บทที่ 85 : คิดถึง

ประกายแสงสว่างวาบแผดสยายเต็มฟากฟ้า พื้นพสุธาสั่นกระเพื่อมเม็ดดินเต้นระบำ ไม่นานลมร้อนฉ่าขนาดมหึมากับเปลวไฟลุกช่วงม้วนเกลียวก็สวนตามออกมาติด ๆ อาคารหอวัคซีนทรุดตัวลงราบคาบในเสี้ยวอึดใจ เศษซากความเสียหายถล่มทับเหล่าผู้ติดเชื้อแดดิ้นสิ้นสัญญาณชีพ

.

ไม่เลย! มิวท์ไม่ได้ยืนหันหลังให้ระเบิดแล้วโพสต์ท่าสุดเท่เหมือนพระเอกคนไหน ๆ นี่คือระเบิด C4 ! ขืนไปทำมั่วซั่วเช่นนั้นแผ่นหลังได้ไหม้กันพอดี แต่ก็นับว่ามีเรื่องดีอยู่อย่างที่เหล่าเด็ก ๆ LGBT ทั้งหลายล้วนหนีรอดออกมาได้เกือบหมด คงต้องยกความดีความชอบให้แก่เหล่าทหารรับจ้างที่ปฏิบัติหน้าที่ได้อย่างแข็งขัน พวกเขานำทุกคนหนีขึ้นรถบรรทุกและนำมาส่งไว้ที่เซฟเฮาส์ของมิวท์ได้เป็นผลสำเร็จ

.

“บรื้นนนนน ๆ ๆ ! , เอี๊ยดดดดด!”

.

รถคันของมิวท์ตามมาเป็นคันที่ 3 ปิดท้ายขบวน ที่ด้านหลังกระบะมีตัวเธอเองยืนสะพายปืนเล็งยิงฝูงผู้ติดเชื้อมาตลอดเส้นทาง ถัดขึ้นมาถึงเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ราว 5 - 6 คน ที่ตกหล่นมาจากรถบรรทุกคันข้างหน้าเพราะเกินความจุ  

.

“เอาล่ะลงไปได้แล้วเด็ก ๆ บ้านหลังนี้ปลอดภัยมาก มันเป็นบ้านของฉันเอง”

มิวท์ยิ้มพลางสะบัดผมสวย ก่อนจะเปิดฝากระบะท้ายให้เด็ก ๆ กระโดดลงไป  

.

จังหวะนั้นเองที่ทำให้ทุกคนได้เห็นความขุ่นขาวบนหน้ากากครอบแก้วที่เธอสวมอยู่ ภายในคงเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อและคราบเหงื่อไคล เรียนตามตรงว่ามิวท์ไม่เห็นจุดสีฟ้าบนหน้าจออีกแล้ว หน้ากากครอบแก้วหยุดอัพเดทแผนที่ไปพักใหญ่ ซึ่งก็หมายความว่าที่ศูนย์วัคซีนคงจะไม่มีผู้รอดชีวิต เด็ก ๆ , ผู้ติดเชื้อ , ทหารรับจ้าง ทุกคนคงตายหมด!

.

“เฮ้อ.. ก็เราทำดีที่สุดแล้วนี่นา”

“ไป! เข้าไปด้านในเถอะเด็ก ๆ ในนั้นมีเครื่องฟอกอากาศ ไม่จำเป็นต้องใส่หมวกครอบแก้วก็ได้ ใครเป็นพี่ตัวโตช่วยดูแลน้อง ๆ ด้วยนะ”

.

"คร้าบบบ! , ค่ะ!"

.

แล้วก็เห็นจะจริงอย่างที่ลูกสาวบริษัทยักษ์ใหญ่บอก เพราะบ้านหลังนี้ช่างเป็นอะไรที่สมกับได้ชื่อว่าเป็นเซฟเฮาส์จริง ๆ ลำดับแรกคือตำแหน่งที่ตั้ง คงไมมีใครเชื่อว่ากลางป่ารกชัฎย่านชานเมืองเช่นนี้จะมีอาคารทรงสี่เหลี่ยมลูกเต๋าสีดำทะมึนซ่อนตัวอยู่ ขนาดของมันน่าจะเท่ากับตึก 2 ชั้น ปกคลุมไปด้วยต้นไม้ใหญ่หนาสารพัน ที่ต่อให้ใช้โดรนส่องลงมาก็ยังมองไม่เห็น ถ้าไม่มีแว่นตรวจจับความร้อน

.

ทางเข้าเป็นคันนารถยนตร์ที่จะมาต้องวิ่งฝ่าผืนนาของชาวบ้าน และลัดเลาะมาตามคลองส่งน้ำชลประทานอันสลับซับซ้อน ดูรวม ๆ แล้วอาณาบริเวณนี้มีลักษณะเป็นเกาะบกที่มีป่าล้อมรอบ คล้ายกับวังนาคาของป่าคำชโนดมิมีผิด   

.

มีกลิ่นอายของความลึกลับปกคลุมอยู่ทั่วทุกหัวระแหง ทว่าด้านในอาคารกลับเต็มไปด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกสารพัน มีแม้กระทั่งพ่อบ้านแม่บ้าน เซฟเฮาส์นี้ก็เลยดูร้างแต่ไม่ร้าง ดูไฮโซสวยงามแต่ก็คงความโลโซคู่ขนานกันไปด้วย และก่อนที่จะก้าวขาเข้าบ้านไปเพื่อความบริสุทธิ์ใจ มิวท์ก็เลยแจ้งข้อมูลดังกล่าวให้ทุกคนทราบ เธอบอกว่าที่นี่ถูกสร้างไว้โดยคนของตระกูลเธอ บริษัท AP มีการสืบทอดกิจการมาหลายชั่วอายุคน พวกเขาเป็นบริษัทผูกขาดที่แทบจะครองทุกสิ่งทุกอย่างของประเทศนี้ จึงไม่แปลกที่จะมีศัตรูอยู่มากด้วยเช่นกัน   

.

โบราณว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้าหากวันหนึ่งวันใดพลั้งพลาดขึ้นมา ลูกหลานคนไหนประสบปัญหา หรือเกิดวิกฤตกาลจวนเจียนจะเอาตัวไม่รอดจากคู่แข่งทางธุรกิจ ก็ให้มาหลบภัยที่นี่เพื่อตั้งหลักก่อน ผนังปูนกันระเบิดได้ เสาตอม่อกันแผ่นดินไหวได้ กันได้แม้กระทั่งกัมมันตรังสีจากเตาปฏิกรณ์นิวเคลียร์ ที่นี่จึงเป็นดั่งหลุมหลบภัยชั้นดีที่ถูกปกปิดไว้เป็นความลับในหลายชั่วอายุคน

.

เด็ก ๆ ต่างเริ่มทยอยเดินเข้าบ้าน และตอนนั้นเองที่คุณพ่อบ้านในชุดลำลองกระแอมขึ้น

.

“อะ.. แฮ่ม!”

“ผมกับทีมเมดจัดเตรียมที่พักให้พวกเด็ก ๆ เรียบร้อยแล้วนะครับคุณหนูมิวท์ จำนวนทั้งสิ้น 40 คน จัดให้อยู่รวมกันบนห้องโถงชั้นสอง แต่อาจจะมีปัญหาเรื่องเสบียงอาหาร เพราะเราไม่ได้คาดการณ์ถึงสิ่งนี้มาก่อน น้ำและเครื่องอุปโภคบริโภคต่าง ๆ ถูกจัดเตรียมไว้สำหรับคนจำนวน 10 คน เป็นเวลา 3 ปีเท่านั้น หากปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปผมเกรงว่าเราจะอยู่ได้อีกไม่นานนะครับ”

แกร่ายยาวเป็นฉาก ๆ พลางกดหัวก้มต่ำผสานมือไว้ที่หน้าขาดูสุภาพอ่อนน้อม

.

พอดีกันกับเสียงสตาร์ทรถของหน่วยทหารรับจ้างที่เสร็จสิ้นภารกิจลงไป มิวท์จำเป็นจะต้องเชิญพวกเขาออกไปเพื่อลดภาระด้านเสบียง แล้วก็ได้แต่หวังว่าถ้าจะเรียกใช้ใหม่คราวหน้า พวกเขาจะยังมีคนและอาวุธยุทโธปกรณ์พร้อมสรรพอยู่เช่นเดิม

.

สถานการณ์ตอนนี้จึงค่อนข้างจะเปราะบาง ในมือมิวท์มีเพียงทีมแพทย์ที่ร่วมหัวจมท้ายกันมาราว 5 - 6 คน มีหน่วยอารักษ์ขาที่จ้างไว้เป็นกรณีพิเศษอีกราว 2 - 3 คน แม่บ้านพ่อบ้านแล้วก็เด็ก ๆ เลือดบริสุทธิ์อีกกว่า 40 ชีวิต ช่างเป็นภาระที่หนักหนาสาหัสมาก มองแทบไม่ออกเลยว่าบอสใหญ่แห่งองค์กร จะขับเคลื่อนวิกฤตการณ์นี้ไปในทิศทางไหน

.

จนกระทั่งรถบรรทุกคันสุดท้ายเคลื่อนหายลับสายตาไป คุณพ่อบ้านถึงได้ขัดจังหวะขึ้นอีกครั้ง

.

“อะ.. แฮ่ม! เรื่องห้องประชุมที่คุณหนูสั่งไว้ เมื่อสักครู่เมดโทรมารายงานว่าพร้อมแล้วนะครับ เชิญเข้าใช้บริการได้เลย”

.

“ขอบคุณมากค่ะ คุณพ่อบ้านแยกตัวไปจัดการพวกเด็ก ๆ เถอะนะคะ หนูคงต้องประชุมแผนกันอีกยาว”

พูดไปพลางกวักมือเรียกหน่วยอารักขากับทีมแพทย์ให้เข้าประชุมด้วยกัน นี่ถือเป็นการประชุมครั้งแรกแล้วก็อาจจะเป็นครั้งสุดท้าย ด้วยเพราะสถานการณ์สุดตึงเครียดที่เผชิญอยู่

.

ด้วยความสัตย์จริงว่าตอนนี้มิวท์แทบไม่ต่างจากแพรวเลย บทบาทที่เธอเป็นกับการรวบรวมผู้คนนั้นต่างจากแพรวตรงไหน มิวท์ไม่มีบริษัทให้กลับไปแล้ว ทุกอย่างที่รุ่นปู่รุ่นทวดทำมากำลังจะล่มสลาย โลกกำลังจะถึงกาลปาวสาน และตอนนี้สถานะเธอก็เป็นแค่หัวหน้ากลุ่มผู้รอดชีวิต เป็นเพียงแค่แคลน ๆ หนึ่งแบบเดียวกับแคลนอื่น ๆ แค่มีฐานบัญชาการที่มั่นคงกว่าเล็กน้อยก็เท่านั้นเอง

. 

.

เวลา 13.25 น.  /  ห้องประชุมเล็ก , ในเซฟเฮาส์

.

“ดีใจจังคุณหมอที่พวกคุณได้รับข้อความจากฉัน หน่วยแพทย์เชิงรุกตอนนี้เป็นยังไงบ้าง เมืองหลวงฝั่งตะวันออกเป็นยังไงช่วยเล่าให้ฟังหน่อย”

.

“ไม่ดีเลยค่ะคุณมิวท์ ผู้ติดเชื้อกลายพันธุ์มากขึ้นเรื่อย ๆ การติดต่อสื่อสารผ่านโทรศัพท์ก็ล่มมาหลายสัปดาห์ เราเองต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายดีใจที่ได้รับข้อความกับพิกัด GPS จากคุณ พวกเราเต็มใจจะอยู่ช่วยคุณที่นี่ค่ะ”

แพทย์หญิงคนหนึ่งรายงานเสียงอ่อย ความจริงของเรื่องนี้ก็คือพวกเธอเองก็หนีตายมาเช่นกัน มีการกระจายตัวของเชื้อเป็นวงกว้างจนแม้แต่หมอด้วยกันเองยังหันมาเข่นฆ่ากัน  

.

“งั้นก็แสดงว่าระเบิด C4 ที่พวกเราใช้ที่หอวัคซีนไม่ได้ผลน่ะสิ! ยังมีเชื้อ New hell กลายพันธุ์เล็ดลอดออกไปได้ แบบนี้ก็เท่ากับว่าเราควบคุมอะไรไม่ได้เลย! รอตายอย่างเดียวงั้นเหรอครับ!?”

คราวนี้เป็นเสียงของทหารรับจ้างหน่วยอารักขา ที่ตวาดขึ้นซะดังลั่น 

.

"......”

ดังพอจะทำให้ทุกคนนิ่ง เสียงเครื่องฟอกอากาศดังซะยิ่งกว่าเสียงแอร์ และทุกสายตาก็จับจ้องไปที่มิวท์ที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะในฐานะของประธาน เบื้องหน้าเธอมีแผนที่กระดาษขนาดใหญ่ของเมืองหลวงกางอยู่ ในนั้นได้ระบุจุดมาร์คต่าง ๆ ที่คิดว่าเป็นยุทธศาสตร์สำคัญเอาไว้ และคนที่มอบให้เธอก็คือทหารรับจ้างเจ้าของเสียงตะโกน การข่าวของพวกเขายังถือว่าไว้ใจได้เสมอ

.

“เอาไงดีครับคุณมิวท์! คุณต้องออกคำสั่งนะ! เราให้สิ่งที่เรามีไปหมดแล้ว!”

ชายชุดดำคนเดิมยังคงย้ำ

.

แต่มิวท์ก็ยังเงียบเพราะเธอนั้นไร้ประสบการณ์ วินาทีนั้นจึงพยายามกวาดสายตามองหาจุดมาร์คสักจุดเพื่อเช็คว่า “แคลนของแพรวอยู่ตรงไหน?" ไม่รู้ทำไมเข้าตาจนทีไรถ้าไม่ใช่เปรมแล้วล่ะก็ จิตใต้สำนึกของมิวท์ก็มักจะฉุดให้คิดถึงเพื่อนเก่ารายนี้ทุกที

.

“ฮู่ววว..!”

“แพรวถ้าเป็นเธอล่ะ? เธอจะทำยังไง?”