Chapter 1

Hindi naman mabigat ang ginawa ko sa kanya. Well, ilang beses ko siyang pinahiya sa harap ng tao pero hindi naman iyon big deal. Masyado lang siyang o.a- hindi naman kagandahan.

"K-king... help me! Sasaktan na naman ako ng kapatid mo! She's doing it again! She will kill me!" hiyaw ni Colette na parang papatayin ko talaga siya. Gumapang siya papunta sa paanan ni kuya King na agad niya ring pinatayo. Umiyak siya na parang inapi ko siya masyado.

Hinawi ko ang buhok ko at inipit sa aking tenga. Tinaasan ko ng kilay si Colette. Inaakala niya bang nasa drama kami at magpapa-api siya? Kung ako ang bida, siya naman ay ang walang kwentang kontrabida. Pathetic.

Nakita ko ang galit sa mga mata ni Kuya King at Kuya Alas. Agad na lumapit si Kuya King sa akin at marahas na kinuha ang taser na itinutok ko sa leeg ng fiancé niyang malandi. Nahulog ito sa sahig at mahigpit na hinawakan ang braso ko. Napangiwi ako sa sakit.

"Ano na naman ito?! Kailan ka ba titigil sa pagiging barumbado mo? You're not a child anymore! Akala ko ba nagbago ka na? For God sake, you're a mature woman!"

Parang sinampal ako sa mukha ng mga salita ni Kuya King. Naramdaman ko ang bigat ng kanilang dismaya. Si Kuya Alas naman, nagpakawala ng malalim na buntong-hininga, kita sa mukha ang matinding pagod.

"Ilang beses na kitang sinabihan. You're at an age where you should know better," ani Kuya Alas, mariing nakatingin sa akin. You can't keep being like this. Mom and Dad didn't raise us to be like this."

"Kuya, don't you understand? They're making a fool out of me! They've been deceiving me!" I tried to explain. "I won't let them treat me like this! I won't allow myself to be left miserable! Dàmn it, I've been fooled by that jérk for years! How could you expect me to just stand by and do nothing?"

Nakatingin sa akin si Kuya Alas, kita sa mukha ang sama ng loob. "Shivani, alam namin na nasaktan ka, pero hindi ito ang tamang paraan para maghiganti. You're just making things worse."

"Worse?!" Tumawa ako ng mapakla. "Alam niyo bang ilang beses na akong umiyak ng dahil sa kanya? Pinaglalaruan lang niya ako, habang ikaw, Colette, nagpapanggap na kaibigan ko! Pùta, akala niyo ba madali sa akin lahat ng ito? Nagsisinungaling kayo kung sasabihin niyo na hindi kayo magagalit kung kayo ang nasa posisyon ko!"

Lumingon ako kay Colette na nakasiksik sa sulok, takot na takot. "Ikaw! Ang kapal ng mukha mong magpanggap na kaibigan ko habang nilalandi mo ang boyfriend ko. You're still a bìtch and a loser! Akala mo na ay nagpagawa ka ng ilong maganda ka na? Ha! You're still the ugly duckling I know! You're pathetic, Colette. Lahat ng ginagawa mo para maghiganti, para makabawi, pero tingnan mo ang sarili mo ngayon. Wala ka pa ring kwenta. Hindi mo pa rin ako makikitang mahina kung iyan ang gusto mo!"

Lumapit pa ako at lalo siyang napaatras. "Naalala mo ba noong college? Lagi kang umiiyak dahil nga masyado kang feeling bida. Akala mo ba magbabago ka? Hindi, Colette. Isa ka pa ring walang kwentang tao na walang alam gawin kundi mang-agaw at mang-loko. You're a disgrace. Kaya ka niloloko ni Kuya King kasi alam niyang hindi ka deserving ng respeto."

Nakita ko ang mga luha sa kanyang mga mata, pero hindi ko pinansin. "Ang akala mo ba, magiging masaya ka pagkatapos mong sirain ang relasyon ko? Hindi ka magiging masaya, Colette. You're nothing but a lying, scheming, backstabbing bìtc-"

But I received a slap from Kuya King. My cheek stings from it. But instead of crying, I didn't even shred a single tear from it. Kahit ito ang unang beses na pinagbuhatan ako ng kamay ni Kuya ay pinipigilan ko na huwag umiyak.

"Sumusubra ka na! Wala kang karapatan na sabihan ng ganyan si Colette!" Sigaw ni kuya King sa akin at tinuro-turo pa ako.

Napailing si Kuya Alas nang makita ang sitwasyon ni Davin at Sabrina. They paled like they just died. Magulo rin ang kama, kalat ang mga damit at may basag pang vase.

"Alam mo, Shivani, napakasama ng ugali mo. Hindi ko na alam kung paano kita ipagtatanggol sa mga ginagawa mo. I'm so fúcking tired of trying to protect you when all you do is cause pain and trouble!" Dagdag niya at ramdam ko na ang galit sa tono ng mga salita.

Si Kuya Alas naman, lumapit din sa akin, hawak ang kanyang noo na para bang hindi niya alam ang gagawin. "Shivani, ilang beses na kitang sinabihan. Hindi lahat ng bagay nasosolusyunan ng dahas. Nakakahiya na sa pamilya natin. Kapag feeling mo, matatalo ka na, gumagawa ka ng paraan para maghiganti. I thought you changed but still not."

Hindi ko na napigilan ang mga luha ko. Sobrang sakit ng mga sinabi nila, lalo na galing kay Kuya King. Pero kahit anong pilit kong ipaliwanag, parang wala na silang pakialam. "Kuya, please, hindi niyo ba naiintindihan? Niloko nila ako! Sila ang nag-umpisa nito!"

Pero hindi nagpatinag si Kuya King. "You know what? Ang totoo, pagsisisihan ko na tinanggol kita noon pa man. Dapat hinayaan kitang matuto sa mga pagkakamali mo. You're nothing but a spoiled brat who thinks the world revolves around you. I'm done with your bullshìt. Ayoko nang maging parte ng gulo mo. Grow the fúck up!"

Bawat salita, bawat insulto, parang mga patalim na tumatarak sa puso ko. Pero hindi ko magawang ipakita sa kanila kung gaano ako nasasaktan. Lumaban pa rin ako, kahit na alam kong wala na akong panalo.

"Bakit? Dahil ba nagmahal ako at nasaktan, ako na ang masama? Colette is a manipulative bìtch, and you're too blind to see it!" pero bago pa ako makapagsalita pa, naramdaman ko na ang bigat ng kamay ni Kuya Alas sa balikat ko, pinipigilan akong magsalita pa.

"Enough, Shivani. Hindi na tama ito. Mag-ayos ka na ng buhay mo, at sana, matuto kang respetuhin ang iba. Hindi laging tama ang pananakit, at lalong hindi tama ang ganitong klaseng ugali. You're embarrassing all of us."

Huminga ako ng malalim, pilit na pinipigil ang sakit at galit na nararamdaman ko. "Fine. If that's how you see it, then so be it. Masyado kayong nabulag sa malanding babae na iyan kaya kahit harap-harapan na kayong pinagmumukhang tanga, go pa rin kayo! Sige, patanga kayo. Wala na rin akong pakialam sa inyo!"

Tumalikod ako, lumabas ng kwarto na puno ng galit at sama ng loob. Wala na akong pakialam kung ano pa ang sabihin nila. Sa ngayon, kailangan kong lumayo, kailangan kong mag-ayos ng sarili ko, kahit na mag-isa.