Chapter Thirty

Simula nang araw na 'yon ay hindi ko na muli kinausap pa si Daddy at si Steve. Sila ang sinisisi ko sa lahat nang nangyari sa'kin. Hindi na rin ako umalis ng bahay at palaging nasa tabi ni Mommy.

Araw-araw nandito ang pamilya ni Steve pero ni minsan ay hindi ko sila hinarap. Hindi ko alam kung may alam naba ang mga ito sa nangyaring hiwalayan. O kung alam na ba nila ang kalokohang ginawa sa'kin ni Steve nang nagsasama pa kami. Dahil wala na rin naman akong pakialam sa kanila. Sa kahit kanino na may kaugnayan sa mga taong kinamumuhian ko.

Hanggang sa huling sandali ni Mommy ay walang tigil ang pag-iyak ko hanggang sa ma-ilibing ito.

Wala ako sa sarili habang nakaupo sa garden at nakayakap sa picture ni Mommy.

I missed you already Mommy...

“Hey... Are you okay?” tanong nang tumabi sa'kin.

Bakit ba palagi na lamang nila ako inaabala?!

“Uso ba sa'kin ang maging okay?” sarkastiko kong tanong sa kausap.

“Things will get better soon... I'm sorry for your lost...” malungkot niyang sabi dahi