ICE FERREIRA (Wild Men Series #50)

AGENT H

Madaling mamatay pero mahirap mabuhay.

My life is such a jumbled mess!

There is nothing special about the life I need to work for; I have no one. No family. No friends. No beliefs… siguro kung mamamatay ako kahit anong oras ay balewala. Walang makakaalala, walang makakapuna.

Oo, walang makakaalala dahil kahit ang grupo na nagpalaki sa akin at pinagtatrabahuan ay babalewalain lang sigurado ang pagkawala ko. I'm nothing but a tool for them. They don't even treat me like a person with my own life.

Magulo na ang buhay ko pagkapanganak ko pa lang. Hindi ko nga kung alam sino ang mga magulang ko. Isa lang ang totoo sa akin sa ngayon, ang pangalan ko na ibinigay na lang ng organisasyon na nagpalaki sa akin.

Hugo.

Just Hugo. Wala akong apelyido, lahat kami na nasa grupo ay walang apelyido.

Babae ako. Babae kaming lahat na nasa Incognito pero walang nakakakilala sa totoong kami. Pangalan lang namin na alam sa underground society. Sinadya ang pangalan namin na panlalaki para walang makaalam ng totoong kasarian namin.

Minsan gusto kong gumamit ng ibang pangalan. Mas gusto kong gamitin ang pangalan na nalaman ko sa ampunan noong nag-imbestiga ako sa pinagmulan ko. Imbestigasyon na nang malaman ng Incognito ay pinarusahan ako.

Latigo.

Hindi ko nabilang kung ilan pero ang alam ko ay isinusumpa ko ang grupo dahil doon. Tandang-tanda ko ang galit ko sa mga Princeps, lalong-lalo na kay Helio.

I inhaled and exhaled several deep breaths. I shouldn't think about what happened in the past; I should focus on what will happen in the future.

Langyang buhay naman kasi! Pero dahil sa nangyari ay may na-realize ako...

Hindi ko nga alam kung kaninong bayag ako nagmula kaya ano pa ba ang importansya ng totoong pangalan ko? Bakit kasi pinagkaabalahan ko pang alamin kung sino talaga ako? Magulang ko nga ay walang pakialam sa akin kaya ako napunta sa ampunan. Bakit ko pa sila iintindihin hanapin? Hindi na! Walang silbi lahat. Lahat. 

Then I grinned when I remembered some thoughts…

Noong bata pa kasi ako ay naniwala ako na isa akong himala kagaya ni Hesus. Na anak ako ng Diyos kaya ama ko rin ang Maykapal. I used to be optimistic about that thought, but...

Pucha! Kapal ng mukha ko kung iisipin ko pa na anak ako ng Diyos hanggang ngayon. Anak ni Satanas siguro pwede. Doon lang ako kay Satanas qualified maging anak sa dami kong ginawang kabutihan dito sa mundo. Napangiti na lang ako sa naisip na alaala… Langya…

Teka! Balik nga ako sa unang sinabi ko… madaling mamatay pero mahirap mabuhay. Totoo ito. Kung gugustuhin kong mamatay ay agad-agad pwede na pero dahil gusto ko pang mabuhay ay kailangan ko paghirapan ang bawat araw na binibilang ko sa mundong ito.

Kung tatanungin ako kung bakit gusto ko pang mabuhay ay dahil ayoko lang mamatay nang walang dahilan. Magulo ba? Magulo talaga. Sadyang magulo na ang buhay ko kaya ano pa ba ang pag-iisip ko?

Hindi. Ganito lang kasi ‘yan. Simplehan natin.

Ang dahilan kung bakit mas gusto ko pang huminga ay dahil sa mundong ito ay mas may pag-asa akong nakikita. Ang kamatayan ay saglit lang pero hindi ako sigurado kung totoong may langit at impyerno na mapupuntahan. At kung totoo man ay paano kung sa parehong lugar na pwedeng patunguhan ng mga kaluluwa ay wala pa rin akong mahanap na tahanan?

Nyemas! Ang drama ko bigla. Ano bang nangyayari sa akin ngayon? Baka naman mamamatay na ako... 

No! Hindi pa ako tapos sa pinaka misyon ko kaya hindi pa ako pwedeng mamatay. Hindi pa... Huwag na muna. Sana...

Huminga ako nang malalim. Paano naman kasi… sa tatlong araw kong nagmamatyag sa malaking bahay sa tapat ay nakikita ko ang kaibahan ng mga mayaman sa mahirap. Ang may magulang sa wala. Ang may tinatawag na pamilya sa nag-iisa.

Natigil ako sa pagmo-monologue sa utak ko nang matanaw ko na ang taong kanina ko pa inaabangan, si Dr. Liza Pratts. SIya ang pinababantayan sa akin. Alam ko na may sumusubaybay sa kaniya sa labas na kasamahan ko pero hindi ko alam kung sino, dito lang ako sa tapat ng bahay niya inutusang magbantay. 

Ganoon kami sa grupo, kami-kami mismo pwede magpatayan, isa lang ang nakakaalam ng bawat trabaho namin, si Helio, ang head ng Incognito, ang reyna namin. Ang pinakamataas na Princep ng Incognito. 

In Incognito, we were classified as Sicarius. Princeps are Incognito’s seniors and the board members of the organization. 

Inalis ko ang Incognito sa isipan ko at pasimple akong sumilip muli sa binoculars na hawak para masiguro na walang tao sa paligid ng malaking bahay ng doktora. Kararating lang niya. Sa impormasyon na nabasa ko mula sa files niyang pinadala sa akin ay kaarawan niya ngayon.

Napabuntong-hininga ako habang nakatingin sa kaniya at sa nag-iisang anak niya na buntis. May batang babae din na kasama sila at apo ni Liza iyon. Panganay na anak ng babaeng buntis na si Libby.

My task is to ensure the safety of Dr. Liza Pratts in her home. I don't know why I need to do that; I just need to follow. I am one of the spies slash agents slash assassin slash or whatever they want me for a day. Minsan transporter, minsan snatcher, kadalasan con-artist. Oo, ito ako madalas. Magaling kasi akong magpanggap, dapat nga nag-artista na lang ako. Basta gano’n ang buhay ko. 

Incognito ang nagpalaki sa akin. Nasaan ang Incognito? Nasa Pilipinas.

Isa sa mga isla na nakakalat sa malapit sa Samar ang kinaroroonan ng headquarters namin. Sa isang isla sa Pilipinas na akala ng lahat ay para lang sa pagbisita ng mga turista pero ang totoo ay doon nakatago ang pinakatahanan ng mga Sicarius, ang mga tawag sa mga kagaya ko na pinalaki ng Incognito. Para hindi mahalata kung bakit laging may mga ibang lahi na pumupunta roon ay ginawang tourist spot ang isla at talagang sadyang mautak si Helio.

Masaya at kontento ako noon sa Incognito pero kalaunan ay nakita ko ang hindi magandang pakikitungo sa amin ni Helio at ng mga Princeps. Ilang kasamahan na namin ang namatay dahil pinapatay mismo ni Helio. May isang ipinagbabawal kasi sa Incognito, bawal kaming umibig.

Once we do the forbidden thing ay ang mga kasamahan sa Incognito ang papatay rin mismo sa amin. So that is why I want to stay alive for now dahil kapag gusto ko rin lang mamatay ay isa lang ang kailangan kong gawin, ang magmahal.

We can have sex with whomever we want, but we shouldn’t fall in love. We will be eliminated. Totally eliminated. If may mabubuntis sa amin ay kukunin ang bata. Kung lalaki ay dadalhin sa ibang lugar at iiwan sa ampunan, at kung babae ay gano'n din pero hindi ipapaampon, kukunin sa ina at hahasain para maging isang Sicarius. 

Lalaki ang batang babae na isang Sicarius pero hindi ipapakilala ang bata sa kaniyang ina. Paraan iyon para kahit magkasalubungan man sila ay hindi nila malalaman ang ugnayan nila. Lahat kami bago mabinyagan na isang ganap na Sicarius ay nasiguro na ang pagiging walang emosyon. Hindi kami dapat nakakaramdam ng takot, tuwa, lungkot at galit.

Imposible ang mawalan ng emosyon pero posible ang makasanayan ang kumontrol ng nararamdaman. Posible ang balewalain ang kung ano ang nasa paligid. Posible na lokohin ang sarili. Posible na—

I sighed, thinking about my life.

Kaya nga nasabi ko na madali lang mamatay. If I want to die then I will just marry someone and act that I am in love. Doon tapos na ang obligasyon ko sa Incognito. Pero hindi muna ngayon, may kailangan pa akong malaman. May kailangan pa akong patunayan. At pinaka kailangan ay mahanap ko siya.

Napasandal ako sa gilid habang nakatingin pa rin sa bahay ni Dr. Liza Pratts when a car I saw made me stood straight. I have paranoia at hindi pa naman ako kahit kailan binibigo ng pakiramdam ko.

As another car was approaching the area, mabilis kong itinaas muli sa mga mata ko ang binoculars. Inaabangan ko ang pagbaba ng sakay ng kotse dahil kadarating lang nito. Ang naunang sasakyan ay pumarada sa may unahan. Sa ilang araw kong pagbabantay rito ay ngayon ko lang nakita ang dalawang sasakyan.

Napasulyap ako sa rifle ko na Barrett M82 na nasa tabi ko lang. Gagamitin ko lang ito kapag kailangan. Again, I check the one who is now coming out of the car. Ang unang kotse ay kahina-hinala ang mga sakay dahil walang bumababa sa kanila kahit isa. Ibinalik ko ang tingin ko sa huling kotse na dumating dahil bumukas ang pinto ng sasakyan nito at bumaba ang isang lalaki. Nakatalikod siya kaya hindi ko maklaro. He look ordinary because of his clothings... ito yata ang teacher na asawa ni Libby.

I was racking my brains to remember the man's name when...

“Oh, fuck! He’s hot!” Hindi ko napigilan na masabi nang maklaro ko ang mukha niya.

Tang ina. The man is smoking hot and he’s tall. And he looks like... 

Muli ko siyang tinitigan. Napakunot ang noo ko. Why he seems familiar? Parang nakita ko na siya… Actually ay para siyang si—I grabbed my phone from the side table as I heard it vibrating. I opened the incoming message. 

Mamaya ko na babalikan ang lalaki.

Helio: Eliminate Libby and her family. You need to bring Liza to the headquarters. Alone.

The next thing I received was a picture of the family that I needed to kill. Shit!  I need to wipe out this family? Why?

My eyes set on the young girl's beautiful smile. No! I can’t kill a child, and Libby is pregnant. I looked at the picture of Libby's husband. Pamilyar talaga siya. Nagtataka ako pero parang kilala ko siya. Makapal ang kilay niya at iba ang buhok sa kakilala ko pero... magkahawig talaga sila. Siguro kung wala ang salamin sa mata niya ay—

Inalis ko ang tingin sa picture at ibinalik sa lalaki na nasa tapat. Hindi ko alam kung bakit sa unang pagkakataon ay nanginginig ang mga kamay ko na humawak sa pinakamamahal kong rifle. I positioned myself to look through the telescope to begin my mission.

Uunahin ko ang lalaki. Mas madali siyang patayin, hindi siya buntis at hindi siya bata.

Pucha!

As I caught a glimpse of the man's attractive face in the telescope again, panic set in.

He must be eliminated immediately, according to Helio. Dapat ko nang itigil ang pag-aalinlangan ko. Kailangan matapos ang trabaho ko. This is my last work for Incognito. I promise. 

I inhaled deeply and absorbed my situation. I don't know why it is hard for me to pull the trigger. I moistened my lips before looking again through the telescope at Libby's husband. I was about to pull the trigger when someone else shot first, taking out the man I was aiming for.

Fuck! Sinong nauna sa akin?

That car! That fucking car! They intend to murder the entire family. Liza?! I need to save her!

I jumped out of the window at mabuti hindi ganoon kataas iyon mula sa lupa na binagsakan ko. Once I landed, I ran fast to get near the car. Tumago ako sa ilang halaman at inilabas ang dalawang Glock ko para ihanda. It's clear from the sounds coming from the car that the four men inside are Italians having a conversation.

I duetly cocked the two Glocks I am holding, readying them nang naramdaman ko na may kumikirot sa talampakan ko, I checked it. Tangina, nabubog ako?! Bago ko lang naisip na nakapaa lang pala ako.

Adrenaline made me jumped fast earlier and now relaxed na ako na tinatantya ang apat na uunahin ko ihatid sa impyerno bago ko balikan ang asawa ni Libby ay saka ko napansin na nakatapak ako ng bubog. Ibinaba ko ang isang baril at hinila ang bubog mula sa talampakan ko at hinayaan na lang ang pagdugo niyon.

Mas may importante kaysa sa sugat ko kaya dinampot ko ulit ang isang baril at tatayo na sana para simulan na ang apat sa kotse nang mabilis na rin silang kumilos pababa ng sasakyan nila. Pumunta ang dalawa sa gilid ng bahay ni Pratts. Ang dalawa naman ay sa entrada papunta pero ang isa ay dumaan muna sa harap ng katawan ng asawa ni Libby.

I saw the one pointing a gun at Libby's husband but what happened next surprised me. Pinatid ng asawa ni Libby ang tumutok sa kaniya and he used judu to make the man down. The next thing I saw he killed the man with the gun that was used in pointing him at isinunod nitong barilin ang lalaki na nasa may pinto na ng bahay ni Pratts.

Wow! He's a martial arts-savvy teacher. But...

No! He isn’t a teacher. I am optimistic about that.

I suddenly remember his name from the file as I look at him.

And, it's you... Ice!