Chapter 4: You betrayed me.

Chapter 4: You betrayed me.

Sabrina's P.O.V 

NANG makalabas ako ng buhay sa bahay na 'yon ay dumeretso ako sa pinakamalapit na supermarket. 

Gusto kasing kumain ni Kate ng avocado na may kasamang tsokolate at peanut butter. Hindi kaya siya magtae kasi halo-halo ang kanyang kinakain? 

Well, siguro nga gano'n talaga kapag buntis. Mabilis ko namang nabili ang chocolate kitkat na gusto niya at peanut butter kaso ang hirap humanap ng magandang avocado kaya kailangan ko pang mapapad kung saan. Mga dalawang oras ata bago may sumulpot na matandang nagbebenta ng avocado at paubos na ang benta niya kaya pinapakyaw na niya sa akin lahat. Magtatakip-silim nang makarating ako sa harapan ng bahay nila Kate. 

Nag-doorbell ako at si Manang Maris ang nagbukas ng pinto. 

"Kayo ho pala Ma'am Sabrina.”

"Andyan po ba si Kate, Manang? May mga ibibigay sana ako sa kanya," Pagpapaliwanag ko. 

"Wala pa po si Ma'am Kate, Ma'am. Lumabas po siya mag-isa kanina." 

"Saan daw nagpunta manang?" Usisa ko. Nag-aalala ako na kung baka mapano siya. 

"Hindi ko rin ho alam, Ma'am. Walang sinabi." 

"Sige Manang, pasuyo naman ako, pakibigay na lang 'to sa kanya pagkarating niya at pasabing dumaan ako. Salamat." Binigay ko ang hawak kong paper bag na may lamang pagkain. 

Sana lang ay makauwi siyang ligtas. Pagkauwi ko ng bahay ay inabala ko ang sarili ko sa pag-check ng emails, and mga kailangang permits ng company. I will make myself busier than before, ayokong mababakante ang utak ko, dahil bigla-bigla ko na lang maiisip na wala na kami ni Marlon.

Ang mga lalaki talaga, bigla-bigla ka na lang iiwan, even if you tried your best to communicate and comprehend, adjust your lifestyle just to be with them. Kapag nakuha na ang gusto wala na. Kaya aalagaan ko rin ang pinsan ko at magiging anak niya. I'll be the best tita and I'll make sure sa sobrang pag-aalaga ko sa kanila never maghahanap ng tatay 'yong bata. 

Akmang papatayin ko na ang computer na gamit ko nang lumabas sa screen ang picture namin ni Marlon na kuha sa harap ng Scrovegni Chapel. A little Chapel in Padua, Italy kung saan ko gustong ikasal. Pinatay ko agad ang monitor at pabagsak na nahiga sa kama. Madaling araw na ng makuha kong makatulog. 

KINABUKASAN, nadatnan kong parang hindi mapakali si Papa at tito Hugo sa dining area. Tito Hugo is here that means Kate should be here as well dahil Linggo naman.

"Good morning Papa." Bati ko sabay upo sa bakanteng silya. 

"Morning, Short cake." Napansin kong hindi ganon kasigla ang boses niya. 

"Are you feeling sick, Papa?" My tone was laced with concern. 

My father sighed, "No hija. Iniisip ko lang kung saan tayo nagkamali at kinansela agad ng mga Moschelli ang kasal," malungkot na tugon ni Papa. 

Pero ako? Gusto kong tumalon sa tuwa dahil hindi na mahihirapan makisama ng pinsan ko sa mga kriminal, "asan po si Kate, tito?" I want to see her para makapag-celebrate kaming dalawa. 

Nagdalawang isip si tito Hugo bago sumagot, "Hija, hindi ko alam. She didn't come home since yesterday. We couldn't contact her either.” 

Nanlamig ang buong katawan ko halos hindi na ako nakakain ng breakfast at sinubukan ko agad tawagan si Kate but her phone is off. Lumapit na ako sa mga kaibigan niya sa social media pero wala silang alam kung nasaan siya. 

Kahit na naiinis ako at gusto kong tirisin si Jean dahil palpak ang mga impormasyong binigay niya tungkol sa panganay ng mga Moschelli, wala akong choice kung hindi magpatulong ulit sa kanya para hanapin si Kate. 

At kahit na napahiya ako sa harapan ni Zechariah Santino Adriel kahapon dahil pumatong ako sa kanya, nandito ako sa lobby ng kompanya niya para kausapin siya. Basta, ipinadpad ako ng sasakyan at mga paa ko dito. Kinausap ko agad ang receptionist. 

"Sorry Ma'am, Sir Moschelli is now in the middle of an important meeting," pagpapaliwanag niya. 

"Kahit saglit lang Miss. May importante lang akong sasabihin," Pagpupumilit ko.

"Ma'am, his meeting will end at 5 pm this afternoon. I'm really sorry, but you can go back—"

"Buntis ako, at kailangan niya akong panagutan." Hindi ko alam kung saan ko napulot ang idea 'to. 

When the receptionists gasped in unison out of shock, pinagsisihan ko agad ang mga sinabi ko. Hindi pa sila nakaimik kaagad kaya grabe ang hiya ko. Kaya napatakbo ako sa kahihiyan. Imbes na sa labas ako tumakbo ay pumunta akong elevator at pinagpipindot lahat ng nandoong numero dahil hindi ko alam kung nasaang palapag ang office ng lalaking 'yon. 

Inisa-isa ko bawat palapag hanggang sa nakaabot ako sa 17th floor at iisa lang ang room na nandoon. 

They used a smart privacy glass around the said office kaya hindi ko makita kung sino ang naro'n. Napahawak ako sa bag ko. 

Ang daming tumatakbo sa utak ko. Possible kayang nakipagtanan ang pinsan ko? Bakit iuurong kaagad ng mga Moschelli ang kasal? Nakiusap ako kay Zechariah Santino Adriel Moschelli pero hindi naman ibig sabihin na susundin niya ako agad hindi ba? I'm not part of their dangerous world, and I know I can't just easily demand something to someone like him. 

O baka naman pina-kidnap nila ang pinsan ko dahil nalaman nilang buntis 'to? Alam na ba nila? Are they planning to execute my cousin to save their reputation? 

Napabunot ako ng maliit na taser mula sa bag ko at pumasok na lang ako bigla sa opisina niya ng hindi kumakatok. 

Nang makita ko siya sa kabilang dulo ng silid ay patakbo akong nag-dive sa kanya at itinutok ang taser sa leeg niya. 

"Asan mo itinago ang pinsan ko?!" I blurted out. Not minding the guns and eyes of all of the people inside this room pointing at me. His dull onyx-eyes bore into my face. His arms are comfortably wrapped around me like he was expecting me to come today. 

"Put your guns down and get out! My pregnant wife is having a tantrum." He leaned forward. His lips brush the skin of my ear, "and I need to calm her down," 

A foreign object electrified my spine as soon as his breath bounced through my skin. My cheeks flush, my heartbeat speeds up, and I can't pinpoint 'why?' 

Pinilit kong tumayo at kumawala sa mahigpit niyang mga braso nang nakalabas na lahat maliban sa amin. Pero hinila niya ako pabalik at bumagsak ang ulo ko sa matigas at malapad niyang dibdib. 

"Sandali nga, sinong nagsabi sayong asawa mo ako at buntis ako?!" I asked with wide eyes. 

He just hummed and ignored my question. Umikot-ikot ang paningin ko sa paligid. Hindi ba soundproof ang mga walls dito at pati 'yong sinabi ko sa receptionist ay narinig niya? 

Napalunok ako dahil pagbalik ng mata ko sa mukha niya ay halos maduling na ako sa sobrang lapit nito. Hindi ko napigilang bumaba ang mga mata ko sa medyo nakabuka niyang mga labi.

Lord, ilayo niyo ako sa mga gwapo, kakagaling ko lang sa breakup. 

Hindi ko namalayan na nakuha na niya ang taser na hawak ko kanina. 

"What do you need, kitten?" Basag niya sa mga pantasya ko. 

"Alam mo ba...kung nasaan ang pinsan ko?" I couldn't help but stutter. He's too close kasi. Nakakainis. 

"No, kitten." Mukha naman siyang nagsasabi ng totoo. Kaya muli kong sinubukang maka-alis sa kanya. 

"Sige, salamat. Pakawalan mo na ako." Utos ko pero mas humigpit pa lalo ang hawak niya na para bang may ibang kukuha sa akin. 

"Pakawalan mo na ako sabi."

"Pwede mo siyang hanapin sa mga lugar na mandalas niyang puntahan," he suggested. 

"Okay, I'll try. Now. Let. Me. Go." Matigas kong tugon. 

"Do you want me to go with you?" 

"No, thanks." I rolled my eyes. Ano ako, toddler? 

Sumakay agad ako ng aking Rose gold Fiat 500 car at pinuntahan ang mga lugar na lagi naming pinupuntahan 

Inuna ko ang isang coffee and pastry shop. Dito ako laging bumibili ng strawberry almond croissant at nag meet ni Kate madalas tuwing weekends. Lalo na't may part ng shop na nagbebenta sila ng mga second-hand books kaya nawiwili kami lagi ni Kate na magtagal. 

Konti lang ang tao pagkadating ko. Lumingon-lingon ako and may napansin akong dalawang tao sa isang banda ng shop malapit sa mga bookshelves. 

Habang palapit ako ng palapit sa kanila, pabigat rin ng pabigat ang mga hakbang ko. 

Marlon?

He's here?

With Kate? 

I can hear the slow, yet loud palpitations of my heart, and I can feel a rough lump closing my airways. I tried to hide myself in between books and shelves. I listened to their conversation. 

"Inorder ko na ang paborito mong strawberry croissant 'yong maraming almonds and strawberries. Habang wala ka kanina." 

"Thank you, Love." 

Strawberries? She hates strawberries since we were kids. 

Love? He calls me Love as well. He used to. 

Naninikip ang dibdib ko. My eyes became foggy, blurred because of the fluid that's filling it up. I don't wanna cry. I just don't wanna cry. 

I don't wanna cry in public. I grabbed whatever thing that I can hold onto so my body won't collapse but my knees are betraying me. I'm trembling not because I'm nervous, I'm shaking out of the overwhelming feeling of anger, glominess, displeasure, and disgust. I didn't blink when Marlon initiated a kiss, I didn't look away when he bowed down to press his ear against my cousin's tummy. 

"Si papa 'to, anak. Labas ka na diyan, excited na kaming makita ka," masayang sabi ni Marlon. 

Then and there, I've lost every self-control that I stored for years. I grabbed the thickest book that I saw. I was about to throw it towards my cousin's stomach because I want to hit the baby, I want to hurt them both but unfortunately, I felt a hand hitting my nape and everything went dark. 

NAGISING ako dahil sa haplos ng isang estranghero sa aking buhok. Unti-unti kong binuksan ang aking mga mata at inaninag kung sino 'to. 

"Zechariah Santino Adriel Moschelli?!" Gulat kong bulalas at agad akong umupo mula sa pagkakahiga sa mga hita niya. Nagsumiksik ako sa kabilang dulo ng sasakyan. 

Sasakyan?

Teka lang? 

"Good afternoon, Isabella Sabrina Elizabeth Congero." Seryoso at napaka masculine ng boses niya. 

"Anong ginawa mo sa akin?" Niyakap ko ang aking sarili. 

"Pinakalma kita bago ka pa makapatay ng buntis at ex na manloloko sa pampublikong lugar." Paliwanag niya. 

In a blink of an eye, my memories instantly flashing back. The pain is there, the tears are coming back, my eyes are burning with sadness again. 

"Anong pakealam mo eh killer ka din naman mas malala pa?" I striked back 

"I am, but if you kill them now, where's the thrill and satisfaction?" 

I don't get his point. Sarado ang utak ko ngayon para akong wala sa planetang 'to. 

"Saan mo gustong pumunta?" Malumanay pero ma-awtoridad niyang sabi. 

"Dagat," I replied in a weak tone. 

THE SAND particles are sticking on my legs as I walk through. I let my hair dance with the wind, I didn't bother to brush it away from my face. I watched the tiny beach waves, followed by bigger ones. I miss the serenity of the place. I always visit the beach whenever I want to unwind, clear my head but now, I plan to not only stay in the sand but to submerge myself into the salty water and I will never come back again. 

My memories of my ex with my cousin rewind scene by scene. Twinning tears drizzled down from my eyes.There's a part of me that I want to blame myself for not seeing these things from the start. 

Lumilipad ang isip ko, hindi ko alintana na halos nakalubog na ang buo kong katawan sa tubig alat. 

I don't mind, though. 

I want to end this 

I can't be mad at them 

I can't blame them. 

I can't shout. 

Somehow, they both treated me as a cousin and once a lover before. I feel numb. I feel nothing. I don't wanna do anything.

Isang malakas na sampal mula sa isang malaking palad ang nagpabalik sa akin sa kasalukuyan. 

"Nagpapakamatay ka ba ha?!" Sigaw ni Zechariah Santino Adriel Moschelli. Pagkaangat ng mga mata ko, kita kong basang-basa na siya at wala ng pang-itaas.  He looks like the big male leads in those Romance or European setting manhwa. Ma-appreciate ko sana ang kakisigan niya at pwede ko siyang pagnasaan pero mas nangingibabaw ang heartbreak ko kaysa sa lumandi.

"Oo." Mahina kong tugon 

"Acknowledge the pain. Let it out. Don't suppress it, and it will be gone someday. Why don't you shout?" 

"Ah." Mahina kong tugon at umaktong sumisigaw pero letter 'A' o nakabukas lang naman ang bibig ko. 

I don't really have the energy. 

"Okay na ba 'yon, Sir?" My voice sounds like a sarcastic brat. 

Walang sabi-sabi na hinila niya ako patayo at may pinahawak sa aking medyo malaking baril na inabot sa kanya ng isa sa mga tao niya. 

"Here, use this." Hinawakan niya ang kamay ko at pumunta siya sa aking likuran. My back was pressed against his rocky chest, and his whispers echoed in my ear. 

“Just aim it anywhere, pull the trigger, and release all your pain.Trust me, you'll feel better after this." 

I appreciate that he's helping me, that he's consoling me. I don't want to be ungrateful. So I did what he said hanggang sa maubos ang bala. Nagpareload pa ulit ako ng bala. Walang dereksyon ang mga pinapakawalan kong bala. Buti na lang ay walang ibang taong nandoon kundi kami lang.  Sinamahan ko ng sigaw ang pagpapaputok ko ng baril hanggang sa mapagod ako. Mukha lang nila Marlon at Kate ang nakikita ko habang hawak ko ang baril. 

Napatitig ako sa kawalan pagkatapos. Silence filled the area. Ni walang nagsalita. Napakalma ako saglit. 

"Do you want to drink?" alok niya. 

Suddenly, I'm craving for alcohol. 

"May alak bang mapapatumba ako agad?" 

"We'll see." Lumapit siya at hinawakan ang kamay ko papunta kung saan. 

Nag-order kami ng drinks sa isang mini bar malapit sa dagat. 

"Kuya pwede bang yung pinakamalakas na alak at nakakamatay po ibigay niyo sa akin?" Sabi ko. 

Nagpalipat lipat siya ng tingin sa aming dalawa ni Moschelli na nasa tabi ko ngayon. Sinenyasan naman siya ni Moschelli pabalik na pagbigyan daw ako. 

"May tsokolate ka bang dala, Moschelli?" 

"You don't crave strawberries?" Balik tanong niya na nagpakunot ng noo ko. Strawberries? I shook my head baka mali lang rinig ko. 

"I want chocolates. May chocolate factory kayo diba?" 

"Yup." 

"Pahingi ako chocolates," Inilahad ko pa kamay ko. 

"Sige, magpapakuha ako." May kinausap siya sa kanyang walkie-talkie at maya-maya lang may dumating nang chocolates na iba't-ibang klase. 

Wala ba siyang phone or something? 

Busy ako sa pagkain ng chocolates at pag-inom ng vodka na 90 percent alcohol ng may ilagay siyang towel sa balikat ko. 

"Magpalit ka mamaya para hindi ka magkasakit," bilin niya. 

Tumunga lang ulit ako ng alak sabay subo ng chocolate without replying to his statement. Ramdam ko naman ang mga titig niyang nakakalula sa lalim. Kumuha din siya ng chocolate  at sinamaan ko siya ng tingin. 

"Akin 'tong chocolates." Pagtataray ko. 

Napangisi lang siya pabalik. 

After ilang shots, hindi na ata tama ang wiring ng utak ko dahil iba na rin lakas ng loob ko. 

"Moschelli." Tawag ko sa kanya. Tumitig ako sa seryoso niyang mga mata. 

"You can call me by my first name." He informed me.

"Ang dami mo kayang pangalan." Hindi ko mapigilang magreklamo.

"Pick one." 

"Sige, Santino na lang." 

"Ayaw mo ng Adriel, my third name?" 

"Mas cute ang Santino. It means little Saint in Italian diba?" That’s what g****e told me when I tried to find his social media accounts but unfortunately, wala talaga siyang trace kahit saan.

He nodded, "anong sasabihin mo?" 

"I want to get married." 

"Are you proposing to me?" Parang nagpipigil ng ngiting sabi ni Santino.

"Yes!" I exclaimed with confidence. 

"You're just drunk and broken." 

"Hindi! Okay ako. Gusto ko talaga ikasal sayo." 

"Learn how to heal yourself from one person without needing another," his statement is like a stab in the gut. 

But I'm not in the right headspace today and I want to get what I want. I was a people pleaser, I used to care a lot. I just want to be a brat and a bitch just for today and I don't know, Santino is a criminal, a devil who will ask something in return for sure, but his presence is making me feel safe at the moment and I don't care what will happen tomorrow or the next few days. 

"Pakakasalan mo ba ako o hindi?" I snapped 

"No." 

On cue, my tears are coming out again. Hindi ko alam kung saan ko nakuha ang lakas ng loob ko at binunot ko ang baril na nakatago sa waist niya at itinutok sa ulo niya ang hawak kong baril. 

Naalerto naman ang mga gwardiya niya kaya tinutukan nila ako lahat ng baril pati na 'yong bartender sa counter nakisali rin. Pero nakakapagtaka ay hindi ako natatakot sa kanila. Lasing na ata ako or the chocolates really contains drugs? 

Tumawa lang si Santino at naiinis ako sa inaasta niya, "You're so beautiful when you're acting like a brat, kitten." 

He reached my cheeks to wipe my tears, "anong gusto mong proposal?" 

"Gusto ko ng may fireworks and drones na madami tapos may ilaw-ilaw. Tapos naka form ng 'will you marry me?' idagdag mo pangalan ko. For the final act may dolphins na sumasayaw." I demanded. 

"Can you wait for an hour for me to prepare all of it?" 

Tinutok ko ang baril sa gilid ng ulo ko. "Kapag hindi mo nagawa, papatayin ko sarili ko!" Banta ko. 

"Go on," He countered without any hint of hesitation in his eyes 

I closed my eyes and inhaled the last air that I would breathe. I was about to pull the trigger to blow my head when Santino grabbed it and dismantled the gun into pieces, real quick. 

He dragged my body towards him and hugged me as tight as he could. "God! You scared the shit out of me." 

"Santino." 

"Mmh?" 

"Gusto kong sumakay ng Yate." 

I feel his head nodding. 

Natawa ako at niyakap siya pabalik. Hindi ko alam na ganito pala nagagawa ng party drugs na nakahalo sa chocolates na binebenta nila. It makes me feel so not me at all but free. 

I feel like I'm so young and immortal. 

______