บทที่ 3 ค่าตอบแทนที่ไม่มีราคา – 2 NC

เสียงหายใจของเขาหนักขึ้นในห้องที่เงียบกริบ ราวกับเครื่องช่วยหายใจที่สูบกลืนเอาออกซิเจนจากร่างทั้งสองไปจนหมดสิ้น

อคินโน้มกายลง แนบริมฝีปากกับลาดไหล่ของไลลาอย่างแนบแน่น เขาไม่ได้จูบ...แต่ ‘กด’ ลงไปด้วยแรงข่มความรู้สึกบางอย่าง

ลมหายใจของเขาร้อนผ่าว — ต่างจากมือที่ยังเย็นจัดราวเหล็กจากห้องผ่าตัด

เขาเลื่อนจูบลงต่ำ ซุกไซ้แนวผิวเนื้อที่เปลือยเปล่า ราวกับต้องการ 'ยืนยัน' ว่านี่คือของจริง ไม่ใช่ภาพหลอน ไม่ใช่ลลิน

...แต่ความเหมือนของใบหน้า กลิ่นผิว และดวงตาคู่นั้น กลับกระแทกจิตใจเขาจนทุกสัมผัสกลายเป็น ‘พิษ’ ที่เขาเองก็กลืนไม่ลง

มือเขาสอดใต้แผ่นหลังของเธอแล้วดึงขึ้นเล็กน้อย สะโพกของเธอเบียดชิดเข้ามาโดยปริยายจากแรงโน้มของเขา

ไลลานอนนิ่ง...ดวงตาไร้โฟกัส มองเพดานว่างเปล่า

ร่างกายเธอเกร็งเล็กน้อยยามมือของเขาไล้ผ่านแนวเอว สะโพก ก่อนจะกดแนบชิดเข้าหาเธอเต็มแรง

เขาไม่พูด...เธอไม่ร้อง

และในความเงียบนั้น เสียงครางต่ำของเขาค่อย ๆ ดังขึ้น — ไม่ใช่ด้วยความสุขสม แต่เหมือนคนที่กำลัง ‘คลั่ง’ อยู่ในความฝันที่บิดเบี้ยว

เขาประกบริมฝีปากกับลำคอเธออีกครั้ง ใช้ลิ้นเลียแนวสั่นที่เต้นระริก ก่อนจะดูดแรงจนเกิดรอยแดงช้ำ

เธอสั่นเล็กน้อยแต่ไม่ขัดขืน ไม่เอื้อม ไม่ผลัก ไม่ยอมรับ...แต่ยอมปล่อย

เขากระชับสะโพกเธอไว้แน่นขึ้น ปลายนิ้วจิกเบา ๆ บนผิวเนื้อ เธอหลับตาแน่น เมื่อรู้ว่าทุกอย่างกำลังจะเริ่ม

แล้วเขาก็สอดกายเข้ามา

ในคราวเดียว — ไม่อ่อนโยน ไม่ถนอม

เสียงลมหายใจของเขาขาดห้วง — ขณะที่ไหล่ของเธอกระตุกเบา ๆ

เจ็บ...แต่เธอไม่ร้อง

ริมฝีปากเธอกัดแน่นจนเลือดแทบซึม หางตาไหลน้ำตาเส้นเดียว...ในขณะที่ร่างกายถูกกระแทกซ้ำแล้วซ้ำอีกโดยไร้ความรู้สึก

อคินฝังหน้ากับลำคอของเธอ เสียงครางต่ำจากลำคอเขาสะท้อนเข้ากระดูกไหล่ของเธอ ร่างกายเขาสั่นด้วยแรงอารมณ์ที่ไม่สามารถนิยาม

“เธอ...ไม่ใช่...” เขาครางเบา ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหมือนหลอกตัวเอง แต่ยังคงเร่งจังหวะที่รุนแรงขึ้น

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังในห้องที่ไร้แสง ม่านปิดสนิทจนไม่มีแม้แสงดาวลอดเข้ามา

ทุกอย่างดำสนิทเหมือนหลุมที่ลึกที่สุดในใจเขา...และกลายเป็นโลงศพชั่วคราวของความรู้สึกเธอ

เขาขบลงที่ลาดไหล่ ดูดแรงจนเป็นรอย เธอสะดุ้งเบา ๆ แต่ยังไม่หลุดเสียง

ร่างของเขายังเคลื่อนไหวหนักหน่วงในเธอ ขณะที่เธอนอนนิ่งเหมือนร่างไร้จิต

มือเขาสอดประสานเข้ากับมือของเธอที่กำผ้าปูแน่น เขาบีบแน่นจนแทบช้ำ ราวกับต้องการ ‘ฉุด’ เธอให้จมลงไปในห้วงเดือดนั้นด้วยกัน

แต่เธอไม่ลุก ไม่ต้าน และไม่หลอมรวม

...เพราะเธอคือ ‘ภาชนะ’ ที่เขาซื้อ

เธอคือ ‘ข้อตกลง’ ที่ไม่ใช่หัวใจ

และเขา...คือผู้ชายที่พยายามรักร่างหนึ่ง ทั้งที่จิตใจตัวเองไม่เคยพร้อมให้รักใครอีกเลย

เสียงหอบหายใจของเขาค่อย ๆ แผ่วลง — จากแรงและถี่กลายเป็นหนักแน่นแต่สั่นคลอน เหมือนเครื่องจักรที่เริ่มหมดพลังงานหลังวิ่งจนเกินขีดจำกัด

อคินยังคงฝังหน้าลงกับต้นคอของเธอ ลมหายใจร้อนระอุเป่ารดผิวที่ช้ำเป็นจุด ร่างกายของเขาแนบสนิทกับร่างของเธอ ราวกับต้องการจะฝังตัวลงไปในร่างนี้เพื่อหลบหนีจากฝันร้ายในใจ

เขายังคงไม่พูดอะไร — มีเพียงเสียงหัวใจของเขาที่เต้นแรงอยู่ข้างใบหูของไลลา

หญิงสาวยังคงจ้องเพดานด้วยสายตาที่เหมือนหลุดออกจากร่างกายไปแล้ว รอยน้ำตาที่แห้งคาผิวเหมือนลายล่องลึกของแผลเป็น

นิ้วมือของเธอยังจิกผ้าปูเตียงแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด แม้ร่างของเขาจะหยุดเคลื่อนไหวแล้วก็ตาม

...เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่คืออะไร

...เธอไม่รู้ว่ามันควรถูกเรียกว่า 'ความสัมพันธ์' หรือ 'การซื้อขาย'

เธอแค่รู้ว่า...เธอไม่ใช่เธออีกต่อไป

อคินผละใบหน้าออกช้า ๆ สบตามองเธอเป็นครั้งแรกหลังจบทุกอย่าง

แววตาเขาเต็มไปด้วยความพร่าเลือน — เหมือนคนที่เพิ่งตื่นจากฝันร้าย แต่มองไปก็พบว่ายังอยู่ในฝันอยู่ดี

เขายกมือแตะข้างแก้มของเธอเบา ๆ เหมือนจะลูบ — แต่กลับหยุดกลางทาง

ราวกับกลัวว่าสัมผัสนั้นจะทำให้ทุกอย่าง 'จริง' เกินไป

ไลลาหลับตาแน่นเมื่อเขาขยับตัวออกไป ร่างเธอเย็นเยียบและเปลือยเปล่า ราวกับถูกปล่อยทิ้งไว้กลางสนามรบ

เธอไม่ได้พูดอะไร — ไม่มีแม้แต่เสียงถอนหายใจ

อคินลุกขึ้นจากเตียง หยิบเสื้อคลุมที่พาดไว้ตรงปลายเตียงแล้วโยนมันให้เธอโดยไม่มองหน้า

“ใส่ซะ” เขาพูดเพียงเท่านั้น เสียงแหบพร่ากว่าทุกครั้ง ไม่ใช่เพราะความเหนื่อย แต่เพราะในอกเขาเต็มไปด้วยเสียงที่เขาไม่อยากฟัง

ไลลาดึงเสื้อคลุมขึ้นมาคลุมตัวอย่างช้า ๆ เธอทำด้วยสองมือที่ยังสั่นเล็กน้อย แต่ยังพยายามไม่ให้คนตรงหน้าเห็น

อคินเดินไปยืนพิงขอบหน้าต่างบานใหญ่ มองออกไปยังวิวเมืองกลางคืนที่ไร้เสียง — เขาไม่ได้มองวิว

เขาแค่ไม่อยากมองเธอ

“พรุ่งนี้ ฉันจะให้คนเอาเสื้อผ้าใหม่มาให้” เขาเอ่ยเสียงเรียบขณะยังหันหลังให้

“ของใช้ทุกอย่างอยู่ในตู้ ห้องนี้คือห้องของเธอไปจนกว่าจะถึงวันผ่าตัดของนที”

ไลลาเงียบ ไม่ตอบ ไม่มีคำถาม ไม่มีแม้แต่คำขอบคุณ

เขาหันกลับมาช้า ๆ แววตาที่จ้องเธอยามนี้เหมือนไม่ใช่เขาเมื่อชั่วโมงก่อน

เหมือนเขาเกลียดตัวเองที่ทำไปแล้ว — แต่ก็พร้อมจะทำมันอีก ถ้ามันช่วยหลบหนีจากอะไรบางอย่างได้

เขาก้าวมาใกล้เธออีกครั้ง เธอชะงักเล็กน้อยโดยสัญชาตญาณ แต่ไม่ได้ถอย

เขาโน้มใบหน้าลงจนเกือบแตะหน้าผากเธอ...แต่สุดท้ายก็หยุด

“ถ้าคืนนี้เธอฝันร้าย...อย่าตื่น”

เขากระซิบเบา ๆ ข้างหู ก่อนจะผละตัวออกไป

ไลลานั่งนิ่งอยู่บนเตียง กอดเสื้อคลุมแน่น สองตาแดงก่ำแต่ไม่มีเสียงสะอื้น

...และในคืนแรกของ 'ข้อตกลง' ไม่มีใครหลับเลยแม้แต่คนเดียว — เพราะมีเพียงเงาและคำว่า 'ไม่มีสิทธิ' ตีกรอบทั้งร่างเธอไว้แน่นหนา