Nang umalis si Mirabella sa buhay na dati ay mayroon siya, kasabay na din niyang kinalimutan ang isang salita na kailanman ayaw na niyang hanapin o wala sa plano niyang matagpuan. Para sa kanya, sapat na ang kanyang sarili para maging masaya, sapat na kung ano ang kaya niyang ibigay para sa kanyang sarili upang mamuhay siya ng tahimik. Hindi niya hahayaang may magtangkang pumasok pa sa kanyang buhay, dahil lahat--iniiwan lang siya. lahat ay hinuhusgahan lamang siya at hindi exemption doon si Miguel Mijares- isang mayamang single parent na minsan naging parte siya ng kanyang kabataan, at nagbigay sa kanya noon ng positibong imahinasyon na lahat nagtatapos sa masayang kuwento.
Lihat lebih banyak"You know what's my greatest wish? He looks at me intently while caressing my chin. I closed my eyes, ayaw kong makita ang kanyang emosyon. Ayaw kong ipagkanulo ako ng munting damdamin na meron ako sa kanya. Ayaw kong sumubok dahil kahit kaylan hinding hindi na ako pwedeng sumaya dahil sa ibang tao lalo na sa lalaki. Masaya ako dahil sa sarili ko.
"Tha I could see smile painted on your lips, that you could stare at me full of emotions." Patuloy nito. Napalunok ako sa narinig ko, gumuhit ang sakit sa dibdib ko na kanina ko pa pinipigilan. Yung halos hindi ako makahinga. Naramdaman kong ikinulong niya ang mukha ko sa kanyang dalawang palad.
"Open your eyes babe. Look at me" may pagsusumamo ang kanyang tinig. I composed myself first bago ko idinilat ang aking mata. Tinignan ko siya ng blangko. Nakita kong may sumungaw na luha sa kanyang mata.
"I despise those people who made you like this. I fucking make their lives miserable--
"Miguel, stop this nonsense. Umuwi ka na" malamig kong sabi at marahas na tinganggal ang palad niyang humahaplos sa pisngi ko. Tumalikod ako dto para igaya siya sa pinto. Ayaw kong makita niya ang sakit sa mata ko. Pero hindi pa ako nakakahakbang ng dalawa, I felt his hands wrapping around my waist, giving me a backhug. Natulos ako sa kinatatayuan ko. Miguel hugged me many times on those accidental moments, but like this, its different. Napapikit ako. Feeling ko may namumuo ng luha sa mata ko.
"Huwag mo akong itulak palayo, because I'm not gonna do that. Kahit ano pang gawin mo, makikita at mararamdaman mo parin ako."
"Miguel! Please, iba nalang ang gawin mong past time. Huwag na ako---
"Who told you na past time ang hangarin ko sayo?! Damn it Mirabella!" Marahas niya akong iniharap sa kanya. I saw his eyes burning in anger. Humigpit ang paghawak niya sa braso ko. Pero ng marealized niya na nasasaktan na ako, pinakamawalan niya ang braso ko.
"Bela--- tinangka niya akong hawakan ulit pero lumayo ako.
"Please, huwag niyo na akong guluhin." Noon pagkatapos ng cheating, annulment, drama and everything about my marriage, ipinangako ko sa sarili ko na hinding hindi na ako iiyak, na gindi na ako magpapahalaga sa damdamin ng ibang tao. Ayaw kong maging kaawa awa sa harapan ng kahit sino, kaya nga pagkatapos ng malaman ko ang cheating ng ex husband ko, I did not confront him. I just did arrange everything ng palihim. Resigned in my work, consult the lawyer, signed the divorce paper and left without any trace, determined to get back on my life, stronger.
"Don't push me to hate myself more Miguel. Tama na please. Ayaw ko ng maramdaman ito." Malamig paring sabi ko.
"Bakit hindi mo sabihin sa akin ang nararamdamn mo Mirabella para maintindihan namin ni Sam. She loves you!" mahinahing sambit nito. Umiling ako at tumingin sa labas. Napamahal narin sa akin si Sam, pero hindi ko kayang ibigay sa kanya ang pagmamahal na iyon, hindi ako ang mommy niya at kailanman hinding hindi ako magiging mommy niya na siyang lagi nitong sinasabi.
"Mirabella, hindi mo lang alam kung gaano kalaki ang naging impact mo kay Sam, she adores you so much. Mas mahal ka pa kaysa sa akin na ama niya. Now, you're pushing her away from you" malungkot nitong sabi. Huminga ako ng malalim.
"Sinabi ko na noon pa, I can't reciprocate feelings. I'm ok with myself alone dahil lahat ng papahalagahan ko, unti unti silang mawawala sa akin" Saad ko at lumingon ako sa kanya. Nakita kong kumunot noo siya.
"At alam ko, ganun din ang mangyayari kapag pahintulutan kitang pumasok sa buhay ko!
"So, please, huwag mo na akong guluhin, get the hell out of my life." Matigas ang boses ko kahit mahina lang ito.
"Damn it Mirabella! Ganyan ba pagkakilala mo sa akin? Ganyan ba kaliit ang tingin mo sa akin?!" Galit nitong turan at hindi ito nakatiis at pinagsusuntok ang pader. Napatda ako nang makita kong dumudugo na ang kanyang kamay pero nanatili parin akong nakatingin sa kanya, walang bahid ng emosyon sa aking mukha.
"No. Pero kapag makilala mo ako, you'll leave me" matigas kong sabi. Marahas niya akong hinawakan.
"Then tell me what's keeping you out from me!" May diin ang pagkakasabi nito. Tumitig lang ako sa kanya, balancing the thoughts on my mind. Huminga ako ng malalim.
"I can't bear a child." May pait ang boses ko.
THIRD PERSON POVAng unang naramdaman ni Samantha ay ang bigat ng kumot—malambot, mainit, maayos ang pagkakatakip na para bang may siguradong ayaw siyang ginawin. Sumunod ang amoy sa malinis na linen at ang crisp na cologne. At bahagyang usok—yung uri ng samyo na dumidikit sa mamahaling suit at mga lihim na hindi kailanman nabanggit. Struve. Pumikit-sumikat ang kanyang mga pilik mata, dahan-dahang bumukas sa liwanag ng araw na lumulusot sa sheer na kurtina.“Where the hell am I…?” bulong niya, garalgal pa ang boses. Pumikit siya muli, sinubukang balikan ang nangyari.Ang bar.Sina Thania, Jacob, Noah.Siya.Yung halik.Tapos—wala na.Umupo siya, dahan-dahan, habang nag-aadjust pa ang paningin niya. Malaki ang kama at sterile ang paligid. Mamahaling paintings sa pader, pero walang emosyon. Parang hindi bahay, kundi modelo ng bahay. Perfection. Silence. Control ito ang mga salita to describe the place.Hindi sa kanya. At doon niya nakita.Ang shirt. Itim, crisp at malaki sa kanya. Nakal
THIRD PERSON POVThe air outside was cool, almost cruel as it kissed her flushed cheeks. Samantha fumbled with her clutch, keys jingling louder than necessary. Her heels clacked on the pavement, echoing against the stillness of the near-empty lot. Her balance was… suggestible, thanks to the cocktails and shots that had chased her anger like gasoline to fire. After thirty minutes, she actually got out from the bar, following that order from him. Damn her! She's too stupid to follow him.“Where the hell—” she muttered, squinting at her car. And then she saw him. Leaning against the hood of a sleek black SUV. Hands in his pockets. Expression unreadable.Struve.Samantha froze, nausea and fury swirling in her gut.“You stalking me now?” she called out, sarcasm loud in the open night. “Because if this is your way of flirting, it's still disturbing.”Struve pushed off the car slowly. Unhurried. Controlled. That typical predator calm.“I’m making sure you don’t kill yourself—or someone else—
THIRD PERSON POVThe fourth song had already turned into background noise. Samantha sat cross-legged on the velvet booth seat, nursing her second mojito. The others were laughing over an old university story—something about Noah fainting during a cadaver lab and Jacob documenting it for blackmail. Typical med student chaos.“Tell me again,” Samantha said, voice dry, “why you three voluntarily signed up to bathe in blood and memorize Latin terms for five years straight?” Thania tossed her hair over her shoulder dramatically.“Because our parents threatened to cut us off if we didn’t.” she laughed dryly. But at the back of her mind, she loves to be like her dad--a surgeon.Jacob snorted. “Speak for yourself. I chose this path.”“You chose med because you’re addicted to academic stress,” Noah said. “Your love language is failing gracefully and then passing by 0.5.” He laughed at Thania, trying to annoy her. Samantha smiled. God, she needed this. Laughter. Friends. People who didn’t trea
Samantha's POVThe hallway outside the CEO’s office was quiet—too quiet. I adjusted the cuff of my blazer, eyes locked on the frosted glass door ahead of me. My heels echoed with every step, calm and steady. I refused to show the slightest hesitation. Not today. Not in front of him. Kaharap ko lang siya kaninang umaga, pero heto ako ngayon, kung kailan malapit na ang uwian saka niya ako pinatawag. Maybe he just wanted a time alone with you. Ang isang bahagi ng isip ko. No, way! He hates me!The receptionist barely looked up when I gazed at her.“You can go in, Ms. Mijares.” Of course I can. He summoned me. She opened the door, and I walked in. Struve stood by the windows, back to me, the cityscape stretching behind him like an oil painting. He looked the same—sharply dressed, shoulders squared, posture like steel. He didn’t even turn when I entered. Classic Struve. Palaging hindi nakatingin. Palaging naka-talilis.“You wanted to see me?” My voice was cool. Measured. Crisp as the after
Samantha's POVPresent time...Tumunog ang heels niya sa polished marble floor ng C&C Hotel Corp main headquarters. 25th floor. Boardroom. 8:40 AM. She was never late. Not today. Not when he was coming back. Pagpasok niya sa room, tahimik ang mga board members. Nakaupo na ang Daddy Miguel niya sa dulo ng mesa—composed, powerful, and proud. Sa kanan nito si mommy Mirabella, ang aking stepmother, graceful as always in her cream Chanel suit. I sat two seats away from my father. I didn’t want to be beside her, or him. My fingers played with my pen, my back straight, my heart louder than I wanted it to be. Parang wala lang ang time na iyon sa akin, an ordinary day. He’s coming back. After six years. After that one night, after he ran away again two years ago ng magkita sila sa kasal ng kanyang mga magulang. After everything.8:59 AM. The door opened. I didn’t look right away. But the tension in the room shifted. Kahit hindi pa ako lumingon, alam kong siya na iyon.Struve.Back from his sel
THIRD PERSON POVSix years agoAng daming tao sa mall, pero somehow, Samantha still felt alone. Bitbit niya ang shopping bag na may laman lang naman na bagong lip gloss, sketchpad, at 'yung librong matagal na niyang gustong basahin. Small things, pero para sa kanya, freedom 'yon. Finally, she thought. Walang yaya, walang bodyguard, walang mata ng daddy niya sa likod niya. Samantha rolled her eyes just thinking about her dad. Lagi na lang overprotective. Baka raw may mag-kidnap sa kanya. Like that would ever happen. Nag-decide siyang maglakad muna around the second floor. The view from the glass railings calmed her—people moving, unaware, normal.Her phone buzzed. Unknown number. She stared at it, saglit na nagduda, then declined the call. She turned toward the escalator—pero parang may something off. Sa peripheral vision niya, may lalaking naka-itim sa upper floor. Still. Parang bantay. Another one was walking behind her, not close enough para obvious, pero… why was her skin tingling?
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Komen