KABANATA 1

Nagmadali agad akong umakyat sa hagdan papunta sa second-floor ng building namin. I am twenty minutes late. Wala na akong nakitang estudyante pag-apak ko sa hallway. Bigla akong kinabahan. Nasa gitna pa ang classroom ko at tatlong room pa ang lalagpasan ko.

Binilisan ko na lang ang paglalakad at huminto ng nasa pintuan na nang papasukan kong silid. I see the way my classmate’s glance at where I am pero hindi ako lumingon, nasa Prof lang namin ang tingin ko.

I swear I am so nervous right now. I don't know why! Is it because it's my first time doing this?

"Oh? It's my first time seeing you late, Ms. De Silva. Akala ko absent ka na naman mabuti at nakapasok kana," sabi ng Prof ko.

Napalunok na lamang ako bago magsalita. "Ma'am, I am so sorry for being late. I have my reasons, I will accept any punishment for this." Kinakabahan kong sabi.

"No, I understand, Ms. De Silva. You may seat now."

Nagulat ako. Akala ko talaga may parusa akong matatanggap. "Thank you p-po..." pinilit kong ngumiti bago naglakad patungo sa aking upuan. Nasa pinakadulo ang upuan ko at magkatabi kami ni Lhara dahil pareho kaming matangkad.

"Anong nangyari? Bakit ka late?" Bulong ni Lhara pagkaupo ko. I put my bag on my back at sinandalan iyon. I feel lightness within myself when I sit on my chair.

Bumaling ako sa kanya. "Nahirapan kaming makahanap ng tricycle." Tipid kong sabi dahil para akong napagod ng sobra dahil sa kaba.

Magsasalita pa sana siya ngunit nagsimula nang magdiscuss ang prof namin. Kinukuha ko ang libro na pinapabukas ng prof sa bag ko nang mahagip ng paningin ko ang isang lalaking nakaupo sa tapat ko. May daan sa pagitan namin at hindi ko siya napansin kanina. Oh? I didn't know we have new classmate.

He's staring at me. I only glanced once and never glanced again as I do to those who are interested in me or anyone else. Because once I give attention to them it's as if I've allowed them in my life. I look back to the front where our professor is and I can still feel his gaze but I stopped paying attention to that and just listened.

"Kamusta si Tita?" Kasalukuyan kong nililigpit ang mga gamit ko sa aking desk ng tinanong ni Lhara iyon. Our second class is done and it's our break time.

"Okay na siya pero hindi ko muna pinayagang magtrabaho." I answered.

"Dapat lang, Maren. Tita need rest. Sabi ko naman na mapapahiraman ko kayo ng pampayad sa mga utang ni Tito at okay lang kay Daddy iyon." Napasinghap ako sa sinabi niya.

"You're so kind, Lhara. Thank you but we can't take it. I don't want to take advantage just because we're best friends, you know that. We're not like those kinds of people."

"I know, but best friends help each other! I can help you, Mariana Louise. I want to help you." She pointed out.

Magsasalita pa sana ako ng may nagsalita sa harapan ko. "Maren, alam mo bang pumunta si Anton dito noong absent ka. Hinahanap ka, may dala pang bulaklak! Akala ko ba binasted mo?" si Freya.

Nagkalat na nga sa buong campus 'yung panliligaw niya sa akin. Pinag-uusapan na rin ako. I heard some group of girls earlier ng lumagpas ako sa kanila, they say I'm a gold digger! Yes, I have suitors pero hindi naman ganito kakalat na pinag-uusapan pa. Maybe because he's the son of Don Fernan at maimpluwensya sila.

"Binasted ko nga." simple kong sabi dahil hindi ako interesado sa mga sinasabi niya.

"So, bakit 'yon nandito kung binasted mo? Are you kidding me? O, baka naman nagsi-sinungaling ka kasi gusto ko rin siya!" Tumaas ang kanyang tono.

Napatingin ako sa mga kaklase ko na malapit sa amin. Kasali na rin iyong transferee na may mga nakapalibot ding mga babae sa kanya. We got their attention at nakatingin na sa amin.

I gritted my teeth. I don't want to be involved in any fight. This is not our style but she's not respecting me. Pinapahiya niya ako at nagsisimula na akong mainis.

"Why would I lie? You asked and I just answered. Hindi ko na problema kung ayaw mong maniwala." Tumayo na ako at handa ng umalis. Mas matangkad ako sa kanya kaya medyo umatras ito.

Naramdaman kong hinawakan ni Lhara ang braso ko, trying to stop whatever I'll do. I am trying my best not to burst out my anger too. "Also, bakit ako ang pinupuntirya mo? It's not my fault that your crush like me." umirap ako sa kanya at hinawakan na si Lhara paalis doon.

"Ang inggitera talaga no'n! Alam mo ba noong absent ka at pumunta si Anton, nilandi pa. Buti at hindi nagpalandi si Anton!" Humahalakhak niyang kwento habang naglalakad kami sa hallway ng room namin.

"Ang inggitera talaga no'n! Alam mo ba noong absent ka at pumunta si Anton, nilandi pa. Buti at hindi nagpalandi si Anton!" Humahalakhak niyang kwento habang naglalakad kami sa hallway ng room namin.

Napailing na lang ako. "I can see that he's really into you, Maren. Kahit na binasted mo, nagpatuloy pa rin. Makulit din ang isang 'yon ha." Patuloy niya.

"I'm not interested with him."

"Hm, talaga lang ha? I can't wait to see you fall in love." she smirked.

Nagkibit-balikat na lang ako. "I can't see myself falling inlove and it's not big deal for me not to be married."

"You should be married. Ang mga katulad mong may lahi ay dapat nagpaparami!" Biro niya at tumawa.

Napatawa na rin ako dahil sa mga kalokohang sinasabi niya. We met when we're in grade 8, naging kaklase ko siya noon. She approached me first, naalala ko pa 'yung confession niya sa akin noon. Nakakagulat na nakakatawang balikan!

Unang araw, bagong mga kaklase. Every year, iba-iba mga kaklase mo. This is their way to meet new people and I'm okay with it.

"Hi! I'm Lhara can I sit beside you?" she asked while I'm sitting alone in the back.

I wondered looking at her but I still smiled.