Capitulo Deice Siete

Matapos nilang kumain ng mga street foods ay nanatiling tahimik si Tati. A part of her was thankful to Raphael but a part of her also hates Raphael for not being honest to her. Pero ang kapal naman ng mukha niya para magdemand pa sa asawa niya.

She was sitting on the passenger seat, closing her eyes tightly.

“Athalia…”

“Hmm?” nanantiling nakapikit pa rin ang mga mata ni Tati.

“Are you okay?” mahihimigan sa boses ni Raphael ang pag-aalala.

“I don’t know,” mamaos-maos na sagot niya pa.

Gusto niyang maiyak sa inis, galit at poot. Gusto niyang ipokpok ang ulo niya nang makaalala na siya. Bobong bobo na siya sa sarili niya! Napahawak siya sa dibdib niya at hindi mapigilang mapaiyak. Kahit anong pigil niya sa sarili ay naguunahang tumulo ang mga luha niya.

Siguro dahil nagtanong ang asawa niya kaya nabasag ang kung anong pumipigil kay Tati na magbreak down.

“Athalia, calm down…”

Umiling siya at suminok-sinok pa. Iminulat niya ang kanyang mata, nakita niya ang asawang nakatitig sa kanya. Ti