บทที่ 3 ค่าตอบแทนที่ไม่มีราคา – 1 NC เล็กน้อย

เสียงกระดาษเสียดสีกับโต๊ะไม้เรียบสนิทดังเบา ๆ ในห้องรับรอง VIP ที่เงียบสนิทเกินจะเชื่อว่าตั้งอยู่ใจกลางโรงพยาบาลที่พลุกพล่าน

หมออคินผลักแฟ้มเอกสารบางส่วนมาทางเธอ ก่อนจะวางปากกาแท่งเรียบหรูสีดำที่ดูแพงเกินกว่าคนธรรมดาจะกล้าใช้ลงตรงหน้า

ไลลานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง มือบางกำชายเสื้อแน่น ดวงตาแดงก่ำจากหยาดน้ำตาที่ยังไม่ทันแห้งดี

“ฉันต้องเซ็น...จริง ๆ เหรอคะ?”

“ทุกคำที่อยู่ในนั้น จะคุ้มครองคุณและน้องของคุณ...ถ้าคุณทำตามทุกข้อที่ผมกำหนด”

น้ำเสียงของเขายังคงเรียบ ไม่สูง ไม่ต่ำ ราบรื่นอย่างน่าขนลุก

ไลลาหยิบปากกาขึ้นช้า ๆ เธอไม่อ่านแม้แต่บรรทัดแรก — เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าไม่มีทางไหนให้เลือกอีกต่อไป

เสียงหมึกแตะลงบนกระดาษในวินาทีที่มือของเธอสั่นอย่างห้ามไม่ได้

เธอไม่รู้ว่ากำลังเซ็นสัญญาชีวิต...หรือฆ่าความเป็นคนในตัวเองทิ้งไปพร้อมลายเซ็นนั้น

เมื่อเธอเซ็นเสร็จ อคินก็หยิบเอกสารกลับมา แยกออกเป็นสองชุด ยื่นให้เธอหนึ่งฉบับ

“เก็บไว้ให้ดี” เขากล่าวสั้น ๆ ก่อนจะเก็บชุดของตัวเองลงในแฟ้มและลุกขึ้น

ไลลาลุกตามเขาออกมา พยาบาลที่ยืนรออยู่หน้าห้องทำความเคารพอคินเล็กน้อยก่อนหลีกทาง

ร่างสูงในชุดเสื้อกาวน์เดินนำเธออย่างไม่เหลียวมอง มืออีกข้างเก็บปากกาใส่ในกระเป๋าเสื้อ

เขาพาเธอเดินผ่านโถงลิฟต์พนักงานไปจนถึงทางออกชั้นใต้ดิน ซึ่งเป็นที่จอดรถส่วนตัวของแพทย์อาวุโสเท่านั้น

รถของอคินคือ Porsche สีดำด้านเงาวาว ทะเบียนประจำหมอระดับบริหาร เปิดประตูให้เธอด้วยท่าทางเรียบนิ่ง แต่ไร้คำพูด

ไลลานั่งลงอย่างลังเล ภายในรถหรูราวกับห้องรับรองผู้บริหาร — เงียบ เย็น และสะอาด แต่ไม่รู้สึกถึงความอบอุ่น

เธอนั่งนิ่งในเบาะหนังแท้ที่นุ่มเกินความจำเป็น รู้สึกราวกับตัวเองถูกวางลงในหีบกำมะหยี่...ที่กำลังถูกเคลื่อนสู่หลุมฝัง

ระหว่างทาง เธอสูดลมหายใจเข้าช้า ๆ ก่อนจะกลั้นใจถาม

“ฉันขอกลับไปเอาเสื้อผ้าบ้างได้ไหมคะ...ฉันมีของจำเป็นที่ต้องใช้”

“ไม่จำเป็น” เขาตอบโดยไม่ละสายตาจากถนน

“ผมเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว”

เธอหันมองเขา แต่ไม่กล้าพูดอะไรอีก สีหน้าของเขาเหมือนกำแพงปูนหนาแน่น ไม่มีช่องให้เจาะ

และหลังจากนั้น...ไม่มีบทสนทนาใดอีกเลยตลอดทาง

เมื่อรถแล่นเข้ามาจอดใต้คอนโดหรูใจกลางสุขุมวิท ไลลารู้สึกเหมือนร่างกายจะไม่ฟังคำสั่งอีกต่อไป

ตึกสูงระฟ้า หน้าต่างกระจกสะท้อนแสงเมืองยามค่ำคืน ป้ายชื่อโครงการเป็นภาษาอังกฤษทองอร่าม มีเจ้าหน้าที่รปภ.เปิดประตูให้ทันทีที่เห็นรถของอคินมาถึง

ลิฟต์พิเศษพาเธอขึ้นไปชั้นบนสุด โดยมีเพียงบัตรเข้าถึงของเขาเท่านั้นที่ใช้ได้

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก...ไลลายืนอึ้งกับภาพเบื้องหน้า

คอนโดของอคินไม่ใช่แค่หรู...แต่มัน ‘เย็นชา’ อย่างสมบูรณ์

เพดานสูงโปร่ง เฟอร์นิเจอร์โมเดิร์นสีเทาเข้มกับดำ เส้นสายเรียบเฉียบจัดวางอย่างไร้ตำหนิ ทุกอย่างถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบจนแทบไม่เหมือนมีคนอาศัย

โซฟาหนังแท้สีดำใหญ่กลางห้องรับแขกไม่มีหมอนอิงสักใบ โต๊ะรับประทานอาหารยาวสำหรับแปดที่นั่งไม่มีแม้แต่มื้ออาหารหรือแจกันสักชิ้น

ผนังสีเข้มเงาเรียบสะอาดไร้กรอบรูป หรือแม้แต่ร่องรอยของชีวิต

“ที่นี่คือ...บ้านคุณเหรอคะ?” ไลลาถามเบา ๆ

“เปล่า” เขาตอบขณะวางกระเป๋าเอกสารลงบนเคาน์เตอร์ครัว

“มันคือที่ที่คุณจะอยู่...จนกว่าผมจะบอกให้ไป”

เธอยืนนิ่งเหมือนถูกแช่แข็ง

อคินเดินกลับมาหยุดตรงหน้าเธอ สายตาไม่เปลี่ยน

“กฎมีไม่มาก”

“หนึ่ง — ห้ามถาม”

“สอง — ห้ามออกจากที่นี่โดยไม่ได้รับอนุญาต”

“สาม — ห้ามขัดคำสั่งผมทุกกรณี”

เขาเว้นจังหวะนิด ก่อนกล่าวด้วยเสียงนิ่งสนิทแต่กรีดเฉือน

“คุณต้องเชื่อฟังฉันทุกอย่าง...ไม่อย่างนั้น เธอจะไม่ได้อยู่ที่นี่อีกต่อไป และรวมถึงน้องชายเธอก็จะไม่ได้รับการรักษาด้วย”

หัวใจของไลลาหล่นวูบลงเหมือนถูกเหวี่ยงจากชั้นดาดฟ้าของตึกนี้เอง

เธอก้มหน้า กลั้นน้ำตาไว้จนข้างแก้มปวดร้อน

ความเงียบกดทับห้องหรูจนคล้ายคุกเงียบที่กลืนทุกเสียงไว้หมดสิ้น

อคินเดินไปที่ห้องฝั่งซ้าย มือเปิดประตูบานหนึ่งแล้วหันกลับมา

“ห้องคุณอยู่ตรงนี้”

ไม่มีคำอธิบาย ไม่มีแม้แต่คำว่า ‘ยินดีต้อนรับ’

เพราะตั้งแต่นาทีนี้เป็นต้นไป...เธอไม่ใช่แขก ไม่ใช่คนรัก ไม่ใช่คนรู้จัก

แต่เป็น ‘ข้อตกลงที่เดินได้’ — ที่ไม่มีราคาต่อรองอีกแล้ว

ภายในห้องนอนที่เงียบราวกับห้องทดลอง ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศระดับต่ำพัดเอาอุณหภูมิลงต่ำกว่าที่ร่างเปลือยเปล่าควรจะทนได้

เตียงขนาดคิงไซส์ปูผ้าสีเทาเรียบสนิท ไม่มีรอยยับ ไม่มีเครื่องประดับ ไม่มีสิ่งใดนอกจากเงาสะท้อนของโคมไฟเหนือหัวที่ส่องลงบนร่างของหญิงสาวผู้หมดสิทธิ์จะเลือกเส้นทางให้ตัวเอง

ไลลายืนนิ่งอยู่ตรงข้างเตียง เสื้อผ้าของเธอชื้นเพราะเปียกฝนเมื่อเย็น แต่เย็นยิ่งกว่าคือสายตาของเขาที่จ้องมาอย่างไม่มีคำพูด

อคินยืนอยู่ตรงหน้า — สูงกว่า หนักแน่นกว่า และเย็นชากว่าเงามืดเบื้องหลังเขาเสียอีก

เขาก้าวเข้ามาอย่างช้า ๆ มือยื่นขึ้นแตะที่กระดุมเม็ดบนสุดของเธอ

นิ้วเรียวยาวที่เคยแม่นยำบนมีดผ่าตัด...บัดนี้กำลังแกะกระดุมเสื้อราคาถูกของเธอออกอย่างมั่นคงทีละเม็ด

เม็ดที่หนึ่ง...ไม่มีเสียงนอกจากเสียงลมหายใจหนัก ๆ ของเขา

เม็ดที่สอง...เธอหลับตาแน่นจนขนตาสั่น

เม็ดที่สาม...เขาหายใจแรงขึ้น ราวกับต้องบังคับตัวเองไม่ให้ถอยหนี หรือกระโจนใส่

เมื่อกระดุมเม็ดสุดท้ายถูกปลด เขาใช้สองนิ้วแหวกสาบเสื้อออกจากกัน

ร่างของเธอปรากฏใต้แสงไฟที่เบาบาง แต่กลับชัดเจนราวกับแสงไฟห้องผ่าตัด

“หนาวไหม” เสียงของเขาเย็นเฉียบแต่ถามเบาราวกระซิบ — ไม่ใช่ด้วยความห่วงใย แต่เหมือนจะตรวจสอบว่าเธอยังรู้สึก

ไลลาไม่ตอบ เธอยืนนิ่งจนราวกับเป็นรูปปั้นหิน

เขาก้าวเข้ามาอีกก้าว ใกล้จนเธอได้กลิ่นสบู่และแอลกอฮอล์จากตัวเขา

เขาเกลียดที่ตัวเองต้องการเธอ...และเกลียดยิ่งกว่า ที่ไม่อาจห้ามใจไม่แตะต้องเธอได้

มืออุ่นจัดของเขาลูบผ่านแขนเธอ ไล้ลงมาถึงข้อมือ แล้วบีบเบา ๆ เพียงพอให้รู้ว่าเขาต้องการ เธอเดินถอยไปจนชนขอบเตียง

เขาจับมือเธอ แล้วค่อย ๆ กดลงบนที่นอน

“นอนลง” เสียงนั้นสั้น นุ่ม แต่ไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธ

เธอนอนลงอย่างว่างเปล่า ดวงตาจ้องเพดาน ดวงหน้าไร้อารมณ์ และหัวใจที่เริ่มบีบรัดเจ็บช้า ๆ

อคินตามขึ้นมาบนเตียง เขาคุกเข่าข้างตัวเธอ มือไล้เส้นผมที่ชื้นจากฝนออกจากใบหน้าของเธอ

เขากำลังพยายามไม่สั่น — แต่นิ้วมือเขายังคุมตัวเองไม่ได้

เขากดริมฝีปากลงบนหน้าผากเธอ ไม่ใช่จุมพิตแต่อ่อนโยน แต่เหมือนตราประทับ — เย็น ชัด และเด็ดขาด

ปลายนิ้วของเขาเริ่มไล้จากลำคอลงมาถึงไหปลาร้า ผิวเธอสั่นระริกภายใต้แรงสัมผัส

“อย่าขัดขืน” เขากระซิบข้างหูเธอ ก่อนริมฝีปากจะเคลื่อนมาประทับลงบนแนวกรามของเธอ แผ่วเบาแต่แน่น

มืออีกข้างเลื่อนเข้ากระชับที่ขาเธอ ก่อนจะคลี่ออกอย่างมั่นคง

“เธอไม่ใช่เธอ...” เขาพึมพำเสียงเบา สายตาไล่มองทั่วร่างกายเธอเหมือนกำลังจดจำทุกอย่างไว้ในสมองแพทย์ของเขา

แต่เขาจำไม่ได้ว่า ‘เธอคนเก่า’ เป็นแบบนี้หรือไม่...หรือเพียงเพราะเขากำลังหลอกตัวเอง

เธอหลับตาแน่น มือกำผ้าปูเตียงไว้แน่นเช่นกัน ร่างกายแข็งเกร็ง

เขารู้ว่าเธอเจ็บ

เขารู้ว่าเธอไม่ได้รู้สึกเหมือนเขา

เขารู้...แต่เขาก็ไม่หยุด

ปลายนิ้วเขาเริ่มสอดเข้าใต้ขอบเสื้อด้านในของเธอ ถอดชิ้นแล้วชิ้นเล่าจนร่างกายเปลือยเปล่าท่ามกลางความมืดและเสียงลมหายใจของเขา

เขาทาบร่างลงช้า ๆ — และนั่นคือจุดเริ่มของความสัมพันธ์ที่ไม่มีวันถอยกลับ

จากนี้ไป...เธอจะเป็นทุกอย่างที่เขาสั่ง — แม้ในใจเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าต้องการเธอ...หรือทำลายเธอ