บทที่ 80 : คำสั่งเสียของมิวท์ (13+)

เคยได้ยินว่ามีเชื้อจากอังกฤษบ้าง เชื้อจากอินเดียบ้าง หรือบางทีก็เป็นเชื้อจากแอฟริกา ทว่าแต่ละสายพันธุ์ก็ล้วนแต่มีวัคซีนที่ผลิตออกมารักษาให้หายขาดได้ทั้งสิ้น สวนทางกับเชื้อสายพันธุ์ New Hell ที่เปรมเป็นตัวพาหะ ฤทธานุภาพแม่งคนละเรื่อง! แล้ววัน ๆ เปรมก็ต้องทำงานร่วมกับคนเป็นจำนวนมาก ออกพ่นก๊าซแต่ละครั้งก็มักจะมีประชาชนทยอยออกมารับบริการไม่ต่ำกว่าร้อย จากที่ว่าจะหายทุกคน ก็เลยกลายเป็นกลุ่มเสี่ยงสูงไปโดยปริยาย

.

ลึกลงไปจากตึกสำนักงานใหญ่ชั้นสูงสุด มิวท์มองไม่เห็นหรอกว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างที่ข้างล่างนั่น แต่เธอสังหรณ์ใจไม่ดีเลย เสียงคำรามเกรี้ยวกราดของเปรม ชวนให้เธอจินตนาการไปถึงผู้คนที่ทยอยกลายร่างจนสภาพเป็นเหมือนเขา โควิดกำลังจะกลืนกินร่างต้น มันไม่ใช่เชื้อกระจอกที่ใครต่อใครจะปรามาสได้ และบางทีพวกมันก็คงจะรอโอกาสนี้อยู่นานแล้ว ที่จะได้ออกมาเจิดจรัสในฐานะของผู้สั่งการ แทนที่จะเป็นแค่ปรสิตติดสอยห้อยตามร่างต้นอย่างที่เคยเป็นมาก่อน  

.

เชื้อมันเอาจริง ไม่งั้นมิวท์ไม่ลุกลี้ลุกลนขนาดนี้หรอก

.

“โถ่เอ๊ย!”

“ถ้าเป็นงั้นจริง.. เราแย่แน่!"

“กรอดดดด.. ด.. ด.. ด”

คิดไปพลางขบกรามไปด้วย มิวท์ขยุ้มชายเสื้อคลุมจนยับย่น เพราะรู้ดีว่ากลุ่มเสี่ยงสูงที่กล่าวถึงไม่ได้มีแค่พลเรือนในเมืองหลวง หากแต่ควบรวมไปถึงทีมแพทย์พยาบาลและบุคลากร ซึ่งเป็นทรัพยากรเฉพาะทางที่ประเมินค่าไม่ได้ในยุคปัจจุบัน

.

แต่นี้ต่อไปใครจะทำงานให้เธอ ใครจะรักษาผู้ป่วย ใครจะเป็นคนจ่ายยา ใครจะออกไปไล่ล่าผู้คน เปรมก็มากลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดไปซะอีก ทุกอย่างจึงมืดแปดด้านพอ ๆ กับทัศนียภาพที่เห็นอยู่ภายนอก มิวท์เหมือนถูกขังอยู่ในหอคอยอันไร้ทางออก มิหนำซ้ำแม้แต่ตัวเองก็ยังมีเชื้อนรกนี้อยู่ในตัว จึงทำได้แค่รอแล้วก็รอ อยู่แค่ว่าจะกลายร่างตามเปรมไปเมื่อไหร่ก็เท่านั้นเอง

.

“กริ๊งงง~!!!!”

เสียงโทรศัพท์มือถือดังสนั่นขึ้น ชวนให้มิวท์ต้องผละตัวออกจากหน้าต่างแล้วย้ายไปที่โซฟาหน้าทีวีแทน

.

เธอกดรับสายแล้วก็ทำให้ทราบว่า คู่สนทนาที่พูดด้วยก็คือเจ้าหน้าที่หน่วยคัดกรองเชื้อภาคสนาม ที่ถูกส่งออกไปล่าตัว LGBT นั่นเอง  

.

“ขออนุญาตรายงานสถานกาณณ์ครับคุณมิวท์ ตอนนี้ตัวอย่างเลือดจาก LGBT หายากมาก เป้าหมายต่างพากันหลบซ่อนตัว ผมสันนิษฐานว่าออเดอร์ที่ล็อคสเปคไว้คงจะหาให้ไม่ทัน ต้องขออภัยด้วยครับ"

"พวกเราถูกต่อต้านหนักมากจากประชาชน หนำซ้ำระยะหลังแพทย์ในทีมก็มีอาการป่วยเพิ่มขึ้นจากการติดเชื้อที่ไม่ทราบสาเหตุ เราต้องพักครับคุณมิวท์! เราฝืนทำงานแบบนี้ต่อไปไม่ได้ถ้าไม่มีมีบุคลากรมากพอ ได้โปรดพิจารณาข้อเสนอจากเราด้วยครับ”

.

“ค่ะ.. เข้าใจแล้ว จะนำเข้าที่ประชุมให้นะคะ”

.

มิวท์ตอบแบบห้วน ๆ  ประชุมห่าอะไรล่ะ! ขนาดท่านประธานอย่างเปรมยังถูกขังอยู่ในห้องอยู่เลย ด้วยความสัตย์จริงมิวท์รู้โดยพฤตินัยว่าอีกประเดี๋ยวกลุ่มแพทย์หน่วยนี้ก็คงจะมีอาการไม่ต่างจากเปรม พวกเขาเองก็กำลังจะกลายร่าง นี่จึงไม่ใช่สัญญาณที่ดีสักเท่าไหร่ เชื้อกลายพันธุ์คงจะกระจายตัวไปตามหน่วยแพทย์อื่น ๆ อีกมาก ถ้าไม่เร่งแก้ไขให้เร็วที่สุด  

.

ประธานสาวจึงเลือกที่จะหลุบสายตาลงไปมองยังสมาร์ทโฟน พลางกดเข้าโหมดธุรกรรมเพื่อเช็คดูตัวเลขของหุ้นและยอดขายผลิตภัณฑ์ของทางบริษัท ปรากฏว่าค่อนข้างออกมาดีทีเดียว ยังมีเงินไหลเข้าบัญชีไม่หยุดหย่อน แล้วส่วนใหญ่ก็เป็นเม็ดเงินจากต่างประเทศ โควิดระบาดไปทั่วโลก การยอมเสียสะตุ้งสตังค์เพื่อเอาก๊าซที่ AP ผลิตได้ไปใช้ ก็เลยยังมีให้เห็นอยู่เนือง ๆ ตามต่างประเทศ 

.

นอกจากก๊าซแล้วก็ยังมีอุปกรณ์และเครื่องป้องกันต่าง ๆ อีก AP ทำเงินจากหน้ากากครอบแก้วและชุด PPE ได้อีกเป็นกอบเป็นกำ จึงกล่าวได้ว่าในพาร์ทของธุรกิจนั้นมิวท์ไม่ได้แย่เลย เธอคือทายาทผู้สืบทอดกิจการที่ยอดเยี่ยมเหนือใคร แต่ใครจะรู้ล่ะว่าเบื้องหลังความสำเร็จดังกล่าวล้วนต้องแลกมาด้วยความขมขื่นอันมากมายมหาศาล มิวท์ไร้ซึ่งความสุข นานวันเข้าผู้คนที่เธอรักก็มีแต่ทยอยล้มหายตายจากไปทีละคนสองคน

.

“ปั๊กกก!!!”      

.

ชั่วเสี้ยวอึดใจเปรมพุ่งหน้าเข้ามาชนกับกำแพงกระจก เสียงอัดกระแทกเรียกร้องให้มิวท์ต้องผินหน้าหันไปมองด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่ต่อมาเธอจะเริ่มส่ายหน้าและหลั่งน้ำตาออกมาเอง

.

 เธอมองเห็นทางเลือดที่รินไหล แผลบนหน้าผากปริแตกแดงฉานย้อมกำแพงใสให้หดหู่หัวใจเจ็บแสนสังเวช เปรมแสยะยิ้มออกมา เขาเอียงคอจ้องมองมิวท์ในชุดคลุมบางใส ก่อนจะเริ่มเลียลงไปที่บานกระจกกั้น.. แผล่บ.. แผล่บ.. แผล่บ.. ลิ้นสากตวัดวนเขี่ยราวกับท่วงท่าที่เขาใช้กับเธอตอนปฏิสนธิ แววตาเฉี่ยวแบบนั้นมองปราดเดียวก็รู้ว่ากำลังเงี่ยน เปรมลากฝ่ามือปาดลงมากับแนวคราบเลือด เขาบี้บดมันให้คดโค้งจนคล้อยไปกับองศาสัดส่วนของมิวท์ที่ยืนดูอยู่ด้านนอก ก่อนจะทำการกระทุ้งท่อนเอ็นอัดเข้ากับกำแพงกระจกต่ออีกยก!

.

“ปั๊กกก!!! , ปั๊กกกก!!!! , ปั๊กกกก!!! , ปั๊กกกก!!!”

“โครมมมม!!! , โครมมมม!!! , โครมมมม!!! , โครมมมม!!!”   

.

“อ่าาา.. มาเอากัน.. มาเอากัน.. น.. น.. น.. ซีดดด!.. เอากัน.. น.. น.. น”

เสียงกระเส่าเร้าใจโพยพุ่งออกมา มิวท์ไม่ได้ยินแต่อ่านได้จากริมฝีปาก

.

นี่คือพฤติกรรมของคนที่ถูกกลืนกินโดยเชื้อโควิดโดยแท้ และมิวท์ก็แทบจะไม่อยากจะมองมันอีก เธอไม่เห็นเปรมเป็นคนรักเก่าอีกต่อไป ใบหน้าก็ไม่เหมือนเดิมแถมบุคลิกนิสัยก็ต่ำสถุล ซะจนไม่ทำให้เกิดอารมณ์กระสันซ่านขึ้นมาแต่อย่างใด เธออยากจะไปให้พ้นจากตรงนี้เสียด้วยซ้ำ อยากจะหนีไปให้ไกลจากห้องรับรองสุดหรูนี่ให้รู้แล้วรู้รอด

.

แต่เดชะบุญที่ทำไม่ได้! เมื่อจู่ ๆ สมาร์ทโฟนที่ถืออยู่บนมือก็แจ้งเตือนว่ามีเมลล์ด่วนเข้ามาอีก

.

“อะไรอีกล่ะ?”

มิวท์คิดในขณะที่อีกฝั่งก็ยังกระทุ้งดุ้นอัดใส่กำแพงกระจกโครม ๆ

.

“เอกสารคำรับรองขออนุมัติการแลกเปลี่ยนเทคโนโลยี?”

“What..???”

“อะไรอ่ะเราไม่เห็นเคยรู้เรื่อง..?”

.

“ปั๊กกกกกกก! ,  ปั๊กกกกกกก!  ,  ปั๊กกกกกก!”

“โครมมมม!!! , โครมมมม!!! , โครมมมม!!! , โครมมมม!!!”       

.

“หรือจะเป็นสัญญาที่พี่เปรมทำไว้ก่อนหน้านี้โดยไม่ผ่านเรา?”

.

หมดปัญญาจะไปฟื้นฝอยหาตะเข็บ สัตรว์ประหลาดบ้าเซ็กส์อย่างเปรมไม่อยู่ในสภาพที่จะทำธุรกิจจอยด์เวนเจอร์กับองค์กรใดได้หรอก มิวท์ก็เลยถือวิสาสะกดเข้าไปอ่านอีเมลล์ฉบับดังกล่าวดู

.

ความก็เลยแตกออกมาว่าอีเมลล์นี้ถูกส่งมาจากชาติมหาอำนาจเบอร์หนึ่งของโลก พวกเขามีความสนใจที่จะเรียนรู้เรื่องลิขสิทธิ์ยารวมไปถึงสูตรในการผลิตวัคซีนป้องกันเชื้อโควิด จึงอยากจะแลกเปลี่ยนความรู้และเทคโนโลยีที่มีระหว่างกัน ในขณะเดียวกันเปรมก็ได้เซ็นต์ตกลงโดยมีเงื่อนไขว่า ถ้าหากฝั่งโน้นมีนวัตกรรมอะไรที่น่าสนใจ AP จะได้สิทธิ์ในการเข้าถึงองค์ความรู้ทุกอย่างเป็นเจ้าแรก กลายเป็นผลประโยชน์ต่างตอบแทนระหว่างบริษัทแบบ win & win  ไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบ มีแต่ประชาคมโลกที่จะได้รับผลประโยชน์จากนวัตกรรมใหม่ที่จะผลิตขึ้นร่วมกันในอนาคต  

.

แล้วสาระสำคัญของอีเมลล์ฉบับนี้ก็อยู่ตรงนี้ สำคัญจนถึงขนาดที่มิวท์ต้องอ่านทบทวนซ้ำแล้วซ้ำเล่านับสิบ ๆ หน

.

“สัญญาอนุมัติการปล่อยดาวเทียมขึ้นสู่วงโคจรโลก?”

“ดาวเทียมอะไร?  จรวดอะไร?  บ้าบออะไรของพี่เนี่ยะพี่เปรม? พี่ไปแลกเปลี่ยนอะไรกับพวกฝรั่งไว้เยอะแยะคะ?”

.

มิวท์ใช้เวลาอ่านรายละเอียดโครงการนี้อยู่นานพอควร แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ไม่เข้าใจสักเท่าไหร่ ประกอบกับการได้เห็นสภาพของเปรมที่เป็นอยู่ ณ ปัจจุบัน ความบ้าคลั่งของเขา ความกระสันอยากเอา และร่างกายที่เริ่มจะไม่เหลือเค้าความเป็นคน ทำให้มิวท์ต้องตัดสินใจ

.

“เซ็นต์ ๆ ไปคงไม่เป็นไรมั้ง ปล่อยจรวดออกจากพื้นที่เกาะนอกชายฝั่งทะเลแคริบเบียน ถ้าแลกเปลี่ยนเทคโนโลยีแล้วผลที่ได้ออกมาดี บางทีพวกชาติมหาอำนาจอาจจะค้นพบวิธีรักษาพี่ให้กลับมาเป็นคนปกติก็ได้”

“มิวท์เซ็นต์เลยนะคะถ้างั้น คงไม่เป็นไรใช่ไหมพี่เปรม?”

.

จบประโยคนี้มิวท์ก็เดินย้อนกลับมาที่ห้องนอนผนังกระจกอีกครั้ง เธอสบตากับเปรมน้ำตาของเธอกับเลือดในตาเขาแทบจะขนานอยู่ในระดับเดียวกัน ห่างกันเพียงกระจกกั้น ก่อนที่มิวท์จะใช้ปลายนิ้วเซ็นต์คำสั่งอนุมัติผ่านจอทัชสกรีนลงไป 

.

“กรรรรรร!!! ,  เอากัน!  , เอากัน!  , มิวท์มาเอากัน! , กรรรรรรร!!!”

.

เธอเซ็นต์เพื่อความหวังจะเห็นอนาคตใหม่ แต่ฝ่ายชายกลับยังคงครางแต่ถ้อยคำในอดีตเดิม ๆ ออกมา