บทที่ 88 : จักรพรรดิ์เปรม

ซากแผ่นยิปซั่มฝ้าเพดานยังคงปกคลุมอยู่ทั่วร่างเปรมที่นอนหงายแน่นิ่ง เรื่องราวภายนอกดำเนินไปไกลมาก แต่เขาก็ยังคงนอนจมปลักอยู่ในร่างของสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์อยู่เช่นเดิม ซึ่งความจริงกับสิ่งที่เห็นนั้นเป็นคนละเรื่อง ชายหนุ่มมิได้สลบเหมือดแต่อย่างใด หากแต่กำลังหัดใช้สัมผัสพิเศษที่เพิ่งได้รับมาใหม่อยู่ต่างหาก

.

ปัจจุบันในเมืองหลวงมีผู้กลายพันธุ์จากเชื้อโควิดสายพันธุ์ New hell อยู่ราว 2 หมื่นคน ตัวเลขปัดเศษตอนท้ายอาจจะไม่ค่อยแน่ชัดนัก แต่ก็นับว่าเป็นเรื่องสุดอัศจรรย์ทีเดียวที่เปรมรับรู้ถึงสิ่งนี้ได้

.

“พรึบ! , พรึบ! , พรึบ!”

(เสียงเปลือกตากระพริบ)

.

เกือบ 3 วัน 3 คืนที่เขาเอาแต่กระพริบตา น้ำสักหยดก็ไม่ผ่านถึงท้องข้าวปลาก็ไม่ได้แดก ไม่มีทางเลยที่จะมีใครมาช่วยเขา เพราะลำพังตึกสำนักงานใหญ่หลังนี้ก็รกร้างผู้คนมานานมากแล้ว นับตั้งแต่ที่มิวท์เริ่มติดอาวุธให้แก่ตนเอง ท่านประธานเปรมนิ่งโดยเจตนา เขาไม่ถือสาหรอกว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง หนำซ้ำยังมองว่าเป็นเรื่องไร้สาระเสียด้วยซ้ำ หากเทียบกับสกิลใหม่ที่เพิ่งจุติขึ้นในร่างกายของเขาแบบสด ๆ ร้อน ๆ  

.

“กรรรรร! , โคร่งงงงง! , กรรรรร!”

“สุดยอด.. ด.. ด.. ด สุดยอดไปเลย.. กรรรรร!" 

"เห็นหมดทุกอย่างเลย.. โคร่งงงงง!”

เปรมพูดแทบไม่เป็นคำทุก ๆ พยางค์ที่เปล่งดัง จะต้องมีสำเนียงของความเป็นสัตว์เจือปนออกมาด้วย 

.

ด้วยความสัตย์จริงว่า ณ ตอนนี้ไม่มีมนุษย์หน้าไหนทำแบบเปรมได้ ต่อให้คุณจะเอา อีรอน มัสท์ เจ้าของสเปรชเอ๊กซ์ มา Featuring กับบิวเกต หรือ มาร์ค ซัคเคิลเบิร์ค ผนวกรวมเข้ากับกองทัพของ สี เจิ้น ผิง ประธานาธิบดีจีน ก็ยังไม่มีทางที่จะตีขนาบทาบกับความสามารถในการมองเห็นทุกสรรพสิ่งของเปรมได้ มันเป็นยิ่งกว่าโคตรนวัตกรรม! จัดเป็นการเสริมจุดแข็งกลบจุดอ่อนและส่งผลให้เขาได้เปรียบเหนือใคร ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ลงทุนนอนนิ่งเพื่อทดลองใช้อยู่ถึง 3 วัน 3 คืนหรอก

.

“พรึบ! , พรึบ! , พรึบ!”

(เสียงกระพริบตา)

.  

ดวงตาสองข้างแนบหลุบใต้เปลือกตา หากเป็นคนธรรมดาสิ่งที่เห็นคงไม่พ้นความมืดดำอันเวิ้งว้างราวกับอวกาศอันว้าเหว่ แต่ไม่ใช่กับเปรม! สิ่งนี้คือสัญชาตญาณล้วน ๆ และอยู่เหนือคำว่าสัมผัสที่ 6 ที่เรารู้จักไปไกลโข เพราะดวงตาของเปรมในตอนนี้สามารถเห็นได้ทั้งหมด เขารู้โดยไม่ต้องขยับตัวด้วยซ้ำ ว่าพวกผู้กลายพันธุ์ทุกคนกำลังมองเห็นอะไรอยู่

.

เชื้อ COVID-19 สายพันธุ์ New hell มีเขาเป็นตัวแม่ มันเกิดขึ้นจากน้ำกามและสารคัดหลั่งของสาว ๆ ที่เขาหลับนอนด้วย ฉะนั้นแล้วสายสัมพันธ์ของเชื้อจึงลึกซึ้งมาก แม้ตัวจะห่างไกลแต่การเชื่อมต่อยังไปถึง เปรมเจ๋งขนาดที่ว่าแค่หลับตาลงก็เห็นเป็นฉาก ๆ ว่าผู้ติดเชื้อรายอื่นเห็นอะไรกันบ้าง พวกเขาเห็นอะไรเปรมจะเห็นแบบนั้นด้วย ชัดยิ่งกว่า 8G คมยิ่งกว่า 4K FullHD โดยไม่ต้องมีโปรเสริม

.

ครั้นพอจะเปลี่ยนมุมมองก็ง่ายเหมือนการเปลี่ยนช่องทีวี แค่กระพริบตาหนึ่งทีสิ่งที่เปรมเห็นก็จะเป็นมุมมองสายตาของผู้ติดเชื้ออีกคนหนึ่ง กระพริบอีกสองทีก็จะเปลี่ยนเป็นของอีกคน ด้วยกระบวนการนี้ทำให้เขาเห็นทุกซอกทุกมุมในเมืองหลวง เขารับรู้ได้ทุกเรื่องแม้ตัวเองจะนอนอยู่ใต้ซากแผ่นปูน ทว่าก็น่าเสียดายที่ตอนนี้ยังไม่สามารถออกคำสั่งไปผู้ติดเชื้อทำอย่างที่เขาต้องการได้

.

“ครืดดด!”

.

“พรวดดด!”

.

ชายหนุ่มร่างปีศาจกระตุกตัวทีเดียวแผ่นฝ้าเพดานปูนก็กระจายแตกเป็นเสี่ยง เขาดีดตัวเองลุกขึ้นยืนพร้อมกับตะโกนคำรามออกมาซะดังลั่น

.

“โคร่งงงงงงง~!”

“ได้เวลาขยับตัวแล้ววววว!”

“โคร่งงงงงง~! , กรรรรรร~!”  

.

เป็นถ้อยคำที่เต็มไปด้วยความโกรธกริ้ว หนำซ้ำยังถูกฉาบเคลือบด้วยถ้อยสำเนียงที่คล้ายกับสัตว์เข้าไปทุกที ไป ๆ มา ๆ จะกลายเป็นตัวเขาเองต่างหากที่ถูกกลืนกินโดยไม่รู้ตัว

.

แต่เพราะความเป็นผัวบางทีลึก ๆ จากกมลสันดานเขาอาจจะกำลังคิดถึงมิวท์อยู่ก็เป็นได้ ถึงได้ใช้เวลาหลายวันในการใช้โครงข่ายสายตามองผ่านมุมมองผู้ติดเชื้อ ซึ่งก็อย่างที่เรา ๆ รู้กันว่ามิวท์นั้นได้พาเด็ก ๆ กับแคลนของเธอหนีไปหลบซ่อนที่เซฟเฮาส์ จึงเป็นเหตุให้สายตาทั้ง 2 หมื่นคู่ในเมืองหลวงมิอาจมองหาพวกหล่อนได้ มิหนำซ้ำจุดเปลี่ยนสำคัญก็ดันมาเกิดขึ้นอีก หลังจากที่มิวท์ได้ตัดสินใจใช้การโดยสารทางอากาศเพื่อไปรวมกลุ่มกับแพรวตรงที่ราบลุ่มภาคกลาง

.

เครื่องบินเสียงโคตรดังลำก็โคตรใหญ่ เฮลิคอปเตอร์ชีนุกโฉบผ่านยอดตึกทีเดียว ต่อให้ไม่ใช่ผู้ติดเชื้อเป็นใครก็ต้องแหงนมองเป็นธรรมดา ซึ่งนั่นแหละที่ทำให้โครงข่ายสายตาของเปรมเห็นสิ่งนี้เข้าเต็ม ๆ เขารู้ได้โดยพลันว่ามิวท์ได้หนีไปจากเมืองหลวงแห่งนี้แล้ว และบางทีก็อาจจะไปแล้วไปลับไม่กลับมาอีกเลย พฤติกรรมถ่อยสถุลเช่นนี้ก็เลยถูกแสดงออกมา

.

“โคร่งงงงงงง~!”

“กรรรรร! , กรรรรร!”

“ช่างแม่งมึงเซ้!"

“โคร่งงงงงงง~!”

“อ๊าาาาาา~! , อ๊าาากกก~!!”

.

ตีอกชกตัวเหมือนจะคลุ้มคลั่ง ปล่องลิฟท์แง้มประตูค้างไว้ตรงนั้นเปรมแม่งกระโดดถีบโครมพังกระจุย! เขาไม่แม้แต่จะกดปุ่มแต่เลือกที่จะกระโดดครูดลำตัวลงไปในช่องลิฟท์มันทั้งดุ้น!

.

“เอี๊ยดดดดด!”

.

สายสลิงสะบัดยับยุ่ยี่ ปล่องผนังด้านข้างครูดกับกงเล็บเกิดเป็นประกายไฟแตกสะเก็ด จากที่ถูกวางไว้ให้เป็นพระเอกไป ๆ มา ๆ เหมือนโชคชะตาจะเล่นตลก ทั้งรูปร่างหน้าตานิสัยสันดานรวม ๆ แล้วเปรมแม่งคือพญามารแห่งโลกอันล่มสลายชัด ๆ

.

และท้ายที่สุดด้วยช่องลิฟท์ตัวเดียวกันกับมิวท์ที่ใช้มาก่อนหน้า เปรมก็ลงมาถึงพื้นชั้นหนึ่งได้สำเร็จ หากแต่หนนี้ไม่ได้มีเสียงสัญญาณ “ติ๊ง!” ที่ด้านหลัง แต่เป็นเสียงดัง “โครม!” ที่เจ้าตัวเป็นคนก่อขึ้นเอง บอกลากันทีแต่นี้ต่อไปคงไม่ต้องใช้ลิฟท์กันอีกแล้ว ร่างหนาทะมึนทึมเดินเยื้อย่างออกมาตามทางเดินแช่มช้า เขาเดินผ่านช็อปขายยา ผ่านเชลฟ์สินค้าเวชภัณฑ์อันรกร้าง ที่ถูกแคลนผู้รอดชีวิตปล้นเอาไปหมด

.

ชายหนุ่มไม่มีอาการตกใจแต่อย่างใด เขาเหม่อลอยเดินซวนเซราวกับวิญาณได้หลุดออกจากร่าง นัยต์ตาก็เริ่มกระพริบติด ๆ ดับ ๆ แม้จะรู้ตัวว่าตัวเองไม่ได้ตั้งใจทำ แต่หนังตาก็งับปิดลงไปเองแบบไร้การควบคุม ยิ่งไปกว่านั้นเปรมยังค้นพบว่าจังหวะการก้าวขาของเขาไม่สม่ำเสมอ มันทั้งเอียง ทั้งเฉียง สั้นบ้างยาวบ้าง และเดินไม่ตรงเอาซะเลย

.

“เกิดอะไรขึ้นกับเราเนี่ยะ.. มิวท์ล่ะ?”

“ใครนะ.. มิวท์.. มิวท์เป็นใครอ่ะ.. ชื่อผู้หญิงหรอ?”

“จำไม่ได้เลยแฮะ?”

“แล้วนี่เรากำลังจะไปไหน? เราคิดจะทำอะไรต่อไป?”

“บังคับไม่ได้! แย่แล้วสิ! หยุดสิ! หยุดนะ.. หยุดเดินก็ไม่ได้ อะไรอ่ะ? ทำไงดี!?”

.

และนี่แหละคือสิ่งที่เกิดขึ้นกับเปรม ความทรงจำของเขา พฤติกรรมที่เขาเป็น บุคลิกท่าทางยิ่งนานวันยิ่งถูกเชื้อโควิดยึดครองเอาไป จากเมื่อกี้ที่คำรามร้องหามิวท์และโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ มาตอนนี้กลับจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง

.

ร่างกำยำยังคงเดินงุ่นง่านไปข้างหน้าและตรงไปที่ประตูทางออก ปัจจุบันเปรมเห็นภาพเป็นตารางหมากรุกที่ซ้อนทับกัน แต่ละภาพเป็นทิวทัศน์ที่เหล่าผู้ติดเชื้อทั้ง 2 หมื่นคนมองเห็น พวกมันระรานตาอยู่เต็มหน้าราวกับกล้องวงจรปิดของจราจรทางด่วน เยอะแยะยุบยับจนไม่รู้ว่าจะเลือกมองตรงไหน แถมยังไม่หยุดอยู่แค่ 2 หมื่นจอด้วย วันเวลาผ่านไปผู้ติดเชื้อก็ยิ่งเพิ่มจำนวน และเขาก็อาจจะได้เห็นภาพมุมมองบุคคลที่สามอีกเป็นแสนเป็นล้านภาพในเวลาอันใกล้

.

“ไม่นะ! หยุดนะไอ้ขาบ้า! ฉันยังไม่อยากออกไปข้างนอก ฉันไม่อยากให้คนเห็นฉันในสภาพนี้”

“โถ่เอ๊ยหยุดสิโว๊ย!”

“อ๊ากกก~!”

.

“โคร่งงงงง~!”

“กรรรรร~! , โคร่งงงงง~! , โคร่งงงงง~!”

.

ไม่ทันการณ์ซะแล้วเพราะคำพูดเมื่อครู่คือประโยคสุดท้ายที่หลุดออกจากปากเปรม หลังจากนั้นมาชายหนุ่มก็พูดไม่ได้อีกเลย! มีม่านสีดำที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนค่อย ๆ เลื่อนปิดลงมาบดบังการมองเห็นของเขา มันเลื่อนลงมาช้า ๆ ทีละ 10 เปอร์เซ็นต์เล็ก ๆ น้อย ๆ และเปรมก็พยายามที่จะขัดขืน เขาทำแม้กระทั่งทรุดเข่าลงไปนั่งตรงประตูทางออก หวังจะทำอารยขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผล  

.

ชีวิตเขาจบแล้ว! ประธานหนุ่มตายเสียแล้วโดยพฤตินัย หลังถูกเชื้อ COVID -19 ยึดครองร่างเอาไว้ได้หมด! เขาไม่เห็นอะไรอีกเลยนอกจากฉากจอสีดำมืด เขาไม่เจ็บไม่ปวด ไม่ได้ยิน ไม่แม้แต่จะรู้สึก เสมือนตัวเองนั้นไร้ตัวตนและเป็นเพียงภาชนะที่ถูกปรสิตร้ายบังคับควบคุมเอาไว้ ทั้งน่าสงสารและน่าสมเพช จากนี้ต่อไปร่างนี้กายานี้คงไม่ใช่เขาอีกแล้ว หากแต่เป็นสิ่งมีชีวิตทรงภูมิที่เช่าเหมาลำเอาไว้หมด

.

.

ร่างใหญ่หนาผิวสีดำขลับขย้อนแขย้นออกมายืนจังก้าอยู่ตรงหน้าบริษัท มีตึกสูงระฟ้าที่ใหญ่โตที่สุดในเมืองหลวงเป็นฉากหลัง มีสัญลักษณ์คำว่า AP เด่นหลาโดดเด่นเป็นสง่าประดับเป็นแบล็คกราวน์ แล้วก็เป็นเปรมในเวอร์ชั่นไร้วิญญาณที่ยืนอยู่บนบันไดขั้นที่หนึ่ง ลาดถัดลงมาอีกราว 20 ขั้นถูกปล่อยโล่งโจ้งจนคล้ายกับโพเดียมเวที

.

และถัดไปจากนั้นก็ไม่รู้แล้วว่าพวกมันแม่งมาจากไหนกันมากมาย! กะจากสายตาน่าจะราว 6 พันชีวิตเห็นจะได้ ไม่รู้สิ! แต่บรรดาผู้ติดเชื้อที่กลายพันธุ์จากทั่วเมืองหลวงคงกำลังมุ่งมารวมตัวกันที่นี่ ต่อหน้าองค์จักรพรรดิ์ของพวกมันเอง แค่เปรมผายมือขึ้นฟ้า พวกเขาเหล่านั้นก็พากันทยอยนั่งคุกเข่าลงทีละคนสองคน ไล่ระดับกันไปเรื่อย ๆ จนเหมือนเป็นระลอกคลื่นและทอดตัวออกไปไกลสุดลูกหูลูกตา

.

“ วู~!!! , วู~!!! , วู~!!! , วู~!!! ”

เสียงแซ่ซ้องบูชาดังกระหึ่ม โดยที่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นภาษาอะไร

.

รู้แต่ว่าเปรมนั้นยิ้มกรุ้มกริ่ม ฟันเขี้ยวแหลม ๆ ที่ทะลักมุมปากออกมาสะท้อนแสงแวววับ เมืองหลวงได้ถูกยึดครองหมดสิ้นแล้วโดยเชื้อ COVID-19 และบางทีเวลานี้นี่แหละคือสิ่งที่พวกมันรอคอย

.

"ช่วงเวลาที่เชื้อวิวัฒนาการจนเแกร่งพอจะยึดครองร่างมนุษย์ และใช้ทำอะไรต่อมิอะไรก็ได้!"