Chapter 2

Napabalikwas ako sa aking kinahihigaan nang mapagtanto kong ibang silid ang kinaroroonan ko. Napangiwi pa ako dahil sa sakit ng katawan at ng ulo ko. Nagulat ako dahil may telang nakabalot sa aking kanang palad.

Dahan-dahan akong umupo sa maliit na kama na hinihigaan ko. Nalatagan lang ito ng banig kaya siguro masakit ang aking katawan. May maliit din na mesa na nakapwesto sa tabi ng bintana at napatungan ng plastic na flower vase. Sa tabi ng mesa ay may nakasaksak na electric fan at nakatutok pa sa akin. Maliit lang ang kuwarto at halatang babae ang may-ari dahil sa kulay ng mga gamit mula sa pink na unan, bulaklaking kumot at kurtina.

Ipinikit ko ang aking mata at hinimas ang ulo ko dahil kumikirot ito at parang mabibiyak na.

"Gising kana pala. Magsoup ka muna para mainitan ang sikmura mo at pagkatapos ay inumin mo itong gamot para gumaling ang sakit ng ulo mo," sabi ng isang babaeng hindi ko kilala.

Inilapag niya ang isang bowl ng macaroni soup sa maliit na mesa at iniurong ang lamesa palapit sa pwesto ko.

Napatingin ako sa kanya at muntik na akong mapahalakhak sa itsura niya ngunit pinigilan ko dahil baka ma-offend ko siya. Nakatali ang kanyang mahabang buhok at nakasuot siya ng kulay yellow na T-shirt at pinarisan niya ng kulay black na haft pants.

Kahit na hindi masyadong hapit sa katawan ang kanyang suot ay mapapansin mo parin ang magandang hubog ng kanyang katawan at lumilitaw ang kanyang kaputian ngunit pagtingin mo sa kanyang mukha ay matatawa ka dahil sa nakaguhit na uling na para bang sundalong sasabak sa giyera.

"Who are you?" kunot-noong tanong ko.

"Ako po si Esther Torres ang may-ari ng kuwartong ito," nakangiting sagot niya at napahanga ako sa pantay-pantay niyang ngipin na kasing puti ng snow na bumagay sa mapula at hugis puso niyang labi.

Iniiwas ko ang tingin ko sa kanya upang pigilan ang tawa ko dahil sa itsura niya lalung-lalo na ang matangos niyang ilong na animo'y clown ngunit ang ipinagkaiba lang ay black ang kulay ng nasa ilong niya.

"Why I am here? Did you see my cellphone?" tanong na di parin makatingin sa kanya.

"Suplado! Di man lang magpakilala muna," bulong niya ngunit narinig ko pa rin.

"What are you saying?" tanong ko at tumingin na rin sa kanya ngunit bigla niyang binawi ang tingin niya at sa soup na siya nakatingin.

"Sabi ko, gwapo ka sana kaya lang suplado ka," prankang saad niya ngunit nakanguso na at hinalu- halo na ang soup na para bang doon ibinubunton ang inis niya sa akin.

Lihim akong napangiti sa inasal niya.

"Dinala ka ng ate ko dito kagabi kasi baka pagselosan ka daw ni kuya kapag inuwi ka niya sa bahay nila. Bakit di mo ba naaalala ang nangyari sa'yo kagabi?" tanong niya.

"No," tipid kong sagot.

"Oh shit! Where is my car?" saad ko kasabay ng pagtayo ko at sumilip sa bintana upang tingnan kung saan nakapark ang kotse ko.

"Pwede bang magtagalog ka? Kanina ka pa english ng english halata naman na Pilipino ka," sabi niya na nakakunot na ang noo.

Mas lalo siyang nakakatawa sa itsura niya dahil naiimagine ko yung aso naming my black sa ilong.

"Bakit wala ang kotse ko?" tanong ko habang kinapa-kapa ang bulsa ko at kinuha ang susi.

"Pwede ba, kainin mo muna ito para mainitan ang sikmura mo? Alam kong may hang-over ka pa kaya kainin mo na ito para makainom ka na ng gamot at nang makauwi ka na," inis niyang sabi at padabog na lumabas sa kuwarto.

Napailing na lang ako sa pagwowalk-out niya. Umupo akong muli sa kama at kinuha ang kutsara. Magsusubo na sana ako ngunit bigla siyang sumulpot at may dala ng tubig.

"Tubig niyo po Mr. Suplado," sabi niya habang nakatingin sa akin at nakasimangot.

Tiningnan ko siya ng masama dahil sa tawag niya sa akin ngunit hindi pa rin niya binabawi ang kanyang tingin sa akin. Nagkatitigan kami hanggang sa unti-unti na namang kumukunot ang noo niya. Ako na ang nagbaba ng tingin dahil mapapatawa lang ako kapag di pa ako nag-iwas.

"Masyado ba akong gwapo para titigan mo?" tanong ko habang nakangiti.

"Yabang! Akala mo lang yun. Tumingin ka kaya sa salamin para malaman mo," mataray niyang sagot.

Hindi ko na napigilan ang tumawa. Mas lalo siyang nainis dahil sa pagtawa ko.

Bigla niyang inagaw sa akin ang soup na kinakain ko kaya tumigil ako sa kakatawa at tumingin sa kanya.

"Ipinagluto na nga lang kita ng soup tapos tinatawanan mo pa ako. May nakakatawa ba sa sinabi ko?" galit niyang sabi at inilayo sa akin ng bowl ng soup.

"Sino ba naman ang hindi matawa sa itsura mo? Ikaw ang kailangang tumingin sa salamin para makita mo ang itsura mo," sabi ko at inagaw muli ang soup sa kanya dahil gutom na talaga ako.

Nakasimangot siyang pumunta sa harap ng maliit na salamin na nakasabit malapit sa bintana niya.

Napatakip siya ng bunganga na parang gulat na gulat at patakbong lumabas sa kuwarto.Napahagikhik ako at inubos na ang soup na niluto niya para sa akin.

Kinuha ko ang isang baso ng tubig upang uminom sana ngunit nakita ko ang isang gamot na nakapatong sa tabi ng baso sa ibabaw ng mesa. Kinuha ko muna ito at binuksan at pagkatapos ay uminom na.

Tumayo ako para hanapin ang cellphone ko ngunit hindi sinasadyang napatingin ako sa salamin kaya nakita ko ang itsura ng mukha ko. May mga pasa pala ako sa mukha at hindi ko man lang ito naramdaman.

Bakit wala akong naaalala sa nangyari kagabi?

Napahawak ako sa ulo ko at pilit na inaalala ang mga nangyari.

Nakadungaw ako sa bintana at bumalik sa alaala ko ang panloloko sa akin ng dalawang tao na mahalaga sa akin. Kaya napadpad ako sa Strumm's bar & club kagabi. Dumeretso ako sa bartender at agad na humingi ng pinakamatapang na alak. Nagpakalasing ako na para bang wala ng bukas hanggang sa nagsisigaw na ako tapos hindi ko na alam ang mga sumunod na nangyari.

"Ok ka na ba?" tanong ni Esther na kakapasok lang sa kuwarto at nagpupunas na ng towel sa basang mukha.

Nanatili akong tahimik at nakadungaw lang sa bintana. Iniisip ko kung uuwi pa ba ako sa bahay o mamumuhay na lang ako na mag-isa. Gusto ko munang hanapin ang sarili ko. Sobrang sakit ng ginawa ni Angela at Mark sa akin. Triple ang sakit kumpara sa mga naunang girlfriend ko.

Maybe, I am destined to be hurt kaya hindi na lang ako magmahal muli para hindi na ako masaktan. Hinding-hindi na ako magpapaloko sa mga babae kundi ako naman ngayon ang manloloko sa kanila.

"Hoy Mr. Suplado!" Gulat ako sa malakas na boses ni Esther kasabay ng pagpalo niya sa balikat ko.

Tumawa pa siya sa pagkagulat ko ngunit tumigil din nang makitang masama ang tingin ko sa kanya.

"Sorry, kanina pa kasi ako salita ng salita dito ngunit nasa kabilang mundo na pala ang isip mo," sabi niya.

"Where's my phone?" seryosong tanong ko.

"Hindi ko alam. Baka naiwan mo sa bar na pinanggalingan mo," sagot ni Esther.

"I need to go. Thank you sa pagpapatulog mo sa akin dito," sabi ko.

"Yun lang? Ako kaya ang gumamot sa mga sugat mo at nagpunas sa mabaho mong suka. Tapos ang taas pa ng lagnat mo kagabi kaya nag-alala ako. Hindi mo ba alam na hindi ako nakatulog dahil lang sa pag-aalaga sa'yo tapos kahit man lang pangalan mo di mo magawang sabihin sa akin?" nakasimangot niyang sabi.

"What?" saad ko na di makapaniwala sa sinabi niya.

"Huwag mong sabihin na bingi kana Mr. Suplado," sabi niya sa akin na parang nanghahamon pa ang itsura.

"I'm Paul masaya ka na?" sabi ko sa seryosong boses

.

"Wow! kakaiba naman ang apelyido mo. Paul Masaya Kana? Ibig sabihin, Masaya ang middle name mo tapos ang surname mo ay Kana?" tanong niya sa akin.

Gusto kong tumawa sa sinabi niya ngunit pinigilan ko dahil baka mainis na naman at pagsisihan pa ang pagtulong sa akin.

"I'm Paul Pascual," sabi ko at inilahad pa ang kamay ko sa kanya.

Ngumiti siya sa akin at inilahad ang kamay niya para makipagshake hand.

"Nice meeting you Paul Pascual," sabi niya na nakangiti.

"Nice meeting you too Esther," sagot ko naman na walang kaemo-emotion.

"Nice pero di ka naman nakangiti?" saad niya na parang batang nagmamaktol dahil hindi binili ang gusto niya.

Parang nakita ko sa kanya ang kapatid kong si Sarah kaya napangiti ako at ginulo ang buhok niya.

"Para kang bata. Maiwan na kita. Salamat sa lahat lahat," sabi ko at akmang tatalikod na ngunit nagsalita siya.

"Kapag ba nag-act ako bilang dalaga friend na tayo?" seryosong tanong niya.

Tumingin ako sa kanya at nakita kong seryoso siyang nakatingin sa akin. Nagtitigan kami saglit bago ako sumagot.

"Yun ay kung magkikita pa tayo," sabi ko at ngumiti sa kanya.

"Would you believe me if I will say that we were destined for each other if we will meet again?" she said seriously.

"No. I am destined to be hurt kaya hindi na tayo magkikita pa. But, if ever na magkita pa tayo, paalala na lang iyon na minsan ay tinulungan mo ako," seryosong sabi ko.

"Ang sabi sa bible na matatagpuan sa Romans 8:28, "And we know that in all things God works for the good of those who love him, who have been called according to his purpose." Kaya kung ano man ang pinagdadaanan mo ngayon plano yan ng Diyos para sa ikakabuti mo," she sincerely said.

"What if I’m not one of those who love him, you think he’s still working for my good?" I asked.

Hindi siya nakaimik sa sinabi ko. Yumuko siya na parang napahiya sa akin. Hindi ko alam kung bakit parang nasaktan din ako sa sinabi ko. Gusto kong magsorry pero hindi ko ginawa. Tumalikod na lang ako at hindi na lumingon pa sa kanya.

Pagkalabas ko sa kuwarto ay nabungaran ko ang kanyang kusina. Kaya pala puno ng uling ang mukha niya kanina dahil sa uling siya nagluluto. Hindi ko maiwasan ang mapangiti nang maalala ko ang itsura niya kanina. Naglabas muna ako ng buntung hininga bago tuluyang lumabas sa bahay niya. Nagpara ako ng taxi at nagpahatid sa bar kung saan ko iniwan ang kotse ko.