Mirabella POV
"Mommy please, don't do this! Please! Please!" halos hindi na ako makahinga dahil sa sobrang iyak ko habang nakahiga ako sa hospital bed. Tumingin sa akin si mommy ng marahas, galit na galit ito.
"It's better this way. Kailangang mawala ang batang iyan, dahil kahihiyan ng pamilya ang nakasalalay dito!" hinawakan pa niya ng mariin ang mukha ko. Umiling iling ako na hilam ang luha ko, hindi ako papayag sa gusto nilang mangyari. Kahit mamamatay ako, I will not give up on this baby, never!
"No! patayin niyo na ako pero hindi ko maatim na mawala siya sa akin. Hayaan niyo na ako, kahit pwede akong mamatay, basta mabuhay lang ang baby ko!" sigaw ko na nagwawala na.
"Nag iisip ka ba Ella ha? pwede kang mamatay dahil sa kalagayan ng baby na iyan! It's ectopic, they need to removed the raptured fallopian tube!"sigaw nito. Humagulgul ako, hindi ko kaya, hindi kakayanin ng konsensiya ko na mawala siya.
"Mommy! please" nagmamakaawa kong sabi pero umiling lang siya.
"Kung hindi sana naging matigas ang iyong ulo, you'll not experience this. Ayusin mo sarili mo, you'll be in the operating room minutes from now" matigas nitong sabi at iniwan na ako. Nanghihina akong napapikit, bakit napaka unfair ng buhay sa akin?! I never had a family I can call. Hindi ko maramdaman na kabilang ako sa pamilyang ito, hindi ako napapansin, atensiyon lamang ay naibibigay sa akin kapag nakagawa ako ng pagkakamali na pwedeng maging mitsa sa pangalan ng pamilya. Ngayong nagkaroon ako ng masasabi kong akin na pwedeng pahalagahan ko, mawawala siya sa isang iglap. Sa murang edad ko na 18, hindi ko alam kung papaano pa ako magpapatuloy, sana ako nalang ang pwedeng mamatay, huwag na ang anak ko. Sana ako na lang...
Baby....baby! Sorry, sorry! Patawarin mo si mommy, hindi ka niya naalagaan ng maigi, sorry baby!
Napabalikwas ako mula sa pagkakaidlip ko. Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako kanina dito sa silid na ipinagamit sa akin ni Miguel. Naupo ako at sumandal sa headboard. Ang sikip ng dibdib ko, pinagpapawisan ako ng malagkit. Pinunas ko ang aking luha na naglandas pala sa aking pisngi habang tulog ako. Ilang minuto din na nakatulala ako bago ako nagdesisyon na bumaba at uminom ng tubig. Tinignan ko ang orasan na nasa side ng hagdanan, alas dose na ng hating gabi. Dim na ang paligid, lahat nakapatay na ang ilaw, ang liwanag lang na nagsisilbing gabay ko habang binabagtas ang kusina ay ang liwanag mula sa buwan dahil kitang kita sa two-way glass windows. Nang makarating ako sa talagang pakay ko, agad kong binuksan ang refrigerator at kumuha ng tubig doon. Uminom ako habang sinasara ko ang pinto nito. Nang bumaling ako sa aking likod...
"Ay! Kapre!" napasigaw ako dahil akala ko kung multo na ang nakatayo sa likod ko. Si Miguel, nakapamulsa ang isang kamay habang isa ay may hawak na kopita. Matiim ang titig niya sa akin.
"I didn't know matatakutin ka pala Mirabella" saad nito na humakbang upang lumapit pa lalo sa akin. Biglang natuliro ang isipan ko, hindi pa nga ako nakakabawi sa pagkagulat sa kanyang presensiya, eto na naman, papalapit sa akin.
"Huwag kang lalapit." turan ko na humakbang ako paatras para mabigyan pa ng mas malawak na space ang pagitan namin. Tumawa lang ito ng pagak at ipinagpatuloy ang paglapit sa akin. Ganon din ang pag atras koi. Pero halos mapamura ako ng maramdaman kong dead end na, nasa likod ko na ang refrigerator. Itinungkod ni Miguel ang kanyang isang kamay sa ulunan ko habang titig na titig sa akin. Hindi ko mapigilan na mapakagat labi dahil sa kabang nararamdaman ko. Bigla itong napatingin sa labi ko nakita kong lumunok ito.
"What are you doing? Umalis ka nga diyan, matutulog na ako" pasimpleng sabi ko pero nakatitig lang siya sa akin. Napasinghap ako ng inalis ang kamay sa ulunan ko at inihaplos niya sa pisngi ko habang umiinom sa kanyang kopita. Pinaglandas niya ang kanyang daliri mula sa pisngi ko, sa mata ko, sa tungki ng ilong ko hanggang umabot ito sa aking labi. Kumibot ang labi ko sa kanyang ginagawa.
"Don't bite your lips---don't temp me baka pagsisihan mo naman ang gagawin ko baby" seryosong saad nito na hindi parin inalis ang daliri sa aking labi. Tumaas ang kilay ko sa pinagsasabi nito. Mula noong una kaming magkita, may mga sinasabi na itong hindi ko maintindihan, as if kilalang kilala niya ako.
"Then, let me go. Umalis ka diyan sa harapan ko" matapang kong sabi. Ngumiti lang ito sa akin at inilapit ang mukha niya saka bumulong habang parang inaamoy amoy niya ako.
"It's really you babe, I smell sandalwood" hinaplos pa ang buhok ko at ikinawit ang isang kamay sa batok ko, ayon magkadikit na ang aming noo. Eto na naman ang matiim niyang titig sa akin, parang sinusukat niya ang kaibuturan ng pagkatao ko.
"Ano bang pinagsasabi mo?!" iniiwas ko ang aking mukha. Akala ko ok na ng pakawalan niya ako pero napamulagat ako ng ipinatong niya lang pala sa may side table na nasa tabi ng ref ang kopita na hawak at mabilis niya akong binuhat at ipinatong sa island counter. Naalarma ako sa ginawa nito at pilit na bumaba pero mahigpit niyang hinawakan ang bewang ko habang hinila ng kanyang paa papalapit sa kanya ang isang stool. Umupo ito sa harap ko.
"Pababain mo ako dito Miguel! Nababaliw ka na ba?!" matigas kong sabi pero hinawakan niya lang ang kamay ko na umiling iling. Dinala niya ito sa kanyang labi habang titig na titig sa akin.
"Bakit mo ako kinalimutan? Ganon nalang ba kadali sayo na kalimutan ako Mirabella?"
"Anoooo?! What are you talking about? I don't know you!" kunot noo kong saad. Tumingala siya sa akin bago niya isinubsub ang ulo sa aking tiyan. Iyong nerbiyos ko ang taas na ng level, bakit ba ganito ang lalaking ito? Bakit parang kilang kilala niya ako? Hinawakan ko ang kanyang ulo para sana alisin ang kanyang mukha sa tiyan ko pero bigla itong tumingala at tumingkad, at sinakop ang aking labi. Nanlaki ang aking mata at para akong naestatwa. Masuyo ang pagdampi ng kanyang labi, parang ingat na ingat lang ito. Aaminin ko ginigising nito ang init ng katawan ko. Kinuha niya ang dalawang braso ko at siya na ang nagpatong sa kanyang leeg para pailalimin pa ang paggalugad sa labi ko. Nang hindi ako nagprotesta, mas lalong naging mapusok na ang halik nito, pati ang kamay ay bigla nang humaplos sa aking bewang.
"You still can't remember me hmmm?" bulong nito ng pakawalan niya ang labi ko at lumanghap ng hangin.
"Miguel...I---" naputol sana ang sasabihin ko dahil sa sinakop na naman ang labi ko. This time, naging mapaghanap na ito. Gusto ng pasukin ang pinakaloob looban ng bibig ko. Mas marahas narin ang paghaplos niya sa bewang ko na nagsimulang tunguhin ang landas ng aking dibdib. Napasinghap ako ng matagpuan niya ang dibdib ko at humaplos ang isang kamay niya.
"Ahhhh!" sinamantala niya ang pagsinghap ko na ipasok ang kanyang dila sa bibig ko at wala na akong nagawa ng halos pugtuin na niya ang hininga ko sa walang sawang paggalugad sa loob ng labi ko.
"Oh baby...you're still sweet as ever.--hmmm" ng iwan niya ang bibig ko at padausdus sa leeg ko ang kanyang labi. Napasabunot ako sa kanyang buhok ng bumaba pa ito at walang sabi sabing sinakop niya ang dibdib ko na parang batang gutom na gutom. Nagpaubaya nalang ako dahil amminin ko, gustong gusto rin ng katawan ko.
"Damn! I miss this, I miss everything about you my sweet Mirabella" bulong nito habang patuloy parin ang pagsipsip at pagdila sa korona ng dibdib ko.
Damn! your lips is so fucking sweet baby! Biglang may umukilkil sa aking isipan na nagpabalik sa aking huwisyo mula sa darang na ipinagkakaloob ni Miguel sa katawan ko. Bigla akong parang nabuhusan ng malamig na tubig. Naitulak ko ito at mabilis pa sa alas kwatrong bumama ako sa counter at patakbong umalis doon!
Samantha's POVHindi ko na maalala kung ilang beses kong inulit sa isip ko ang eksenang ‘to. Noong bata pa ako, iniisip ko ang kasal bilang isang fairytale—may mahaba akong belo, orchestra sa background, at isang lalaking naghihintay sa dulo ng aisle na parang prinsipe. Lalaking katulad ng daddy Miguel ko na mapagmahal ng sobra. Pero ngayong nandito na ako…Hindi ito fairytale. Mas totoo. Mas raw. Mas malalim.Mas kami.Isang intimate wedding sa isang glass chapel na overlooking ang dagat. Sunset wedding. Ang paligid ay nababalutan ng ginintuang liwanag ng hapon. Puno ng bulaklak na puti, ivory, at blush pink, na may halong eucalyptus at olive branches. Malambing ang hangin, at sa bawat ihip nito, parang ibinubulong sa akin ang katahimikan ng loob kong matagal nang nagulo.Sa labas ng chapel, naroon sina Daddy, Mommy Mirabella—at halos buong pamilya’t kaibigan na naging bahagi ng aming buhay.Sa unang hakbang ko sa aisle, mahigpit ang hawak ni Daddy sa braso ko. Nakangiti siya, pero b
Samantha's POVNatulos ako sa aking kinatatayuan, nanigas ang aking katawan ng marinig ang malakas na boses ni mommy Mirabella against Struve. Pilit akong kumawala dito."Struve, please--stop this--- mommy it's not...its not what you think---" pilit kong inaalis ang kamay niya sa bewang ko pero hindi niya talaga ako pinakawalan. Mas humigpit pa ito."I can't hide this anymore Bella, I love her so much--kahit magalit ka na sa akin, kahit--""Struve!" galit kong sinaway ito. Parang may sumabog sa tenga ko. Tumigil ang oras sa utak ko. Hindi ko alam kung mag stay ba ako o tatakbo na lang para makaiwas sa komprontasyon."Damn you Struve!" galit na boses ni mommy at mabilis na lumapit sa amin ngunit, sa isang iglap, nahawakan ito ni daddy. Ayaw kong salubungin ang mata ng aking ama, dahil natatakot akong makita na galit siya sa ginagawa ni Struve. Napapikit ako, ayaw ko ng ganitong tagpo.“Mirabella,” mahinahon ang boses ni Daddy Miguel, pero may bigat. “Let them breathe.” napamulagat ako
Samantha's POVBoardroom, C&C Building — 10:00 AMUmiikot ang tingin ko sa loob ng silid habang isa-isa kong ini-scan ang mga mukha ng board members. Ang pamilyar na emblema ng kompanya sa likod ng presidential chair ay tila paalala ng bigat ng responsibilidad na nakaatang sa akin ngayon. CEO. Ako na ang bagong pinuno ng clothing line na itinayo ng yumaong mommy ko. Hindi ko alam kung bakit dito sa Pilipinas ito napagdesisyonan ni Struve na gawin ang opisyal na pagsasalin sa akin ng pamamahala sa kompanya samantalang naka base ito sa Switzerland. Three days ago, dad went to my unit and gave me the invitation about this board meeting and informed me about sa pagsasalin sa akin ng kompanya. I asked him why here, but he just shrugged his shoulders. Nang makaupo ako sa upuan malapit kay daddy, hinawakan niya ang kamay ko at ngumiti sa akin. Nang sumulyap ako sa katabi nito, nakangiti din si Mommy Mirabella sa akin ngunit may nababanaag akong emosyon sa kanyang mukha. Elegante, poised pari
Struve's POVI couldn't move. I just stood there in the garden, watching the space where she had been.The echo of her words still rang in my ears.“Next time you decide to walk away, don’t expect me to still be standing here when you come back.”God. What the hell did I just do? My knees gave out, and I sat on the cold stone bench, burying my face in my hands. I felt like I was being crushed from the inside out. I thought I was protecting her. I thought walking away would spare her from all the ugliness.But I was wrong. All I did was hurt her. And for what? For fear? For guilt? Tears stung the corners of my eyes. My chest was tight and I couldn’t breathe. I hated myself.I didn’t hear the footsteps at first—until a shadow cast over me. When I looked up, I saw Miguel seriously looking at me. The man who trusted me. The man whose daughter I just broke.His jaw was clenched. His eyes—those same eyes Samantha had—were burning with quiet, controlled rage.“Follow me. Now.”I didn’t quest
Samantha's POVI don't know what really happened, I can't contact Struve, even in his office. Sabi ng secretary nito, naka out of the country ito. It’s been days, naka off ang kanyang personal na number. No calls. No texts. No explanation. Just silence. And now, out of nowhere, he’s here—seated quietly at the end of the long dinner table, avoiding my eyes like I wasn’t even there. Like I didn’t matter.We were having a family dinner at Dad’s mansion. Everything looked perfect on the outside—polished cutlery, polite smiles, conversations about business and charity. But none of that mattered to me. Because the person I’ve been waiting for to show up emotionally, was here physically—but emotionally miles away. Gusto ko siyang kausapin ngunit hindi ako tinigilan ni mommy Mirabella sa katatanong about my days after the Hongkong trip, at kung kailan ako babalik ulit sa Switzerland para pamahalaan ang kompanyang naiwan ni mommy sa akin. Hindi ko alam kung nakikinig sa amin sina daddy dahil b
STRUVE'S POVBack in the Philippines – One Week Later"Mr. Schmid--your twin sister is here" My assistant' s voice made me stop from reading a proposal. Napakunot noo ako dahil sa biglaang pagdating ni Mirabella, she usually makes phone call before she will storm in my office. I was trying to breathe through the silence when I heard her voice.“I didn’t think you could disappoint me more than you already have.” Mirabella stood in the archway, arms crossed, fury in her eyes like wildfire. She wasn’t just my twin sister. She was a storm I couldn’t outrun. Pumasok siya ng tuluyan sa loob at ibinagsak ang isang envelope sa table ko. I didn’t even get the chance to speak but my attention was on the envelope. Nakabukas na ito dahil sa pagbagsak nito sa aking mesa. I saw photos of me and Samantha in Hongkong na magkaholding hands, kissing and hugging. Damn! Mirabella did her assignment! I closed my eyes, she knew already!"How could you Struve?! You ran off to Hong Kong with my stepdaughter!