บทที่ 60 : ล่า

พระอาทิตย์อัสดงดิ่งตัวลงกดต่ำ ความมืดเริ่มเข้าปกคลุมทุกหัวระแหง แสงไฟจากเครื่องปั่นทยอยสว่างขึ้นเป็นหย่อม ๆ ตามแต่ว่าใครจะพอมีกำลังทรัพย์ นาทีนี้ลืมไปได้เลยเรื่องการผลิตและจ่ายไฟ กฟภ. , กฟน. , กฟผ. ล้วนแต่ล่มสลายไปหมดแล้วตั้งแต่ปีก่อน เหมือนประเทศชาติกำลังเดินถอยหลัง บ้านเมืองไม่ต่างจากยุคบางระจันเมื่อครั้งยังไม่มีอะไรใช้นอกจากไฟในคบเพลิง กับปืนผาหน้าไม้ที่ทำกันเองพอเอาไว้ป้องกันชีวิต

.

และช่วงเวลานี่แหละคือเวลาของการออกล่า พลบค่ำย่ำตะวันคือนาทีอันทรงค่าให้พวกมันลงมือ แพรวเริ่มมองหาที่กำบังบนสถานนีร้างที่เธอใช้พักอาศัย ระหว่างนั้นก็มองหาทางหนีที่ไล่เอาไว้ด้วยเผื่อเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้น

.

“ฮู้ววว! อย่าผ่านมาทางนี้เลยขอร้องล่ะ"  

"แต่ถ้าซวยผ่านมาจริงก็ขออย่าให้โดนจับกันเยอะ ยังไงซะฉันก็ไม่เคยเห็นด้วยกับวิธีนี้ มันไม่ถูกต้อง!”

พูดเองเออเองตามสไตล์หญิงสาวที่อยู่คนเดียวมาจนชิน ในมือแพรวมีเพียงไม้หน้าสามที่ตรงปลายยึดแน่นไปด้วยดอกตะปู แผ่นหลังมีกระเป๋าเป้ อาหารพร้อม เสื้อผ้าพร้อม เสบียงเพียบ เพลี่ยงพล้ำเสียท่าขึ้นมาพร้อมหนีได้ตลอดเวลาไม่มีอะไรต้องห่วง  

.

จากทีแรกที่บอกว่าสถานีรถไฟร้างน่าจะอยู่คุ้มกะลาหัวไปได้ถึง 3 เดือน อาจจะไม่เสมอไปซะแล้ว เพราะยังมีปัจจัยที่ควบคุมไม่ได้เฉกเช่นเรื่องที่กำลังจะเกิดนี้อยู่อีก

.

จุดที่แพรวซุ่มอยู่นับว่าเป็นจุดยุทธศาสตร์สำคัญชั้นเลิศ เพราะเป็นที่สูงที่สามารถมองเห็นถนนผุ ๆ พัง ๆ ด้านล่างได้อย่างชัดเจน แถมยังมีแท่นปูนแบร์ริเออร์กันตกกั้นยาวไปตลอดทั้งแนว ทำให้คนข้างล่างมองขึ้นมาไม่เห็นมีทั้งความได้เปรียบและปลอดภัย และพอทิ้งเวลาไปสักพักก็เริ่มมีผู้อยู่รอดคนอื่น ๆ ทยอยเข้ามาใช้แอเรียตรงนี้เป็นที่หลบภัยเช่นกัน ตอกย้ำว่าแพรวไม่ได้คิดผิด มีผู้คนมากมายที่คิดเหมือนกับเธออยู่

.

“มากันรึยังพี่?”

เสียงเด็กหญิงไร้ชื่อคนหนึ่งถามขึ้น เธอซุ่มอยู่ติดกับแพรวและแพรวเองก็ไม่รู้จักเธอมาก่อน

.

“ยัง! แต่ใกล้แล้วพี่ว่าพี่ได้ยินเสียง!”

กระชับอาวุธในมือแน่น พูดกันทางนี้แต่แววตานั้นจ้องเขม็งลงไปยังพื้นถนนด้านล่าง

.

“พวกน้องมีกันกี่คน เพิ่งขึ้นมาบนนี้ครั้งแรกใช่ไหม?”

.

“ใช่พี่!"

"มีประมาณ 10 คน รุ่นราวคราวเดียวกันหมด"

"เด็กมัธยมเหมือนหนูนี่แหละ อยู่ได้ใช่ไหมคะ?”

.

“ชู่ววว~! ไว้ก่อนเดี๋ยวค่อยคุยกัน พวกมันมาแล้ว!”

.

แพรวตัดบทด้วยการจุ๊ปาก บุคลิกเธอกลายเป็นแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ แต่อาจจะเพราะเป็นคนเจอสถานที่ตรงนี้เป็นคนแรก จึงทำให้เธอกลายเป็นเจ้าของแคลนด์ไปโดยปริยาย

.

เสียงเครื่องยนต์โฟว์วิลไดรฟ์ก้องคำรามมาตามซอกตึก กลุ่มรถหุ้มเกราะ 4 - 5 คันทะยานออกมาจากซอยนั้นซอยนี้วิงสวนกันไปมาฉวัดเฉวียน ไฟสปอร์ตไลท์ติดเพิ่มพิเศษบนหลังคาส่ายส่องไปทั่ว มันย้อมท้องฟ้าที่มืดมัวให้สว่างโพลงจนเกือบจะกลายเป็นภาพสะท้อนแสง

.

“บรื๊นนนนน! ,  บรื๊นนนนน!  ,  บรื๊นนนนน!”

.

“เอี๊ยดดดดด!!!”

.

ซวยสุดขั้วเมื่อรถทุกคันดันมาหยุดอยู่ตรงตึกในละแวก ห่างจากสถานนีที่แพรวซุ่มดูอยู่เพียงแค่ 50 เมตร แต่ก็วางใจได้อย่างเพราะพวกเธออยู่บนที่สูงดูจากพวกเจ้าหน้าที่ ๆ เปิดประตูลงมา พวกเขาคงยังไม่มีใครจับสัญญาณตรงนี้ได้ คงยังไม่รู้ว่ามีกลุ่มคนกลุ่มใหญ่ซ่อนตัวอยู่บนนี้

.

“พี่คะ..?”

.

“ชู่ววววว! เงียบก่อนอย่าเพิ่งพูดอะไรมันยังไม่เห็นเรา

"แล้วเราก็ไม่ใช่เป้าหมายด้วย พวกมันต้องการแค่ LGBT ถ้าเราไม่ใช่กระเทยก็ไม่มีปัญหา!”

แพรวพยายามกระซิบ เธอแทบจะกดหัวเด็กมัธยมคนเดิมลงเพื่อให้เธอเงียบและหุบปาก

.

รถหุ้มเกราะขับเคลื่อนสี่ล้อสีสันเด่นชัดลายพรางเขียวเข้ม ทว่าสติกเกอร์ตรงกลางนี่สิที่โดดเด่นยิ่งกว่าสิ่งใด มันคือสัญลักษณ์ของบริษัท AP มิผิดเพี้ยน เพิ่มเติมความขลังด้านข้างด้วยสติกเกอร์สัญลักษณ์ของหน่วยสืบสวนโรคเชิงรุกของเปรมตรงบานประตู แค่นี้แพรวก็รู้แล้วว่าพวกมันมาทำอะไร

.

โปรดลืมไปได้เลยถึงเรื่องทฤษฎียาคุมกำเนิดเมื่อปีก่อน นั่นใช้ไม่ได้ผลอีกต่อไปแล้ว เหล่า LGBT ต่างรู้ทันและยอมที่จะหลบซ่อนมากกว่าจะออกมาซื้อยาคุมแล้วโดนจับ เปรมและทีมงานจึงได้เปลี่ยนแผนใหม่มาตั้งแต่ช่วงต้นปี พวกเขาใช้ทฤษฎีเหยื่อล่อเหมือนเดิมแต่เปลี่ยนแปลงใหม่ให้แอ็ดวานซ์ขึ้น จน LGBT หน้าไหนก็อดใจไม่อยู่ มีอันต้องออกจากที่ซ่อนและยอมถวายตัวกลายเป็นหนูทดลองให้รีดเลือดในท้ายที่สุด

.

“กึก!”

ประตูรถทุกด้านแทบจะเปิดออกพร้อมกัน

.

ก๊าซสีแดงฉานรุ่นพิเศษพุ่งออกมาจากภายในห้องโดยสาร ว่ากันว่าโดนเข้าหน่อยเดียวก็ป้องกันการติดเชื้อไปได้มากกว่าหนึ่งอาทิตย์ มิหนำซ้ำการโพยพุ่งออกมาแบบนั้นยิ่งทำให้กลุ่มคนที่ทยอยก้าวเท้าออกมา ดูเด่นเป็นสง่าออร่าทะลักล้นเข้าไปอีก  

.

“พรึบ! , พรึบ! , พรึบ! , พรึบ! , พรึบ!"  

สะบัดชายเสื้อผายมือออกสุดไหล่

.

กลุ่มก๊าซลอยฟุ้งก่อนจะเริ่มจางลงและปรากฏให้เห็นเป็นรูปลักษณ์ของกลุ่มผู้ชายหน้าตาดีหลากหลายสไตล์ที่ดูดีระดับเทพเจ้า มีทั้งตี๋เกาหลี , หนุ่มหล่อมาดเซอร์ ,  หนุ่มเซอร์อบอุ่น  , หนุ่มสายฝ. , หนุ่มหน้าแขก , หนุ่มหน้าไทย ,  หนุ่มลูกครึ่ง , มีหมดทุกรูปแบบ แม้แต่หนุ่มมาดอาเสี่ยพุงพุ้ยแต่รวยโคตรก็ยังมี มิหนำซ้ำแต่ละคนยังหุ่นดีโคตร ๆ กล้ามเป็นกล้ามอกเป็นอก ก้าวเดินแต่ละก้าวสาว ๆ เห็นยังต้องใจสั่น แล้วกับ LGBT ที่ไวกับเรื่องพวกนี้โคตร ๆ ล่ะมันจะไปเหลืออะไร

.

ปืนยิงยาสลบในมือก็ไม่กลัว ปืนสตั๊นท์กันท์ ปืนแหยิงตาข่าย พวก LGBT ก็ไม่สน เพียงชั่วอึดใจหลังกลุ่มชายงามปรากฏตัวถนนก็แทบจะไม่ว่าง กระเทยต่างอาละวาดวิ่งกรูออกมาจากที่ซ่อนราวกับซอมบี้ที่กินผู้ชายเป็นอาหาร เรียกได้ว่ากลยุทธ์ของเปรมกับทีมงานนั้นเอาอยู่แทบจะทั้งหมด เขาทำงานง่ายขึ้นเยอะในระยะหลัง เปรียบเปรยไปก็ไม่ต่างจากชาวประมงที่เอาอวนลากปลาเอาผู้ชายมาล่อหน่อยเดียว LGBT ก็วิ่งขึ้นเรือกันโครม ๆ จนแทบจะไม่ต้องออกแรงทำอะไรเลย

.

“จิ้ว! , จิ้ว! , จิ้ว! , จิ้ว!”

ดอกแล้วดอกเล่าไล่ยิงยาสลบใส่

.

LGBT ร่วงกราวเป็นทิวแถว ไม่ตายก็เหมือนตายเพราะสุดท้ายก็ต้องโดนอุ้มขึ้นรถไปเข้าห้องแล็บ ก่อนจะถูกจับรีดเลือดจนเป็นบ้าเพื่อจะเอาก๊าซมาอัดกระป๋องขายแบบเดียวกับที่พีเคยโดนอยู่ดี  

.

แพรวจึงเกลียดสิ่งที่เห็นเป็นที่สุด เธอเจ็บช้ำน้ำใจมากเพราะ LGBT บางรายก็ยอมไปกับเปรมโดยสมัครใจ พวกนี้เดินออกจากที่ซ่อนแล้วตรงเข้าไปเกาะแขนผู้ชายยอมให้เขาทำทุกอย่าง ขายทั้งศักดิ์ศรีขายทั้งวิญญาณน่าละอายสุด ๆ  

.

“สารเลวโคตร ๆ วิธีแบบนี้ก็ใช้ได้แต่พวกจัญไรหื่นกามเท่านั้นแหละ"

"ดีนะที่เราเป็นผู้หญิงพวกเราไม่มีทางตกหลุมพลางง่าย ๆ แบบนี้หรอก.. จริงไหมน้อง?”

“น้องคะ..?”

“อ่าว..?”

.

หันมาอีกทีแพรวก็ไม่เห็นเด็กคนเดิมอีกแล้ว กระทั่งเธอลองชะโงกหน้าพ้นขอบแบร์ริเออร์ออกไปถึงได้เห็นแม่หนูวิ่งกระจ็อก ๆ เข้าไปรวมอยู่ในกลุ่ม LGBT ที่โดนล่อด้วย ก็เลยรีบป้องปากตะโกนถามลงไป

.

“ทำบ้าอะไรของเธอน่ะ!?  อย่าเข้าไปนะอยากตายรึไงน้อง!?”

.

เด็กน้อยตะโกนสวนขึ้นมาทันที

.

“หนูต้องไปช่วยเพื่อนค่ะพี่ มีเพื่อนหนูโดนล่ออยู่! หนูทิ้งเขาไม่ได้!”

.

แค่นี้แหละ! เป็นเสียงตะโกนที่อู้อี้จนฟังไม่ชัดด้วยซ้ำ แต่แพรวกลับรู้สึกชาวาบไปทั้งตัวประโยคเมื่อครู่ทำให้เธอถึงกับตกอยู่ในภวังค์ รอบตัวเหมือนกลายเป็นภาพสโลโมชั่นพลันให้คิดถึงเพื่อนเก่าอย่างมิวท์กับพี ช่วยเพื่อนงั้นเหรอ? เธอเองก็เคยช่วยแถมยังเป็นเพื่อน LGBT เหมือนกันอีกต่างหาก แพรวเริ่มเห็นภาพตัวเองซ้อนทับอยู่บนเรือนร่างของเด็กมัธยมคนนั้น รู้ตัวอีกทีร่างบางก็วิ่งลงบนไดมาสู่พื้นถนนด้านล่างพร้อมกับไม้หน้าสามหัวตะปูซะแล้ว