บทที่ 81 : ธนธรกลอนประตู

“กึก! , กึก! , กึก! , กึก!”

แอดวานซ์ขึ้นไปอีกขั้นเมื่อโควิดสายพันธุ์ New Hell ได้บังคับร่างของเปรมให้หยุดเลียผนัง แล้วหันมาเล่นงานที่กลอนประตูแทน  

.

มันบังคับร่างของเขาให้กระชากลูกบิดออก จะได้ออกไปสังวาชกับมิวท์ที่ด้านนอกต่อได้อย่างสาสมใจ แต่เดชะบุญที่กลอนนั้นแน่นมาก มือเปล่าของเปรมก็เลยสู้ไม่ไหวมีอันต้องถอยกรูกลับออกมานั่งลงบนเตียงตามเดิม พลันเป่าปากพรูแล้วก็จ้องเขม็งไปที่ใบหน้าของมิวท์ที่ยังคงเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

.

ช่างเป็นภาพที่น่าสังเวชใจยิ่งนัก ลุคหล่อเนียบสไตล์หมอเนิร์ด ๆ หายไปหมดสิ้น จนมิวท์เองยังถึงกับต้องโพล่งคำออกมา

.

“โถ่.. พี่เปรมมันเกิดอะไรขึ้นกับพี่กันแน่ มิวท์ไม่มีหมอที่จะมารักษาพี่ได้แล้วนะ”

“พี่ต้องสู้กับมันสิ! อย่าให้มันควบคุมพี่ได้! สู้สิคะพี่ตั้งสติหน่อย!”

มิวท์ให้กำลังใจ สอดรับกับจังหวะแห่งโชคชะตา ที่ยังคงพัดพาความระยำซั่มแม่มาใส่อย่างต่อเนื่อง

.

“กริ๊งงง~~!”

โทรศัพท์จากอีกสายดังขึ้นแทบจะทันทีหลังเคลียร์เรื่องอีเมลล์จากชาติมหาอำนาจเสร็จ ความสั่นของมันดั่งกำลังตอกย้ำถึงความอัปมงคลที่จะเกิดขึ้น

.

“คราวนี้อะไรอีกล่ะ.. ยังจะมีเรื่องอะไรที่บัดซบกว่านี้อีกเหรอ!?”

โกรธกริ้วจับใจมิวท์ต้องปลีกตัวออกจากผนังกระจกกั้นห้องนอนอีกครั้ง และเลือกที่จะเดินไปหยุดอยู่ที่มุมหน้าต่างที่เดิม ณ ตำแหน่งเก่า

.

ทว่าต่างจากเดิมหน่อยหนึ่งตรงที่ เจ้าหล่อนนั้นได้แผดเสียงต่อว่าเจ้าหน้าที่ ที่พูดสายอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างไม่ไว้หน้า ว่าให้หัดมีมารยาทบ้าง ควรจะโทรมาตอนที่เธอว่างกว่านี้ บางประโยคก็ด่าทอว่าไม่รู้จักเวล่ำเวลา หนักสุดก็ถึงกับบอกให้โอนสายไปหาเลขาฯ แล้วทิ้งเรื่องไว้ที่นั่นแทน เพราะเธอไม่ต้องการจะรับรู้เรื่องอะไรอีกแล้ว! ตอนนี้เธอเครียดโคตร ๆ !

.

แต่ปลายสายที่โทรมาดันตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงแบบคอขาดบาดตาย ราวกับเป็นเรื่องที่เดือดร้อนสัด ๆ แล้วก็มีแต่มิวท์ที่เป็นระธานบริษัท AP เท่านั้นที่จะสั่งการในเรื่องนี้ได้

.

/ต้องขอโทษด้วยค่ะคุณมิวท์! แต่เราติดต่อใครไม่ได้จริง ๆ นอกจากต่อสายตรงมาที่คุณ/

/รหัสแดงค่ะ! สภาวะฉุกเฉินสูงสุด! ตอนนี้หอผลิตวัคซีนไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้แล้ว!  มีผู้ป่วยที่เป็น LGBT ใช้มือเปล่าแหกห้องขังออกมา แล้วเข่นฆ่าพวกเราตายไปเป็นเบือ พวกเขาเหมือนไม่ใช่คนเดิม เจ้าหน้าที่ทุกคนตกอยู่ในอันตราย ได้โปรดส่งกองกำลังมาช่วยพวกเราด้วย!  ใครก็ได้! ช่วยพวกเราทีค่ะ!/

/กึก.. กัก.. กัก.. อั๊กกก.. ก.. ก.. ก/

.

“เฮ้คุณ! คุณ!  เกิดอะไรขึ้นน่ะ! อย่าเงียบไปสิฉันฟังอยู่นะ?!”

มิวท์ตะโกนกรอกใส่สายโทรศัพท์กลับไป เพราะหลังจากถ้อยคำตะกุกตะกักสุดท้ายเธอยังได้ยินเสียงของบานกระจกแตก เสียงขว้างปาข้าวของ เสียงคนกรีดร้อง รวมไปถึงเสียงคำรามครือครางที่คล้ายกันกับของเปรมมาก

.

/แฮ่ก.. ก.. ก ๆ  ส่งใครมาก็ได้ค่ะคุณมิวท์ เราเป็นแค่หมอพยาบาลเราไม่ได้ถูกฝึกมาให้รับมือกับสิ่งนี้! /

/กรี๊ดดดดดดด! , อย่านะ! , อย่าเข้ามา! ฉันเป็นคนรักษาพวกคุณนะ!  ไม่!!! ม่ายยยย!!! กรี๊ดดดด!!!/

/อ๊อยยยยย!!!/

.

/เพล๊งงงง!!! ,  เพล๊งงงงง!!! ,  พล๊างงงงง!!!/

.

พยาบาลจากปลายสายร้องเสียงหลง ต่อเนื่องด้วยถ้อยคำร้องขอชีวิตอีกต่าง ๆ นา ๆ ทั้งที่บรรดาผู้ป่วยจากหอวัคซีนก็คือ LGBT ที่ถูกเปรมกับทีมงานจับมารีดเลือดแท้ ๆ พวกเขาคือวัตถุดิบชั้นยอดที่ใช้ในการผลิตก๊าซต้านเชื้อ เป็นแหล่งทำเงินเป็นกอบเป็นกำให้แก่บริษัท AP  

.

แต่ตอนนี้เหมือนทุกอย่างจะกลับตาลปัตร เคราะห์ซ้ำกรรมซัดกำลังเบนเข็มกลับมาเล่นงานมิวท์แบบรวดเร็วและไม่ให้ตั้งตัว เมื่อเหล่ารักร่วมเพศต่างก็มีพละกำลังเพิ่มขึ้นจากการกลายพันธุ์ ไม่สิ! ต้องบอกว่าเชื้อโควิดที่อยู่ในร่างกายต่างหากที่เป็นคนบังคับร่างต้นให้ทำสิ่งเหล่านี้ โควิดบังคับพวกเขาให้แหกห้องขัง เปลี่ยนจาก LGBT ที่เสียสติหลังถูกรีดเลือด ให้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตสายพันธุ์ใหม่ที่ไร้ซึ่งสัมปชัญญะ เดินโอนเอนง่อนแง่น ร่างกายบิดเบี้ยวผิดรูป แต่เสือกหิวเป็น! และกินสิ่งมีชีวิตด้วยกันเองเป็นอาหาร!

.

ด้วยความอยากรู้อยากเห็นมิวท์เลยลองตะคอกใส่โทรศัพท์กลับไปอีกที

.

“คุณพยาบาลคะ!  คุณพยาบาล!  คุณพอจะระบุรูปพรรณสัณฐานของพวกเขาได้ไหม? เราจะได้จัดคนไปช่วยได้ถูก!”

.

ถามไปงั้น ๆ เพราะลึก ๆ แล้วเธอก็แค่สงสัยแหละว่าตัวเองจะคาดการณ์ถูกรึเปล่า เพราะถ้าหากเอาจิ๊กซอว์แต่ละชิ้นมาต่อเข้าด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นการกลายพันธุ์ของเปรม การติดเชื้อปริศนาของหมอจากทีมตรวจเชิงรุก รวมไปถึงที่หอผลิตวัคซีนแห่งนี้ ถ้าอัตลักษณ์ของทุกคนตรงกันก็แปลว่ามันลงล็อคพอดี แปลว่าพวกเขาล้วนถูกเชื้อโควิดสายพันธุ์ New Hell ยึดครองร่างต้นไปแล้วโดยสมบูรณ์แบบ

.

/ฮัลโหล ๆ แฮ่ก ๆ.. แฮ่ก ๆ .. มีดวงตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงค่ะ ฟันกรามยื่นออกมาข้างหน้า เขี้ยวสองข้างยืดยาวออกมาพ้นจากมุมปากทั้งสองฝั่ง หัวไหล่ตกชลูด กระดูกไหปลาร้าหักออกจากกันเป็นอิสระ ปลายนิ้วยื่นแหลมคล้ายมีกงเล็บ แล้วก็เดินด้วยน้ำหนักที่ไม่สม่ำเสมอแต่วิ่งได้ค่ะ วิ่งเร็วมากด้วย!  อ่ะ!  ไม่นะ!!! /

/อร๊ายยยยยยย!!! , กรี๊ดดดดดดด!!!/

.

/งั่มมมม!!! ,  งั่ม!!! , งั่มมมม!!! /

.

.

/ตู๊ดดดดดดดด , ตู๊ดดดดดดดด , ตู๊ดดดดดดดด/

(แล้วสายก็ตัดไป)

.

จบบทสนทนาลงด้วยเสียงกรีดร้องที่เสียดแทงหัวใจแห่งความทรมาน มิวท์เห็นเป็นภาพว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างจากการจินตนาการผ่านการฟังเสียง กงเล็บคม ๆ คงจะปักลงใส่กลางหน้าท้อง ซุ่มเสียงของมันคล้ายการชำแหละเนื้อที่นุ่มจนชุ่มโชก มิหนำซ้ำยังได้ยินเสียงของการบดเคี้ยวและการฉีกขย้ำจากฟันกราม พร้อม ๆ กับเสียงคำรามราวกับสัตว์ประหลาดร้ายในหนังสยองขวัญ นั่นไม่ใช่คนแล้ว! มันฟังดูจะเหนือกว่าการเป็นซอมบี้เสียด้วยซ้ำ!

.

แล้วพอมิวท์ลองสลับสายตากลับมามองเปรมที่นั่งอยู่ในห้องกระจก ก็พบว่าเขาเองก็ออกอาการแบบเดียวกัน รูปร่างหน้าตาท่าทางเป็นเหมือนกับที่พยาบาลผู้โชคร้ายรายนั้นรายงานเป๊ะ ทำให้เชื่อได้ว่าอีกไม่นานกลอนประตูที่เคยแน่นหนาเมื่อตอนต้นบทก็คงจะถูกพังออก แล้วก็คงจะเป็นเธอเองนั่นแหละ ที่จะกลายเป็นเหยื่อรายต่อไปในวิกฤติการณ์เชื้อไวรัส New hell กลายพันธุ์หนนี้

.

“เฮ้อ.. !”

ประธานสาวถอนหายใจยาวปลดปลงกับชีวิต เธอเริ่มคิดได้แล้วว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาแพรวและชาวเมืองคนอื่น ๆ ต้องเผชิญอยู่กับอะไร พิษของความโดดเดี่ยวมันเป็นแบบนี้นี่เอง ไม่มีใครช่วยมิวท์ได้อีกแล้วและตั้งแต่นี้ไปเธอก็จำเป็นจะต้องเป็นท่านประธานผู้เด็ดเดี่ยว ที่ต้องตัดสินใจในเรื่องยาก ๆ เพียงลำพัง

.

สายตาหมวยแบบลูกคุณหนูก้มลงมองจอสมาร์ทโฟนเป็นรอบที่แปดแสน เธอพบว่ายังมีเงินอยู่ในบัญชีมากกว่าพันล้านบาท! โคตรเยอะจนไม่รู้ว่าจะใช้ยังไงหมด! แต่จะมีประโยชน์อะไรล่ะมันจะต่างจากเศษกระดาษตรงไหน ในเมื่อใช้แก้ปัญหาที่เป็นอยู่เฉพาะหน้าไม่ได้เลย

.

โควิดกำลังยืดร่างผู้คน แล้วคนพวกนั้นก็กำลังจะพังหอวัคซีนออกมาสู่โลกภายนอก จะเกิดการแพร่เชื้ออีกไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ ทีมแพทย์ของมิวท์ทุกคนก็ทยอยติดเชื้อและเตรียมจะกลายร่าง แม้กระทั่งพี่เปรมที่เธอไปแย่งมาจากแพรว รายนั้นก็จวนจะลุกขึ้นมาพังกลอนประตูอยู่รอมร่อ เงินพันล้านทำอะไรได้บ้าง เสกให้มิวท์หายไปจากตรงนี้เลยได้ไหม? ตอบเลยว่าไม่! 

.

งานนี้จึงมีแต่ต้องออกมาสู้เท่านั้น.. ถึงจะไม่เคยทำมาก่อนเลยก็ตามที..!