KABANATA 6 – Mga Peklat ng Nakaraan

KABANATA 6 – Mga Peklat ng Nakaraan

Hindi makatulog si Aidan Velasquez. Tahimik ang buong mansyon, ngunit sa kanyang isipan, maingay ang mga alaala. Habang nakahiga sa malawak na kama, nakatitig sa kisame, naroon muli ang mga tanong na matagal na niyang pilit kinakalimutan—mga tanong tungkol sa sarili, sa pamilya, at sa pag-ibig na matagal nang nilibing.

Lumaki si Aidan sa isang tahanang punô ng karangyaan, ngunit salat sa init at malasakit. Ang kanyang ama ay abalang-abala sa negosyo, samantalang ang kanyang ina, si Carmen Velasquez, ay isang babaeng higit na inaalagaan ang reputasyon kaysa sa anak. Palaging malamig ang mga yakap nito—kung mayroon man. Ang mga salitang "Mahal kita" ay tila hindi kailanman bahagi ng kanilang tahanan.

“Wala tayong panahon sa drama, Aidan,” madalas sabihin ng kanyang ina, lalo na kapag nahuhuli siya nitong umiiyak sa sulok noong bata pa siya. Kaya’t natutunan niyang itago ang kanyang emosyon, itikom ang bibig, at huwag umasa sa sinuman para sa kahit anong uri ng pagmamahal.

Pagsapit ng kanyang kabataan, unti-unti niyang natutunan kung paano kontrolin ang kanyang mundo. At sa proseso, natutunan din niyang gamitin ang kanyang kagwapuhan, karisma, at yaman upang makuha ang gusto niya—lalo na pagdating sa mga babae.

Isa sa una niyang naging nobya ay si Trisha Lim, isang kaklase niya sa kolehiyo. Maganda, matalino, at masayahin. Ngunit sa tuwing sinusubukan siyang lapitan ni Trisha, tuwing sinusubukan nitong buksan ang kanyang damdamin, bigla siyang lumalayo. “Hindi kita kayang mahalin,” iyon lang ang nasabi niya matapos ang tatlong buwan. Iniwan niya si Trisha nang walang paliwanag, takot na baka masaktan din siya sa huli.

Sumunod si Bianca Cruz, isang modelo na kanyang nakilala sa isang charity event. Madaling magsimula, madali ring natapos. Wala itong lalim, puro panlabas, puro pisikal. At kahit pinilit ni Bianca na manatili, hindi na siya pinigilan ni Aidan. Sanay na siya sa pag-alis. Sanay na siyang mawalan.

Ngunit may isang babae na naiiba sa lahat—Selene Navarro. Isang classical pianist, tahimik ngunit may matinding presensya. Si Selene ang unang nakaabot sa kaibuturan ng kanyang damdamin. Hindi nito tinanong kung ano ang meron siya, kundi kung sino siya. At sa unang pagkakataon, naramdaman niyang naiintindihan siya.

Nagsimula silang magtagpo sa mga konsiyerto, dinner dates, at weekend getaways. Hindi tulad ng iba, hindi siya kinailangan ni Selene sa kanyang pera o pangalan. Tila ba nakita nito ang batang si Aidan—ang batang uhaw sa pagmamahal, sa atensyon, sa yakap na hindi niya nakuha sa kanyang ina.

Ngunit ang masakit, tulad ng lahat ng bagay na maganda, natapos din iyon.

Isang gabi, nahuli niyang may tinatagong lihim si Selene—may ex na hindi pa tuluyang nakakawala sa puso’t isipan nito. Mas pinili nitong bumalik sa dating minahal kaysa manatili kay Aidan. At sa isang iglap, nagdilim muli ang mundo niya.

“Lahat sila umaalis,” bulong ni Aidan sa sarili habang nakatingin sa salamin ng kanyang silid.

Simula noon, nagbago siya. Hindi na siya nagbukas ng damdamin. Ang bawat babaeng lumapit sa kanya ay alam na pansamantala lang sila. Siya na rin mismo ang nagsasabi: “Walang commitment. Walang love. Enjoy lang.” At laging tanggap iyon ng mga babae—dahil may mukha at apelyido siyang hindi nila matatanggihan.

Hanggang sa dumating ang araw na pinili niyang gawing transaksyon ang pag-ibig.

“Kung hindi ko kayang magmahal, mas mabuti pang bayaran ko na lang ang kailangan ko,” sambit niya habang nasa opisina, kaharap ang kontratang inihanda para kay Elaine Santos. Isang kontrata ng kasal, kapalit ng kanyang tulong sa pagpapagamot ng kapatid nito.

Hindi niya inaasahan ang biglaang tibok ng puso nang una niyang makita si Elaine. Hindi niya inaasahan ang lungkot sa mga mata nito, ang galit, ang tapang. Wala itong kaartehan, wala ring palamuti. Ngunit ang presensya nito, hindi maipaliwanag. Hindi kagaya ng ibang babae—si Elaine ay totoo.

Ngunit hindi niya papayagang madala siya ng damdamin. Hindi na muli. Ang puso niya’y may mga sugat na matagal nang tinakpan ng yelo. At hindi siya sigurado kung may kakayahan pa itong matunaw.

Sa kanyang kwarto, muling umalingawngaw ang tinig ng kanyang ina sa kanyang isipan:

“Don’t be weak, Aidan. Love makes men weak.”

Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya. Bumangon siya mula sa kama at lumapit sa bintana. Mula sa balkonahe, tanaw niya ang kwartong tinutulugan ni Elaine. Nakapatay ang ilaw, ngunit ramdam niya ang presensya nito. Nandiyan lang. Tahimik. Matatag.

“Hindi kita mamahalin,” bulong niya, parang panata. “Hindi kita hahayaang sirain ang balanse ng buhay ko.”

Ngunit sa kaibuturan ng kanyang puso, alam niyang nagsisinungaling siya.