KABANATA 7 – Ang Tamis ng Halik

KABANATA 7 – Ang Tamis ng Halik

Tahimik ang gabi sa mansyon ng mga Velasquez. Ang malamig na hangin mula sa bukas na bintana ay sumasayaw sa puting kurtina ng silid ni Elaine. Nakaupo siya sa gilid ng kama, suot ang manipis na cotton robe na inihanda ni Camille. Hawak niya ang isang tasa ng mainit na tsaa habang nakatitig sa labas, sa mga bituin na parang kumikislap sa katahimikan.

Pero sa kanyang isip, hindi ang mga bituin ang kanyang tinititigan—kundi ang alaala ng isang halik. Isang halik na hindi inaasahan, hindi planado. Pero totoo. Mainit. Malambot. At may dalang kakaibang init sa puso niya.

"Hindi ko dapat naramdaman 'yon," mahina niyang bulong sa sarili.

Bumalik sa kanyang alaala ang eksenang iyon. Isang gabing masaya, simpleng kainan sa dining room. Si Aidan, bagama’t tahimik, ay nakangiti sa bawat pagkakataong tinutukso siya ni Elaine tungkol sa kung gaano siya ka-O.C. sa pagkakaayos ng mga kutsara’t tinidor. Isang simpleng tawanan. Isang sulyap. At pagkatapos, ang paglapit ng kanilang mga mukha.

Hindi niya alam kung sino ang naunang gumalaw. Basta't bigla na lang naramdaman ni Elaine ang labi ni Aidan sa kanya—mainit at may pag-aalinlangan sa una, pero naging mapusok nang magtagal. Isang halik na tumigil ang oras. Walang kontrata. Walang kasunduan. Walang bayad. Tanging dalawang pusong nagsalubong sa isang sandaling parang tunay.

Pagkatapos noon, mabilis ding lumayo si Aidan. Parang napaso. Parang may nadulas na hindi dapat.

Pero si Elaine… hindi niya kayang kalimutan.

"Mahalaga ba 'yon sa kanya?" tanong niya sa sarili. "O baka… lumampas lang sa eksena?"

Bumuntong-hininga si Elaine. Tumayo siya at lumapit sa pinto ng silid, tumingin sa hallway na may mamahaling chandelier at marble na sahig. Ilang linggo pa lang siya roon, pero marami na siyang naayos—mula sa pantry na puno na ngayon ng mga normal at lutong-bahay na pagkain, hanggang sa mga bulaklak sa bawat sulok ng bahay.

Isa-isa niyang tinuruan ang mga kasambahay na huwag matakot sa amo, kundi respetuhin siya nang may malasakit. Tinuruan niya si Camille kung paano ayusin ang schedule ni Aidan sa paraang hindi siya sobra sa trabaho. Siya na rin mismo ang nagtatala ng mga papeles na dumaraan sa opisina ni Aidan tuwing umaga.

Hindi niya alam kung bakit ginagawa niya ito. Oo, bahagi ito ng kasunduan. Oo, may kapalit na tulong para sa kanyang kapatid. Pero sa bawat araw na lumilipas, pakiramdam niya ay may sarili na siyang dahilan.

Si Aidan.

“Hindi ko siya minahal,” mahina niyang bulong. “Pero hindi ko rin kayang sabihing wala akong nararamdaman.”

Bumaba siya mula sa silid. Wala siyang saplot sa paa, kaya't tahimik ang kanyang paglakad pababa ng hagdanan. Pumunta siya sa kusina at nakita ang liwanag mula sa garden door. Naroon si Aidan, nakaupo sa isang rattan chair, may hawak na baso ng alak, nakatingin sa kawalan.

Nag-aalangan siya kung lalapitan o babalik na lang sa taas. Pero bago pa siya makabalik, nagsalita si Aidan.

“Hindi ka pa natutulog?”

Nagulat siya. “Gabi na… hindi rin naman ako makatulog.”

Nagkatinginan sila. Sandali lang. Pero sapat para muling maalala ni Elaine ang halik. At sa ekspresyon ng mukha ni Aidan, alam niyang naalala rin nito.

“Kanina, nag-aayos ako ng mga invoice mo para sa logistics branch. May nakita akong discrepancies,” ani Elaine, sinusubukang ibahin ang usapan.

Tumango si Aidan. “Napansin ko rin. Salamat. Alam kong hindi mo 'yon trabaho… pero inaasikaso mo pa rin.”

Ngumiti si Elaine, bahagya lang. “Hindi ko naman ‘to ginagawa para lang sa kontrata. Gusto ko rin naman makatulong.”

Tahimik ulit. Pero hindi na malamig.

“Elaine,” tawag ni Aidan pagkatapos ng ilang sandali.

Lumingon siya.

“Alam mo bang… ikaw lang ang taong pinapasok ko sa bahay ko nang ganito katagal?”

Napaisip siya. “Bakit?”

Hindi agad sumagot si Aidan. Tumayo ito at lumapit sa kanya. Hindi malapit, pero sapat para maramdaman ni Elaine ang presensya nito.

“Dati, lahat panandalian. Wala akong tiwala. Hindi ako sanay sa koneksyon. Pero ikaw… dahan-dahan kang pumapasok. Hindi ko alam kung paano mo ginagawa 'yon.”

Nahulog ang tingin ni Elaine sa sahig. “Siguro kasi hindi ako pilit. At hindi rin ako umaasa.”

Tumango si Aidan. “At ‘yon ang mas nakakatakot.”

Walang sumunod na salita. Ngunit sa katahimikan, muli nilang naalala ang halik. Hindi nila kailangan banggitin. Nandoon ito—sa pagitan ng kanilang mga mata, sa hangin ng gabi, sa tibok ng puso nilang parehong takot magmahal pero unti-unti nang nauupos ang depensa.

Elaine ang unang kumilos. Tumalikod siya at ngumiti nang bahagya.

“Matulog ka na, Aidan. Bukas may meeting ka sa bagong investors.”

“Salamat, Elaine,” mahina nitong sagot.

Tumango siya at umakyat muli sa hagdanan. Ngunit sa bawat hakbang, ramdam niya ang titig ni Aidan. At sa bawat tibok ng kanyang puso, ramdam niya ang isang bagay na unti-unti nang namumuo—hindi dahil sa kontrata, kundi dahil sa katotohanan.