บทที่ 55 : มิวค์เริ่มเคลื่อนไหว

ผนังทึบสี่ด้านเคลื่อนตัวลงมาด้วยความเร็วสูง ระหว่างทางในลิฟท์ยังมีบทสนทนาเกิดขึ้นอีกหลายประโยค ที่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้ายกันแน่ มิวท์กำลังคิดว่าตัวเองจวนจะได้เจอเพื่อน พร้อมกันนั้นก็คิดว่าเพื่อนอาจจะโดนโควิดเล่นงานจนขาดใจตายไปก่อนแล้วก็เป็นได้

.

แป้นตัวเลขระบุชั้นไหลเร็วราวกับตัวเลขบนปั้มน้ำมัน มันไหลพรวดพราดสว่างวูบวาบพลันนำห้องโดยสารทรงลูกบาศก์ลดระดับลงมายังชั้นหนึ่งได้โดยสวัสดิผล และยังไม่ทันที่ประตูทั้งสองฟากฝั่งจะเคลื่อนออกสุด พนักงานชายคนเดิมก็แทบจะถูกถีบออกมาเลย

.

“พลั๊ว!”

.

“นำเลยพี่! รีบเลย! พี่เจอพวกเขาตรงไหนรีบพาหนูไปเดี๋ยวนี้!”

.

“อ่ะ.. เอิ่ม.. ม.. ม.. ได้ครับได้!”

.

2 คู่ 4 ตีนกุลีกุจอกันออกมาภายนอกบริษัท จุดหมายปลายทางคือริมฟุตบาทตรงจุดเกิดเหตุที่ซึ่งสันนิษฐานว่าพีกับแพรวคงจะมาเสียท่ากันตรงนั้น มิวท์กดปุ่มเรียกหน้ากากครอบแก้วขึ้นมาคลุมศีรษะ พนักงานเองก็เช่นกันเขาวิ่งนำหน้าเจ้านายไปตามทางที่คิดว่าใช่ ท่ามกลางบรรยากาศที่แสนจะมาคุวังเวง

.

ภายนอกตึกบริษัทเข้าขั้นวิปโยคพูดก็พูดเถอะว่า มันเลวร้ายหนักกว่าเมื่อเช้าตอนที่เขาเข้ามาทำงานซะอีก บ้านเมืองไม่ต่างจากเมืองร้าง ท้องฟ้าทึมเทาช้ำเลือดช้ำหนอง แหงนมองขึ้นไปมีแต่กลุ่มเมฆหนาเตอะที่ปิดกั้นแสงจากดวงตะวันไม่ให้สาดส่องลงมา

.

ต้นไม้ข้างถนนขาดวิ่นกิ่งก้าน ทรัพยากรธรรมชาติบนเกาะกลางหลอมละลายแม้แต่ใบไม้ก็ไม่เหลือ ต้นหญ้ามอดดำราวกับเถ้าถ่านพวกมันกลายเป็นเศษสางรองรับเมือกยางหยดย้อยที่ซึมย้วยลงมาจากกระพี้ต้น ฟู่ ๆ ฟ่า ๆ หยดโดนทีควันขึ้นเป็นน้ำกรด และนี่แหละคือโควิด มันแผ้วถางทุกสรรพสิ่งย่อยสลายทุกอย่างจนเกือบจดจำภาพเดิมไม่ได้ ดีแค่ไหนแล้วที่พี่ชายพนักงานยังอุตส่าห์นำทางมิวท์มาจนถึงตรงนี้

.

“ทางนี้ครับคุณหนูเลี้ยวซ้ายแยกข้างหน้านี่เอง ระวังตัวด้วยนะครับไม่จำเป็นอย่าแตะต้องโดนอะไรเข้าล่ะ ผมว่าอีกไม่นานโลกภายนอกก็คงไม่ใช่ที่สำหรับให้มนุษย์อยู่อาศัยแล้ว”

.

“เข้าใจแล้วค่ะมิวท์แค่อยากเช็คอะไรดูสักหน่อยแน่ใจแล้วก็จะกลับ”

ผู้บริหารสาวตอบ

.

รอยปูนแตกเป็นวงกึ่งกะเทาะรอยถลอกคลึงครูดประปรายพอให้สังเกตเห็น ไม่มีใครอยู่ตรงนี้สักคน จะมีก็แต่หลุมทรงกลมที่จมบุ๋มลึกลงไปกับผิวถนน อันน่าจะเป็นพลานุภาพของเชื้อร้ายที่ทิ้งร่องรอยความเสียหายเอาไว้ มิวท์ที่เงียบไปครู่ใหญ่ก็เลยต้องถามพนักงานขึ้นเพื่อความแน่ใจ

.

“ใช่ตรงนี้จริงเหรอคะพี่?”

.

“ครับตรงนี้แหละ! มีรอยครูดของเปลสนามตรงนี้ด้วยครับ!”

.

“งั้นแล้วพี่เห็นรถพยาบาลบ้างไหมคะ?”

.

“เห็นสิครับคุณหนู เป็นรถของทีมงานคุณเปรม ผมจำสัญลักษณ์หน่วยแพทย์เชิงรุกได้ดีเชียว!”

.

“งั้นก็ชัวร์แล้วล่ะพี่~" 

"หนูวานพี่หน่อยสิ ช่วยเรียกรถประจำตำแหน่งกับพลขับให้หนูทีหนูมีอีกที่ ๆ ต้องรีบไปโดยด่วนเลย”

.

ก้มหน้าลงกดต่ำจนกระจกครอบแก้วขึ้นฝ้า พนักงานชายควักโทรศัพท์ออกมารีบติดต่อกลับไปยังเลขาฯ พลันถ่ายทอดคำสั่งเมื่อครู่ออกไป

.

“ว่าแต่คุณหนูจะไปไหนเหรอครับ? นอกจากออฟฟิศเราผมไม่เห็นที่ไหนจะปลอดภัยเลย?”

.

“โรงบาลไงพี่! โรงพยาบาล! รีบตามพี่เปรมไปถ้าหนูไม่รีบเพื่อนหนูอาจจะ.. ”

“ขอให้ทันเถอะ.. ขอให้ทันที..!”

.

ทายาทคนใหม่หลับตาภาวนาด้วยใจมั่นการเดินทางหนนี้น่าจะสำคัญ เพราะเดิมพันด้วยโอกาสสุดท้ายที่จะได้เจอหน้าเพื่อน "พี" กับ “แพรว” มิวท์ค่อนข้างมั่นใจว่าน่าจะเป็นพวกเขา ลางสังหรณ์มันบอกและขอให้เป็นลางดีที่ไม่ใช่ลางร้ายด้วยเถิด

.

.

10 นาทีผ่านไป

.

จักรกลล้ำสมัยก็ได้นำพลขับกับเจ้านายคนสวยโผทะยานขึ้นไปจอดเทียบกับทางเข้าแผนกฉุกเฉินได้เป็นผลสำเร็จ พี่คนขับแกไม่สนสักนิดว่าจะมีรถพยาบาลขึ้นลงไหม แกรู้แค่ว่าเจ้านายกำลังรีบแล้วแกก็จัดให้ผ่านทางพฤติกรรมสุดห่าม ที่โคตรจะมักง่ายและไม่เห็นหัวคนอื่น

.

“ขอบคุณค่ะน้าไม่ต้องรอรับนะคะ เดี๋ยวมิวท์กลับกับพี่เปรมเอง”

.

“ปึ๊งงง!”

กระแทกประตูอัดหน้าเวรกรรมตามทัน เหมือนเจ้าตัวนั้นเป็นเพียงแค่แท็กซี่ง่อย ๆ คันหนึ่ง

.

และแม้ที่นี่จะเป็นโรงพยาบาลในกำกับดูแลของเปรมก็จริง แต่มิวท์ก็หาได้มีอภิสิทธิ์เหนือใครคนอื่นเขาไม่ เธอไม่สามารถที่จะเดินฝ่าห้องฉุกเฉินเข้าไปได้แบบโต้ง ๆ แต่ต้องผ่านการตรวจวัดไข้ทาเจลล้างมือแล้วก็ติดสติกเกอร์ยืนยันตัวตนบนปกเสื้อเสียก่อน ในทุกกระบวนการทุกคนต่างรู้ดีว่าเธอคือใคร ไม่มีบุคลากรทางการแพทย์คนไหนไม่รู้จักคุณหนูมิวท์แห่งบริษัท AP ยิ่งแถลงข่าวออกอากาศสดกันโครม ๆ ขนาดนั้นเขายิ่งเห็นกันทั้งประเทศ ทว่ากฎก็ต้องเป็นกฎมิวค์ก็เลยมีสติกเกอร์คำว่า VIP ต่อพ่วงเพิ่มเติมเข้าไปให้ดูยิ่งใหญ่ขึ้น 

.

แต่ก็นั่นแหละแทบจะไม่มีประโยชน์อะไร ขึ้นชื่อว่าโรงพยาบาลทุกคนล้วนมีงานล้นมืออยู่แล้ว ด้วยเหตุนี้ก็เลยไม่มีใครว่างพอจะมาคอยต้อนรับลูกคุณหนูที่มาตามหาเพื่อนอย่างมิวท์ เธอต้องทำเองพีกับแพรวต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งในนี้ ตรงจุดที่ถูกเตรียมไว้สำหรับการทำวิจัยและผลิตวัคซีน

.

“ว่าแต่อยู่ไหนล่ะ? เราจะถามใครได้บ้าง? ทุกคนดูไม่ค่อยเป็นมิตรเลยแฮะ”

.

ก้าวขาข้างแรกเข้ามามิวท์ก็ต้องพบกับเตียงผู้ป่วยเป็นจำนวนมากที่นอนกันเต็มพื้นที่ การบริหารจัดการดูแย่ไปหมด ที่นี่ไม่มีความถูกหลักสาธารณสุขใด ๆ เลย ความน่าสงสารบวกกับความสังเวชจึงอื้ออึงเต็มลูกตา ม่านกั้นไม่มีฉากกั้นก็ไม่ได้ ผู้ป่วยทุกคนเหมือนนอนกันตามมีตามเกิด แต่ก็อยู่บนพื้นฐานของความเข้าใจได้ว่าสาธารณสุขของประเทศกำลังอยู่ในช่วงวิกฤต หมอมีจำนวนจำกัดพยาบาลก็มีไม่มาก ทำได้ขนาดนี้ก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้ว

.

 90% น่าจะเป็นผู้ป่วยโควิดส่วนอีก 10% ที่เหลือ น่าจะเป็นคนที่ป่วยจากโรคแทรกซ้อนหลังถูกโควิดกัดกินเข้า เสียงไอเสียงจามดังระงม เสียงโอดโอยเจ็บปวดดังตามมาต่อเนื่อง ที่นี่จึงไม่ใช่สถานที่ ๆ น่าอภิรมย์นัก มันเต็มไปด้วยเชื้อโรคสกปรกโสโครกไม่เหมาะจะเดินเข้าไป

.

“ชักไม่ดีแล้วแฮะไม่มีวี่แววว่าจะถามใครได้เลย เรากดเรียกหน้ากากครอบแก้วขึ้นมาใช้ตอนนี้ก่อนดีไหมนะ อย่างน้อยก็ปลอดภัยไว้ก่อน”

.

พูดเองเออเองอยู่คนเดียวจากการประเมินด้วยสายตา จะเรียกที่นี่ว่าเป็นห้องฉุกเฉินขนาดมหึมาก็คงไม่ผิด ปราศจากการแบ่งชนชั้นใด ๆ คนป่วยทุกคนนอนรวมกันรอวันตายแล้วก็เอาไปเผา

.

“อึก!”

มิวท์กลืนน้ำหลายฝืดคอ

.

"แอเรียตรงนี้น่าจะเป็นศูนย์กักตัวผู้ติดเชื้อ มากกว่าจะเป็นโรงพยาบาลนะ”

เธอคิด  

.

และจังหวะต่อเนื่องนั่นเองที่ทำให้เธอเริ่มรำลึกถึงตัวเองขึ้นมา ผู้บริหารสาวทอดสายตาลงมองบริเวณจุดสงวนใต้หัวหน่าว ก่อนจะพรั่นพรึงว่าถ้าไม่ได้พี่เปรมช่วยไว้บางทีเตียงจากที่นี่สักเตียงอาจจะต้องมีเธอเป็นเจ้าของ