บทที่ 87 : หากันจนเจอ

ในเช้าวันรุ่งขึ้นทั้งแคลนร่วม 50 กว่าชีวิต ก็ได้เนรมิตรเซฟเฮาส์หรูให้กลายเป็นดั่งศูนย์อำนวยการผู้ประสบภัยน้ำท่วม กล่าวคือมิวท์ได้สั่งให้พ่อบ้านแม่บ้านเอาเสบียงทั้งหมดออกมากองรวมกัน แล้วให้เด็ก ๆ ช่วยกันแพ็คใส่กระเป๋าตัวเองแบบของใครของมัน ถ้าเหลือก็ให้ยัดใส่กระสอบรวม จะไม่มีใครทิ้งอะไรไว้ที่นี่ทั้งนั้น ของกินของใช้ทั้งหมดจะต้องถูกขนไปยังที่ราบลุ่มภาคกลาง

.

“เราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นข้างหน้า ฉะนั้นเราต้องเตรียมพร้อมเอาไว้เข้าใจไหมเด็ก ๆ”

.

“คร๊าบบบ! , ค่ะ!”

.

เด็กก็ยังเป็นเด็กสั่งให้ทำอะไรก็ทำ โดยหารู้ไม่ว่าปลายทางข้างหน้านั้นยังเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามตัวโต ๆ

.

มิวท์ไม่มีเครื่องการันตีอะไรเลยนอกจากข้อเท็จจริงที่ว่า เซฟเฮาส์หลังนี้เลี้ยงทุกคนไม่ไหว ต่อให้ไม่ย้ายกันวันนี้อีก 3 เดือนข้างหน้าก็ต้องปัดตูดหนีกันอยู่ดี สู้ออกไปหาพันธมิตรไว้แต่เนิ่น ๆ น่าจะดีกว่า มีคุณหมอกับแม่บ้านช่วยกันแพ็คของ ส่วนทหารรับจ้างทั้งสองก็กำลังรับคำสั่งจากมิวท์อยู่ที่บริเวณลานหน้าบ้าน

.

.

“ก็น่าจะได้อยู่นะครับ! ขอเวลาผมสื่อสารสักครู่ ระยะเวลาแค่วันเดียวเพื่อนผมคงยังไม่เป็นอะไรกันมาก น่าจะกลับมารับงานได้ทันครับคุณมิวท์”

.

“ดีค่ะ.. เดี๋ยวฉันจะสั่งคุณพ่อบ้านให้เปิดดาดฟ้าบนตึกให้นะคะ พี่เรียกพวกเขามาได้เลยเรื่องเงินไม่ต้องเป็นห่วง เสร็จงานเมื่อไหร่ฉันโอนให้เลยเรามีไม่อั้น!”

.

“รับทราบครับ!”

.

ชิดส้นเท้ากระทืบพื้นตามสไตล์กองร้อยพิเศษ ไม่รอนานให้เสียเวลาทหารอารักขา 2 นายก็ได้ควักเอาวิทยุสื่อสารประจำตัวออกมากดถ่ายทอดคำสั่ง มีการปรับจูนคลื่นให้เข้มกว่าปกติเพื่อเลี่ยงการถูกดักฟัง และผลพลอยได้ที่เกิดขึ้นนั้นก็ยังทำให้ได้คลื่นวิทยุที่แรงพอ จนสามารถส่องทะลุดงแมกไม้หนาเตอะที่ปิดบังอาคารหลังนี้เอาไว้ได้

.

ราว 45 นาทีผ่านไปทุกอย่างก็เริ่มมีการเคลื่อนไหว ลืมไปเลยสำหรับรถบรรทุก 3 คันที่เคยใช้ไปเมื่อคราวก่อน งวดนี้เป็นอะไรที่แอ็ดวานซ์กว่านั้นมาก เมื่อจู่ ๆ หลังคาตึกทรงลูกเต๋าก็ได้สยายตัวออกด้านข้างเพื่อเพิ่มพื้นที่หน้าตัด ต้นไม้หนาที่เคยขึ้นรกปกคลุมอยู่ด้านบนต่างล้มครือลงที่ละต้นสองต้น เผยให้เห็นว่าแท้จริงแล้วพวกมันก็แค่ของปลอมที่ทำไว้หลอกตา ไม่ใช่ของที่ปลูกเอาไว้

.

ในเวลาเดียวกันเหล่าเด็ก ๆ เองก็ต่างพากันติดเป้แบกกระเป๋าเสบียงขึ้นบนหลัง พลันวิ่งกรูออกมาด้านนอกหลังจากสัมผัสได้ถึงความสั่นไหวของพื้น และกระจกอาคารที่กระเพื่อมราวกับจะปริแตก แต่แทนที่จะได้แหงนหน้าขึ้นดูก็ดันมาโดนคุณพ่อบ้านเอ็ดเอาซะก่อน

.

“เฮ้!”

“ถอยให้ห่างกว่านี้หน่อยเด็ก ๆ หลังคาตึกไม่เคยถูกใช้เลยมาตลอด 10 ปี  ฉันไม่อาจรับประกันความปลอดภัยของพวกเธอได้หรอกนะ ระวังตัวด้วย! ถอยออกไป! ถอยออกไปเยอะ ๆ เลย!”

แกตะโกนออกมาจากห้องคอนโทรล จุดที่มีแผงควบคุมหลักติดตั้งอยู่  

.

สอดคล้องกันกับมิวท์และพวกแม่บ้านที่ต่างก็ช่วยกันฉุดแขนเด็ก ๆ เอาไว้ไม่ให้ห่างจากสายตา ให้ตายเถอะซาร่า! ด้วยความสัตย์จริงว่านี่ช่างเป็นภาพที่อลังการลูกตาซะเหลือเกิน จากพื้นหญ้าด้านล่างพอแหงนมองขึ้นไปจะเห็น 2 ทหารหน่วยอารักขาโบกไม้โบกมือด้วยแท่งไฟส่องสว่างอยู่ ตอนนี้เป็นเวลาเช้าและแสงตะวันยังไม่เข้มมาก ประสบการณ์ของพวกเขาจึงบอกทันทีว่าต้องทำสัญญาณเพื่อแจ้งตำแหน่งแก่นักบิน

.

นี่ถือเป็นจุดจอด ฮ. ที่แปลกประหลาดที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา ต้นไม้ปลอมพับตัวหักครึ่งห้อยระโยงระยางราบไปกับกระจกข้างตึก ด้านบนจึงเกิดเป็นพื้นที่โล่ง ๆ ว่าง ๆ ให้เฮลิคอปเตอร์ซีเอส - 47 ชีนุกของบริษัท AP สามารถลงจอดได้

.

“ฟึบ! , ฟึบ!,  ฟึบ! , ฟับ! , ฟับ! , ฟับ!”

.

ใบพัดคู่หมุนปั่นอากาศรุนแรง เสียงคำรามจากเครื่องยนต์ดังกึกก้องกัมปนาทซะจนเป็นเรื่องยาก ที่จะปกปิดสถานที่นี้ไว้เป็นความลับ แต่มิวท์ก็จำเป็น! การจะออกไปจากเมืองหลวงเห็นทีจะมีแต่หนทางนี้เท่านั้นถึงจะปลอดภัยที่สุด เป็นทางลัดที่ต้องทุ่มเงินหนักหน่อยแต่มิวท์ก็ไม่สน หากมันจะตอบแทนเธอด้วยความปลอดภัยของพวกเด็ก ๆ ที่เธออุตส่าห์ไปช่วยมาแล้วล่ะก็

.

กระทั่งผ่านไปครู่ใหญ่อากาศยานลำเขื่อง ก็ลงจอดบนดาดฟ้าของตึกเซฟเฮาส์ได้สำเร็จ มีทหารรับจ้างมากกว่า 20 นายติดสอยห้อยตามมาด้วย เรียกได้ว่ามิวท์นั้นจัดเต็ม เธอสั่งให้พวกเขาขนสรรพาวุธมาทุกภาคส่วน และลงทุนลงแรงไปกับภารกิจร่วมแคลนกับแพรวในครั้งนี้เป็นอย่างมาก ซึ่งบางทีอาจจะเป็นเพราะลึก ๆ แล้วเจ้าหล่อนอาจจะอยากไถ่โทษที่ทำกับเพื่อนก็เป็นได้ แต่ก็ไม่แน่ใจ ฟันธงไม่ได้ เพราะมีแต่มิวท์เองเท่านั้นที่รู้ว่าในใจตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ 

.

“ไปกันเด็ก ๆ ขึ้นไปบนดาดฟ้านะ วันนี้เราจะออกเดินทางกันทางอากาศ”

เธอป้องปากตะโกนสั่ง

.

“เย้!”

“ไชโย! ได้ขึ้นเครื่องบินของจริงด้วย!”

“เฮ้!!!”

“พี่มิวท์สุดยอดไปเลย!”

.

เสียงตะโกนใสแจ๋วตามประสาเด็กอนุบาลวัยใส ต่างคนต่างแบกเป้วิ่งย้อนกลับเข้าไปในอาคารเพื่อขึ้นบันไดวน แล้ววิ่งตื๋อขึ้นไปบนดาดฟ้า สำหรับพวกเขาแล้วมันโคตรจะตื่นเต้นเลย เพราะนี่จะเป็นการนั่งเครื่องบินครั้งแรกในชีวิตเลยก็ว่าได้ แม้จะไม่รู้ว่าที่ ๆ จะไปเป็นที่ไหนและต้องพบอะไรบ้างหลังจากไปถึงก็ตามที

.

มิวท์กลายเป็นสมาชิกแคลนคนสุดท้ายที่ได้ขึ้นเครื่อง เธอยืนมองทหารรับจ้างดึงตัวทุกคนขึ้นสู่อากาศยานไปทีละคนสองคน ตบท้ายด้วยคุณพ่อบ้าน แล้วถึงเป็นตัวเธอเองที่ขึ้นเครื่องไปเป็นคนหลังสุด

.

เธอพบว่าที่ด้านในเฮลิคอปเตอร์ค่อนข้างกว้างทีเดียว มันใหญ่พอที่จะบรรจุรถถังได้ 3 -  4 คัน ภายในนั้นกว้างโปร่งสบาย มีที่นั่งแบบง่าย ๆ เรียงรายอยู่ด้านข้าง เด็ก ๆ ต่างกระจายตัวกันนั่งแบบไม่แออัดแถมยังมีที่ว่างสำหรับให้เว้นระยะห่างอีกต่างหาก คิดไม่ผิดเลยจริง ๆ ที่เลือกวิธีนี้ ถึงจะต้องแลกกับค่าใช้จ่ายที่เสียให้แก่พวกพี่ ๆ ทหารเป็นเม็ดเงินมหาศาล แต่ก็ถือว่าคุ้มเมื่อเทียบกับการเดินทางด้วยเรือแบบที่แพรวกับแคลนของเธอทำ วิธีการของมิวท์จึงเป็นอะไรที่ดูคูลและมีสง่าราศีกว่ามาก

.

เธอหันมาขอบคุณชายชุดดำที่ฉุดมือเธอขึ้นเครื่อง พลางบอกกับเขาว่าให้เอา ฮ. ขึ้นได้เลย ที่ด้านล่างไม่เหลือใครแล้ว

.

“เอ้า! คุณพ่อบ้านแล้วมานั่งยอง ๆ อะไรอยู่ตรงนี้คะเนี่ยะ?”

คุณหนูสุดสวยสะดุ้งโหยง พลันสะบัดหน้าลงถามหลังเห็นคุณลุงพ่อบ้านเกาะขอบประตู main บานใหญ่ตรงท้ายเฮลิคอปเตอร์เอาไว้แน่น

.

“อ๋อ.. ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมก็แค่่จะรอกดรีโมทเพื่อจัดการกับเซฟเฮาส์ตอนที่เครื่องบินออกไปแล้วน่ะครับ ถ้าพ้นระยะไปบางทีสัญญาณอาจจะไม่ถึง”

.

“ฟึบ! , ฟึบ!,  ฟึบ! , ฟับ! , ฟับ! , ฟับ!”

“ฟึบ! , ฟึบ!,  ฟึบ! , ฟับ! , ฟับ! , ฟับ!”

“ฟึบ! , ฟึบ!,  ฟึบ! , ฟับ! , ฟับ! , ฟับ!”   

.

และทันทีที่เครื่องเริ่มโผทะยานขึ้นจากลานจอด ประตู main ด้านหลังก็ค่อย ๆ แง้มปิดลง คุณพ่อบ้านจึงอาศัยจังหวะที่บานประตูกำลังค่อย ๆ เปลี่ยนรูปร่าง ยื่นรีโมทที่่มีลักษณะคล้ายกับรีโมทรถยนต์ชี้ลงไปที่ตัวเซฟเฮาส์ พลันกดปุ่มสีแดงตรงกลางเพียงแค่เบา ๆ

.

“กริ๊ก!” 

.

ชั่วเสี้ยวพริบตา! หน้าต่างใสกระจกโปร่ง! รวมไปถึงขั้นบันไดเตี้ย ๆ หน้าตึกก็ทำการพับเก็บตัวเองฟึบฟับ! พวกมันเคลื่อนที่เข้ามาประกบกันด้วยระบบไฮโดรลิค เสียงกระทบระหว่างบานสวิงกับวงกบดังกริ๊ก ๆ ๆ ! ไล่ระดับกันต่อเนื่องไพเราะ ตามติดมาด้วยเสียงการลั่นลงกลอนเข้าล็อคที่ก็เป็นระบบดิจิตอลอีกเช่นกัน

.   

มากไปกว่านั้นก็เห็นจะเป็นบรรดาต้นไม้ปลอมทั้งหลาย ที่หักงอหัวทิ่มลงมากับขอบอาคารทั้งสี่ด้าน ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าการกดปุ่มเพียงปุ่มเดียว จะทำให้พวกมันดีดเด้งตัวเองขึ้นมาตั้งตรงได้อย่างน่าอัศจรรย์ มิหนำซ้ำพื้นที่ ๆ ยื่นขยายออกมาจากบนดาดฟ้าตอนใช้เป็นลานจอดก็ได้พับกลับเข้าที่ด้วย กลายเป็นดาดฟ้าตึกที่ชุกชุมไปด้วยแมกไม้ดังเดิมอย่างที่เคยเป็น

.

“ฟึบ! , ฟึบ!,  ฟึบ! , ฟับ! , ฟับ! , ฟับ!”

.

เฮลิคอปเตอร์บินขึ้นท้องฟ้าสูงขึ้นเรื่อย ๆ ประตู ฮ. ปิดสนิทแน่นไม่มีปัญหา พ่อบ้านเองก็เก็บรีโมทคืนใส่ไว้ในกระเป๋าพลางผละตัวเองเข้าไปนั่งรวมกับพวกเด็ก ๆ หมดหน้าที่แกแล้วไม่มีคิวให้แกต้องทำอะไรอีกต่อไป นอกเสียจากการภาวนาให้ภารกิจนี้ลุล่วงไปได้ด้วยดี

.

มิวท์เองก็เช่นกันประตู ฮ.ปิดใส่หน้าเธอแท้ ๆ แต่เธอก็ยังคงมองลงไปด้านล่างผ่านทางช่องหน้าต่างเล็ก ๆ ได้อยู่ เธอเห็นเมืองหลวงที่เคยศิวิไลซ์ปกคลุมไปด้วยควันสีเทาเงาทะมึน เธอไม่เหลืออะไรที่นี่อีกแล้วและตัดสินใจที่จะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไปแบบไม่หวนกลับ ปัจจุบันเมืองหลวงเหลือแค่แคลนผู้มีชีวิตรอดบางกลุ่ม , หน่วยแพทย์ของ AP ที่ก็แพรแตกกระจัดกระจายกันไปคนละทิศละทาง , แล้วก็ฝูงผู้ติดเชื้อที่กลายพันธุ์จนกลายร่างเป็นสัตว์ประหลาด

.

มิวท์ไม่เอาแล้วเธอไม่สนอะไรแล้ว แม้แต่เปรมที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักและมีเพศสัมพันธ์ด้วย เธอก็ทิ้งเขาได้อย่างไม่ใยดี แถมยังปฏิญาณกับตัวเองเป็นมั่นเป็นเหมาะ ว่าจะไม่มีวันเสียตัวให้กับเขาอีกเป็นอันขาด

.

“ลาขาดตลอดกาลค่ะพี่เปรม~!”

“ส่วนเธอแพรว.."

"เราคงได้เจอกันในอีกไม่ช้า ถึงตอนนั้นหวังว่าเธอจะยอมฟังฉันบ้างนะ”

“ฉันไม่ได้ดีไปกว่าเธอหรอก.. ไม่เคยเลย.. สักครั้งก็ไม่เคย~!”

.

“คลิ๊ก!”

“ฟู่!!!!”

.

เสียงเปิดกระป๋องก๊าซดังกลบไปกับเสียงใบพัด ทุกคนในเครื่องล้วนเห็นเหมือนกันหมดว่ามิวท์เองก็เป็นหนึ่งในผู้ติดเชื้อ! กระป๋องก๊าซในมือเธอยังคงฟดฟู่ ควันสีแดงยังคงลอยฟุ้งกระจายออกมา ราวกับจะบอกเป็นนัยว่าเรื่องนี้ยังไม่จบ! แล้วก็เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นของปัจฉิมบทถัดไปเท่านั้น!