Novels by Athengstersxx

Hindi inaasahan ni Diana na may bitag pala para sa kanya si Celestine.Napakarami pala ng sumusuporta sa kanya.Huwag siyang magtaka na mag-isa lang na lumabas ngayon sina Celestine at Vernard punong-puno pala ang mga sasakyan ng mga tao.Si Vernard ay matalas sa industry ng entertainment.“Umalis muna tayo. Ang matalino, hindi nagpapatalo sa harap ng panganib. May oras pa tayo, dahan-dahan lang,” seryoso niyang sambit kay Dan. “Hindi ko nakakalimutan ang pangako ko sa’yo, huwag kang mag-alala.”Nag-isip sandali si Diana, saka tumango.“Celestine, papayag akong umalis ngayon. Pero tandaan mo, hindi kita papayagang makawala ng pangalawang beses,” malamig na ang tingin ni Diana kay Celestine.“Totoo bang gusto mo akong patayin nang ganoon kapangit?” tanong ni Celestine nang tahimik.“Matagal ko nang gustong kitilin ang buhay mo,” ngumiwi si Diana pagkatapos sabihin iyon. “Kung mamatay ka, sino naman ang makakaalam na ako ang nag-impersonate sa’yo?”“Celestine, kasi buhay ka pa, nagiging

Habang nagsasalita, pinabilis ni Celestine ang takbo ng kotse at sabay hinanap sa blocklist ang pamilyar na number.Mabilis niyang tinawagan ang number na iyon.Agad-agad itong sumagot.Medyo nagulat ang dalawa.Nagulat si Celestine na napasagot naman kaagad ang tao sa kabilang linya.Nagulat naman siya na tinawagan siya ni Celestine.“Celestine, nasa mall ako,” sabi niya.Hindi na inalintana ni Celestine kung nasaan siya; tinanong lang, “Busy ka ba? Gusto mo bang pumunta rito?”“Saan?” medyo excited ang tinig ni Benjamin.Hindi siya naging masaya nang higit pa kung tinawag siya ni Celestine.“Ipapadala ko sa’yo ang location ko, puntahan mo na ngayon ha,” sabi ni Celestine.“O’ sige.”Nang matapos ang tawag, pinadala ni Celestine kay Benjamin ang location ni Vernard.Palapit na ang sports car sa kanila.Ginamit ni Celestine ang red light sa unahan para malihis sila.Sa loob ng itim na sports car sa likod, pinapalo ng babae ang bintana at sumisigaw, “Walang kwenta!”Kausap ni Diana ang

“Alam kong hindi ka isang simpleng tao. Kung hindi ako ang unang gagawa ng gulo, palagi kang lalapit sa akin.” Mahinang ibinaba ni Diana ang ulo, inaalalay ang mga daliri niya sa pag-iikot, may bahid ng panlait ang tinig.“Kaya mas mabuting ako na ang kumilos.”Bumunot ng kamao si Celestine.“Hindi ba dapat ako ang lumapit sa’yo? Nu’ng wala pa akong ginagawang kahit ano sayo, hindi ka ba palaging gumugulo sa akin?” tanong ni Celestine, puno ng galit.Hindi ba siya nasasaktan ng sobra dahil sa mga ginagawa ni Diana noong tatlong taong kasal siya kay Benjamin?“Celestine. Gusto kong tuluyang putulin mo ang ugnayan mo kay Benjamin.” malamig na sabi ni Diana.Hindi maintindihan ni Celestine ang gusto niyang iparating, “Bakit hindi mo siya puntahan at sabihin 'yan sa kanya mismo? Bakit ako ang pakikialaman mo?”“Akala mo hindi ko siya hinarap? Hindi na niya ako pinapansin ngayon! Celestine, kailan ba ako nagdusa nang ganito?!” mulat ang damdamin ni Diana.Wala sa mukha ni Celestine ang anu

“Diana, bakit ba lagi kang sumisigaw sa akin? Ano bang ipinagsisisigaw mo?” mariing tanong ni Celestine kay Diana, puno ng pagkainis at pagkadismaya.Sino ba talaga ang mas maraming tiniis sa kanilang dalawa? Hindi ba’t siya naman iyon?“Inagaw mo na nga ang buhay ko, tapos ikaw pa ang may ganang sumigaw sa akin?” mariing sabi ni Celestine sabay hampas ng kamay sa mesa.Ano ngayon ang gusto niyang mangyari? Si Diana lang ba ang may karapatang maghampas ng mesa?At kahit ngayon, ganito pa rin ang tono nito sa kanya, mataas, mapanlait.Hindi man lang siya kailanman gumawa ng iskandalo laban kay Diana; iyon na nga ang pinakamasidhing kabaitan na ipinakita niya rito.Akala ba ni Diana ay basta na lang niya itong patatawarin? Na para bang wala lang sa kanya ang lahat?Si Benjamin man ay karapat-dapat pagsabihan, pero gayundin si Diana.Hindi niya palalampasin ang alinman sa kanila! Silang dalawa ang may kasalanan kung bakit sarado na ang puso niya na parang bato!Hindi inaasahan ni Diana a

Pag-akyat pa lamang ng hagdan sa second floor ng café, napansin ni Celestine ang isang pamilyar na figure.Walang ibang pwedeng maging iyon kundi si Diana.Nakasuot siya ng puting bestida, makapal na coat at leather boots.Maayos siyang tingnan, tila wala nang bakas ng sakit o pagkalugmok.Dahan-dahan siyang lumapit sa mesa ni Celestine at umupo sa tapat nito.Ilang sandali pa, dumating ang waiter at inilapag ang latte sa harap ng babae.Ngumiti si Celestine at nagsalita, mahinahon.“Latte, gaya ng dati.”Noong college pa lang sila, siya mismo ang laging uma-order ng latte para kay Diana.Iyon ang paboritong kape nito.“Nagulat ako… na pumayag kang makipagkita sa akin.”mahina ngunit mahinahon ang tinig ni Diana. Wala siyang ekspresyon, parang wala na siyang kaluluwa.Mula nang mangyari ang lahat ng iyon, tila naubos na ang liwanag sa kanyang mga mata.Tahimik na sumimsim si Celestine ng kape.Pag-angat ng tingin niya, may mapait na ngiti sa kanyang labi.“Alam mo bang hindi ka na gan

Ibinigay na nga ni Celestine ang lahat kay Benjamin, pero bakit gano’n? Bakit kailangan pa rin niyang matalo nang ganito kasakit?Kung dahil lang iyon sa hindi niya ito nailigtas noon, mas lalong hindi niya maintindihan.Sa sofa, lasing na lasing si Wendell. Ngunit nang marinig ang iyak ng anak, agad siyang napabangon at pasuray-suray na lumapit.Niyakap ni Nancy si Celestine, pinipigilan ang sariling maiyak habang inaalo ito. Hindi na rin naintindihan ni Wendell ang sitwasyon, ang alam lang niya, may umiiyak. Kaya’t lumuhod siya at niyakap ang mag-ina, mahigpit na parang ayaw na silang pakawalan.Amoy na amoy ang alak sa kanyang hininga at habol-habol ang paghinga nang sabi niya,“‘Tong pamilyang ‘to… kahit anong mangyari, hindi guguho ang buhay n’yo. Nandito pa ako…”Napapikit siya, garalgal ang tinig, lasing ngunit puno ng pagmamahal.Niyakap naman ni Celestine ang dalawa, mahigpit.Pagkatapos ng gabing iyon, hindi na siya muling iiyak.Tapos na. Lahat ay dapat nang matapos.Hinapl

Pagkatapos ibigay ng tindera ang sunflower ay nakangiting pumasok sa loob ng kanyang kotse si Hannah. 'Buti pa 'yong tindera, naa-appreciate ako,' sabi niya sa sarili. Nag-drive na si Hannah papunta sa sementeryo. Iniwan niya muna sa shotgun seat ang sunflower na bigay sa kanya ng tindera at kinuha niya 'yong flowers na ilalagay niya sa puntod ng kanyang ama at ina. Nagulat si Hannah pagkarating niya sa puntod, may flowers na nakalagay sa puntod ng kanyang mga magulang. Sa hula niya, dalawang linggo na ang nakakalipas simula noong may naglagay noon doon. Agad na nag-isip si Hannah kung sino ang dumalaw sa puntod ng kanyang mga magulang, walang iba kasi ang gagawa noon kung hindi si Mr. and Mrs. Falcon. Pero, labis ang pagtataka niya dahil wala namang nabanggit si Mrs. Falcon noong nagkita sila at nag-usap. Ang inisip na lang niya ay baka nakalimutan nitong sabihin sa kanya ang pagdalaw nito dahil sa sobrang busy at marami rin namang iniisip na bagay ang ginang. Agad niya

Nanlaki ang mga mata ni Hannah at napabitaw sa pagkakahawak ni Simon sa kanya. Hindi niya maisip na gustong totohanin ni Simon ang relasyon na para sa kanya ay laro lang. "Pwede mo akong maging totoong boyfriend. Try natin. Kung hindi mo magugustuhan ang ugali ko, pwede naman tayong mag-break. Basta, totoong relationship ang gusto ko. Mas okay na sa akin iyon kaysa 'yong laro lang. Alam mo naman na hindi dapat laruin ang feelings ng isang tao, 'di ba?" Dahil sa sinabi ni Simon ay natigilan si Hannah. Napatingin siya nang matagal sa binata. Mataas ang respeto niya sa taong nasa harap niya at mataas din ang tingin ng ibang tao kay Simon kaya hindi niya pwedeng gawin 'yong gusto nito. "Simon, nilinaw ko naman ang lahat, 'di ba? Anong sabi ko sa'yo, laro lang ang gusto ko. Hindi totoo. Kung hindi mo kaya 'yong gusto ko, kalimutan mo na lang. Isipin mo na hindi tayo nag-usap kahit kailan," sagot ni Hannah. Aalis na sana ang dalaga pero pinigilan na naman siya ni Simon. "Pero, kai

Nang makapunta na sa amusement park ay agad na nakita ni Hannah si Simon. Binaba niya ang window ng kotse niya kaya nanlaki ang mga mata ni Simon. Natawa pa si Hannah sa kanyang sarili dahil nakita pa niyang nahirapang lumunok si Simon nang makita siya. 'Ngayon lang ba niya ako nakita na ganito kaganda? Grabe siya kung makatingin sa akin, ah?' sabi ni Hannah sa kanyang sarili. Ang buong akala ni Hannah ay hindi magagandahan si Simon sa kanya. Palagi kasi itong seryoso kapag magkasama sila. Sa isip-isip niya, siguro ay totoo nga na mabilis magandahan ang lalaki sa outer appearance ng mga babae. Dahil alam niyang nagandahan na si Simon sa kanya ay nilugay pa niya ang kanyang buhok. Doon na napatingin ng masama si Simon sa kanya. "O, nagbago na ba ang isip mo? Tinatanggap mo na ba ang offer ko?" tanong ni Hannah pero mukhang hindi agad naintindihan ni Simon iyon. "Ha? Anong sinasabi mo?" tanong pabalik ni Simon kaya lalong nainis si Hannah pero napansin niyang umiiwas ng ting

Pagbaba ng tawag ni Hannah ay inis na inis siya. Hindi niya alam na aabot sa ganoon ang pagkabaliw sa kanya ni Jared. Nang isipin niya muli na magpo-propose ito sa kanya ay napailing siya. Paano nakakaya ni Jared na gawin iyon kahit alam naman niyang wala na sila ni Hannah?Dahil sa inis ay naalala niyang ka-text niya pala noong gabi si Simon kaya minabuti niyang i-text ulit ito. Titingnan niya kung nagbago na ba ito ng isip sa ino-offer niya.HANNAH: Ano? Nagbago na ba ang isip mo? You know, para maging fake boyfriend ko?Ilang minuto pa lang ang nakakalipas ay todo tingin na si Hannah sa kanyang cellphone pero wala pa ring reply si Simon sa kanya.Iniisip niya na busy lang ito sa amusement park kaya hindi ito nagrereply sa kanya. Dahil sobrang gusto na niyang malaman ang sagot nito ay hindi na siya nakatiis, tinawagan niya na ito. Nainis pa siya dahil noong unang beses siyang tumawag ay hindi ito sinagot ni Simon. Nangulit pa siya kaya inis ang tono ng binata ng sagutin nito ang taw

Nagising si Hannah na masakit ang ulo dahil sa labis na kalasingan. Hindi na nga niya napansin na wala na pala si Liane sa bahay nito, marahil ay nasa trabaho na. Bigla namang nag-ring ang cellphone ni Hannah kaya kahit hindi pa niya nababasa kung sino ang tumatawag ay sinagot niya na iyon. "Hello," antok na antok pa ang kanyang boses. "Miss Hannah, ready na po ba kayo?" tanong ni Secretary Martinez. Kumunot naman ang noo ni Hannah habang iniisip kung tungkol saan ang sinasabi ni Secretary Martinez. Kahit ayaw pa niyang magising ay nagising na ang diwa niya. "Secretary Martinez? Tungkol saan na naman ito? Bakit ka tumatawag sa akin?" naguguluhang tanong ni Hannah. "Miss Hannah, hindi nga po talaga pwedeng hindi kayo pumunta rito sa amusement park. Sige na po, pumunta na po kayo, please?" pagmamakaawa ni Secretary Martinez kaya lalong nainis si Hannah. "Secretary Martinez, sige nga. Tatanungin kita. Bakit ba gustong-gusto mo akong papuntahin dyan? Anong meron?" tanong ni

"At ano, pagkatapos ng kasal natin, itatago mo siya sa isang mansion na siya lang mag-isa dahil kabit mo siya? Oh, pkease, Jared. Alam ko na ang mga ganyang galawan mo, hindi mo na ako maloloko pa."Dahil inis na rin si Jared ay hindi na niya napigilan ang kanyang sarili. Nasabi na niya ang kanina pang nasa isip."Hannah, ano ba? 'Di ba, sinabi ko na sa iyo noon pa na buntis siya at kailangan ng isang taong mag-aalaga sa kanya? Alam mo rin na nakakaawa siya, pero bakit hindi mo man lang magawang maawa kahit konti? Intindihin mo ang kalagayan niya dahil wala na si Lyndon!" Sa sobrang lakas ng boses ni Jared ay nilayo na ni Hannah ang kanyang cellphone sa tenga. Pero kahit nilayo na niya ang kanyang cellphone ay rinig na rinig pa rin niya ang boses ni Jared, kung anu-ano ang sinasabi. "Hannah, babae ka rin. Dapat ay naiintindihan mo ang sitwasyon niya. Isa pa, noong ikaw naman ang inampon ng pamilya ko ay minahal at tinanggap ka lang nila? Binigay nila ang lahat sa iyo at inintindi ka

Hawak-hawak ni Amara ang listahan ng mga kailangan ni Aaron. Wala siya sa mood para mamili, pero pinilit niya ang sarili. Kailangan niyang makahanap ng mga pagkaing pwede sa diet ng kapatid, pati ilang gamit para mas maging komportable ito sa ospital.Naglakad siya sa loob ng isang malaking store. Hindi siya sanay sa mga ganitong lugar; simple lang ang kanyang pamumuhay bago siya napilitan sa kontratang iyon. Habang nag-iikot, pilit niyang inaalis sa isip ang mabigat na mga salita ni Dominic kagabi.Napapikit siya, pilit na nilalabanan ang kaba sa kanyang dibdib.Habang pumipili ng mga prutas, biglang may lumapit na isang babae sa tabi niya. Elegante ang tindig nito, pino ang kilos at halatang sanay sa tingin ng mga tao sa kanya. Naka-fitted na dress ito na kulay beige, naka-mamahaling bag at may pearl ang suot sa tenga.“Excuse me,” magiliw ang ngiti ng babae habang kumuha ng apple. “Ang ganda ng choices mo sa apple ah. Alam mo, ito rin ang favorite ng asawa ko.”Napatingin si Amara

Nakatitig lang si Amara sa folder na hawak ni Dominic. Ramdam niya ang bigat ng bawat salitang sinabi niya, bawat pahina ng folder na naroon, bawat katotohanang isinampal sa kanya. Ang lihim na buong buhay niyang iningatan, ngayo’y nasa harapan na ng lalaking kinatatakutan niya.“Dominic…” Mahina ang boses niya, halos basag. “Hindi ko sinasadya na itago—”“Hindi mo sinasadya?” malamig na putol nito, ngunit ang pagkakahigpit ng hawak sa kanyang braso ay sumasalungat sa pagkakalma ng tinig. “O sinadya mong gamitin ako? Ang pera ko. Impluwensya ko. Ang pangalan ko. Amara, sagutin mo nga ako. Ginamit mo nga lang ba ako?”Napayuko siya, pilit na pinipigilan ang luha. “Ginawa ko lang lahat para kay Aaron. Kung hindi ko tinanggap ang kontrata… kung hindi ko tinago ang nakaraan ko, baka wala na siya ngayon. Syempre, ayaw kong mamatay ang kapatid ko.”Tahimik si Dominic, ngunit mas nararamdaman niya ang bigat ng presensya nito kaysa sa kahit anong salita. Tila ba naglalaban ang galit at pag-

Mabigat ang katahimikan sa penthouse nang umuwi si Amara mula sa ospital. Nakaupo si Dominic sa maluwang na sala, nakatukod ang siko sa tuhod at nakatitig sa kanya na para bang may ginawa siyang kasalanan. Malamlam ang ilaw, ngunit mas malinaw kaysa kailanman ang malamig na titig nito.“Ang tagal mo naman,” mahinahon ngunit mariing sabi ng lalaki.Nagpalinga-linga si Amara, hawak pa rin ang bag na dala mula sa ospital. “Pasensya na. Medyo natagalan lang sa pag-asikaso kay Aaron. Nakalabas na kasi siya mula sa ICU papunta sa regular room kaya—”“Hindi mo sinabi ang tungkol dyan.” Putol ni Dominic, malamig ang boses ngunit may halong pwersa. “Hindi mo sinabi na may ganoong pagbabago sa kondisyon ng kapatid mo. Hindi mo sinabi sa akin na magtatagal ka roon.”Napahigpit siya ng hawak sa strap ng bag. “Wala naman sa kontrata na kailangan kong i-report ang bawat kilos ko sa’yo, ah. Bakit pati iyon ay kailangan mo pang malaman sa akin?”Tumayo si Dominic, mabagal ngunit may bigat ang bawat h

Matahimik ang buong silid nang magmulat ng mga mata si Amara. Ang unang bumungad sa kanya ay ang malambot na puting kisame, kasunod ang malamig na simoy ng aircon na tila ba pilit binubura ang init ng gabing nagdaan.Napakapit siya sa kumot na mahigpit na nakabalot sa kanyang katawan. Dahan-dahan niyang ipinikit muli ang mga mata, umaasang baka panaginip lang ang lahat. Ngunit ramdam pa rin niya ang haplos, ang bigat ng mga bisig na yumakap sa kanya kagabi at ang boses ni Dominic na paulit-ulit na bumubulong sa kanyang tenga.“Akin ka lang at sa’yo lang din ako ngayong gabi.”Napasinghap siya. Para bang isa na namang chain ang bumabalot ngayon sa kanyang puso, hindi lang kontrata ang iniisip niya, kundi ang kanyang damdamin.Humugot siya ng malalim na buntong-hininga at saka bahagyang tumagilid. Doon niya napansin ang lalaking natutulog sa kanyang tabi.Si Dominic.Nakahiga ito, nakatalikod sa kanya, ngunit kahit sa katahimikan, dama pa rin niya ang presensyang kayang magdikta ng bawa

Tahimik ang buong kwarto nang humiga si Amara sa kama ng maliit nilang apartment. Bagama’t pagod, hindi siya dalawin ng antok. Nakapikit man ang kanyang mga mata, paulit-ulit na bumabalik sa kanyang isipan ang mga salitang binitiwan ni Dominic kanina.“Simula ngayon, akin ka na.”Parang sumpa ang bawat kataga, paulit-ulit na bumabalot sa kanya. Napahigpit siya ng yakap sa unan, pilit na inaalo ang sarili. Ginawa niya ito para kay Aaron. Para sa kapatid niyang wala nang ibang maaasahan kundi siya. Iyon lang ang kailangan niyang isipin.Ngunit sa kabila ng lahat ng rason, hindi niya mapigilang maramdaman ang kaba at takot sa mga susunod na araw. Ano bang ibig sabihin ng pagiging “akin ka na” para kay Dominic? Ano bang klase ng relasyon ang papasukin niya? Mapanganib kaya ito para sa kanya?Kinabukasan, isang itim na kotse ang huminto sa harap ng kanyang apartment. Malaki, mamahalin, at halatang pag-aari ng isang taong may kapangyarihan. Mabilis na bumaba ang isang lalaki sa unahan, isan

Malakas ang tibok ng puso ni Amara habang nakaupo siya sa loob ng isang malawak na opisina sa pinakamataas na floor ng Severino Corporation. Ang sahig ay gawa sa makintab na marmol, ang dingding ay puro salamin na tanaw ang kabuuan ng lungsod. Sa bawat gilid ay may art piece na hindi niya kayang bilhin kahit buong buhay siyang mag-ipon. Lahat ng ito’y sumisigaw ng yaman at kapangyarihan.Ngunit higit na nangingibabaw sa lahat ay ang presensya ng lalaking kaharap niya, si Dominic Severino, ang malamig at makapangyarihang CEO.Mataas ang panga nito, matalim ang tingin at bawat kumpas ng kanyang kamay ay parang may bigat na kayang magdikta ng kapalaran ng sinumang haharap sa kanya. Marami ang nagsasabing wala itong puso, na ang tanging alam niya ay pera, negosyo at kapangyarihan. At ngayong kaharap niya ito, ramdam ni Amara ang katotohanan ng lahat ng bulung-bulungan.“Alam mo na ang mga kondisyon, Miss Alcaraz.” Malamig ang boses ni Dominic habang pinipihit ang makapal na folder sa mesa

“Hintayin mo ako, babalik ako agad,” biglang sabi ni Clark, dahilan para mabigla si Alyanna.“Huh? Bakit ka babalik ngayon? Hindi ba sabi mo bukas ka pa uuwi?”“Lulutuan kita ng noodles pag-uwi ko. Hindi ba sabi mo, sa’kin pinakamasarap ang luto ng noodles?” sagot ni Clark, kasabay ng malambing at pilyong tawa.Napakunot ang noo ni Alyanna dahil may ibang kahulugan siyang narinig sa tawa nito. Napuno ng inis ang dibdib niya. Dumilim ang mukha niya at pasigaw niyang sabi, “Bastos ka! Ang dumi ng isip mo! Ang tinutukoy ko ‘yung noodles na niluluto mo!! NOODLES!!!”Binaba niya ang tawag, at nang mapatingin siya sa niluluto niyang noodles sa kawali, biglang nawala ang gana niya.Galit na galit niyang hinaplos ang buhok niya, ibinuhos ang noodles sa lababo, saka kinuha ang bag niya. Nagpalit ng sapatos at lumabas ng bahay.“Ang mga babae,” bulong niya sa sarili, “dapat marunong silang alagaan ang sarili nila, lalo na kapag bad mood sila. Kumain dapat sila sa labas, pampasaya rin ‘yon kung

Hindi nagsalita si Jenny, ngunit tumitig nang matagal sa picture sa lapida ni Catherine at tahimik na sinabi sa sarili sa puso niya, “Tita, magpahinga ka na. Poprotektahan ko si Alyanna at Trisha para po sa inyo. Pangako iyan.”May gusto sanang sabihin si Alyanna nang nag-iisa kay Catherine, kaya sinabihan niya sina Fidel at Jenny na maghintay muna sa kotse.Pagkatapos nilang umalis, muli niyang inayon ang tingin sa picture ng yumaong si Catherine sa lapida. Puno ng luha ang kanyang mga mata habang ngumiti at nagsalita, “Mama, ang dala ko pong magandang balita ngayon, rehistrado na kami ni Clark bilang mag-asawa. May biyenan na kayo.”Naisip ni Fidel na may naiwan siya roon kaya bumalik siya sandali; nang marinig iyon ay natigilan siya at tumigil ng ilang hakbang, pinayagang magpatuloy si Alyanna.“Mama, congrats sa pagiging biyenang walang kapantay,” inialay ni Alyanna ang isang baso ng alak sa kanyang inang namayapa at nagpatuloy, “Plano ko sanang dalhin sa iyo ang biyenan mo para

Hinawakan ni Clark ang kamay ni Alyanna, marahang hinalikan ito, at sa mahinahon ngunit seryosong tinig ay sinabi, “Mag-behave ka at hintayin mo ako sa bahay. Babalik ako bukas. Promise ko iyan. Wala na akong pupuntahan after ng business meeting ko.”“Okay. Madali naman akong kausap. Isa pa, alam ko naman na iyon talaga ang gagawin mo. May tiwala ako sa’yo,” tugon ni Alyanna, kagat-labi habang bahagyang tumango.“No biting of your lip, please,” saway ni Clark, may halong biro sa boses. “Hindi ko kayang tiisin ’yan. Baka mamaya, maisipan kong hindi na lang umattend ng business meeting ko at samahan ka na lang dito.”Napangiti si Alyanna at marahang isinandal ang ulo sa balikat niya.Mahal niya ang ganitong klase ng pag-aalaga mula kay Clark, mahigpit, pero may lambing kahit paano.Yumakap nang mas mahigpit si Clark at ilang sandali pa’y tumigil ito, parang nag-aalangan. Ang mga mata niya ay puno ng init, ngunit may halong pag-aalala.“My wife,” bulong niya, paos ang tinig noong mga ora

“Basta’t hindi mo na siya hahabulin kahit kailan Clark, gagawin ko na ang gusto mo,” sa wakas ay napilitang magkompromiso si Wilfred. Alam niyang mas malaki ang kapahamakan kung makakalaban nila ang pamilya ni Clark, kaysa sa simpleng pagpapadala kay Beatrice sa ibang bansa.“Salamat po, Tito Wilfred, sa kabutihan ninyo na pinakita sa akin,” magalang na sabi ni Clark.Bahagyang napangiti nang pilit si Wilfred. “Sobra ka naman, Clark. Ako nga dapat ang magpasalamat sa’yo.”“Kung gano’n,” sabi ni Clark, malamig ngunit mahinahon ang tono, “pag-usapan na natin kung paano haharapin ang pamilya Sy.”Ang boses ni Clark ay kalmado, pero may halong kapangyarihang na hindi pwedeng tanggihan ng kahit na sino man.Dalawang dahilan ang pagpunta niya sa pamilya ni Lou nang gabing iyon. Una, para pilitin si Wilfred na paalisin si Beatrice palabas ng bansa, at pangalawa, para makipag-alyansa sa pamilya nila laban sa pamilya ni Rue.Ang gulong ginawa ng pamilya Sy sa bahay ng mga ito ay naging malina

Sumagot pa si Gilbert sa kanya. “Oo nga.”Dahil doon ay inis na inis na sumagot si Wilfred.“Gilbert, ito’y usaping pamilya namin! Hindi ka kasali rito. Naiintindihan mo ba iyon?!” matigas na sabi ni Wilfred, nilingon si Gilbert na para bang pinapayuhan siyang huwag magsalita nang sobra sa kanya.Nang makita ni Clark si Wilfred na tumuturo kay Gilbert nang malamig, lumubha ang mukha ni Clark. Inilagay niya ang mga binti nang magarang nagtawid, saka malamig na nagsabi, “Kung ganoon, pag-usapan natin ang usaping pamilyang ating pinagkakaabalahan.”“Anong pinagkakaabala nating pamilyang usapin? Ha? Anong sinasabi mo?”Itaas ni Wilfred ang mga kilay at lumingon kay Clark na may pagtatakang mukha. Dito lang niya napansin na ang Clark na kanina’y maamo ay ngayo’y napapalibutan ng malamig na aura, parang espada na hinubog mula sa yelo na libong taon ang tanda, napakalamig na tumusok sa buto. Nanigas siya sa upuan, na tila may napakabigat na bato sa dibdib at hindi makagalaw.Tumitig si Cla

Si Rue ay tumingin sa kanya at nagsalita, “May binayaran ang anak mo para ikalat ang nude photos ko, para rape-in ako. Tapos wala akong gagawin? Hindi pwede! I won't let this go! Naiintindihan mo ba ‘yon? Dad, let's go!”Pinilit sana ni John na ipakasal si Francis kay Rue bilang pagpapakilala ng paghihiganti at balak niyang pag-isahin ang dalawang pamilya para harapin sina Clark at Alyanna. Ngunit hindi niya inasahan na hihindi sa kasal si Francis dahil sa kanyang sexual orientation. Nang maubos ang pag-asa sa kasal, umalis siya nang galit.Dahil sa insidenteng ito, muntik nang mapahiya si Wilfred sa harap ng mga kasamahan. Nang makita niyang marangal na dumating at umalis sina John at ang kanyang anak, napuno siya ng poot at muntik na siyang magsuka ng dugo. Agad niyang iniutos sa katiwala niya si Beatrice sa ospital para gamutin, at pinaalis ang lahat ng mga kasambahay,hindi na niya binanggit pa ang balak na ibalik si Beatrice sa kanilang angkan.Si Lyn, nang malaman ang nangyari,