LOVE MARRIAGE | วิวาห์รัก ต้องสวาท

LOVE MARRIAGE | วิวาห์รัก ต้องสวาท

𝐀𝐥𝐩𝐡𝐚 𝐱 𝐁𝐨𝐨𝐤

_𝐄𝐫𝐨𝐢𝐭 𝐑𝐨𝐦𝐚𝐧𝐜𝐞_

**ไม่ใช่3p**

𝐀𝐥𝐩𝐡𝐚 อัลฟ่า

‘เขานิ่ง สุขุม ต่อต้านสังคม.. และคือคนที่ทำให้เธออยากตาย’

𝐁𝐨𝐨𝐤 บุ๊ค

‘สดใสและเรียบร้อบดั่งผ้าพับไว้ ความโก๊ะของเธอสร้างเสน่ห์ให้เธอจนหนุ่มๆตกหลุมรัก และเธอ.. ต้องแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ของครอบครัว’

𝐒𝐞𝐨𝐥 โซล

‘บู้ทะลุ ไม่กลัวตาย แข็งนอกอ่อนใน เส่นห์ล้นเหลือแบดบอยพวกเยอะ.. และคือคนที่คอยจับตาเธออยู่ทุกฝีก้าว’

| (• ◡•)|

สำหรับเรื่องของอัลฟ่า~

วิวาห์รัก ต้องสวาท เป็นเรื่องที่4ใน เซ็ตสวาท นะคะ เซ็ตนี้จะมีทั้งหมด4เรื่อง ฝากด้วยนะคะ☺️

1.DEBT LOVE | หนี้สวาท [เรียวxเวล]

2.TIE LOVE | พันธะสวาท [คาร์เตอร์xธิชา]

3.WRITE TO LOVE | เขียนรักปรุงสวาท [ชิริวxคะแนน]

4.LOVE MARRIAGE | วิวาห์รัก ต้องสวาท [อัลฟ่าxบุ๊ค]

W a r n i n g

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาความรุนแรง เพศ และการใช้ภาษาค่อนข้างรุนแรง เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 20 ปีขึ้นไป หากมีการคัดลอกหรือนำไปดัดแปลง หากพบเจอจะ ดำเนินคดีตามกฎหมาย! ทันที

หาก‼️พบเจอการคัดลอกนิยาย สามารถแจ้งได้ที่ F******K : อะพอลโล่ พลูโตไม่มีไดโนเสาร์ ฝากกดติดตามกันด้วยนะคะ

_______________

ณ ตึกสูงสง่า ฝั่งตรงข้ามคือบิลบอร์ดแสดงความอาลัยให้กับศิลปินชื่อดังที่จากไปเมื่อต้นปี ข่าวใหญ่ครึกโครมแม้จะเสียชีวิตจากอุบัติเหตุพลัดตกตึก แต่ผู้คนส่วนใหญ่กลับเชื่อว่าเขาฆ่าตัวตาย ทำให้เรื่องนี้ถูกพูดถึงกันในวงกว้าง

แม้แต่หญิงสาวที่ยืนอยู่ขอบตึกตอนนี้ก็รู้ดี.. ช่างแสดงขึ้นมาได้ประจวบเหมาะเสียจริง..

ฉันมาที่นี่เพื่อจบทุกอย่าง.. แต่งงานเพื่อผลประโยชน์อย่างนั้นเหรอ.. ทำไมพ่อกับแม่ถึงมองฉันเป็นเพียงสิ่งของกำนันแบบนี้นะ..

ปลายเท้าเขยิบออกจนปริ่มขอบยืน น้ำใสๆไหลออกจากดวงตา จมูกและแก้มที่แดงเป็นผลไม้สุกจวนจะช้ำ

“ให้แต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเนี่ยนะ ฮึ่ก!” หญิงสาวตัดสินใจเด็ดขาด หลับตาและกลั้นใจทำในสิ่งที่วางแผนไว้ตลอดสามวันที่ผ่านมา เอนกายเริ่มทิ้งตัวไปด้านหน้า หากไม่ได้แต่งงานกับคนที่เธอรัก อย่าหวังว่าจะใช้เธอเป็นสิ่งของกำนันเพื่อยื้อชีวิตครอบครัวหรือบริษัทเลย

หญิงสาวเอนกายหลับตาลงอย่างสงบ ใจพร้อมปล่อยให้ร่างกระดอนตกลงจากที่สูงสู่พื้น หวังปลิดชีพตัวที่ไม่อาจมีใครเข้าใจความเจ็บปวดของเธอ

แต่ในเวลาเดียวกัน ประตูดาดฟ้าที่เปิดออก เผยร่างชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งเข้ามาทันเห็นจังหวะที่หญิงสาวตรงหน้าเอนกายทิ้งตัวหวังปลิดชีพ

“เวรเอ้ย!” เขาวิ่งสุดแรงเกิด เพื่อหวังว่าจะคว้าร่างของเธอทันแม้เพียงแขนเดียวก็ตาม

หมับ! แล้วก็เป็นแบบนั้น

เขาจับมือหญิงสาวที่สิ้นหวังได้สำเร็จ กระตุกแรงดึงให้ร่างบางของเธอเอนถลาล้มลงทับบนร่างตนจนกระทบพื้นเสียงดังอั่ก!

“อ๊ะ!” สาวน้อยตกใจ ก่อนจะรีบสบมองใบหน้าของคนที่เข้ามาขัดขวางการปลิดชีพของตน

“ค่อยยังชั่ว” เสียงหนาพูดกับตัวเอง ทั้งที่หลับตา ก่อนถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“จะโดดลงไปหรือไง ทุกข์ใจอะไรนักหนา”

“..คุณจะเข้ามายุ่งทำไม”

“ยุ่ง? ฉันเพิ่งช่วยเธอจากความคิดโง่ๆนั่น”

“….”

“ถ้าจะตายก็ตายไปคนเดียวดิ จะทิ้งความรู้สึกผิดให้คนที่อยู่ทำไม”

“….”

“คนที่ถูกทิ้งไว้ จะเสียใจแค่ไหนเคยคิดบ้างไหม!” เสียงตวาดทั้งอย่างนี้ ทำให้เธอรีบดันตัวลุกจากร่างหนา นั่งตัวหดกระจ้อยอยู่กับพื้น จนอีกฝ่ายลุกขึ้นยืนได้ เขาก็คว้าแขนบางให้ลุกตาม

“อะ โอ้ยย!! จะ เจ็บนะ!”

“ตกลงไปข้างล่างแบบนั้นไม่เจ็บหรือไง? เธอเห็นว่าถนนกับตึกสูง20ชั้น แรงกระแทกเหมือนล้มบนปุยนุ่น?”

“..ทำไมต้อง ใส่อารมณ์ขนาดนี้ละ! คุณไม่รู้เรื่องของฉันสักนิดแล้วเที่ยวมาว่าคนอื่นแบบนี้นะ! ถ้าไม่ให้กำลังใจกันก็จะช่วยไว้ทำไมละ!” เห็นไหมละ ไม่มีใครเข้าใจฉันสักคน!

หญิงสาวในชุดนักศึกษาและตรามหาวิทยาลัยที่คุ้นตา สบัดมือหนาๆของอีกฝ่ายออก ตั้งท่าวิ่งไปที่ขอบตึกอีกครั้ง เธอตัดสินใจจะกระโดดลงไปในทีเดียวอย่างไม่ลังเล

หมับ! แต่ก็เป็นอีกครั้ง ที่ถูกรั้งไว้และครั้งนี้..

แรงหมุนทำให้ทั้งสองกลิ้งลงไปกองกับพื้น ร่างบางทับอีกฝ่ายไม่ต่างจากครั้งแรก จะต่างกันก็ตรงที่..

“อึ่ก!” เขาสวมกอดฉัน.. สวมกอดกันทั้งที่เขาก็นอนแผ่หลาด้วยความเจ็บที่ส่วนไหนสักส่วนในร่างกาย

“ถ้าไม่รู้จะมีชีวิตอยู่เพื่อใคร มีชีวิตอยู่เพื่อฉันได้ไหม”

“อึ่ก!”

“อย่าตายดิ”

“….” ริมฝีปากเม้มแน่นขนัด ร่างน้อยก้มหน้าลงร้องไห้โฮกับแผงอกหนาๆ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาเป็นใคร ทำไมถึงขอให้ฉันมีชีวิตอยู่ทั้งที่ไม่รู้จักกันแบบนี้ แม้น้ำเสียงจะเต็มไปด้วยจังหวะที่หอบแฮ่ก ไม่รู้ว่าเหนื่อยใจที่รั้งฉันไว้ หรือโล่งใจที่ฉันยังไม่ตกตึกสูง20ชั้นกันแน่

แถมกอดของเขาก็อุ่นชะมัดเลย แทบจะหยุดน้ำตาเอาไว้ไม่ไหวแล้ว

“ฮืออออออ~” ร่างบางปล่อยโฮออกมาเสียงดังลั่น ยังดีที่ฝ่ายถูกทับยังสวมกอดเธอทั้งแบบนี้ ไม่เค้นเวลา ไม่ผลักไสไล่ส่งเธอ

“..ให้ไปส่งที่บ้านไหม”

“มะ ไม่เป็นไร”

“ฉันไม่สบายใจ” สาวน้อยซู้ดน้ำมูกก่อนจะเงยหน้าจากแผงอกหนาๆ ดันตัวเองให้นั่งอยู่ที่พื้น ปาดป้ายคราบน้ำตาให้เกลี้ยงเกลา โดยที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายนั่งมองเธอด้วยสวยตาแบบไหน ก่อนจะยื่นผ้าเช็ดหน้าสีกรมท่าให้หญิงสาว

“..ขอบคุณค่ะ แต่เรื่องไปส่งที่บ้าน”

“ถ้าเธอเกิดคิดสั้นระหว่างทางฉันต้องรับมือยังไง”

“ค๊ะ?”

“เธอกำลังจะทิ้งความรู้สึกผิดให้กับคนที่ช่วยเธอไม่ทัน”

“….”

“คิดว่าฉันจะปล่อยให้เป็นแบบนั้น?”

“..คุณเป็นห่วงฉันมากเกินไปหรือเปล่าคะ เราไม่ได้รู้จักกันนะ”

“เธอไม่รู้จักฉัน แต่ฉันรู้จักเธอ”

“รู้จัก?” ฉันแค่นเสียงถาม บอกได้เลยว่าชีวิตนี้ไม่มีทางรู้จักใครที่หล่อเหมือนเทพบุตรลงมาจุติอะไรแบบนี้ หล่อแบบลูกรักพระเจ้าอะไรแบบนั้น

“..ฉันคือคนที่ทำให้เธออยากตาย” เสียงนุ่มเอ่ยพร้อมกับส่งต่อความอึ้งให้แก่กัน สีหน้าของเขานิ่งเรียบก่อนจะยัดผ้าเช็ดหน้าใส่มือฉัน แล้วลุกขึ้นยืนในท่ามือล้วงกระเป๋ากางเกง เขาหันหน้าออกไปตรงขอบตึกที่ฉันยืนเมื่อก่อนหน้านี้ แล้วหันหน้ากลับมายื่นมือให้กับฉัน

“ลุก”

“..งะ งั้น คุณก็คือ พี่ อัลฟ่า”

“อืม ฉันเอง”

•••••

🌉 เปิดเรื่องไว้ก่อนนะคะ แจ้งอีกครั้งว่าเรื่องนี้ไม่ใช่3pค่ะ แค่หอบพระรองขึ้นปกด้วยเฉยๆ แงะ~ ขออนุญาตฝากผลงานเรื่องอื่นในเซ็ตด้วยนะคะ โทนเรื่องนี้อาจจะต่างไปจากเรื่องอื่นในเซ็ตหน่อย แต่เป็นSMเหมือนเดิมค่ะ ฝากด้วยนะคะ🙏🏻