ginhawa, sa kalusugan at karamdaman, habang kayo’y nabubuhay?” tanong ng pari.

Saglit siyang natigilan. Isang taon. Hindi habang buhay. Peke ang lahat, maliban sa mismong kasulatan.

“Opo, Padre,” sagot niya sa wakas.

Ang tanong ay naulit kay Aidan.

“Opo,” sagot nito, walang pag-aalinlangan.

Isinusuot ni Aidan ang singsing sa kanyang daliri. Ang tingin nito ay wala pa rin ni bahagyang init. Isa itong kasunduan lamang. Isa siyang asawa sa papel. Walang karapatang umasa.

“Ngayon,” wika ng pari, “maari mo nang halikan ang iyong asawa.”

Nagtagpo ang tingin nina Elaine at Aidan. Saglit na katahimikan. Parang huminto ang mundo. Lahat ng bisita ay nakatingin. Walang puwang para sa pag-aalinlangan.

Lumapit si Aidan. Mahina at dahan-dahan ang pagkilos niya, tila humihingi ng pahintulot. Si Elaine naman ay nanatiling nakatayo, naglalaban ang isip at damdamin. Ngunit sa huli, pinikit niya ang kanyang mga mata—hindi dahil sa kilig, kundi bilang pagsunod sa eksenang kailangan nilang gampanan.

Hinawakan ni Aidan ang kanyang pisngi at idinampi ang kanyang labi sa labi ni Elaine—isang magaan ngunit matagal na halik. Walang init, ngunit may lalim. Isang halik ng kasinungalingan, ngunit maramdamin sa mata ng ibang tao.

Sa likod ng mga camera at palakpakan, iyon ang halik na peke—pero sa kaibuturan ng damdamin ni Elaine, may kakaibang bagay na sumagi.

Pagkalayo ng kanilang mga labi, bumulong si Aidan, “Good job, Mrs. Velasquez.”

Pagkatapos ng seremonya, sinakay sila sa isang private helicopter papuntang resort. Tahimik ang biyahe. Wala ni isang salita mula kay Aidan. Sa paglapag, sinalubong sila ng staff ng resort at inalalayan papunta sa isang villa sa gitna ng gubat—napapalibutan ng dagat at bundok. Isang paraiso na mukhang kulungan para kay Elaine.

Sa loob ng villa, may iisang silid. Malaking kama. Airconditioned. May jacuzzi, wine bar, at balcony na tanaw ang dagat.

“Don’t worry,” sabi ni Aidan habang naghuhubad ng coat. “You can sleep on the bed. I’ll take the couch. Hindi kita gagalawin. Unless gusto mo.”

Agad siyang umiwas ng tingin. “Hindi mo kailangang ipaalala ‘yan.”

Ngumiti ito. “Mahusay kang umarte, Elaine. Pero sana ‘wag mong kalimutan—lahat ng ito ay negosyo lang.”

Huminga siya nang malalim. “Hindi ko ‘yan nakakalimutan.”

Tumayo si Elaine sa gilid ng bintana. Tinitigan ang dagat na kumikislap sa liwanag ng buwan.

“Paano kung may makaalam ng totoo?” tanong niya, hindi lumilingon.

“Walang makakaalam. Basta pareho tayong magaling umarte.”

“Anong mangyayari sa kontrata kapag nalaman ng publiko na peke lang ang kasal natin?”

“Malulugi ako,” malamig na sagot ni Aidan. “At baka mawalan ng pag-asa ang kapatid mo.”

Doon siya natigilan. Lahat ng ito ay para kay Mateo. Kahit anong sakit, kahit anong pagkukunwari, kahit anong kapalit.

Kailangan niyang manatili.

“Good night, Mr. Velasquez,” bulong niya habang humiga sa kabilang dulo ng kama.

“Good night, Mrs. Velasquez,” sagot nito, bago tuluyang namuo ang katahimikan sa gabing iyon.