Kabanata 4

Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View

“Ma’am Katherine,” tawag sa akin ng katulong nang ako ay makalabas sa kuwarto.

Simula nang pirmahan ko ang kontrata kahapon, hindi na ako pinayagan ng lalaking ‘yon na lumabas sa mansion niya. Hindi ko rin siya nakikita magmula nang magkita kami sa office niya, pero alam kong busy ‘yon sa pagtatrabaho.

“Kain na po kayo,” sambit ng katulong.

Alas otso na nang umaga. Paniguradong wala na siya ngayon sa mansion niya. ‘Yon ay kung tama ang aking hinala.

“Nasaan siya?” tanong ko para lang makasiguro.

“Sino po?” tangkang tanong ng katulong.

Umigting naman ang aking panga, dahil sa kaniyang naging tanong sa akin. Kung makapagtanong kasi siya, parang hindi niya kilala ang boss niya.

Inilihis ko ang aking mga mata, at nagsimulang maglakad nang mabagal. Ramdam ko naman ang pagsunod niya sa akin, pero hindi ko na masiyadong pinagtuunan nang pansin.

“Sino ba ang boss mo?” malamig na tanong ko sa kaniya.

“Kung si Sir Rinzivillo po ang tinutukoy mo, nasa trabaho na po siya.”

Apelyido niya ba ang Rinzivillo? Very Italian kasi. Hence, I don’t care. Bahala na lang siya, dahil wala naman akong balak na kausapin siya kung magkita kami.

Habang naglalakad ako pababa ng hagdan, isang may edad na lalaki naman ang sumalubong sa akin. Parang hinihintay talaga ang aking paglabas sa kuwarto.

Tumango naman siya sa maid na nasa likod ko nang mapansin na tumigil ako, habang ang sumundo naman sa aking katulong ay mabilis na umalis.

“Ma’am Katherine,” bungad ng lalaki nang tumigil ako sa may hindi kalayuan sa kaniya. “Good morning po.”

“Good morning,” tipid na sambit ko, dahil hindi ko talaga alam ang dapat kong sabihin.

Kaysa naman magmukhang suplada, binati ko na lang siya pabalik. Ayaw ko rin naman kasing maging bastos, dahil nasa mansion ako mismo ng lalaking mapapangasawa ko.

“Bilin po ni sir na maghanda raw po kayo sa mga susunod na araw, dahil pagpaplanuhan niyo na raw po ang kasal,” paliwanag niya na ikinaangat ng aking kilay.

Kaagad? Ni hindi pa nga umaabot nang ilang linggo ang pagkakikilala namin para umabot kami sa ganitong klase ng buhay, eh. Alam ko naman na nagawa kong pirmahan ang kontrata, at wala ring nasabing araw kung kailan kami ikakasal, pero ang bilis yata. Preparation na kaagad ng kasal namin.

“Bakit ang bilis?” nalilitong tanong ko, pero nginitian lang ako ng lalaki, at kaagad na iginaya papunta sa dining area.

Hanggang ako ay matapos kumain, nanatili lang akong tahimik, at pilit pinoproseso ang tungkol sa sinabi niya sa akin.

Ang weird lang kung tutuusin. Agad-agad kaming magpaplano? Hindi man lang niya muna ako kikilalanin?

Bumuga ako ng hangin, habang nakaupo sa upuan, at humihigop nang mainit na kape. Nakatitig lang ako sa magandang tanawin dito mismo sa balcony.

Naririnig ko ang iilang huni ng ibon, at kung tutuusin ay miss na miss ko na ang pagbabakasyon.

“Ma’am Katherine,” aniya ng lalaking may katandaan. Feel ko ay isa siyang butler. Hindi nga lang ako sigurado sa bagay na ‘yon.

Hindi ako nagsalita, pero alam kong alam niyang narinig ko siya.

“Ang sabi ni sir ay pupunta raw kayo sa office niya,” paliwanag niya na ikinatigil ko.

“Pupunta ako sa office niya?” nalilitong tanong ko, dahil hindi naman ako sigurado kung tama ba ang pangdinig ko. “Saang office?”

“Sa company po niya,” sagot naman kaagad sa akin ng butler na nagpasinghap sa akin.

Wala akong masiyadong damit na magarbo. ‘Yon bang formal kung sakali na pupunta ako sa kaniyang office? Hindi ko naman kasi inaasahan na rito na ako matutulog.

Nagbigay man sila ng damit, eksakto lang ‘yon para sa isang linggo. Kaya ano ang susuotin ko kung pupunta ako roon?

“Hindi ba puwedeng kausapin na lang niya ako thru call?” umaasang tanong ko, kahit alam ko naman na imposible.

“Saglit lang naman daw po, saka may mga damit na po sa kuwarto niyo kung sakaling kulang po ang damit niyo, at wala kayong matipuhan na suotin,” paliwanag niya na para bang alam na kaagad kung ano ang aking problema.

“Thank you.”

Nang makarating ako sa company niya, mabilis akong hinatid ng mga bodyguard papunta sa elevator. Nakipag-usap na rin ang isang bodyguard sa front desk, dahil ramdam ko ang paglingon nila sa akin. Para bang nagtataka sila kung bakit dire-diretso ako sa paglalakad. Well, sinusundan ko lang naman ang bodyguard ko.

Hindi rin naman nagtagal ay nakarating din kami sa isang magarbong pinto, at sa tabi ng pinto ay isang lalaki. Paniguradong secretary niya ‘to.

“Miss Von Schmitt?”

Tumango naman ako, at ngumiti. “Yes.”

“Pasok na po kayo sa loob ng office ni sir,” saad niya, at sinamahan pa nang ngiti.

Tumango naman ang bodyguard, habang ako naman ay nagpasalamat sa kaniya. Kaya nang buksan ng bodyguard ang pinto ng office ng lalaking mapapangasawa ko, nagsimula na namang kumabog ang dibdib ko.

Makikita ko na naman kasi siya pagkatapos nang mahaba-habang oras na hindi ko siya nasisilayan. Kinakailangan ko tuloy pakalmahin ang puso ko, dahil nakararamdam ako nang nerbyos.

Pagpasok ko, hindi ko napansin ang interior ng kaniyang office, dahil kaagad kong nahanap ang kaniyang mga malalamig na mata na nakatingin sa akin. Halatang inaabangan ang aking pagdating.

Hindi sumunod sa akin ang mga bodyguard ko, kaya naman nagseryoso ako, at kaagad na nagpunta sa bakanteng upuan na nasa harapan ng kaniyang desk.

Nakatingin lang siya sa akin, at parehas kaming hindi nagsasalita. Kaya medyo ang awkward, dahil pinapanood niya ang paggalaw ko, hanggang sa makaupo ako.

“Pinapatawag mo raw ako,” bulong ko, at sapat na ‘yon para marinig niya.

“Yes, Miss Von Schmitt,” pormal nitong wika.

Kaya napalingon ako sa kaniya, at wala sa sariling naging pormal din.

“What is this all about, mister?”

He smirked. “I haven’t introduce myself to you, Victoria.”

I stiffened when he called me by my name. Hindi ko naman alam kung ano ang magiging reaksyon ko, pero sigurado ako na kumakabog nang malakas ang puso ko, at nabibingi ako.

“I’m Saverio Niccolo Rinzivillo.”