LOGIN“Alam kong hindi ka isang simpleng tao. Kung hindi ako ang unang gagawa ng gulo, palagi kang lalapit sa akin.” Mahinang ibinaba ni Diana ang ulo, inaalalay ang mga daliri niya sa pag-iikot, may bahid ng panlait ang tinig.“Kaya mas mabuting ako na ang kumilos.”Bumunot ng kamao si Celestine.“Hindi ba dapat ako ang lumapit sa’yo? Nu’ng wala pa akong ginagawang kahit ano sayo, hindi ka ba palaging gumugulo sa akin?” tanong ni Celestine, puno ng galit.Hindi ba siya nasasaktan ng sobra dahil sa mga ginagawa ni Diana noong tatlong taong kasal siya kay Benjamin?“Celestine. Gusto kong tuluyang putulin mo ang ugnayan mo kay Benjamin.” malamig na sabi ni Diana.Hindi maintindihan ni Celestine ang gusto niyang iparating, “Bakit hindi mo siya puntahan at sabihin 'yan sa kanya mismo? Bakit ako ang pakikialaman mo?”“Akala mo hindi ko siya hinarap? Hindi na niya ako pinapansin ngayon! Celestine, kailan ba ako nagdusa nang ganito?!” mulat ang damdamin ni Diana.Wala sa mukha ni Celestine ang anu
“Diana, bakit ba lagi kang sumisigaw sa akin? Ano bang ipinagsisisigaw mo?” mariing tanong ni Celestine kay Diana, puno ng pagkainis at pagkadismaya.Sino ba talaga ang mas maraming tiniis sa kanilang dalawa? Hindi ba’t siya naman iyon?“Inagaw mo na nga ang buhay ko, tapos ikaw pa ang may ganang sumigaw sa akin?” mariing sabi ni Celestine sabay hampas ng kamay sa mesa.Ano ngayon ang gusto niyang mangyari? Si Diana lang ba ang may karapatang maghampas ng mesa?At kahit ngayon, ganito pa rin ang tono nito sa kanya, mataas, mapanlait.Hindi man lang siya kailanman gumawa ng iskandalo laban kay Diana; iyon na nga ang pinakamasidhing kabaitan na ipinakita niya rito.Akala ba ni Diana ay basta na lang niya itong patatawarin? Na para bang wala lang sa kanya ang lahat?Si Benjamin man ay karapat-dapat pagsabihan, pero gayundin si Diana.Hindi niya palalampasin ang alinman sa kanila! Silang dalawa ang may kasalanan kung bakit sarado na ang puso niya na parang bato!Hindi inaasahan ni Diana a
Pag-akyat pa lamang ng hagdan sa second floor ng café, napansin ni Celestine ang isang pamilyar na figure.Walang ibang pwedeng maging iyon kundi si Diana.Nakasuot siya ng puting bestida, makapal na coat at leather boots.Maayos siyang tingnan, tila wala nang bakas ng sakit o pagkalugmok.Dahan-dahan siyang lumapit sa mesa ni Celestine at umupo sa tapat nito.Ilang sandali pa, dumating ang waiter at inilapag ang latte sa harap ng babae.Ngumiti si Celestine at nagsalita, mahinahon.“Latte, gaya ng dati.”Noong college pa lang sila, siya mismo ang laging uma-order ng latte para kay Diana.Iyon ang paboritong kape nito.“Nagulat ako… na pumayag kang makipagkita sa akin.”mahina ngunit mahinahon ang tinig ni Diana. Wala siyang ekspresyon, parang wala na siyang kaluluwa.Mula nang mangyari ang lahat ng iyon, tila naubos na ang liwanag sa kanyang mga mata.Tahimik na sumimsim si Celestine ng kape.Pag-angat ng tingin niya, may mapait na ngiti sa kanyang labi.“Alam mo bang hindi ka na gan
Ibinigay na nga ni Celestine ang lahat kay Benjamin, pero bakit gano’n? Bakit kailangan pa rin niyang matalo nang ganito kasakit?Kung dahil lang iyon sa hindi niya ito nailigtas noon, mas lalong hindi niya maintindihan.Sa sofa, lasing na lasing si Wendell. Ngunit nang marinig ang iyak ng anak, agad siyang napabangon at pasuray-suray na lumapit.Niyakap ni Nancy si Celestine, pinipigilan ang sariling maiyak habang inaalo ito. Hindi na rin naintindihan ni Wendell ang sitwasyon, ang alam lang niya, may umiiyak. Kaya’t lumuhod siya at niyakap ang mag-ina, mahigpit na parang ayaw na silang pakawalan.Amoy na amoy ang alak sa kanyang hininga at habol-habol ang paghinga nang sabi niya,“‘Tong pamilyang ‘to… kahit anong mangyari, hindi guguho ang buhay n’yo. Nandito pa ako…”Napapikit siya, garalgal ang tinig, lasing ngunit puno ng pagmamahal.Niyakap naman ni Celestine ang dalawa, mahigpit.Pagkatapos ng gabing iyon, hindi na siya muling iiyak.Tapos na. Lahat ay dapat nang matapos.Hinapl
Dahan-dahang napabuntong-hininga si Celestine habang isa-isang pinupulot ang mga alahas na nagkalat sa sahig. Maingat niyang ibinalik ang mga iyon sa loob ng pulang kahon, tila ba bawat piraso ay isang alaala na matagal na niyang gustong kalimutan ngunit ayaw siyang bitawan.Nang makita iyon, hindi naiwasan ni Nancy na mapaluhod sa tabi niya, nagtatakang bulong,“Anak, sino kayang nagpadala nito? Bakit napakaraming alahas? Hindi naman ito regalo para kay Wendell, ‘di ba? O baka may nagdala lang tapos naiwan iyan dito?”Hindi sumagot si Celestine. Pinaghiwalay niya ang buhok na dumadampi sa kanyang mukha at ipinatong ang kamay sa noo. Ilang sandali pa, tuluyang bumagsak ang mga luha niya.Walang nakakaalam kung gaano kahalaga sa kanya ang kahong iyon.Walang ibang nakakaalam kundi siya lang.Walang nakakaalam kung gaano karaming pait, hiya, at pagdurusa ang tiniis niya sa mga panahong minahal niya si Benjamin.Kinagat ni Celestine ang labi niya, pilit pinipigilan ang pagpatak ng luha n
Habang nagkukwentuhan ang tatlo nang masaya, napatingin si Rebecca na nakaupo sa tapat nila.Nakaramdam siya ng inis.Wala siyang kasabay na kaibigan sa mesa. Ang tanging malapit sa kanya ay si Wendell, pero abala rin ito sa pakikipagkwentuhan sa mga kamag-anak.Sanay si Rebecca na siya ang sentro ng atensyon, pero ngayon, parang siya ang iniwan sa gilid.Hindi niya matanggap iyon.Makalipas ang ilang minuto, hindi na niya natiis. “Uy, Shiela,” sabi niya, medyo matulis ang tono, “malapit na mag-year end, diba? Maglalakad ka pa rin ba sa mga yesr-end event?”“Oo naman,” sagot ni Shiela, diretso at walang pakialam.“Bakit ko naman palalampasin iyon? Iilan lang ‘yan sa isang taon. Kailangan kong mag-shine like a diamond.”Walang ipinakita si Rebecca sa kanyang mukha, pero sa loob-loob niya, nagngangalit ang inggit niya para kay Shiela.Tuwing lalakad si Shiela sa red carpet, siguradong trending siya agad sa social media.Lahat ng ibang artista, natatabunan. Ano ba talaga ang meron siya?







