บทที่ 58 : สงสาร

วาดฝ่ามือขนาบนาบลงไปบนบานกระจก จากภายนอกมองเข้าไปจะเห็นชัด แต่ภายในจะไม่สามารถมองเห็นได้ว่าอีกฝั่งเกิดอะไรขึ้น เปรมเอาแต่ส่ายหัว เขากระซิบกระซาบในลำคอไม่เคยคาดคิดเลยสักนิด ว่าเหตุการณ์พรรณนี้จะเกิดขึ้น ถ้ารู้จากทีมงานก่อนว่าเป็นพีเขาจะไม่ทำเลย แต่นี่อะไร! มาถึงพีก็แน่นิ่งหมดลมหายใจไปแล้ว!

.

รอยเลือดยังคงเจิ่งนองพื้น รอยลากยังปรากฏให้เห็น กระบวนการของหมอช่างรุนแรงเหลือเกิน อุปกรณ์ของแกแต่ละอย่างเข้าขั้นวิปริตวิตถารจนมิอาจพรรณนาออกมาได้ เลือดคือสิ่งเดียวที่พวกเขาต้องการ มันคงจะถูกสูบออกจากร่างพีแบบทุกหยดหยาด ดูได้จากถังไม้ที่เรียงรายอยู่ในห้องถัดไป คล้ายกับโรงเก็บบรั่นดีที่มีเลือดอัดอยู่เต็มเปี่ยม ถังแต่ละใบเรียงรายซ้อนกันเป็นตับขาดก็แค่จุกก็อกสำหรับเปิดปิดเท่านั้น ไม่งั้นก็คงจะเอาแก้วมารองแล้วก็เปิดดื่มกินได้

.

“หมอเสียใจด้วยนะคุณเปรม แต่ก็อยากให้คุณรู้ไว้อย่างว่าเขาช่างเป็นคนที่พิเศษ ตัวอย่างคนนี้มีความแตกต่างจากตัวอย่างคนอื่น ๆ ในหลายมิติ นั่นย่อมเท่ากับว่าเราได้วัตถุดิบชั้นดีมาไว้ในการครอบครองแล้ว"

"เป็น LGBT คนอื่นลองโดนรีดเลือดอย่างมากก็แค่เสียสติ หรือไม่ก็วิกลจริตแบบที่ถูกขังไว้ด้านนอก แต่กับตัวอย่างคนนี้เจ้าหล่อนถึงกับเสียชีวิตไปเลย ทั้งที่กรรมวิธีของเราก็ใช้แบบเดียวกันหมด ตอกย้ำว่าเลือดของเธอเป็นของมีค่า เธอไม่ได้ตายเปล่าและเราจะสดุดีเธอด้วยฐานันดรสูงสุดหลังจากที่ทุกอย่างสงบลงแล้ว หมอขอให้คำสัตย์แก่คุณ” 

.

“ควยเถอะหมอ!” 

.

เป็นคำสบถที่โคตรจะขัดแย้งกับลุคเรียบร้อยของใบหน้า สำหรับเปรมคำพูดของหมอเป็นแค่เสียงที่น่ารำคาญ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยถ้าไม่ได้ช่วยให้พีฟื้นขึ้นมาได้ จากฝ่ามือแบนราบเปรมเลยเปลี่ยนเป็นขยุมแล้วก็ทุบโครมลงไป!

.

“ปึ้ง!!!”

กระจกสั่นเทิ้มกระเพื่อมเป็นพยับ

.

“หมอเห็นผู้หญิงอีกคนที่อยู่ข้างศพไหม?!”

.

“คนนั้นน่ะเหรอ.. อืม.. รายงานเบื้องต้นแจ้งว่าเธอไม่ยอมออกห่างจากร่างตัวอย่างเลย จวบจนป่านนี้ก็เกือบ 2 ชั่วโมงเข้าไปแล้ว ตามรายงานยังบอกอีกว่าเธอเข้ามาในนี้โดยพลการ โดยทิ้งช่วงห่างจากตอนที่เรารีดเลือดหยดแรกราว 30 นาที กว่าเธอจะมาถึงร่างตัวอย่างก็สิ้นลมหายใจไปแล้ว น่าสงสารเธอเหมือนกัน เธอร้องไห้เหมือนใจจะขาดหมอก็เลยปล่อยเธอไปก่อน แต่ถ้าคุณเปรมอยากจะให้เอาตัวออกมาก็..”

.

“ไม่ครับ! ไม่ต้อง! ปล่อยเธอเถอะ เธอเองก็เป็นเพื่อนผม เผิน ๆ จะเป็นมากกว่าเพื่อนด้วยซ้ำ”

เปรมพูดเสียงสั่นเขาไม่อยากมองเข้าไปในตู้กระจกอีกแล้ว ภาพของแพรวที่กอดศพพีกรีดร้องเป็นอะไรที่สุดแสนจะสะเทือนใจ  

.

ผิวพรรณเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของเพื่อน เสื้อผ้าหน้าผมเลอะเกรอะกรังมีแต่ความโศกเศร้ากึ่งอิดหนาระอาใจ เปรมทำอะไรลงไป หน่วยงานของเขากับความก้าวหน้าทางการแพทย์ ถ้าดีจริงทำไมถึงต้องพรากชีวิตเพื่อนไปด้วย หรือเปรมจำเป็นจะต้องเสียสละแบบที่หมอบอก ถ้าไม่ใช่พีแต่เป็นพ่อแม่ของเขาล่ะเขาจะรับได้ไหม อีกไม่นาน LGBT ในประเทศนี้คงจะสูญพันธุ์ เลยได้แต่หวังว่าเลือดที่ได้จากพีไปนั้นคงจะเพียงพอ เขาไม่อยากทำให้ใครต้องมีสภาพเหมือนแพรวในตอนนี้อีก

.

พอดีกันกับการมาถึงของมิวท์ เธอเดินเข้ามายังตู้กระจกในมุมอับสายตา นายแพทย์เจ้าของโครงการพยายามจะทักขึ้น ทว่าก็โดนมิวท์ในลุคคุณหนูผายมือขับไล่ เธออยากให้หมอหลบไปก่อนเนื่องจากมีบางสิ่งที่ต้องคุยกับเปรมแบบเป็นการส่วนตัว

.

“ครับ.. ได้ครับคุณหนูมิวท์ สักพักเดี๋ยวหมอเข้ามาใหม่”

.

“ค่ะ , ขอบคุณที่เข้าใจนะคะ”

มิวท์ตอบแบบไม่มองหน้า แต่ก็ยังไม่อาจเทียบได้กับชายที่ยืนหลบตาอยู่ข้างกัน

.

ภาพของแพรวกับศพพียังคงหลอนจิต แม้จะไม่ได้ยินเสียงเล็ดลอดเข้ามาแต่ท่วงท่าการแผดร้องแบบเจียนจะขาดใจเช่นนั้น ใครเห็นก็ต้องเจ็บ ภายในกายมิวท์ร้อนรนวนวกหัวใจเธอเหมือนกำลังห่อเหี่ยวเล็กฟีบ ผ่านสีหน้าที่ขาวซีดว่างเปล่า เธอเห็นเปรมก้มลงเช็ดน้ำตาแค่นั้นก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร มันสายเกินไปซะแล้ว ความจริงก็คือสังขารเบื้องหน้าคือภาพสุดท้ายที่เธอจะได้รับจากเพื่อน

.

“มิวค์!?”

.

“ค่ะ.. มิวค์เอง!”

“มิวท์ขอเข้าไปข้างในได้ไหมคะพี่เปรม” 

.

“จะดีเหรอ? มองจากตรงนี้ก็เห็น พี่ไม่ค่อยแน่ใจเรื่องสภาพจิตใจของแพรว”

.

“ไม่สำคัญหรอกค่ะข้างในเป็นห้องปลอดเชื้อ มิวท์จะเข้าไปด้วยหน้าสด ๆ นี่แหละ พี่ไม่ได้อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่แรกแบบพวกเรา สายสัมพันธ์ของผองเพื่อนไม่มีสิ่งใดตัดขาดหรอกค่ะพี่!”

.

สิ้นคำสั่งเสียดังกล่าวผู้บริหารสาวก็จัดแจงย้ายตัวเองไปยังประตูกระจกที่อยู่ข้าง ๆ เธอออกคำสั่งให้ทีมแพทย์ที่อยู่อีกฝั่งเปิดประตูให้ และไม่นาน 3 เพื่อนซี้  พี , แพรว , มิวท์ ก็อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง

.

ดั่งนรกชังหรือสวรรค์แกล้งมองข้างนอกว่าเศร้าแล้วข้างในนั้นเศร้ากว่า กลิ่นคาวเลือดเหม็นคละคลุ้ง กลิ่นยาก็มิถดถอย เสียงโหยหวนเพรียงร้องค่อย ๆ แผ่วเบาลง หลังจากที่แพรวมองเห็นการเข้ามาของมิวท์เพื่อนผู้ทำระยำกับเธอ เธอหยุดร้องและมองหน้าเพื่อนอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่ต่อมาจะเป็นตัวมิวท์เองที่โผตัวลงมาสวมกอด

.

“หมับ!!!"

.

“ปล่อย!”

แพรวขึ้นเสียงใส่ เบามากแต่มีน้ำหนักของความโกรธอยู่

.

“ไม่.. มิวท์เป็นห่วงแพรวมากนะ มิวท์รู้ว่าแพรวเจ็บปวดและมิวท์ก็เสียใจ พีไม่ควร~ พีไม่~ เขาไม่ควรเป็นแบบนี้.. ฮือ.. อ.. อ.. อ.. ถ้ามิวท์มาเร็วกว่านี้สักนิดนึงล่ะก็.. ฮือ.. อ.. อ.. อ~!”

กลายเป็นมิวท์ที่ปล่อยโฮออกมาเอง อาจเป็นเพราะบรรยากาศที่ต่างกันลิบลับระหว่างภายนอกกับภายใน ศพเพื่อนอยู่ใกล้แค่เอื้อมจึงยากที่จะฝืนใจเก็บความรู้สึกเอาไว้ได้ มันเจ็บเหมือนตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำซะเอง

.

และเมื่อเห็นดังนั้นแพรวก็ไม่มีกะจิตกะใจจะโกรธแค้นอะไรอีก เธอลืมความหลังไปชั่วขณะ แล้วก็จริงอย่างที่มิวท์บอกว่าสายสัมพันธ์นั้นตัดกันไม่ขาดจริง ๆ พวกเขาสามคนกอดกันกลมร้องไห้ไม่มีใครโทษใคร แล้วก็ไม่มีใครกลัวด้วยว่าตัวเองจะเป็นเหยื่อรายต่อไปรึเปล่า

.

“เธอไม่กลัวฉันติดเชื้อหรอ?"

แพรวถามมิวท์ด้วยสำเนียงเรียบเฉย โดยมีเพื่อนผู้คุ้นเคยโอบกอดเข้ามาจากทางด้านหลัง

.

“ไม่.. ไม่กลัว.. มิว์คิดถึงแพรวจะตาย.. ฮือ.. ฮือ.. อ.. อ.. อ.. มิวท์ขอโทษ มิวท์ขอโทษนะแพรว.. ว.. ว.. ฮือ.. อ.. อ.. อ~!”

.

จะขอโทษเรื่องอะไรก็ไม่รู้ล่ะแต่ฟังดูแล้วเหมือนเป็นการระบายทุกสิ่งที่อัดอั้นในใจออกมา เหมือนมิวท์นั้นจะรู้ตัวอยู่กลาย ๆ ว่าตัวเองอาจจะไม่มีโอกาสเจอเพื่อนอีกแล้ว เธอติดเชื้อนั่นคือความจริงประการแรก แล้วเธอก็อยู่รอดมาได้ด้วยการมีเซ็กส์กับผู้ชายที่เพื่อนรักที่สุด ฟังแบบนี้ก็น่าจะร้องไห้อยู่หรอก นี่ยังไม่รวมกรณีที่เชื้อโควิดนั้นแพร่กระจายได้อย่างรวดเร็วอีกนะ พีน่ะตายไปแล้วคงไม่เป็นไรแต่ถ้ากอดกันหนนี้แล้วลากแพรวให้ติดเชื้อไปด้วย มิวท์เองก็คงหมดที่ยืนในสังคมไปเลย  

.

.

ความอลวนหม่นเศร้าอันเต็มไปด้วยช่องโหว่จบลงด้วยเหตุอันใดมิอาจล่วงรู้ สันนิษฐานว่าน่าจะเป็นเปรมที่สั่งคนเข้ามาแยก เพราะรู้ตัวอีกทีภาพเหตุการณ์ก็ตัดมาที่อีก 3 วันให้หลัง ณ ศาลาพักศพหน้าเมรุของวัดแห่งหนึ่ง บรรยากาศของงานฌาปนกิจมีแต่ความเงียบเหงา บนเมรุเผาไม่มีแม้แต่พระสงฆ์สักรูปเดียว จะมีก็แต่พ่อของพี , สัปเหร่อ , แล้วก็แพรว ที่อยู่เป็นเพื่อนผู้วายน์ชนในวาระสุดท้าย

.

แพรวในชุดดำได้แต่ถอนใจ คนตายได้ไปสบายมีแต่คนเป็นนี่แหละที่ต้องแบกรับอะไรต่อมิอะไรเอาไว้บนบ่า เธอทอดสายตาลงไปด้านล่างเห็นเจ้าหน้าที่ในชุด PPE จำนวนมากยืนแสตนบายด์รออยู่ พวกเขาได้รับมอบหมายให้เข้ามาทำการดัดแปลงเมรุเผาศพให้มีกำลังความร้อนที่สูงขึ้น ชาวบ้านในละแวกและบรรดากรรมการวัดจะได้เกิดความสบายใจ เพราะไม่มีใครอยากยุ่งกับคนที่เกี่ยวข้องกับเชื้อโควิดนัก

.

“เฮ้อ.. โลกช่างไม่น่าอยู่เอาซะเลยพีเอ๊ย มึงอยู่ฝั่งโน้นว่าง ๆ ก็คิดถึงกูบ้างนะเพื่อน”

แพรวอฐิษฐานขณะวางดอกไม้จันทน์ลงบนโลง

.

สัปเหร่อตรงเข้ามาจัดระเบียบศพตามประเพณี มีการรับเงินรับทองจากพ่อของพีเล็กน้อย และก่อนที่จะเข็นโรงเข้าเตาเผาพ่อก็ได้หันมาถามแพรวขึ้น

.

“แล้วเพื่อนอีกคนไม่มาเหรอลูก คนที่รวย ๆ สวย ๆ น่ะชื่ออะไรนะ?"

.

หึ..แพรวรีบส่ายหัวในทันที  

.

“ไม่มาหรอกค่ะพ่อ ก็แค่พวกดีแต่พูดคนหนึ่ง”

“จัดการเลยค่ะลุงสัปเหร่อ พีควรไปสู่ภพภูมิที่ดีได้แล้วให้มันอยู่ในที่ ๆ มีแต่คนดี ๆ เขาอยู่กันเถอะค่ะ”