Mag-log inThe tension between them hadn’t completely faded, but after the intimate honesty they shared kagabi, Ayesha woke up with a strange lightness in her chest. Hindi pa rin sila okay fully—pero may something na. Something softer. Something new.Pagbaba niya sa kitchen, naabutan niya si Rohan na nakasando at nakatalikod, nagtitimpla ng kape. The morning light hit his shoulders in a way na parang unfair. Bakit kailangan niyang magmukhang ganun ka-composed first thing in the morning?“Good morning,” she said, trying to sound neutral.Rohan turned slightly. “Oh, hey. Coffee?”“Sure.”Habang inaabot niya ang mug, dumikit ng konti ang daliri nila. Maliit lang, saglit lang—pero sapat para mapatigil silang pareho. Ayesha pretended na wala lang, pero halata sa paraan ng pag-iwas niya ng tingin na may epekto sa kanya.“You’re awake early,” Rohan commented, sipping his own coffee.She shrugged. “Couldn’t sleep. Ang daming iniisip.”“About yesterday?” he asked gently.Ayesha swallowed. “About… everyth
Malalim na ang gabi nang makabalik sina Ayesha at Rohan sa apartment.Pareho silang pagod—hindi lang sa pagod ng katawan, kundi pati sa bigat ng mga nalaman nila sa mansion.Pagkapasok nila, diretso si Rohan sa kitchen para kumuha ng tubig habang si Ayesha ay nakaupo sa sofa, hawak-hawak pa rin ang lumang litrato ng kanilang mga magulang.Tinitigan niya ang mukha ng babae sa larawan—ang kanyang ina.Tahimik. Maamo. Pero may matang may tinatagong kwento.“Ma…” bulong ni Ayesha, halos hindi lumalabas ang boses.“Bakit mo tinago ‘to sa’kin?”Lumapit si Rohan, umupo sa tabi niya at ibinigay ang baso ng malamig na tubig.“You okay?” gentle niyang tanong.Ayesha sighed. “I don’t know. Parang may mas malalim pang parte nitong story na ‘to na hindi natin nakikita.”Rohan leaned forward, elbows on knees.“Tama ka. And I think your mother left something behind. Something only you would understand.”Napatingin si Ayesha sa kanya.“How do you know?”“Because my father did the same,” sagot ni Roha
Ang liwanag ng umaga ay dahan-dahang sumilip sa apartment ni Ayesha.Ngunit hindi niya naramdaman ang init ng araw.Hindi pa rin kasi nawala ang malamig na panginginig mula sa nakaraang gabi.Si Rohan ay nakaupo sa tabi niya sa sofa, hawak ang litrato ng kanyang ama at ng ina ni Ayesha.Tahimik.Parang nagbabalak ng mga hakbang bago magsalita.“Ayesha…” malumanay niyang binitiwan ang salita.“Alam mo, ang lahat ng nangyari… hindi lang basta coincidences.”Huminga si Ayesha, pilit pinapakalma ang sarili.“Then tell me, Rohan. Tell me everything you know about him. About your father.”Tumango si Rohan.“My father… he was complicated. And what I found out last night—this photo… may mga bagay siyang tinago from everyone. Not just from me, but from you as well.”“Ako rin?” nagulat si Ayesha.“Why would he hide anything from me?”“It’s not about you. It’s about what he did. And what someone else did after him.”His eyes darkened, full of pain, frustration, and something else she couldn’t qu
Tumigil ang mundo ni Ayesha nang bumagsak sa sahig ang picture.A single photograph—old, yellowing, parang mula pa noong 90’s. But the faces were unmistakable:Her mother.And beside her… the same man she saw in her nightmare-like hallucination inside the mansion—pero ngayon, totoong-totoo. Clearly alive. Clearly young. Clearly part of her mother’s past.At ang lalaking iyon?Si Alejandro Villarreal.Ama ni Rohan.Her breath hitched.Parang may humila sa baga niya papalabas.“Rohan…” tinawag niya, pero hindi lumabas ang boses.“Why… why was my mom with—?”Pero bago pa niya matapos, mabilis na kinuha ni Rohan ang picture. Hindi marahas—pero halatang nabigla.His jaw tightened.May panic sa mata niya.At may halong sakit na parang siya mismo, nasaktan sa nakita.“Ayesha, this isn’t—”Pero umurong si Ayesha, one step back, shaking her head.“Don’t tell me this is nothing. This is them. My mom and your father. Magkasama sila sa isang lugar na hindi ko alam. And you’re telling me… wala lan
Tahimik ang opisina ng Villarreal Estate habang pinagmamasdan ni Ayesha at Rohan ang lumang envelope na natagpuan sa ilalim ng mesa. Ang papel ay matagal na, bahagyang dilaw na sa edad, at may marka ng waks na tila lumipas na ang dekada bago ito binuksan. “Rohan… tingnan mo ito,” bulong ni Ayesha, hawak ang liham. “Parang… importante.” Tumango si Rohan, iniabot ang isa niyang kamay. “Oo. Lumang liham ng Villarreal patriarch… ang tatay ng pamilya. Siguro, may paliwanag kung bakit kami naipit sa ganitong sitwasyon.” Pinaghiwalay nila ang waks at dahan-dahang binuksan ang papel. Ang sulat ay malinaw na isinulat, may halong pag-aalala at awtoridad sa bawat linya: “To the next generation of Villarreal, You will inherit power, but power always comes with responsibility. The arrangements we make are not just for wealth, but for the legacy of the family. Yet… love should not be forgotten. Whoever is chosen to stand beside a Villarreal must hold loyalty, honesty, and courage. Secrets wil
Tahimik ang opisina ng Villarreal Estate sa hatinggabi. Ang lamig ng hangin mula sa bukas na bintana ay nakapagtanggal ng kaunting init mula sa katawan ni Ayesha.Hawak niya pa rin ang lumang dokumento na lumabas sa misteryosong drawer kanina. Ang tinta at papel ay mabaho, parang panahon mismo ang humihingal sa bawat letra.Hindi niya maalis sa isip ang mga tanong na bumabalot sa kanya nitong nakaraang mga linggo: Bakit lumitaw ang lumang singsing sa kanyang daliri?Sino ang nagplano ng ganitong kabalintunaan? At higit sa lahat… bakit parang alam ng bawat sulok ng Villarreal Mansion ang bawat hakbang nila?Lumapit si Rohan, tahimik, ngunit ang presensya niya ay parang apoy na nag-iinit sa paligid. “Ayesha,” mahinang boses niya, “nahuli mo ba lahat ng dokumento?”“Tinatangkang intindihin ko,” sagot ni Ayesha, medyo nanginginig pa rin sa excitement at kaba. “Parang… may lihim na matagal nang itinago ng pamilya mo. At… parang connected ito sa… lahat. Sa kasal natin… sa singsing… sa man







