บทที่ 56 : ใช่พีจริงด้วย!

สะบัดบ็อบส่ายศีรษะพรึบพรับพลันคิดขึ้นได้ว่านี่ไม่ใช่เวลาจะมาเถลไถล เป้าประสงค์ของการมาโรงพยาบาลคืออะไร มาตามหาเพื่อนที่ไม่ได้พบหน้ากันนานมิใช่เหรอ ว่าแล้วมิวท์จึงละทิ้งทุกสิ่งที่หาสาระไม่ได้เหล่านั้นไป พลันตรงไปที่เคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ชะโงกหน้าเข้าไปถามคุณพยาบาลเอาความให้ได้

.

“ท่านประธานเปรมอยู่ที่ตึกด้านหลังค่ะ ที่นั่นเป็นศูนย์วิจัยและพัฒนาวัคซีน แต่เป็นสถานที่ ๆ ห้ามบุคคลภายนอกเข้าไปโดยเด็ดขาด ดิฉันคงบอกทางให้ไม่ได้ต้องขออภัยด้วยนะคะ”

พยาบาลสาวตอบด้วยคีย์เสียงโมโนโทนกึ่งท่องสคริปต์

.

แต่ละวันเธอคงล้ากับการไล่ตอบคำถามจากผู้คนมากหน้าหลายตาซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้จบ ยิ่งเป็นพวกนักข่าวด้วยแล้วสถานการณ์บ้านเมืองแบบนี้กับโรงพยาบาลเอกชนที่เป็นดั่งความหวังเดียว เผิน ๆ การเปล่งวาจาของเธอแต่ละคำ จะมีน้ำหนักมากกว่าคำพูดของโฆษกของรัฐที่แถลงข่าวประจำวันซะอีก มิวท์เลยวัดใจด้วยการลองถามใหม่อีกที คราวนี้แฝงความอวดเบ่งเข้าไปด้วย

.

“ขอโทษนะคะ!”

“คือ.. ไม่มีทางพอจะช่วยได้เลยเหรอ ดิฉันเองก็เป็นประธานบริษัทเหมือนกัน”

“ไม่เชื่อคุณลองดูนี่สิ!”

.

จัดแจงดึงปกเสื้อที่มีสติกเกอร์คำว่า VIP แอ่นให้พยาบาลดู เล่นเอาฝั่งตรงข้ามถึงกับสะดุ้ง หมวกทรงป้านที่สวมอยู่กราวร่วงปลิดปลิวหน้าชาไปทั้งแถบ นี่แหละหนาที่เขาว่าไม่ยอมพิจารณาให้ดีซะก่อน ว่าคนที่สนทนาอยู่นั้นคือคุณหนูมิวท์แห่งบริษัท AP ว่าที่ภรรยาของท่านประธานเปรมชายผู้เป็นดั่งความหวังสูงสุด

.

“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ! ต้องขอโทษจริง ๆ นะคะ”

“งั้นขอเชิญคุณมิวท์เดินเลาะไปตามทางเดินซีกตะวันตก เสร็จแล้วจะพบทางแยกให้เลี้ยวไปทางขวา มองลูกศรชี้บอกแผนกอายุรกรรมชายเอาไว้พอไปถึงจะมีอาคารชั้นเดียวหลังยาวสุดลูกหูลูกตาตั้งตระหง่านอยู่ ตรงนั้นล่ะค่ะคือตึกศูนย์วิจัยวัคซีน ยุทโธปกรณ์เกี่ยวกับโควิดทั้งหมดถูกเก็บไว้ที่นั่นค่ะ”

“คุณมิวท์อยากให้ดิฉันเดินไปส่งไหมคะ?”

.

ท่าทีเปลี่ยนไปในบัดดลพอรู้ว่าคนที่คุยด้วยเป็นใคร การประจบประแจงก็บังเกิดทันที เคราะห์ดีที่มิวท์รู้ทันเธอจึงรีบตัดบทพลันบอกกับนางพยาบาลไปว่าไม่เป็นไรเธอจัดการเองได้

.

.

เยื้อย่างร่างกายไปตามทิศทางที่ได้รับแจ้ง ความซับซ้อนไม่ได้มากมายอะไรนักเวลาที่ใช้จึงเพียงแค่ 3 นาทีกับอีกเล็กน้อยเท่านั้น มิวท์เดินตัดทางเดินเชื่อมอาคารออกมาสู่ตัวอาคารย่อยที่สร้างแยกออกมา ลักษณะมันเหมือนกับโรงเรือนที่มีระบบรักษาความปลอดภัยหนาแน่น สะท้อนภาพของเทคโนโลยีปลอดเชื้อระดับสูง ประตูหน้ามีเจ้าหน้าที่รปภ.ใส่ชุด PPE ถือไม้กระบองคอยยืนเฝ้าตลอด มีหน่วยลาดตะเวนพร้อมอาวุธหนักเดินตรวจตราขวักไขว่ บ่งชี้ว่าอะไรก็ตามที่อยู่ภายในจะต้องเป็นสิ่งสำคัญที่มีมูลค่ามหาศาล ความประหม่าตื่นกลัวจึงจุติขึ้นในมโนสำนึก

.

“ฮึบ!”

“ไม่ลองก็ไม่รู้สิน่า~! ฉันคือคุณหนูมิวท์นะ! อย่างน้อยฉันก็มีสติกเกอร์ VIP ที่หัวไหล่ เดินเข้าไปตรง ๆ นี่แหละจะไปคิดมากทำไม ในเมื่อพีกับแพรวก็กำลังรอเราอยู่”

.

จริงหรือไม่? ใช่หรือมั่ว? ความจริงอันแสนมืดมัว? เหมือนมิวท์จะไม่รู้ตัวเลยว่าแพรวนั้นเกลียดเธออย่างกับอะไรดี เธอถึงได้แต่ทำเป็นใจดีสู้เสือเดินย่างสามขุมเข้าไปหารปภ. ก่อนจะแจกแจงรายละเอียดและความต้องการให้พี่แกฟัง สลับกับเอียงดวงหน้าสวย ๆ ใส ๆ ให้เห็นชัด ๆ และทันใดนั้นเองประตูเหล็กบานหนาที่รูปทรงคล้ายกับประตูโกดังก็ถูกเปิดออก

.

“แอ๊ดดด!”  

.

“ตรึม!!!”

.

“เชิญครับคุณหนูมิวท์ ผมจำคุณได้”

รปภ.พูดผ่านหน้ากากอนามัยเวอร์ชั่นคุมมิดหัว พลางผายมือเชิญให้เธอเข้าไป

.

ผู้บริหารสาวสืบเท้าเชื่องช้าระวังหยั่งเชิง ไม่กี่ก้าวหลังเข้ามาประตูก็ค่อย ๆ แง้มปิดลงตามมาตรการความปลอดภัย ทว่าเป็นมิวท์ซะอีกที่เริ่มสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ชักจะไม่เข้าท่าเท่าไหร่ แสงแดดไม่มีสักกระพี้แสงนีออนก็ไม่มีให้เห็น ตัวอาคารทึบตันทุกด้านความชื้นสัมพัทธ์ในอากาศแห้งกรังทำให้ผิวหนังเริ่มเหนียว แอร์คอดิชั่นเป็นเพียงหนทางเดียวที่ทำให้เธอได้หายใจ  

.

ความสลัวทึมเทาเป็นเรื่องปกติในนี้ สายตายังไม่ชินแล้วก็ไม่รู้ด้วยว่ามันจะกลับมาเห็นชัดอีกครั้งเมื่อไหร่ ที่มิวท์ทำได้จึงมีเพียงการยื่นฝ่ามือออกไปตรง ๆ แล้วหันมาใช้ประสาทสัมผัสทางการลูบคลำแทน ซึ่งนั่นเองที่ทำให้ผู้บริหารสาวพบว่าสองฟากฝั่งรอบตัวเธอ "ล้วนเต็มไปด้วยห้องกระจก!"  

.

“ซ่องเหรอ?”

หลุดโพล่งคำออกมาเบา ๆ

.

“ไม่! ไม่ใช่!”

แต่ก็ปฏิเสธทันควัน เพราะตู้โชว์ใส่โสเภณีไม่นิยมทำแนวยาวเลาะขอบทางเดินแบบนี้หรอก เขาต้องทำเป็นแนวกว้างให้หมอนวดเข้ามานั่งอัดกันได้เยอะ ๆ จะได้คุ้ม ๆ

.

อธิบายเหมือนตัวเองเคยเข้าประจำการมาก่อน แต่นั่นก็หาใช่สาระที่จะไปใส่ใจอะไรไม่ ด้วยความสัตย์จริงว่านายหญิงแห่งองค์กรยังไม่เห็นเปรมเลยในตอนนี้ ที่นี่ตอนนี้เห็นเพียงเงาดำมืดสลัวของทางเดินที่ทอดตัวยาว ลึกเข้าไปด้านในตามพิมพ์เขียวของรูปทรงอาคาร แล้วก็กระจกกั้นข้างทางที่ขนาบยาวเหยียดเป็นทางคู่กัน

.

“โครมมม!” 

.

“กรี๊ดดด!”

“อะไรอ่ะ! เมื่อกี้เสียงอะไร!?”

หันซ้ายแลขวายกมือขึ้นป้องปาก พยายามสอดส่ายสายตามอง

.

ทว่าสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่เห็นมีก็แต่เงาดำของเก้าอี้ตัวหนึ่ง ที่พุ่งเข้ามาอัดแผ่นกระจกตรงหน้าอย่างจังจนสั่นสะเทือนเลือนลั่น

.

“โครมมม!”

.

“กรี๊ดดด!”

.

ไม่มีแม้แต่โอกาสให้หยุดหายใจเพราะเบื้องหลังกระจกกั้นเหล่านั้น ดันมีคนถูกจับขังเอาไว้ พวกเขาอาละวาดใหญ่โตขว้างปาข้าวของใส่รัว ๆ ซ้ำร้ายเมื่อการมาของมิวท์ได้ไปกระตุ้นต่อมโกรธของพวกเขาเข้า การแสดงออกชุดต่อมาก็เลยเป็นการผลัดกันพุ่งเข้าชาร์ทตัวเธอแทน

.

“กรรรร! ๆ ๆ ๆ ”

“กรรร! ๆ ,  กรรร! ๆ , งับ ๆ ๆ ๆ !”

.

“โครมมม!”

“โครมมม! , โครมมม!”

.

ตะปบกงเล็บใส่รุนแรงแยกเขี้ยวตะกุยตะกายใส่กระจก มิหนำซ้ำยังใช้ส่วนหนาบนศีรษะโขกใส่กระจกอย่างต่อเนื่องบัดซบ

.

“โป๊ก! , โป๊ก! , โป๊กกก! , โป๊กกก!”

.

เลือดซิบแหลกลานผมเผ้ายาว ๆ ของคนที่ถูกขังเละเทะแปดเปื้อน โลหิตแดงฉานทะลักหลากออกมาไม่หยุดเปรอะกระจกยืดย้วยซึมลงมาสยดสยอง ราวกับปีศาจที่จ้องจะกินเลือดกินเนื้อแววตาแบบนั้นไม่ใช่ดวงตาของคน มันคือสัตว์เดรัจฉานที่สูญเสียการควบคุม

.

มิวท์ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเธอกรี๊ดไปหลายรอบจนเส้นเสียงแทบอักเสบ แทบไม่อยากคิดว่าถ้าไม่มีกระจกกั้นจะเป็นยังไง เธอได้แต่ถอย.. ถอย.. แล้วก็ถอย.. แต่จะให้ถอยไปไหนได้ล่ะ ในเมื่อประตูหน้าที่เข้ามาก็ปิดสลักลงกลอนไปตั้งนานแล้ว ใจเต้นเป็นกลองโสตประสาททุกแพล็ตฟอร์มถูกงัดออกมาใช้ รู้ตัวอีกทีแผ่นหลังบอบบางก็ไปชนเข้ากับกระจกกั้นของอีกฝั่ง

.

“ปั๊กกก!”

.

“อื้อ! ลืมไปเลยว่าฝั่งนี้ก็มี อาคารหลังนี้มีการเอาคนมาขังไว้ในห้องกระจก"

"ขังไว้ทั้งสองฝั่งเลย.. ฮือ.. อ.. อ.. น่ากลัวจัง~!”

.

“กรรรร! ,  โคร่งงง!  , โคร่งงง! ,  กรรรร!”

.

“กรี๊ดดด! อย่านะ! อย่าทำอะไรฉัน!”

.

กระจกใสแผ่นหนาไม่รู้ว่าจะทานได้นานเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยการที่มิวท์แผดเสียงร้องเอาไว้ก็เป็นเครื่องรับประกันได้อย่างหนึ่งว่า คนที่ถูกขังข้างในคงไม่ชอบขี้หน้าเธอ เผลิน ๆ พวกเขาอาจจะต้องการแม้กระทั่งชีวิตของเธอด้วย!