บทที่ 82 : กระสุนของมิวท์

“พ่อคะแม่คะ..มิวท์คงต้องทำแล้วสินะ มิวท์ขอโทษนะถ้าสิ่งที่ทำจะนำความล่มสลายมาสู่บริษัท”

“แต่มิวท์ทนดูต่อไปไม่ได้แล้วค่ะ ทุกอย่างมันบานปลายเกินจะควบคุม เงินที่เรามีนั้นไม่มีค่าอะไรเลยถ้าผู้คนต้องมากลายเป็นสัตว์ร้ายกันไปหมด เราต้องช่วยเหลือพวกเขาสิคะถึงจะถูก!”

“มิวท์พอแล้ว! มิวท์จะไม่ขายอะไรอีกแล้ว! แต่มิวท์จะช่วยผู้คนแทน ได้มากได้น้อยก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไร”

.

เป็นอีกครั้งที่ประธานสาวเลือกที่จะเมินใส่เปรม แม้ผนังกระจกกั้นจะเริ่มร้าวและสั่นกระเพื่อมแรงขึ้นเรื่อย ๆ แต่ไฟในตัวกับเจตจำนงค์อันร้อนแรงก็นำพามิวท์ให้มายืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าแทน บนหลังตู้มีภาพของพ่อกับแม่ที่เป็นประธานบริษัทคนเก่าตั้งอยู่ เธอจดจ้องมันอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพรั่งพรูถ้อยคำในข้างต้นออกมา

.

หมดปัญหาเพราะไม่มีใครจะต้านทานเธอได้ เปรมกลายร่างไปแล้วส่วนพ่อแม่ก็เสียชีวิตลงแล้วจากเชื้อโควิด มิวท์ก็เลยกลายเป็นผู้มีอำนาจเต็ม ตัวตนที่แท้จริงของเธอก็เลยได้ฉายแสง ว่าที่จริงแล้วเจ้าหล่อนก็ไม่ได้เป็นคนชั่วช้าสามานย์อะไร ทุกอย่างที่ทำไปล้วนเกิดขึ้นจากอารมณ์ชั่ววูบ มิวท์นิสัยดีจะตายไม่งั้นแพรวคงไม่รับเธอไว้เป็นเพื่อนหรอก

.

“เอี๊ยดดด!”

.

เปิดประตูตู้เสื้อผ้าออกราวกับต้องการจะขัดจังหวะความผิดชอบชั่วดีในใจ เธอจัดแจงหยิบชุดรัดรูปสุดทะมัดทะแมงขึ้นมาสวมใส่ ด้วยความไวอันเร่งรีบ เวลาไม่คอยท่าชักช้าจะไม่ทันการณ์ ระหว่างสวมชุดอยู่มิวท์ก็เลยคิดถึงแผนการที่จะทำในลำดับถัดไปพร้อมกันไปด้วย

.

“ในหอวัคซีนยังมีพวกเด็ก ๆ อยู่!”

“มีเด็กตุ๊ดเด็กแต๋วแล้วก็พวกเด็กหญิงสายวาย ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะอีกเพียบ ที่โดนพวกพี่เปรมจับตัวมา!”

“พี่แกเคยบอกว่าเด็กพวกนี้จับง่าย แถมยังรีดเลือดได้เยอะเพราะอายุยังน้อย ความดันโลหิตจึงอยู่ในระดับดีเยี่ยม”

“ซีดดด! ชักจะแย่แล้วสิ?!”

.

“พรืดดด!”

รูดซิบติดตะขอเสร็จสรรพ แถมพ่วงด้วยการเหน็บปืนพกเล็ก Micro compact  รุ่น Beretta MOD ไว้ที่ซองเสียบด้านข้างลำตัว

.

บอกตามตรงว่าดูไม่เข้ากันเลย หน้าหมวย ๆ หุ่นเล็ก ๆ ในชุดหนังรัดรูปแบบแบล็ควิโดว์ โคตรจะย้อนแย้งกับบุคลิกของมิวท์ที่สุดแสนจะเรียบร้อย แต่เธอก็ไม่มีทางเลือก บทจะต้องบู้จะให้ลูกคุณหนูอย่างเธอใส่ชุดซินเดอเร่ล่านั่งเต๊ะท่าอยู่บนรถฟักทองก็กระไรอยู่

.

ตบกระบอกปืนเรียกความมั่นใจไปสองที ก่อนจะใช้มืออีกข้างควักสมาร์ทโฟนขึ้นมาติดต่อไปที่หน่วยรบพิเศษ กับกองกำลังอารักขาที่ยังไม่ติดเชื้อ สุดเหลือเชื่อที่มิวท์ทำทุกอย่างได้อย่างแคล่วคล่อง นี่ล่ะนะที่เขาว่าพอเข้าตาจนขึ้นมาอะดรีนาลีนมักจะหลั่ง ในใจมิวท์ ณ ปัจจุบันจึงรุ่มร้อนไม่ต่างจากตอนที่ได้นอนกับแฟนเพื่อน

.

“โคร่งงง~!”

.

“ว๊ายยย!”

ตวาดเสียงร้องตกใจเมื่อจู่ ๆ เปรมก็พุ่งขึ้นจากเตียงแล้วเอาหัวโขกผนังกระจก!

.

“โคร่งงง~! , กรรรรรร! , กรรรรร!”

.

“กึก! , กึก! , กึก! , กึก!”

.

เขาเขย่าลูกบิดโครม ๆ จนบิดเบี้ยว น้ำลายยืดเป็นทางและบานกระจกกั้นนั้นก็จวนจะแตกเต็มที  

.

“เฮ้อ..!”

“ไม่ต้องแล้วพี่.. มิวท์ไม่แคร์พี่อีกต่อไปแล้วล่ะ.. ยิ่งพี่เป็นแบบนี้มิวท์ยิ่งมั่นใจในสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่ มิวท์ควรทำแบบนี้มาตั้งนานแล้วเหอะ มิวท์ควรจะช่วยผู้คน บริษัท AP ของเราควรจะหยุดการทำเงินบนความลำบากของมนุษยชาติได้แล้ว!”

“ขอโทษนะคะพี่.. แต่เด็ก ๆ ในหอวัคซีนสำคัญกว่าพี่ที่กลายร่างไปแล้วเยอะ”

“ลาก่อนค่ะ.. สุดที่รักของหนู”

.

“ปัง!”

.

เซอร์ไพรต์สุดในสามโลกเมื่อมิวท์ในชุดรัดรูป กลับทำในสิ่งที่ใครก็ไม่คาดคิด! กระสุนจากปืนพกสั้นขนาดลำกล้อง 0.65 มิล พุ่งแหวกอากาศทะลวงผ่านกระจกกั้นแบบโคตรง่าย มันเจาะทะลวงเข้าไปเป็นรูโบ๋ แล้วตำแหน่งความสูงก็เรียกได้ว่าตรงกับใบหน้าของเปรมแบบพอดิบพอดี!

.

“ปั๊กกก!!!” 

.

ซัดใส่เต็ม ๆ เปรมหัวสะบัดพับไปด้านหลัง ลำตัวเขาเซถลาไปเล็กน้อย แต่เพียงแค่เสี้ยวอึดใจต่อมาเขาก็สปริงร่างกลับขึ้นมาได้ดังเดิม พร้อมกับการถ่มถุยเอาหัวกระสุนที่มิวท์ยิงอัดใส่เมื่อครู่ออกมาจากช่องปาก!

.

“ถุ้ย!”

.

ควันขึ้นโขมงคมเขี้ยวร้อนฉ่า จะเห็นก็เพียงรอยจ้ำสีแดงรอบขอบปากอันเกิดจากการปะทะของคมกระสุนเท่านั้น เปรมไม่เป็นห่าอะไรเลยนั่นคือความจริง เชื้อโควิดในตัวเขาอัพความแข็งแกร่งให้ แต่ก็ได้พรากเอาความเป็นคนรวมไปถึงความทรงจำก่อนหน้านี้ ออกไปจากร่างต้นจนหมดสิ้น

.

ทำให้เขาจำมิวท์ไม่ได้อีกต่อไป เขาใช้ขมับอัดเข้ากับกระจกกั้นห้องจนแตกโครมออกทั้งบาน เสียงกราวร่วงของเศษกระจกเล็กแหลมฟังดูสยดสยอง นั่นจึงเท่ากับว่าตอนนี้มิวท์ไม่มีสิ่งใดที่จะใช้ประวิงเวลาจากปีศาจตนนี้ได้อีกแล้ว นอกจากปืนกระบอกจิ๋วที่ถือเล็งอยู่บนมือ

.

“ปัง!!!”

.

“ทำไมล่ะ? ทำไมพี่ถึงไม่ตาย!?”

.

“ปัง!!!”

.

“ล้มสิ! ล้มลงไปอย่าเดินเข้ามานะ!?”

.

มิวท์คิดสลับกับยิง เธอกลัวยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ ดูได้จากมือไม้ที่กำประกับปืนแทบไม่อยู่

.

“ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง!”

สาดกระสุนใส่อีกจนเกือบหมดแมกกาซีน

.

ความสั่นก็ส่วนหนึ่งแต่ความใช้อาวุธไม่คล่องน่าจะมากกว่า จึงทำให้วิถีกระสุนไม่เกาะกลุ่ม มันชิ่งกระทบเฟอร์นิเจอร์ในห้องไปทั่วแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่โดนร่างของเปรมเลย มากกว่า 2 - 3 นัดที่ฝังเข้าตรงบริเวณหัวใจกับขั้วปอด

.

“จึกกก!”

.

“โคร่งงง~!”

“กรรรรร!!! , กรรรรร!!!”

ตะเบ็งคอคำรามเหมือนเจ็บปวด อดีตนักศึกษาชายเกรี้ยวกราดอย่างบ้าคลั่ง จนถึงกับต้องใช้กงเล็บฉีกเสื้อเชิ้ตที่ขาดเป็นรูกระสุนออกจากกันเป็นสองซีก! 

.

“แคว๊กกกกก!” 

.

เผยให้เห็นมัดกล้ามกับเส้นเลือดปูดโปนที่สถาปนาขึ้นจากสิ่งใดก็ไม่รู้ แต่ก่อนหุ่นเปรมไม่เป็นแบบนี้หรอกมิวท์เอากับเขาบ่อยจะตาย แต่ก็ไม่เคยเห็นเปรมอยู่ในบอดี้ที่น่าขยะแขยงเช่นนี้มาก่อน มันทั้งม่วงทั้งคล้ำแล้วก็มีเส้นเลือดฝอยสีช้ำเลือดช้ำหนองยึกยืออย่างกับพยาธิตัวตืด

.

หนักสุดก็เห็นจะเป็นรูกระสุนทั้ง 3 รู ที่จู่ ๆ ก็ขยับยุกยิกได้เอง ผลพวงจากการเกร็งกล้ามและกรีดร้องทำให้เนื้อเยื่อเคลื่อนเข้ามาผสานกัน เกิดเป็นการเค้นดันเอาหัวกระสุนทั้ง 3 ให้โผล่ออกมาจากเนื้อได้เองโดยไม่ต้องง้อการผ่าตัด เลือดแม่งไม่ไหลสักหยด เปรมกัดกรามจ้องหน้ามิวท์เขม็ง พลางเผยอมุมปากโชว์ฟันเขี้ยวแหลม ๆ ให้เธอดู

.

"......”

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามิวท์คิดอะไร เพราะเพียงเสี้ยวอึดใจที่เห็นร่างกายใต้ร่มผ้า สาวเจ้าก็เตรียมตัวเผ่นไว้แล้ว! 

.

เสื้อผ้ารัดรูปของเธอออกแบบมาเพื่อการนี้ มิวท์กลับหลังหันถลาตัววิ่งแบบไม่คิดชีวิตออกไปทางประตูหน้า เธอกระแทกประตูออกไปวกกลับมาสับกลอนลงล็อค ก่อนจะออกวิ่งหน้าตั้งอีกครั้งเพื่อมุ่งไปที่ลิฟท์  

.

แต่ก็มิวายอุตส่าห์หันกลับไปเช็คด้านหลังอยู่ดี..

.

“โครมมมมม!!!”

.

พ่องมึงตาย! ฝืนได้ไม่ถึง 3 วิประตูทั้งบานของห้องสวีทหรูก็ถูกพังซะหักเป็นสองท่อน! มันกระเด็นหลุดออกมาทั้งยวงพลันกระแทกใส่ฝาผนังฝั่งตรงข้ามอย่างรุนแรง ตามติดมาด้วยร่างกายสัตว์ประหลาดของเปรม ที่กระโจนพรวดออกมาราวกับท่าวิ่งของสุนัข!

.

กงเล็บยาวจิกเข้ากับผนังด้านข้าง ทำให้การวิ่งสี่ขาหนนี้ไต่ขึ้นไปได้ถึงบนกำแพง! เขากระโจนพรวด ๆ ๆ ! แบบเร็วจี๋! เร็วเหี้ย! ๆ เร็วสัด! ๆ จนมิวท์ต้องรีบร้องขอชีวิต!

.

“กรี๊ดดดดดด!!!”

“ช่วยด้วยยย!!! , ช่วยฉันด้วยยย!!!”

.

“ตุบ! , ตุบ! , ตุบ! , ตุบ! , ตุบ! , ตุบ! , ตุบ!”

ฝ่าเท้าขย่มโครม ๆ เปรมแทบจะเกาะเพดานในท่าห้อยหัวอยู่แล้ว กะจากสายตาเขาน่าจะพุ่งกระโจนอีกราว 2 -3 ครั้ง ก็คงจะถึงตัวมิวท์ที่ล็อคเป้าไว้เป็นเหยื่อ

.

เคราะห์ดีที่ได้ไหวพริบปฏิภาณจากเซลล์สมองช่วยเอาไว้ เมื่อมิวท์ได้ตัดสินใจที่จะหยุดวิ่งแล้วหันปลายกระบอกปืนขึ้นไปหาเปรมที่เกาะอยู่บนฝ้าเพดานแทน!

.

“หนูรู้ว่ายังไงหนูก็หนีพี่ไม่ทัน! เพราะงั้นคงมีแค่วิธีนี้เท่านั้นแหละ!"  

.

"ฮึบ!”

.

พุ่งถลาพลิกตัวลงไปนอนหงายกับพื้น พลันตวัด Beretta MOD 950 ขึ้นมารัวกระสุนที่มีอยู่ทั้งหมดใส่ไปที่ฝ้าเพดาน! 

.

“ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง!”

.

และด้วยความที่ฝ้าถูกสร้างขึ้นจากแผ่นยิบซั่ม วัสดุทนไฟต้นทุนต่ำแบบนั้นพอโดนรัวกระสุนหนัก ๆ เข้า หวยก็เลยมาออกที่เปรมแบบเต็ม ๆ สัตว์ประหลาดกลายพันธุ์ที่หนักกว่าครึ่งตันอย่างเขามีหรือจะทนเกาะอยู่ได้

.

“โครมมม!”

.

ถล่มพังครือลงมาทั้งยวง! ซากวัสดุกดทับร่างกำยำจนแน่นิ่งไปพักใหญ่ สบโอกาสให้มิวท์รีบใช้ตอนนี้เผ่นหนี เธอยังมีเด็ก ๆ ในหอวัคซีนที่ต้องรับผิดชอบ เธอยังต้องออกไปช่วยเหลือผู้คนและหาทางหยุดวิกฤตการณ์เชื้อ New hell กลายพันธุ์นี้ให้จงได้ เพราะงั้นเปรมจึงไม่อยู่ในสายตาอีกต่อไป นับว่าวิธีการของมิวท์นั้นได้ผล ในเมื่อยิงเปรมไม่เข้าก็ต้องใช้บางอย่างหยุดเขาไว้ พอให้ได้ประวิงเวลาก็ยังดี