Kabanata 5

Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View

Ngumiti lang ako nang hilaw sa kaniyang pagpapakilala. Mabuti, at nasabi naman niya ang kaniyang pangalan. Akala ko kasi ay wala na siyang balak pang ipakilala ang kaniyang sarili.

“Katherine Victoria Von Schmitt,” saad ko, kahit posible namang kakilala na niya ako.

“Drinks?”

Umiling naman ako. “No. Thank you.”

He cleared his throat. “Ngayong nandito ka na, magpaplano na tayo tungkol sa kasal.”

“Akala ko ba ay sa mga susunod na araw?” tanong ko na may halong pagkalito.

Hindi naman ako nasabihan na ngayon pala ang balak niya. Wala pa man din akong gusto ngayon. Hence, alam ko naman na bonggang kasal ang kaniyang gusto. Bakit pa niya ako tatanungin? Siya rin lang naman ang masusunod.

“I changed my mind,” supladong sagot nito sa aking tanong. “Anyway, ano ba ang gusto mo?”

Ano ang gusto ko? Wala naman akong gusto, dahil alam ko naman sa sarili ko na magpapakasal lang naman kami, kasi gusto niya ng anak. Kaya okay lang sa akin kahit ano ang kaniyang maging desisyon. Ang mahalaga lang naman sa akin ay mabayaran ko ang utang ni Daddy. Kahit labag talaga sa kalooban ko ang ganito, wala talaga ang choice.

Kaya ko pala talagang lunukin ang pride ko para lang dito. Ang hirap, oo. Pero para rin naman kay Daddy ‘to. Mahal ko si Daddy.

“Anything. Hindi naman ako mapili,” bulong ko.

Hindi ganitong kasal ang gusto kong mangyari. Sa totoo lang, gusto kong maikasal sa taong mahal ko, at mahal ako. Hindi ako umabot sa puntong ikakasal ako, dahil ipinagkasundo kami. Ang malala lang, hindi naman si Daddy ang nakipagkasundo. Ako. Ako ang pumili nito para lang iligtas siya.

Inilihis ko ang aking mga mata nang mapansin ko ang pagtitig niya na parang binabasa ang utak ko. Sinusubukan ko namang itago ang lahat, eh. Sadyang hindi ko lang talaga mapigilan ang ganito.

Saka ko lang paghahandaan ang kasal ko kung mahal ko na ang isang tao. Ang iniisip ko lang kasi ay kung makaaalis ba ako sa tabi ni Saverio. Parang wala yatang nakasulat do’n sa contract—

“Matapos ba ang kasal, at nagawa kong ipanganak ang bata, tapos na ba ang lahat?” tanong ko sa kaniya.

Nakaramdam ako ng pait nang sabihin ko ang bata. Sigurado naman ako na anak ko rin ‘yon, pero ayaw kong ma-attach. Kasi kapag tapos na ang contract ko, baka hindi ko na makikita pa ang anak ko.

Kahit naman hindi ko mahal si Saverio, nanggaling pa rin naman sa akin ang bata. Naghirap pa rin naman ako kung sakali man, eh. Kaya kung ganoon man ang mangyayari, kailangan ko na ring ihanda ang sarili ko, kahit na imposible.

“Yes,” he answered, using his cold voice. “Pero hindi ibig sabihin no’n ay aalis ka na sa tabi ko.”

Nalaglag ang aking panga, dahil sa kaniyang naging sagot. Kaya mabilis akong lumingon sa kaniya, at hindi ko man lang inaasahan ang kaniyang mga mata na nanatili pa ring nakatitig sa akin.

“What?” nanghihinang tanong ko sa kaniya.

“Ano ba ang sinabi ko no’n?” tanong nito sa akin, at tinaasan pa ako ng kaniyang kilay. “You will be free from our setup, pero hindi naman mawawalan ng bisa ang ating kasal, dahil hindi ko naman pipirmahan—”

“This is so unfair, Saverio!” singhal ko sa kaniya. “Akala ko ba—”

“You didn’t read the contract?” tanong nito sa akin, at ngumisi pa.

Binasa ko ang contract, pero hindi ko naman inaasahan na ganito ang kaniyang gagawin. Siya mismo ang hindi sumusunod sa kaniyang sinabi noon. Akala ko, makawawala na ako, pero hindi pala?

Ano ang gagawin ko kung ganoon? Makukulong ako sa buhay niya? Tangina, hindi pa ba sapat ‘yong gusto niyang gawin? ‘Yong ikasal ako sa kaniya, at magkaroon kami ng anak?

Hindi ko siya mahal! Malinaw naman ‘yon, at hindi rin namin kilala ang isa’t isa. Kaya bakit?

“I did.”

“Bakit hindi ka nagreklamo?” tanong naman nito sa akin na nagpatigil sa akin sa paghinga.

Bakit nga ba ako hindi nagreklamo?

Hindi ko alam kung dahil ba takot ako, o masiyadong malaki ang tiwala ko sa kaniya, kahit alam ko naman na hindi dapat siya pinagkatitiwalaan?

Kinagat ko ang aking ibabang labi, at hindi nagsalita. Tama siya. Hindi ako nagreklamo, at mali ko ‘yon. Hindi rin siya sinungaling. Sadyang umasa lang ako, at hindi ko pinansin ‘yon.

Hindi nga lang ako makaalis sa kaniyang tabi. Kahit pa tumakas ako, paniguradong mahahabol, at mahahabol nila ako.

“You can go home,” bulong nito sa akin. “Hindi ka nga lang makatatakas, dahil may mga bodyguard kang nagkalat. You can also work, pero every night, may dinner tayo sa mansion ko.”

Nanatili akong tahimik, at hindi na umangal pa. Wala na rin namang magagawa ang pagrereklamo ko kung sakali, eh. Baka hawakan lang nila si Daddy sa leeg, at para idiin lang ako lalo.

“About your father, I’ve decided to put him in a rehab,” he uttered dangerously.

Nakatingin lang ako sa kawalan, habang nagsasalita siya. Naiintindihan ko naman kung bakit niya ipinunta si Daddy sa rehab, eh. Dahil ‘yon sa pagiging lulong niya sa droga.

Magandang paraan din naman ‘yon para tumino si Daddy. Ayon lang ay kung hindi siya pinilit.

“Thank you,” bulong ko na lamang, dahil kahit gaano kalaki ang utang ni Daddy sa kaniya, nagawa niya pa ring pagbigyan si Daddy.

Hindi rin nila pinatay si Daddy, kahit na medyo deserve naman niya, dahil nagta-take siya ng illegal drugs. Bukod pa roon ay binigyan din nila ako ng pagkatataon para lang bayaran ang utang ni Daddy. Kahit kapalit naman nito ang kalayaan ko, ayos lang.

Ang mahalaga lang naman sa akin ay buhay si Daddy. Ako nga lang sumalo ng lahat, dahil hindi ko kayang mawala ang ama ko. Kahit hindi ko kasalanan, nagawa kong akuin ang lahat.

“Drop the details about your preference for our wedding, Victoria.”

Para matapos na ang usapan, sinabi ko sa kaniya ang mga gusto ko sa magiging kasal namin. Inisip ko na lang na mahal ko siya, para hindi ako magsisi sa magiging kalalabasan ng wedding decorations ng simbahan, at decorations ng venue namin kung sakali.