Mag-log inShare
DEEP LOVE : 03 (2/2)
Huling Na-update:
2025-06-19 19:29:31ในที่สุดเขาก็ลากฉันเข้ามาในร้านอาหารจนได้ เขากดไหล่ฉันทั้งสองข้างให้นั่งลงก่อนที่ตัวเองจะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม
“เอา…ข้าวต้มปลาหนึ่งครับ” เขาสั่งก่อนจะรับเมนูมาเปิดดูแล้วเงยหน้าขึ้นถามฉัน
“เธออยากกินอะไร”
“...” ฉันเงียบพลางยกมือขึ้นกอดอกหันหน้าหนี ก็บอกว่าไม่หิว ยังจะลากมาอยู่ได้
“งั้นเอาข้าวผัดกุ้ง ไม่ผัก อ้อ..ไม่ใส่กระเทียมด้วยนะ น้ำเปล่าหนึ่ง น้ำส้มหนึ่ง แค่นี้ครับ” เขาฉีกยิ้มหวานให้พนักงานพร้อมพับเมนูส่งให้ แล้วดูสายตา…เขานี่มันเหลือเกินจริงๆ ฉันแอบตกใจนิดหน่อยที่เขากินแบบเดียวกับฉัน เขาคงไม่ได้สั่งมาให้ฉันหรอกมั้ง…เขาจะรู้ได้ไง
แล้วเขาก็ก้มหน้าก้มตาจิ้มมือถือไม่สนใจอะไร ระหว่างนั้นก็ยังคงมีแต่ความเงียบวนอยู่รอบตัวเราสองคน
ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟที่โต๊ะโดยผู้หญิงคนเดิม
เหอะ…ไม่เห็นฉันอยู่ที่นี้ด้วยเลยมั้ง สายตาจับจ้องไปที่เขาแต่เพียงผู้เดียว จนกระทั่งยกอาหารวางบนโต๊ะจนครบทุกรายการ ขนาดเดินไปแล้วยังเหลียวกลับมามอง อะไรจะขนาดนั้น
“อะ…กินซะ รู้ว่าหิว” เขายกจานข้าวผัดกุ้งมาวางตรงหน้า คิ้วบางขมวดเป็นปม มองหน้าเขาอย่างจับผิด เขารู้ได้ยังไงกันนะ…ว่าฉันกินอะไร ไม่กินอะไร แต่เขาตอบด้วยการยักคิ้วให้ฉันแบบกวนๆ หนึ่งที เหอะ...แต่จะว่าไป ก็หอมเหมือนกันนะ ข้าวผัดกุ้งเนี่ย ฉันหลุบมองเมนูโปรดในจานพลางลอบกลืนน้ำลายไปหลายอึก แต่…ฉันจะไม่ยอมเสียฟอร์มเด็ดขาด
“ไม่ ฉันไม่กิน”
“ทิ้งบ้างเหอะ ทิฐิอะ มันไม่ได้ทำให้เธออิ่มหรอกนะ” มือเรียวยาวเอื้อมมาหยิกแก้มฉันอย่างถือวิสาสะ
“อ๊ะ….อื้ออออ” ฉันปัดมือเข้าออก ลูบแก้มตัวเองปอยๆ ช้ำหมดแล้วมั้ง อย่างเจ็บ หมอนี่กล้าดียังไงมาแตะตัวฉัน อยู่ใกล้เขาเปลืองตัวชะะมัด...
“ลองยิ้มให้คนอื่นซะบ้าง มันไม่ตายหรอก” เขาบอกพร้อมฉีกยิ้มกว้าง ทำท่าทางเหมือนล่อให้เด็กน้อยทำตาม แต่โทษที...ฉันไม่ใช่เด็กอมมือ ใครจะไปยิ้มตามที่่เขาบอก จากนั้นเขาก็ก้มลงกินอาหารของตัวเองด้วยความเอร็ดอร่อย ส่วนฉันยังคงมองกุ้งตัวโตๆในจาน ถ้าไม่กินก็คงต้องทิ้ง เสียดายแย่เลยเนอะ
เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้สนใจ ฉันเลยเลื่อนจานข้าวเข้ามาใกล้ขึ้นอย่างเบามือ แล้วลองตักข้าวเข้าปากชิมดู…อืม ก็อร่อยอยู่นะ
ฉันตวัดตามองตนตรงหน้าเพราะรู้สึกถึงการโดนจับจ้อง ก่อนที่เขาจะรีบหลุบมองข้าวต้มของตัวเอง โคตรจะไม่เนียน...แต่ก็ช่างเหอะ ถือเสียว่าเป็นการขอบคุณสำหรับข้าวผัดกุ้งอร่อยๆจานนี้ละกัน ก่อนจะหันมาสนใจอาหารตรงหน้าต่อ ความจริงแค่ของอร่อยก็เยียวยาได้ทุกอย่างแล้วนะ คนเราจะต้องการอะไรเยอะแยะไปทำไมกัน
....
“ลลิล”
ฉันเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงเรียกจากผู้มาเยือน ปรากฏร่างหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับฉันที่คลับคล้ายคลับคลา ว่าจะรู้จัก…ขอนึกก่อน
“....”
“ลลินจริงๆด้วย กลับมาเมื่อไหร่เนี่ย ไม่เจอกันนานเลย คิดถึงว่ะ” เธอพูดต่อด้วยท่าทางตื่นเต้น
“เพิ่งมาถึงวันก่อนอะ” ฉันตอบกลับเมื่อนึกออก…ว่าเธอคือเพื่อนร่วมห้องสมัยเรียนม.ปลาย ที่ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ก็พอได้คุยกันบ้าง แต่อย่าถามชื่อนะ ในห้องฉันจำได้แค่จ๊ะจ๋าคนเดียว ฉันไม่ได้สนิทหรืออยากเป็นเพื่อนกับใครไปทั่ว
“อ๋อ…ได้ข่าวว่าจะแต่งงาน นี่เจ้าบ่าวใช่มะ” เธอถามและจบด้วยการหันไปหาผู้ชายที่ลากฉันมาที่นี่
“ครับ” เขายิ้มแล้วตอบรับทันที
“หู้ยยย เจ้าบ่าวหล่อนะคะเนี่ย” แล้วเธอก็หันไปคุยกับหมอนั่นแบบจริงจัง เหมือนลืมไปเลยว่าเจอฉันก่อนหน้านี้ ฉันเลื่อนจานข้าวออกห่างตัว ก่อนจะหยิบน้ำส้มขึ้นดื่ม ดีนะ…อิ่มพอดี ไม่งั้นคงกินไม่ลงแหงๆ ฉันแอบเบ้ปากใส่พวกเขาด้วยนะ ไม่รู้ดิ…ปั้นหน้ายิ้มไม่เป็น ถ้าไม่ถูกใจ ให้ตายฉันก็ไม่ยิ้มให้หรอก
“ขอบคุณครับ เป็นเพื่อนลลิลเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ เพื่อนตอนม.ปลาย” สรุปเธอเข้ามาทักฉันหรือเขากันแน่ คุยซะสนิทเชียว
“บังเอิญจังเลยนะครับ ทานข้าวด้วยกันไหม” นี่ก็อัธยาศัยดีไปไหนก่อน ฉันไม่ชอบนั่งร่วมโต๊ะกับคนไม่สนิทนะ ไม่คิดจะถามความเห็นกันเลยรึไง!!
“เสียดายจัง เพิ่งทานอิ่มพอดีเลย” คำตอบของเพื่อนไม่สนิททำให้มุมปากฉันยกขึ้นนิดหน่อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นตึงเพราะประโยคของผู้ชายที่นั่งตรงข้าม
“นั่งคุยกันเฉยๆก็ได้นะครับ” เขาบอกเธอแต่ดันทำหน้ายียวนส่งมาให้ฉัน
“ได้เหรอคะ”
“ไม่ได้” ฉันแทรกขึ้นกลางคันจนเธอหน้าเจือน เขาขมวดคิ้วส่งสายตาดุก่อนจะหาข้อแก้ต่างแทน
“อ๋อ ลลิลหมายถึงไม่ได้เจอกันนาน นั่งคุยกันก่อนก็คงจะดีกว่านะครับ”
“คุณนี่น่ารักจังเลยนะคะ” เธอเอ่ยชม ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นบังหน้าและโน้มตัวเล็กน้อยพูดบอกเขาเสียงแผ่วเบา “ฉันพอรู้ค่ะ ว่าเธอเป็นยังไง”
แต่เผอิญฉันหูดีและได้ยินชัดเจนทุกคำ ยัยนี่วอนซะแล้ว...
“นี่!!…” ฉันเผลอตะคอกใส่เธอเสียงลั่น เขาเอื้อมมาจับมือฉันและบีบเบาๆเป็นเชิงปราม ก่อนฉันจะสังเกตรอบข้าง ตอนนี้พวกเรากลายเป็นจุดสนใจไปแล้ว ฉันหยุดไม่พูดต่อและสะบัดมือออกพลางยกขึ้นกอดอกตัวเอง หันมองไปอีกทางอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อไหร่จะไปสักที…ร้านตั้งเยอะแยะทำไมต้องมาเจอคนรู้จักที่ไม่ได้อยากรู้จักด้วยนะ
“เอ่อ เราจัดปาร์ตี้ สละโสดกันดีมะ เพื่อนๆคงอยากเจอแกเหมือนกัน” เธอเสนอความคิดที่ไม่เคยมีอยู่ในหัวฉันเลยสักนิด
“ไม่” ฉันปฏิเสธแต่มีคนตอบรับ เขาพูดขึ้นแทบจะพร้อมกันกับฉัน
“ดีเลยนะครับ”
“ใช่ไหมคะ งั้นเป็นพรุ่งนี้เลยนะ เดี๋ยวฉันนัดเพื่อนให้ เป็นที่ไหนดี…” และเธอก็หันไปหาคนที่ดูเหมือนจะเป็นมิตรกว่าทันที
“Sosay Pub ดีไหมครับ” เขารีบเสนอ เพราะนั่นมันคงเป็นที่ที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดีสินะ วันแรกที่ฉันเจอเขาหลังจากกลับมาไทยก็เป็นที่นี่
“ดีเลยค่ะ ฉันไปที่นั่นบ่อย โอเค ตามนี้นะแก” ประโยคสุดท้ายเธอหันมาบอกฉัน
“หะ..” พูดจบก็หันไปหาผู้ชายทันทีโดยไม่รอฟังคำตอบจากฉันสักคำ ปล่อยให้ฉันหน้าเหวออยู่กลางอากาศซะงั้น
“ไปด้วยกันได้นะคะ ถ้าสะดวก” ดี…ไปกันเลยจ้า ฉันไม่ไปแน่ๆ
“อ่อ ได้ครับ ยินดีเลย” เขาก้มศีรษะให้เธอเล็กน้อย ก่อนจะแยกจากกัน สุภาพกับทุกคนยกเว้นฉันสินะ…
….
พอจ่ายเงินเรียบร้อยเราก็พากันเดินกลับมาที่รถ ฉันมองแผ่นหลังกว้างของคนตรงหน้าอย่างคิดไม่ตก เขาอยากจะเอาชนะถึงขนาดเอาทั้งชีวิตของตัวเองลงมาเล่นแบบนี้จริงเหรอวะ มันไม่คุ้มสักนิด ไม่ว่าจะคิดกี่ตลบฉันก็ว่ามันไม่คุ้ม...ทำไมเขายังยืนกรานจะแต่งงานกับฉันให้ได้นะ
“ฉันขอถามเธออีกครั้ง” เขาเริ่มประโยคคำถามหลังจากที่เราขึ้นรถและหันมาหาฉันหน้าตาจริงจัง
“อะไร”
“เธออยากแต่งงานกับฉันไหม”
“ไม่ ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณ” ฉันตอบแบบไม่ต้องคิดเพราะคำตอบมันผุดขึ้นมาในหัวฉันตลอดเวลาอยู่แล้ว
“ให้คิดอีกที”
“ไม่”
“โอเค เธอเลือกเองนะ”
Pinakabagong kabanata
DEEP LOVE รักสุดใจ...นายแบดบอย DEEP LOVE : 05 (1/2)
ผมก้าวออกจากลิฟต์ตรงไปยังห้องสุดท้ายของชั้นโดยมีไอ้หมอไวน์ตามหลัง ทิ้งระยะห่างพอสมควรเหมือนมันกำลังหยุดพิมพ์แชทคุยกับใครสักคนอยู่ สายตาผมเหลือบมองประตูห้อง VIP02 ใจก็อยากจะเปิดเข้าไปเช็กดูว่า...ว่าที่เจ้าสาวของผมยังอยู่ในนั้นไหมหรือหนีเตลิดไปแล้ว แต่ก็คงอยู่แหละ ก็เธอบอกเอง…ว่าจะไม่ทำแบบนั้น แปลกนะที่ผมดันเลือกเชื่อใจเธอผมตัดใจเดินผ่านไปเข้าห้องสุดท้าย กวาดสายตามองทุกคนในห้อง ก่อนจะเดินอ้อมไปข้างหลังโซฟา“เกิดบ้าอะไรขึ้นมา” ไอ้วาโยเงยหน้าจากมือถือและเอ่ยถามทันทีที่ผมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆมันห้องนี้เรียกได้ว่าเป็น VVIP เลยก็ได้ เพราะจะมีแค่พวกผมเจ็ดคนและผู้หญิงคู่กายที่เป็นตัวจริงของพวกผมเท่านั้นที่จะเข้ามาได้ ซึ่งตอนนี้เหลือแค่ ไอ้หมอไวน์และก็ไอ้ฟิวส์ที่ยังไม่มีใครเป็นตัวจริง ส่วนผมก็ก้ำกึ่ง การแต่งงานก็ใช่ว่าเจ้าสาวจะเป็นตัวจริงเสมอไป…“พวกมันกวนตีน สมควรโดนละ” ผมตอบพลางเอื้อมหยิบแก้วเปล่ามาชงเหล้าตามสเต็ป “นี่ยังน้อยไปนะ”ไอ้หมอที่เดินเข้ามาพอดีถึงกับโคลงศีรษะไปมาด้วยความเอือมระอาก่อนจะเดินตรงไปนั่ง
DEEP LOVE รักสุดใจ...นายแบดบอย DEEP LOVE : 04 (2/2)
ฟู้ววว์ เสร็จทันเวลาพอดี ผมหยิบมือถือและออกจากห้องทำงาน เร่งฝีเท้าไปยังรถตัวเองทันทีผมจำเป็นต้องไปให้ถึงจุดหมายเร็วที่สุดเพราะไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการเคี่ยวเข็ญคุณหนูแสนเอาแต่ใจให้ยอมไปงานเลี้ยงที่ออกปากรับนัดเพื่อนเธอไว้ได้ตอนไหน หรือบางทีอาจจะไม่ได้ไปเลยด้วยซ้ำ ผมต้องเหนื่อยอีกแน่ไม่นานผมก็มาถึงคฤหาสน์ของคุณหนูลลิลลดา เปิดประตูลงจากรถและเดินอ้อมมาอีกฝั่งเพื่อจะเข้าไปตามเธอในบ้าน แต่ก็ต้องหยุดชะงักทั้งที่ยังเพิ่งจะก้าวขาออกห่างจากรถเพียงก้าวเดียว เพราะการปรากฏตัวของหญิงสาวที่คุ้นเคยทุกอย่างหยุดนิ่งราวกับต้องมนต์ สายตาผมไล่สำรวจผู้หญิงตรงหน้าอย่างเผลอไผล ชุดเกาะอกรัดรูปสีแดงเลือดหมูผ้ากำมะหยี่สั้นเหนือเข่าประมาณสองคืบ ขับผิวขาวเด่นชัดขึ้นทันตา บวกกับรอยผ่าข้างเป็นทางยาวลึกจนเผยให้เห็นผิวเนียนละเอียดของต้นขาเรียวสวย ผมยาวสลวยสีดำสนิทถูกม้วนเป็นลอนคลายทวีความเซ็กซี่ขึ้นเป็นสองเท่าผมไม่เคยปฏิเสธความสวยของเธอ เพราะผมเรียกเธอมาตลอดว่าคุณหนูลลิล แสนสวย แต่ตอนนี้เธอโตขึ้นมากกว่าเมื่อก่อนและความสวยเธอพัฒนามากขึ้นไปด้วย“จะไปได้รึยัง&rdq
DEEP LOVE รักสุดใจ...นายแบดบอย DEEP LOVE : 04 (1/2)
ไม่นานซูเปอร์คาร์คันหรูก็เคลื่อนเข้าจอดหน้าประตูคฤหาสน์ประจำตระกูล ที่เป็นมรดกตกทอดจากรุ่นสู้รุ่น และต่อไปมันคงเป็นของฉันเพราะเป็นทายาทเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ฉันตวัดสายตามองคนที่นั่งผิวปากอย่างสบายใจอยู่หลังพวงมาลัย สุดท้ายศึกครั้งนี้ก็จบลงโดยที่นายมธุษินทร์ ได้รับชัยชนะไปเต็มๆ น่าโมโห ชะมัด ถ้าคิดว่าจะพาส่งบ้านอยู่แล้วทำไมไม่พามาตั้งแต่แรก จะไปเสียเวลาซื้อใจด้วยข้าวผัดกุ้งจานเดียวทำบ้าอะไร“ไม่ต้องมองแบบนั้นเลย เธอเป็นคนเลือกเอง” เขาพูดเหมือนผลักความผิดทั้งหมดมาให้ฉัน“ถามจริง ฉันเลือกอะไรได้?” ฉันถามด้วยความไม่เข้าใจ โลกไม่ยุติธรรมเลยสักนิด ทั้งที่ฉันเลือกจะไม่แต่งงานกับเขา สุดท้ายฉันก็ต้องแต่งอยู่ดี ผลลัพธ์มันถูกกำหนดไว้แล้ว จะมาบอกว่าฉันเป็นคนเลือกเอง แม่งโคตรไม่แฟร์“ก็…ไม่” เขาขยับไหล่ขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้าน“เหอะ…บ้าชะมัด”ฉันเปิดประตูลงจากรถท่าทางกระฟัดกระเฟียดแล้วปิดมันกลับคืนแบบไม่ออมแรง ก่อนที่กระจกฝั่งคนนั่งจะถูกลงลดจนสุด เผยให้เห็นรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ของผู้ชายที่ออกปา
DEEP LOVE รักสุดใจ...นายแบดบอย DEEP LOVE : 03 (2/2)
ในที่สุดเขาก็ลากฉันเข้ามาในร้านอาหารจนได้ เขากดไหล่ฉันทั้งสองข้างให้นั่งลงก่อนที่ตัวเองจะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม“เอา…ข้าวต้มปลาหนึ่งครับ” เขาสั่งก่อนจะรับเมนูมาเปิดดูแล้วเงยหน้าขึ้นถามฉัน“เธออยากกินอะไร”“...” ฉันเงียบพลางยกมือขึ้นกอดอกหันหน้าหนี ก็บอกว่าไม่หิว ยังจะลากมาอยู่ได้“งั้นเอาข้าวผัดกุ้ง ไม่ผัก อ้อ..ไม่ใส่กระเทียมด้วยนะ น้ำเปล่าหนึ่ง น้ำส้มหนึ่ง แค่นี้ครับ” เขาฉีกยิ้มหวานให้พนักงานพร้อมพับเมนูส่งให้ แล้วดูสายตา…เขานี่มันเหลือเกินจริงๆ ฉันแอบตกใจนิดหน่อยที่เขากินแบบเดียวกับฉัน เขาคงไม่ได้สั่งมาให้ฉันหรอกมั้ง…เขาจะรู้ได้ไงแล้วเขาก็ก้มหน้าก้มตาจิ้มมือถือไม่สนใจอะไร ระหว่างนั้นก็ยังคงมีแต่ความเงียบวนอยู่รอบตัวเราสองคนไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟที่โต๊ะโดยผู้หญิงคนเดิมเหอะ…ไม่เห็นฉันอยู่ที่นี้ด้วยเลยมั้ง สายตาจับจ้องไปที่เขาแต่เพียงผู้เดียว จนกระทั่งยกอาหารวางบนโต๊ะจนครบทุกรายการ ขนาดเดินไปแล้วยังเหลียวกลับมามอง อะไรจะขนาดนั้น“อะ…กินซะ ร
DEEP LOVE รักสุดใจ...นายแบดบอย DEEP LOVE : 03 (1/2)
แต่ไม่มีใครรู้ ว่าคนอย่างฉันมีอีกกี่ลมหายใจ ~~~และไม่มีใครรู้ ว่าวันพรุ่งนี้ จะเป็นเช่นไร~~ได้โปรดให้ความรัก ได้ทำหน้าที่ของมันต่อไป~~ให้มันค่อย ๆ ช่วยเธอตอบ คำถามในหัวใจ ที่เธอยังสงสัย ~♩♫♪♬~และปล่อยให้ตัวฉัน ได้ทำหน้าที่ทุกวันต่อไป….“อะ…อ้าว” เขาร้องท้วงเมื่อฉันเอื้อมมือไปกดปิดเพลงที่กำลังเล่นบนหน้าจอ LED ตรงคอนโซลหน้ารถ“รำคาญ” ฉันพ่นคำทั้งที่ยังหันหน้ามองออกนอกกระจกรถ เพลงโปรด แต่พอเขาเป็นคนเปิดมันกลับทำให้รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาซะงั้น เสียงเพลงดังออกมาจากลำโพงบวกกับเสียงเจ้าของรถที่หัมมาตลอดทาง ทำให้หัวสมองฉันตื้อตันไปหมด“ออกจะเพราะ”“ช่วยเงียบหน่อยเหอะ” ฉันเอ่ยข้อร้องด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความหงุดหงิดไม่น้อยและมันได้ผล เขาเงียบในทันที ตอนนี้ฉันไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเขาจะทำหน้าแบบไหนเพราะสายตายังล่องลอยไปตามเส้นขอบฟ้าที่ไกลลิบ เกือบได้กลับไปอยู่ในที่ของตัวเองแล้วเชียว ถ้าไม่ใช่เพราะเขา…เฮ้อออ‘ฉันจะแต่งกับเธอเท่านั้น’นี่คงเป็นประโยคที่ซาบซึ้งกินใจสำหรับใครหลายๆคน แต่หนึ่งในนั้นไม่ใช่ฉันอย่างแน่นอน ยิ่งเป็นคำพูดที่ออกจากปากนายมธุษินทร์แล้วด้วย ฉันกลับคิดว่ามันเป็นประโยคที่เลวร้าย
DEEP LOVE รักสุดใจ...นายแบดบอย DEEP LOVE : 02 (2/2)
“Sorry…” ฉันเอ่ยขอโทษขอโพยเขาทันทีพลางขยับปีกหมวกให้ปิดลงมาแบบเดิมเพราะตอนชนกันหมวกฉันเกือบหลุดออกจากหัว“ไม่เป็นไรครับ” เขาตอบ แต่…ทำไมถึงรู้สึกคุ้นเสียง ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือกลิ่นละมุดที่มันเตะเข้าจมูกอย่างจังจนแสบจมูกไปหมด นี่เขาไปตกถังเหล้าที่ไหนมาวะ แต่ช่างเหอะ…มันมีอะไรที่สำคัญกว่าจะมาอยากรู้อะไรไร้สาระ ในจังหวะที่ฉันจะก้าวเท้าไปต่อ เขาโน้มตัวลงมาให้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกับฉัน“เห่ย…”ดวงตาฉันเบิกกว้างด้วยความตกใจก่อนจะหันหลังเตรียมซอยเท้าสี่คูณร้อย ก่อนจะรู้สึกถึงแรงดึงรั้งที่มาจากกระเป๋าเป๋ด้านหลัง ทำให้ฉันก้าวขาไม่ออก“จะไปไหนครับ คุณว่าที่เจ้าสาว”“ปล่อยฉันนะ!” ฉันหันไปผลักกลางอกนายมธุษินทร์ จนเขาเสียหลักถอยไปชนกับเสากลมใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล ก่อนที่เขาจะกลับมาตั้งหลักได้ ฉันขยับกระเป๋าเป๋พร้อมออกวิ่งอีกครั้ง ความจริงฉันไม่ได้ออกแรงขนาดนั้นแต่เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ในตัวเขาเองมากกว่า สมควรแล้วฉันไม่สนใจจุดหมายปลายทางว่าจะไปหยุดที่ไหน ตอนนี้ทำได้อย่างเดียวคือวิ่ง ดีนะวันนี้เตรียมตัวมาดี ทั้งเสื้อผ้า หน้าผม รองเท้าเหมือนมาเพื่อการนี้ด้วยเฉพาะหรือบางทีมันอาจเป็นลางร้าย…เขาใช้เวลาไม่นา
Maaari mong magustuhan
หลงกลรัก รุ่นพี่วิศวะข้างห้อง
ชาไทยเย็น295 viewsHOT LOVE อ้อนรักคุณหมอ
MaRich_2.1K viewsลงทัณฑ์รัก(เสือ)ร้าย
Naya Solene1.6K viewsLOVE LOSER ร้ายพ่ายรัก (จบ )
อยู่ในตะเกียงแก้ว2.5K viewsตื้อรักนายฮอตเนิร์ด
ลภัสลัล277 viewsLOVE MARRIAGE | วิวาห์รัก ต้องสวาท
อะพอลโล่_325 viewsคุณนายครับ ผมขอ... (NC20+)
สนามอารมณ์78 viewsUnfriend สถานะเมีย
Lailafun / เฉิงเอ๋อร์ / มอ.อาร์.ยอ286 views
