บทที่ 59 : ผู้ชาย

ปล่องควันโพยพุ่งส่งคนเคยคุ้นขึ้นสู่ฟากฟ้า วิญญาณพีไม่ต่างจากฝุ่นผง Pm 2.5 ที่ลอยปลิวไปตามสายลม ไปแล้วไปลับเหลือไว้แต่ความทรงจำ หมดแรงที่จะเสียน้ำตาแพรวกับพ่อของพีจากลากันหลังจากพิธีเสร็จ ทั้งสองต่างอยู่บนพื้นฐานเดียวกันที่ว่าแต่นี้ต่อไปคงไม่มีเหตุผลใดให้กลับมาพบกันอีกแล้ว

.

ความเหงาความโศกเศร้าจะกลายเป็นเพียงอดีตที่หวนคิดถึงกี่ทีก็จะมีความทุกข์ พีคือสัญลักษณ์ของความโชคร้าย และเขาไม่จำเป็นต้องตายหากไม่ใช่เพราะฝีมือของ หมอ , เปรม , มิวค์ , และบริษษัท AP ที่แอบอ้างว่าตนเองเป็นองค์กรเดียวในโลกที่ต่อกรกับไวรัสร้ายชนิดนี้ได้

.

พีตายเพราะอยากได้เลือดไปทำยา เขาดับขัณฑ์อัปราเนื่องจากเป็นส่วนผสมสำคัญให้ก๊าซบนฝ่ามือเปรมได้ใช้ฉีดพ่น ทว่าสุดท้ายคืออะไร ความจริงในความจริงก็คือมันไม่ได้ช่วยในแง่ของการรักษาโรคเลย หน่วยแพทย์เชิงรุกที่มีเปรมเป็นหัวหน้าลงพื้นที่อย่างเข้มข้นก็จริง พวกเขาบุกเข้าไปในทุกตรอกซอกซอยของมหานครเมืองหลวง และทำการฉีดพ่นแล้วก็พ่น! แต่!

.

ก๊าซไม่ได้รักษาคนเลยสักนิด! มันแค่ยับยั้งการลุกลามของเชื้อในตัวให้อยู่ในวงจำกัด ทำให้ผู้ป่วยแค่ทุเลาอาการให้ตายช้าลงไม่ได้หายขาด แล้วนี่หรือคือสิ่งที่พีเสียสละ! เขาถูกจับไปทรมานจนตายเพียงเพื่อช่วยยื้อชีวิตของคนในชาติได้กระหย่อมหนึ่ง ยังมี LGBT อีกหลายล้านคนที่ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ  พวกเขาต่างกลัวว่าตนเองจะโดนทีมของเปรมไล่ล่า โดนจับไปทำยาที่เอาไปรักษาใครก็ไม่หาย ช่างเป็นอะไรที่แสนจะไร้สาระสิ้นดี มีแต่บริษัท AP ที่มิวค์คุมบังเหียนอยู่นี่แหละ ที่เคลมนักหนาว่าการรักษาของพวกเขานั้นดีเลิศประเสริฐศรี  

.

“หึ.. ขำเน๊อะ!”

“มีแต่คนปัญญาอ่อนแหละที่จะเชื่อเธอมิวค์!”

แพรวสบถคำหยัน เธอที่เพิ่งผ่านการเผาศพเพื่อนมาหยก ๆ เปิดหน้ากากครอบแก้วขึ้นพลางแหงนขึ้นไปมองจอโฆษณา LED ขนาดใหญ่ที่ติดตั้งอยู่บนทางเชื่อมรถไฟฟ้า  

.

ขนาดของมันกินพื้นที่ตึกถึง 2 คูหาใหญ่โตโอ่อ่า บดบังทัศนียภาพของสถานีรถไฟร้างแห่งนี้ได้อย่างสิ้นเชิง ตัวสถานีถูกสั่งงดใช้บริการมานานนับเดือน ทุกอย่างจึงดับสนิทบันไดเลื่อนหยุดทำงาน ทั้งสถานีไม่มีแม้แต่การจ่ายไฟ จะมีก็แต่ป้ายโฆษณาขายยายักษ์ใหญ่แผ่นนี้แผ่นเดียวที่เรียกร้องทุกสายตาให้จับจ้องไปที่มัน

.

“หึ.. รักษาทุกคนงั้นเหรอ? AP คืนกำไรเพื่อสังคม? แน่จริงก็บอกว่าฟรีสิทำไมถึงไม่กล้า?!”

“ถ้าคนในชาติรู้ว่าเบื้องหลังก๊าซพวกนั้นเป็นมายังไง บริษัทของเธอรวมทั้งพี่เปรมกับพวกหมอ ๆ ได้มีอันจบเห่แน่ ทำ LGBT ตายไปตั้งเท่าไหร่ พวกที่เป็นบ้ายังไม่ได้นับ ยังมีหน้ามายืนยิ้มแป้นทำตัวเป็นพรีเซ็นเตอร์คู่หลอกลวงผู้คนอีกนะมิวท์!" 

แพรวร่ายยาวเป็นฉาก ๆ เธอมุ่ยหน้างึมงำอิดหนาระอาใจไปกับพฤติกรรมของมิวค์และเปรม ที่ไม่ยอมมาแม้แต่งานเผาศพของเพื่อน พวกเขาอ้างประเด็นเรื่องการรักษาระยะห่าง แล้วก็มีเพียงพวงหรีดและเงินช่วยทำศพที่ส่งมาให้ผ่านทางทีมงานเลขาเท่านั้น โดนแบบนี้เข้าไปเป็นใครมันจะไม่แค้น

.

.

เหตุการณ์ได้ดำเนินไปอีก 2 ปี จาก 2019 เข้าสู่ปี 2022 สถานการณ์การแพร่ระบาดของโควิด แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะกระชับวงล้อมเอาไว้ได้ ตัวเลขผู้เสียชีวิตเหวี่ยงกลับมาสูงกว่าผู้ติดเชื้อ วันไหนที่ติดเชื้อถึงหลักพันวันนั้นจะมีคนตายเป็นหลักหมื่น มันคือไวรัสล้างโรคโดยแท้จริงกลืนกินทุกสรรพสิ่งราวกับเป็นเครื่องดูดฝุ่นของพระเจ้า ที่ต้องการจะเก็บกวาดโลกให้สะอาดเอี่ยมอ่อง

.

ผู้คนเริ่มทยอยหนีออกจากเมืองหลวงหลังรัฐบาลประกาศให้เป็นพื้นที่สีเลือด เลือดที่เข้มกว่าแดงแค่ตะแคงตีนเหยียบลงไปการันตีได้เลยว่าต้องมีศพ ปัจจุบันเมรุมีสภาพไม่ต่างจากเตาเผาขยะ ปากปล่องพ่นควันเศษขี้เถ้าทั้งวันทั้งคืนชนิดที่หมาต้องเห่าหอนกันเสียงแหบเสียงแห้ง ศพแล้วศพเล่าถูกนำมาเผาเพื่อเป็นการทำลายเชื้อไม่ให้แพร่กระจาย หมอพยาบาลทำงานดุจโสเภณีที่ต้องพลีกายให้แก่ผู้ป่วยแบบเต็มที่ 24 ชั่วโมง แถมยังฟรี No service ชาร์ท

.

บุคลากรทางสาธารณสุขหลายต่อหลายคนถึงกับหนีโรงพยาบาล ไม่ต่างจากทหารที่หนีศูนย์ฝึก พวกเขาไม่ใช่รั้วของชาติแต่มาตรการที่เกินจะรับมือก็ทำให้เกิดความรักตัวกลัวตายขึ้นมาบ้างเหมือนกัน หมอคนไหนอยู่ก็อยู่ด้วยอุดมการณ์ ส่วนคนไหนคิดจะหนีกลับบ้านมาตรการก็ต้องเข้มข้น เพราะนอกเหนือจากผู้ป่วยแล้วตัวหมอเองนั่นแหละคือแหล่งของโรคชั้นดี ถ้าไม่อยากเอาเชื้อไปติดคนที่รักสู้อยู่โรงพยาบาลอยู่ใกล้ยาอยู่ใกล้อุปกรณ์เหมือนจะดูดีกว่า

.

บ้านเมือง พ.ศ.นี้จึงเข้าสู่คำว่ากลียุคอย่างแท้จริง ทุกสรรพสิ่งจมดิ่งเศรษฐกิจพังการเมืองทรุด จนไม่มีใครอยากจะเข้ามาเป็นรัฐบาลในชั่วยามนี้ ประเทศรูปขวานนี้แทบจะไม่มีทรัพยากรใดหลงเหลืออยู่แล้ว ในน้ำมีปลาในนามีข้าวในทะเลมีบ่อก๊าซ แต่เดี๋ยวนี้ทุกที่แม่งมีแต่โควิด

.

การปล้นสะดมมีไม่เว้นแต่ละวัน ธนาคารถูกจี้ แม้แต่คนที่เป็นยามเฝ้าด้านหน้ายังเป็นคนงัดตู้ ATM เอาเงินออกมาแจกซะเอง สถานการณ์บานปลายจนเอาไม่อยู่ ส่วนคนที่เหลืออยู่ก็มีแต่ต้องดิ้นรนเอาตัวรอด แค่ 2 ปีเท่านั้น 2 ปีให้หลัง ๆ จากการระบาดระลอกแรก นับถึงตอนนี้ประเทศก็ได้เข้าสู่การระบาดรอบที่ 200 เข้าไปแล้ว และอีกไม่นานเกินรอรอบที่ 300 ไปจนถึง 1,000 ก็คงจะมาถึง

.

"กร๊อบบบ!"

.

"ฟู่~~!"

.

ฟันคมที่ยังแข็งแรงแบบวัยรุ่นขบกัดลงบนแกนกระป๋อง ก่อนที่ต่อมาจะมีกลุ่มก๊าซสีแดงที่คาวเหมือนกลิ่นเลือดฟุ้งออกมาเล็กน้อยประปราย ดูจากลักษณะเหมือนจะเป็นของเก่าเหลือทิ้งที่เก็บมาใช้ มากกว่าจะเป็นของจริงที่เพิ่งซื้อมาใหม่ แพรวนักศึกษาสาวเป็นเจ้าของ ๆ สิ่งนี้ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่า 2 ปีผ่านไปนับจากที่พีเสียชีวิตหล่อนจะมาอยู่ตรงจุดต่ำสุดเยี่ยงนี้ได้

.

เธอเผยอโพรงจมูกสูดดมก๊าซฟุดฟิด ใบหน้าเริ่มผ่อนคลายแต่ก็น่าเสียดายที่ในกระป๋องเหลือก๊าซอยู่แค่นิดเดียว

.

"อ่า~! ช่างมันเถอะ! ถ้าไม่สูดก๊าซกระป๋องที่ AP ทำมาขาย เราเองก็คงได้ตายไปซะก่อน!"

.

"กร๊อบบบ!"

กัดย้ำลงที่เดิมอีกที แน่นอนว่าคราวนี้กระป๋องนั้นเงียบสนิท

.

โถชีวิตจากที่กระแนะกระแหนเขาซะดิบดี มาบัดนี้เหมือนแพรวจะต้องกลืนน้ำลายตัวเอง กระป๋องก๊าซจาก AP กลายเป็นไอเท็มประจำตัวที่จะขาดเสียไม่ได้ ซ้ำร้ายเมื่อทุกวันนี้แพรวยังต้องอาศัยเพิงพักชั่วคราวที่มีป้ายโฆษณา LED ของมิวค์และเปรมเป็นหลังคาคุ้มแดดกันฝน สถานีรถไฟร้างกลายเป็นแหล่งอยู่อาศัยที่ดีพอจะใช้พักพิงได้ชั่วคราว มันคงใช้หลบแดดหลบฝนได้อีกสัก 2 -3 เดือน แล้วหลังจากนั้นก็คงจะหลอมละลายเหมือนกับหอพักของเธอที่โดนโควิดย่อยสลายไปเมื่อ 3 สัปดาห์ก่อน

.

ร่อนเร่เต็มตัวพเนจรเต็มขั้น จากนักศึกษาสาว ๆ สวย ๆ ต้องระหกระเหินร่อนเร่จนแทบจดจำลุคเดิมไม่ได้ แต่ก็ไม่ต้องแปลกใจหรอก! เพราะทุกคนก็ไม่ต่างกัน! แต่ละคนล้วนมีเป้าหมายเดียวกันนั่นก็คือการหาทางออกไปจากมหานครที่พังทลายแห่งนี้ให้เร็วที่สุด ติดอยู่ที่ถนนหนทางที่ถูกตัดขาดนี่สิ! ผนวกกับรถรายานพาหนะก็ไม่มีรุ่นไหนยี่ห้อไหนที่ทนการกัดกินของเชื้อโควิดได้เกิน 1 สัปดาห์เลย เท่าที่ทำได้ก็เลยเป็นอย่างที่เห็นคืออยู่เพื่อรอจังหวะ ถ้ามีช่องทางหรือมีโอกาสเหมาะ ๆ แพรวก็จะรีบเผ่นไปจากที่นี่ในทันที

.

"ฉันไม่ยอมตายหรอก! ฉันจะต้องอยู่ต่อไปให้ได้ อย่างน้อยก็เพื่ออีพีและศักดิ์ศรีของสาวประเภทสอง!"