บทที่ 89 : ถนัดใครถนัดมัน

“วู~! , วู~! , วู~!”

ถ้อยสำเนียงเสียงบูชายัญยังคงก้องกัปนาท มันดังซะจนผนังกระจกของอาคารกระพือบิดเป็นเกลียวคลื่น ซึ่งบ่งบอกถึงความอลังการเกรียงไกรขององค์จักรพรรดิ์

.

เปรมกลายเป็นเสด็จพ่อไปแล้ว เขาคือราชาผู้ไร้บัลลังค์ที่คอยควบคุมเหล่าไวรัสร้ายให้ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์มนุษย์จนหมดสิ้นโลก แม้ข้างในจะไม่ใช่เขาแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี ในเมื่อรูปร่างหน้าตาภายนอกนั้นคือเขาแบบเต็ม ๆ โควิด new hell ในตัวเปรมเริ่มกระบวนการถ่ายทอดคำสั่งผ่านการหลับตาลง คราวนี้ไม่ใช่การหลับตาเพื่อดูวิวทิวทัศน์แล้ว หากแต่เป็นการสื่อสารเพื่อพูดคุยและสั่งการอะไรบางอย่างออกไป สังเกตได้จากท่วงท่าของร่างต้นที่มีการกางฝ่ามือประกบนาบลงไปตรงกลางหน้าผากด้วย  

.

“/ถึงพลเมืองโควิด New hell ทุกท่าน/”

“/แผนการของเราได้สำเร็จลุล่วงแล้ว ข้าขอประกาศว่าแต่นี้ต่อไปแอเรียแห่งนี้คือพื้นที่ของพวกเราทุกคน ขอให้กระจายเชื้อออกไปอีกให้ไกลที่สุด เผ่าพันธุ์ไวรัสของเราจะได้เกรียงไกรเข้มแข็ง เราจะสร้างอารยธรรมของเราขึ้นมาจากกองซากศพของมนุษย์ ร่างกายของพวกเขาจะถูกเราใช้เยี่ยงทาส ไม่ต้องแคร์ว่ามันจะตายไหม ถ้าตายก็แค่หาเปลี่ยนคนใหม่/”

.

“วู~! , วู~! , วู~!”

เสียงขานรับระเบ็งเซ็งแซ่อื้ออึง ที่ด้านหลังยังมีกลุ่มผู้ติดเชื้อเดินเข้ามาสมทบอีกหนึ่งกลุ่มใหญ่ จักรพรรดิ์แห่งเชื้อจึงได้สื่อสารต่อ

.

“/แต่จงระวังมนุษย์ที่เป็นเด็กเอาไว้ให้มาก โดยเฉพาะสายพันธุ์ที่เป็นรักร่วมเพศ เด็กตุ๊ด , เด็กเแต๋ว , เด็กทอม , เด็กดี้  , เด็ก LGBT สายสีรุ้ง มนุษย์กลุ่มนี้มีเลือดบริสุทธิ์ และมันสามารถทำลายเราได้/"

.

“วู~! , วู~! , วู~!”

.

“/ฉะนั้นหากเจอตัวจริงเข้าก็จงเร่งชิงลงมือก่อน จัดการแพร่เชื้อให้พวกมันกลายร่างเป็นพวกเดียวกับเรา ถ้าทำได้เลือดบริสุทธิ์ก็จะไม่น่ากลัวอีกต่อไป แต่ถ้าพลาดขึ้นมาพวกเจ้าก็อาจจะต้องตาย/”

.

“วู~~~~!”

เสียงกู่ร้องเบาลงเล็กน้อย ทว่าร่างภาชนะอย่างเปรมก็ยังคงไม่หยุดที่จะสื่อสาร เขายังคงก้มหน้าลงกางฝ่ามือกดนิ้วเข้ากับหน้าผากตัวเอง

.

“/ถึงพลเมืองโควิด New hell ทุกท่าน/”

“/ส่วนมนุษย์ผู้ใหญ่จะชายหรือหญิงให้ฆ่าทิ้งได้เลย! กินได้ก็กิน! กินให้อิ่ม! เพื่อเป็นการประกาศให้พวกมันรู้ว่าผืนแผ่นดินนี้ได้ตกเป็นของเราจนหมดสิ้นแล้ว โควิดคือผู้ชนะและผู้แพ้ก็ไม่ควรจะมีที่อยู่อีกต่อไป!/”

.

“วู~~~! , วู~~~! , วู~~~!”

.

มือหนาของเปรมถูกคอนโทรลให้ชูขึ้นฟ้าอีกหนึ่งคำรบ คราวนี้เพื่อเป็นดั่งสัญญาณลั่นกลองรบ ออกคำสั่งให้กองทัพโควิด New hell ลุกขึ้นมากัดกินและแพร่เชื้อใส่ผู้คน ความเกรี้ยวกราดชั่วช้าปลุกให้พวกมันออกล่าแบบไม่ไว้หน้าใครหน้าไหน แล้วเหยื่อส่วนใหญ่ก็ไม่ใช่ใคร มันก็คือบรรดาผู้รอดชีวิตตามแคลนต่าง ๆ ที่ยังหลงเหลือหลบซ่อนอยู่ในเมืองหลวงนั่นเอง

.

.

ตัดภาพกลับออกมาที่ฟากฝั่งของแพรวและลูกทีม  

.

ที่ราบลุ่มภาคกลางดีกว่าที่คิดไว้มาก อากาศดีหายใจได้หน้ากากครอบแก้วก็ไม่ต้องใส่ แถมผู้คนก็ยังเป็นมิตรแม้ตอนแรกแพรวจะยังแอบสงสัยอยู่ในที ว่าเป็นเพราะพวกเขาเห็นเธอกับน้องเป็นผู้หญิงกับเด็กรึเปล่าถึงได้เมตตา แต่ก็ไม่เลย! ชาวบ้านที่เหลือรอดราว 20 หลังคาเรือนต่างให้การต้อนรับผู้ประสบภัยอย่างเธอเป็นอย่างดี มิหนำซ้ำยังสรรเสริญสดุดีด้วยที่หนีตายออกมาจนถึงที่นี่ได้

.

ทุกสายตาจับจ้องราวกับมองลูกมองหลาน พวกเขาต่างทยอยฉุดมือขึ้นจากริมฝั่งแม่น้ำดีอกดีใจที่จะได้มีสมาชิกเพิ่ม เพราะปัจจุบันที่ราบลุ่มตรงนี้ก็เหลือประชากรอยู่แค่ร้อยคนเศษ ๆ ความเจริญสูงสุดของที่นี่ได้ถูกเชื้อไวรัสตีแตกไปเมื่อหลายเดือนก่อน มีผู้คนติดเชื้อออกมาเข่นฆ่ากันเป็นว่าเล่น มันแทบจะกลายเป็นการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์แบบกลาย ๆ จนนำมาสู่การอพยพของประชากรครั้งใหญ่ และสุดท้ายจากเมืองที่เคยศิวิไลซ์ก็เลยต้องลดสเกลลงจนเหลือเท่าที่เห็น

.

“เด่นแล้วจะเป็นภัย” คือคอนเซ็ปที่ท่านผู้นำชุมชนบอก ตลกร้ายที่คนที่พูดคำนี้ดันตายห่าไปแล้ว! ชาวที่ราบลุ่มที่ยังรอดก็เลยมีการตั้งระบบป้องกันตัวเองขึ้นมา พวกเขาไม่สนใจคำสั่งจากรัฐบาลกลาง แต่เลือกที่จะตั้งหมู่บ้านเล็ก ๆ ขึ้นมาบริหารจัดการทุกอย่างเอง มีการตั้งค่ายกลล้อมรอบ มีการจัดเวรยาม ส่วนบ้านทรงไทยที่เห็นอยู่ห่าง ๆ ก็เป็นเพียงแค่พร็อพประกอบฉาก ใช้อยู่จริงไม่ได้เต็มที่ก็เป็นได้แค่แลนด์มาร์ค เอาไว้ให้มนุษย์ที่ยังมีลมหายใจสังเกตเห็นจากระยะไกลว่าตรงนี้ยังมีคนอยู่ 

.

แพรว , โบ๊ท , เจนิส และเพื่อนของเธออีก 3 คน ก็เลยได้เข้ามาอยู่ใน “เดอะวิลเลจ”  พวกเขามีจำนวนคนไม่เพียงพอกับภาระงานที่มากล้น ประกอบกับผู้นำชุมชนเองก็เพิ่งมาตายจากไป อำนาจการตัดสินใจและกำกับดูแลจึงค่อนข้างมั่วซั่วในเวลานี้ แต่ครานั้นแพรวกับน้อง ๆ ก็ไม่ได้ถูกต่อต้านอะไร

.

มีการตรวจวัดเชื้อก่อนเข้าหมู่บ้านตามมาตรการที่ควรจะเป็น แม้ว่าอุปกรณ์ของพวกเขาอาจจะดูเก่าสนิมเขรอะไปบ้าง แต่ก็ยังอ่านค่าได้ดี มันระบุชัดแจ้งว่าพวกแพรวไม่มีใครติดเชื้อ ด้วยเหตุนี้เธอกับน้อง ๆ ก็เลยต้องตอบแทนบุญคุณด้วยการทำในสิ่งที่ตัวเองพอจะทำได้ ช่วยอะไรได้ก็ช่วย ให้ทำอะไรก็ทำ ไม่อิดออด ไม่มีการอู้หรือทำแบบขอไปทีเด็ดขาด ซึ่งปัจจัยตรงนี้นี่เองที่ทำให้ทุกคนเริ่มฉายแสงออกมา!   

.

โดรนอารักขาของโบ๊ทช่วยงานสร้างป้อมปราการล้อมรอบหมู่บ้านได้อย่างดีเยี่ยม มันทั้งตัดไม้และขุดหลุมยกของหนักก็ยังไหว และถ้าหากมีฝูงผู้ติดเชื้อย่างกายเข้ามาใกล้ โดรนก็ยังแปลงกายเป็นเครื่องจักรสังหารได้อีกต่างหาก ขึ้นอยู่กับว่านิ้วมือทั้ง 5 ของโบ๊ทจะสั่งให้มันทำอะไร และกระสุนปืนที่เก็บสะสมไว้ไม่น้อยเกินไปจนขัดสน

.

ฟากฝั่งของเจนิสและผองเพื่อนเองก็มีดีในเรื่องของงานสอนหนังสือ พวกเธอเป็นกลุ่มแก๊งค์ที่เติบโตมาในโรงเรียนประจำหญิงล้วน งานเย็บปักถักร้อยจึงไม่มีขาดตกบกพร่อง เสื้อผ้าหน้าผมทำเป็นหมดทุกอย่าง ชนิดที่ไม่จำเป็นต้องออกจากวิลเลจไปใช้บริการข้างนอกให้เสี่ยงเลย แค่มีพวกเธออยู่ทรงผมของทุกคนก็จะเป็นระเบียบเรียบร้อยสวยงาม โดยไม่ต้องง้อช่างมืออาชีพ

.

พวกเธอยังสอนหนังสือเด็กได้ด้วย อาจจะไม่ใช่ความรู้ในระดับสูงอะไรนัก แต่ถ้านับเอาแค่ระดับพออ่านออกเขียนได้กับภาษาอังกฤษแบบพัทยาสไตล์ ก็รับประกันได้เลยว่าเด็ก ๆ ในวิลเลจจะไม่กลายเป็นคนโง่ พวกเขาจะมีพื้นฐานในด้านวิชาการในระดับดีทีเดียว

.

ทว่าเจนิสอาจจะดูมีแต้มต่อมากกว่าคนอื่นหน่อย เนื่องจากเธอมีสกิลในเรื่องของการทำอาหารติดตัวมาด้วย พ่อแม่เธอเป็นผู้ช่วยกุ๊กในภัตตาคารหรูมาก่อน การเรียนรู้แบบครูพักลักจำแม้จะไม่เคยถูกฝึกแบบจริงจัง แต่งานครัวของที่นี่แค่เจนิสได้มีโอกาสเข้าไปหยิบจับอะไรต่อมิอะไร ก็ทุ่นแรงแม่ครัวคนเก่าไปได้หลายส่วน มื้ออาหารถูกจัดเสิร์ฟเป็นประจำสม่ำเสมอ ต่อให้มีความจำกัดจำเขี่ยในด้านของวัตถุดิบที่หายากอยู่บ้าง แต่เจนิสก็เนรมิตแกงหม้อใหญ่ออกมาได้ทุกวัน จนสุดท้ายพวกป้า ๆ ชาววิลเลจก็ต่างยอมรับในตัวเธอ พลันยกตำแหน่งหัวหน้าห้องครัวให้ตกเป็นของเธอไปเลยตั้งแต่ตอนนั้น

.

จะเห็นว่าแคลนของแพรวมีประโยชน์ต่อคนในวิลเลจนี้มาก ทุกคนแทบไม่ต้องปรับตัวอะไรเลย ก็แค่เป็นตัวของตัวเองและทำในสิ่งที่ตัวเองถนัด แล้วแบบนี้จะไม่ให้เป็นที่รักได้ยังไง แพรวภูมิใจต่อสิ่งนี้มาก ๆ เธอดีใจเหลือเกินที่ตัวเองตัดสินใจถูกที่พาน้อง ๆ ล่องเรือออกมาจากเมืองหลวง เพราะแม้แต่ตัวเธอเองก็เป็นประโยชน์ต่อที่นี่เช่นกัน 

.

โปรดอย่าลืมว่าแพรวเคยเป็นใครมาก่อน! หากเทียบกันปอนด์ต่อปอนด์คงไม่มีใครในเดอะวิลเลจจะมีประสบการณ์ช่ำชองเท่ากับแพรว ทุกคนในนี้ไม่เคยอยู่ในเมืองหลวง ไม่เคยมีใครใช้อาวุธ ไม่เคยมีใครต้องสู้กับผู้ติดเชื้อและหนีเอาชีวิตรอดจากพวก AP ทุกคนอยู่ในป้อมปราการที่มีความสุข แต่แพรวกลับต้องเอาชีวิตรอดอยู่ในโลกสกปรก ๆ แบบนั้นมามากกว่า 2 ปีเต็ม!

.

ภาวะผู้นำจึงมาเต็ม แล้วแพรวก็เริ่มเฉิดฉายออกมาทันทีนับตั้งแต่วันแรกที่มาถึง!