Chapter 3

Nakaparada sa tabi ng Strumm's bar & club ang kotse ko ngunit flat na ang mga gulong at basag na rin ang dalawang side mirror. Napakamot ako sa aking batok at napamura dahil sa malaking pinsala ng kotse ko.

"S**t. Ano ba ang nangyari kagabi bakit nagkaganito ang kotse ko? Bakit wala man lang akong naaalala?" tanong ko sa sarili ko.

Ayaw ko muna sanang umuwi sa bahay ngunit kailangan ko ang tulong ng aking ama para mapaayos ang kotse ko. Binuksan ko ang aking kotse at hinanap ang cell phone ko. Nakita ko ito sa loob ng compartment at pag-open ko ay nakita ko ang 50 miscalls ni papa at 20 naman galing kay kuya Daniel, ang panganay sa aming magkakapatid. May mga messages din ngunit pag-open ko ay biglang na-empty na ang cp ko.

Wala akong ibang choice kundi magtaxi na lang pauwi sa bahay. Ayaw ko man ipakita ang itsura ko sa pamilya ko dahil tiyak na pagagalitan ako ni papa ngunit wala akong ibang malapitan kundi sila lang. Wala pa kasi si Lola dito para sa kanya na lang ako hihingi ng tulong. Bahala na si Batman.

Pagpasok ko palang sa gate ay sumalubong na sa akin si papa na nakakunot ang noo. Abutin ko sana ang kamay niya para magmano ako ngunit biglang umangat ang palad niya at binatukan ako.

"Anong ginawa mo kay Mark at sumugod ang mga magulang niya dito para magreklamo?" galit na tanong sa akin ni papa.

"Binugbog ko siya dahil inagaw niya ang girlfriend ko," seryosong tugon ko.

"Dahil lang sa babae nanakit ka na? Hindi ganyan ang papagpapalaki namin sa inyo," sigaw niya at sinampal ako.

Parang namanhid ang pisngi ko sa lakas ng pagsampal sa akin ni papa. Sasampalin pa sana niya ang kabilang pisngi ko ngunit tinakbuhan ko na siya. Agad akong pumasok sa bahay at umakyat sa kuwarto ko. Kahit papano, takot parin ako kay papa.

Nilock ko ang aking kuwarto at kahit na kumakatok siya at tinatawag ako ay hindi ko siya pinagbuksan hanggang sa napagod siya at tumahimik din. Humiga ako sa aking kama at lihim na umiiyak. Nakatingin ako sa kisame habang nagsasalita.

"Ako na nga ang niloko, ako pa ang ginawang mali. Ano bang buhay ang meron ako at nararanasan ko ang ganito? Bakit kailangan kong masaktan ng sobra? Bakit kailangan kong magdusa? Nagmahal ako ng tapat, nagsisilbi ako sa Diyos ng buong puso ngunit bakit hinayaan niyang nasasaktan ako ng ganito. May Diyos ba talaga?" sabi ko habang nakatitig pa rin sa kisame na para bang isa akong baliw na kinakausap ang isang bagay na walang buhay.

Pakiramdam ko ay walang concern sa akin si papa. Ang concern niya lang ay ang image niya bilang Pastor sa simbahan. Imbes na mag-aalala siya sa mga pasang natamo ko, at benda ng kamay ko ay mas lalo pa niya akong sinaktan. Pinatunayan niya lang na hindi niya ako mahal. Wala nang dahilan para manatili pa ako dito. Kaya kong mamuhay mag-isa.

Buong araw akong hindi lumabas sa aking kuwarto. Buong araw lang ako nagmukmok.

Nag-impake ako ng mga gamit ko at naglayas ako sa bahay pagsapit ng alas dose ng gabi. Dahan-dahan akong lumabas sa kwarto ko at bumaba sa hagdan dala ang isang maleta at bag pack ko.

Nang makarating na ako sa may gate ay sakto namang may taxi na paparating. Pinara ko ito at laking pasasalamat ko nang tumigil ito sa tapat ko. Sumakay ako sa taxi na hindi ko alam kung saan ako pupunta. Nang tanungin ng taxi driver kung saan ako pupunta ay hindi ako agad nakasagot ngunit nang maalala ko si Esther ay sumilay ang ngiti sa aking labi.

"Lakandula Street Brgy. South Cembo Makati City," sagot ko sa driver.

Tumango lang naman ito. After 30 minutes ay papasok na kami sa street na kinaroroonan ng bahay ni Esther. Itinuro ko kung saan ipapark ng driver ang taxi. Nagbayad na ako at tsaka bumaba sa mismong harap ng bahay na pinagtulugan ko din kagabi.

Naglabas muna ako ng buntung-hininga bago ako kumatok sa pintuan niya na yari sa yero. Nakasampung katok muna ako bago umilaw ang kuwarto ni Esther. Sumilip muna siya sa bintana at nagulat siya nang makita niya ako. Dali-dali siyang lumabas at pinagbuksan ako ng pinto.

"Anong nangyari sa'yo? Naglayas ka ba? Kagabi lasing na lasing ka tapos ngayon naman parang pasan mo na ang mundo. Tapos sa akin mo pa talaga naisip pumun___,"

"Ayaw mo ba akong patuluyin?" putol ko sa sasabihin niya.

Akmang tatalikod na ako nang pigilan niya ako sa braso.

"Sorry, nagtatanong lang naman ako. Pasok ka," mahinahon niyang sabi.

Pumasok ako sa bahay niya at kahit may kaliitan ito ay maayos at malinis pa rin tingnan dahil wala kang makikita o mahahawakan na kahit konting alikabok man lang kahit pa sabihin nating uling lang ang kanyang pinaglulutuan. Pinaupo niya ako sa silya sa tabi ng mesa at siya naman ay umupo sa gilid ng kama.

"Ibig bang sabihin nito friend na tayo?" tanong niya na nakahalukipkip pa.

Naalala ko ang sinabi ko sa kanya kaninang umaga na magiging friend lang kami kung magkikita kami ulit kaya tumango ako at ngumiti sa kanya.

"Hindi lang friend kundi best friend," sagot ko na nakangiti na rin.

"Kung best friend ang turing mo sa akin dapat ikuwento mo sa akin lahat ng pinagdadaanan mo para sa ganun maging komportable naman ako at kung may pwede akong itulong sa'yo ay tutulong ako," walang pag-aalinlangang sinabi niya.

Saglit akong natigilan dahil sa sinabi niya. Hindi ko maintindihan kung bakit sa kanya pa ako lumapit. Hindi ko alam kung bakit biglang ang gaan ng loob ko sa kanya at nasabi ko pang best friend na kami. Pero kailangan kong panindigan ang sinabi kong iyon kaya tumango na lang ako.

"Pwede ba akong makikain? Wala pa kasi akong kinain bukod dun sa soup na niluto mo kaninang umaga."

Kinapalan ko na ang mukha ko nang sabihin ko iyon.

"Nagpapakamatay ka ba? Sa oras na ito hindi ka pa talaga kumakain?" sigaw niya.

"Kakapalan ko pa ba ang mukha kong ito sa paghingi ng makakain kung magpapakamatay ako?" inis na tanong ko.

Inismiran lang ako ni Esther bago tumalikod at pumunta sa kusina. Pagbalik ay may dala na siyang isang plato ng kanin at isang delata.

"Wala na akong tirang ulam kaya ito na lang ang kainin mo kesa namang sumakit ang tiyan mo dahil sa gutom," aniya na nakasimangot.

Tinitigan ko ang dala niyang delata. May tatak itong Wow Ulam tapos sa bandang ibaba ay nakasulat ang Mechado. First time kong makakain ng ganitong uri ng delata na hindi na kailangan pang lutuin. Binuksan niya ito at inilagay sa plato. Mukhang masarap pero nag-alangan pa akong kumain.

"Kakain ka ba o ililigpit ko na lang ito. Mukhang choosy ka pa eh. Kung gutom ka kainin mo kung ano ang meron," nakabusangot na sabi ni Esther.

"Galit ka ba? Bakit ba ang sungit mo? Kanina ka pa ah. Sabihin mo lang kung napipilitan ka lang sa pagtanggap sa akin dito para makaalis na ako," sagot ko ngunit hindi ko inaasahang mailakas ang boses ko.

"Ikaw pa talaga ang may ganang magalit? Ikaw na nga itong nang-istorbo sa dis-oras ng gabi tapos may gana ka pa talagang pagtaasan ako ng boses?" kunot-noong tanong niya.

"I'm sorry. Pati ikaw nadadamay sa katarantaduhan ko," mahinahong sabi ko habang nakayuko.

Kinuha ko na ang isang plato ng kanin at nagsimula na akong kumain. Tahimik lang akong pinagmasdan ni Esther habang kumakain ako. Hindi na siya nagsalita pa ngunit halatang pinapakiramdaman niya lang ako. Tumayo siya at naglabas ng malalim na hininga.

Pumunta siya sa kusina at pagbalik niya ay may dala na siyang isang baso ng tubig. Inilapag niya ito sa mesa at pagkatapos ay bumalik na sa kinauupuan niyang kama.

Pagkatapos kong kumain ay uminom na ako ng tubig at inayos ang pinagkainan ko. Halatang nagutom ako dahil naubos ko lahat pati ang isang basong tubig na kinuha ni Esther. Dadalhin ko na sana ito sa sink ngunit pinigilan ako ni Esther. Kinuha niya sa akin ang plato at basong hawak ko at siya na ang nagdala sa kusina. Sinundan ko siya sa kusina at nagulat pa siya nang bigla akong nagsalita mula sa likuran niya.

"Galit ka ba sa akin?" direktang tanong ko sa kanya.

"Oo. Galit ako sa mga taong mahina tulad mo," seryosong tugon niya.

"Hindi ako mahina," pagtatanggol ko sa aking sarili.

"Kung hindi ka mahina, bakit ka nagpapakalasing sa oras ng problema? Bakit hindi ka makakain at bakit ka maglalayas? Para ba takasan ang problema mo?" galit na tanong niya.

Hindi ako nakaimik dahil sa mga sinabi niya. Wala akong maisip na pwedeng sabihin sa kanya dahil mukhang tama naman siya. Yumuko ako dahil pakiramdam ko ay napahiya ako at nang akmang magsasalita na sana ako ay wala na pala si Esther sa harapan ko. Mahina nga talaga ako dahil natatameme ako sa harapan ng isang babae.

Napakamot ako sa batok kahit hindi naman makati. Pumasok ako sa kuwarto ni Esther at nadatnan ko siyang naglalatag ng banig sa sahig at pinatungan niya ng makapal na comforter. Pinagmamasdan ko siya habang inaayos niya ang hihigaan ko. Hindi ko alam kung bakit parang nasasaktan ako sa hindi niya pagpansin sa akin. Nakakaramdam ako ng lungkot sa pananahimik niya. Gusto ko siyang kausapin ngunit parang umuurong ang dila ko sa pagsasalita.

"Sa kama ka na lang matulog. Ako na lang dito sa sahig," walang kaemo-emosyon sabi niya na hindi pa rin tumitingin sa akin.

"Ako na lang dito sa sahig, ikaw na lang sa kama," sagot ko naman sa kanya.

"Nakikitulog ka lang dito kaya sumunod ka na lang sa akin," mala-autoridad niyang sabi.

Para akong basang sisiw na sumunod agad sa kanya nang walang pag-aalinlangan. Sumampa ako sa kama niya at nahiga na ako agad. Lihim akong napamura sa pinaggagawa ko. Bakit parang kaya akong patiklupin ng babaeng ito? Bakit ako sunud-sunuran sa kanya? Pwede ko naman siyang suwayin pero nagugulat na lang ako na nawawalan na ako ng sasabihin. Iba na naman ito. Kailangan kong pigilan itong nararamdaman ko. Kailangan ko siyang layuan habang hindi pa ito lumalala.