Chapter 2

Chapter 2

ฉันขับรถมาที่คอนโดศรารินทร์..คอนโดหรูใจกลางกรุง..นี่ไม่ใช่ที่พักของฉันหรอก..ฉันยืนกดกริ่งยืนรอไม่ถึงสามนาที..ร่างสูงในชุดเสื้อยืดกางเกงผ้าเนื้อดีพร้อมนอนก็ยืนอยู่ตรงหน้า..ใบหน้าขาวจัดดวงตาแทบปิดและพร้อมจะหลับได้ทุกเมื่อ..

“ธันว์..ฮือ...” ฉันโผเข้ากอดเพื่อนรักปลดปล่อยน้ำตาที่อุตส่าห์กลั้นไว้ตั้งสามสิบนาที..หนุ่มสาวที่กำลังจะเข้าห้องหันมามองฉันราวกับเป็นตัวประหลาด..เดาว่ามาสคาร่ากับอายไลน์เนอร์คงไหลรวมกับน้ำตาแล้วเป็นคราบดำทำให้ฉันขอบตาดำเป็นหมีแพนด้า..ที่สำคัญคงมองว่าฉันเป็นยัยบ้าตัวประหลาดร้องไห้ฟูมฟายทะเลาะกับแฟน..และคนที่โดนมองว่าเป็นแฟนก็น่าจะเป็นหนุ่มหล่อที่ฉันกำลังกอดอย่างแน่นอน..ใบหน้าของธันว์คล้ายจะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก..

“คราวนี้ไอ้ไทม์ทำอะไร..ใจเย็นๆ..เข้ามาในห้องก่อน..” มือหนาฉุดให้ฉันเข้าไปในห้อง..พาฉันไปนั่งที่โซฟาตัวยาวกลางห้อง..

“ไทม์..ขึ้นเสียงใส่ฉันต่อหน้าผู้หญิงคนนั้น..” ผู้หญิงที่ชื่อหนูมารีมีลูกแมวเหมียวคนนั้น..เป็นคนสำคัญถึงขนาดทำให้ไทม์ตวาดเสียงดังด้วยความโมโห.. ธันว์ถอนหายใจยาวๆ

“ไนล์..ที่ผ่านมาเหนื่อยพอรึยัง..”..เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจังกว่าครั้งที่ผ่านๆมา..

“ไม่..ฉันไม่เหนื่อย..ไม่เลย..” ฉันส่ายหน้า..น้ำตาไหลรินโดยไม่รู้ตัว..

“ทำไมถึงยังดึงดันวะ..ไอ้ไทม์ทำกับเธอขนาดนั้น..พอเหอะ..” ใบหน้าของธันว์บึ้งตึงขึ้นมาทันที..

“ไม่ธันว์..นายไม่เข้าใจ..ฉันรักไทม์..เขาต้องเป็นของฉัน..” ไทม์เป็นของฉันตั้งแต่ที่ครอบครัวของเราประกาศหมั้นระหว่างฉันกับเขาอย่างเป็นทางการเมื่อปีที่แล้ว..

“แล้วไง..มันพยายามสลัดเธอออกจากชีวิต..ทำไมยังทนได้..ฉันไม่เข้าใจเลย”

“ไม่เป็นไร..แค่นี้เอง..ฉันยังไหว..” ไหวที่แปลว่าไม่ไหวรึเปล่า..ฉันก็ยังไม่แน่ใจ..ทำไมฉันถึงยึดมั่นกับไทม์ขนาดนั้น..มันเป็นความรักที่ฉันเองก็บอกไม่ถูกว่าทำไมต้องเป็นเขา..ตั้งแต่ที่พ่อกับแม่บอกฉันว่า..ฉันกับไทม์ต้องแต่งงานกัน..หัวใจของฉันก็เต็มตื้นไปด้วยความสุข..แต่กับไทม์มันตรงกันข้าม..เขาพยายามให้ฉันถอนหมั้นกับเขา..เพียงเพราะว่า..เรื่องของเรามันไม่ได้เกิดจากความรัก..แต่เป็นฉันที่รักเขาข้างเดียว..แต่ถึงอย่างนั้นไทม์ก็ต้องแต่งงานตามคำสั่งของครอบครัวอยู่ดี..แม้ว่าเขาจะต่อต้านยังไง..ฉันก็ไม่มีทางถอนหมั้นอยู่ดี..

“ถ้าเธอมีความสุขที่ทำแบบนั้นก็ตามใจ..” ธันวาส่งแก้วชามะลิอุ่นๆให้ฉัน..ฉันรับมาจิบ..และเผลอหลับไปด้วยความง่วงงุน..

Thanwa talks

พอไนล์นอนหลับ..ผมก็อุ้มร่างบางเข้าไปในห้อง..ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตาผสมมาสคาร่าอายไลน์เนอร์..ดำมะเมื่อมไปหมด..ผมแอบกลั้นขำ..และอดรนทนไม่ได้ต้องเอาที่เช็ดเครื่องสำอางชุบสำลีแผ่นบางเช็ดไปตามใบหน้าของเพื่อนรัก..พอทำความสะอาดเรียบร้อยจึงใช้สำลีชุบน้ำสะอาดเช็ดอีกที..จากนั้นจึงทาครีมบำรุงผิวเป็นขั้นตอนสุดท้าย..และจัดการห่มผ้าให้ไนล์..ส่วนผมก็ออกไปนอนอีกห้อง..กี่ครั้งกี่คราวที่ไอ้ไทม์ทำร้ายจิตใจเธอ..ผมก็เป็นที่พักพิงสำหรับไนล์..ถ้าเธอเลิกกับไอ้ไทม์ได้..ผมหวังว่าจะเป็นคนที่ดูแลหัวใจของเธอ..พอล้มนอนได้สักพัก..เสียงครืดคราดของมือถือที่หัวเตียงก็ดังรบกวนจนผมหลับต่อไม่ได้..ทำให้ต้องรีบคว้ามันมากดรับสาย..

[ ธันว์..ไนล์อยู่ด้วยรึเปล่า..] เสียงทุ้มนุ่มทว่าจริงจังของไทม์ดังมาตามสาย..

“อยู่..มีอะไร” ก็รู้อยู่แล้วจะถามเพื่ออะไรก็ไม่รู้..ไอ้ไทม์มันรู้ตลอดว่าเวลาที่ไนล์เสียใจต้องมาหาผมทุกครั้ง..

[ เราจะไปรับ..แม่ไนล์โทรหาบ้านเรา..วุ่นวายไปหมด...] เสียงที่คล้ายตำหนิกลายๆ..แต่ผมกลับรู้สึกถึงความห่วงใย..ในคำพูดที่แสดงออกว่าหงุดหงิดของมัน..

“พรุ่งนี้ค่อยมาก็ได้..นายก็บอกที่บ้านไปสิ..ว่าไนล์ไปค้างกับนาย..” ผมเสนอ..เพราะไม่อยากให้หญิงสาวออกไปกับไทม์กลางดึก..เดี๋ยวทะเลาะกันในรถอาจจะเกิดอุบัติเหตุได้..ไนล์ยิ่งเป็นคนอารมณ์ร้อน..

[ แม่ไนล์ขอวิดิโอคอลน่ะสิ..เดี๋ยวเราไปรับ แค่นี้แหละ..คนอะไรทำแต่เรื่องเดือดร้อน..] ผมยังได้ยินเสียงบ่นนั้นลอยมา..แต่รู้ว่าไม่เกินห้านาทีเพื่อนผมต้องกดกริ่งหน้าห้อง..ไอ้ไทม์มันตามไนล์ออกมาตั้งแต่ไนล์ขับรถออกมาจากหน้าโรงแรมริมนาราแล้วล่ะ..

Nile talks

อาจเพราะความเหนื่อยและความอ่อนเพลีย..ฉันจึงเผลอหลับไปในห้องของธันวา..ทว่ารู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน..ร่างของฉันลอยขึ้นจากพื้น..กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของผู้ชายที่คุ้นเคยลอยอยู่ใกล้ๆ..ฉันสูดมันเข้าไปเต็มปอด..กลิ่นนี้ทำให้ฉันอบอุ่นและผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก..ไม่อยากที่จะลืมตาตื่นขึ้นเลยสักนิด..กระทั่งฉันลืมตาขึ้นมาในกลางดึก..ภายในห้องมืดสนิท..ทว่ายังมีแสงไฟสาดส่องเข้ามาในห้องทำให้พอมองได้เห็นบรรยากาศข้างในห้องนอนของธันวา..ไม่สิ..นี่มันห้องนอนของใคร..แต่การขยับกายของคนข้างๆก็ทำให้ฉันรู้คำตอบในทันที..ใบหน้าขาวนวลเนียนชนิดที่ผู้หญิงยังอาย..ดวงตาที่กำลังปิดสนิทล้อมกรอบด้วยคิ้วสีเข้ม..จมูกโด่งเป็นสัน..ริมฝีปากบางอมชมพู..นะ..นี่มันไทม์นี่นา..หรือว่าฉันกำลังฝันไป..ฉันตบหน้าตัวเองอย่างแรง..ความชาปลาบแล่นพล่านไปทั่วใบหน้า..นี่ไม่ได้ฝันนี่นา..แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง....ถ้าเขาตื่นขึ้นมาบรรยากาศในห้องพาไปถึงฉันจะชอบไทม์แต่ก็ไม่ได้อยากมีอะไรกันกับเขาตอนนี้..ฉันต้องออกจากห้องของเขาตอนนี้โดยที่ไทม์ไม่รู้ตัว..แต่จะทำยังไง..ในเมื่อเราห่มผ้าผืนเดียวกัน..แม้แต่จะขยับตัวยังไม่กล้า..หรือกระทั่งจะหายใจ..ยังทำได้ไม่เต็มที่..ฉันนับหนึ่งถึงสาม..ค่อยๆขยับตัวเบาๆ..พอกลิ้งหลุนๆลงมาบนพื้นได้ก็หายใจอย่างโล่งอก..ว่าแต่กระเป๋าถือของฉันอยู่ที่ไหน..

“ถ้าจะกลับก็รอพรุ่งนี้ก่อน..” ดวงตาสีเข้มจ้องลึกเข้ามาในแววตาของฉัน..เขาตื่นตั้งแต่ตอนไหน..ฉันมองไปที่นาฬิกาแขวนผนัง..ตอนนี้ตีสามเศษๆ..กลับตอนนี้ต้องโดนแม่ซักฟอกแน่นอน..แถมการนั่งรถแท็กซี่คนเดียวยังน่ากลัวสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆแถมยังสวยมากอย่างฉัน..ฉันสรุปเองเสร็จสรรพ..

“ฉันจะไปนอนอีกห้อง..” ถึงจะไม่เคยมาที่ห้องของไทม์ก็พอจะรู้ว่าคอนโดของเขามีสองห้องนอน..เพราะแบบแปลนคล้ายๆกับห้องของธันวา..และฉันก็ได้รู้เหตุผลที่เขาต้องนอนห้องเดียวกับฉัน

“แอร์เสีย..ถ้าร้อนก็ไปนอนห้องรับแขกละกัน”..คำพูดที่เย็นชานั้น..ทำให้ฉันเจ็บแปลบที่ใจ..แต่ฉันจะไม่ร้องไห้ต่อหน้าเขาหรอกนะ..ไทม์บอกเสมอว่าไม่ชอบผู้หญิงงอแงเอาแต่ใจ..ฉันถึงต้องสร้างภาพว่าเข้มแข็งตลอดเวลา..

ฉันเชิดหน้าขึ้น..และเดินออกจากห้องนอนของเขา..มือหนาคว้าหมับที่ข้อมือของฉันแน่น..

“ไนล์..เมื่อไหร่จะยอมเลิก..หยุดก้าวก่ายชีวิตของฉันทีเถอะ..” น้ำเสียงที่แข็งกร้าวของไทม์บาดลึกเข้าไปในใจของฉัน..นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่เขาพูดแบบนี้กับฉัน..

“งั้นนายก็จำใส่ใจของนายไว้ให้ดี..นายเป็นของฉัน..ฉันจะไม่มีวันถอนหมั้น..เพราะบ้านของฉันจำเป็นต้องพึ่งพาบ้านของนาย..ถ้าฉันยอมถอนหมั้น..บ้านของฉันก็จะไม่เหลืออะไร..” ที่พูดแบบนี้เพราะถ้าจะบอกว่า..ฉันรักเขาและอยากแต่งงานกับเขา..มันดูน่าสมเพทมากเกินไป..เพราะไทม์ไม่เคยรักฉัน..ไม่มีวัน..

“เธออยากได้เงินเท่าไหร่..ถึงจะยอมออกจากชีวิตฉัน..ฉันเป็นมนุษย์มีเลือดเนื้อมีความรู้สึก..ฉันไม่อยากใช้ชีวิตเป็นหุ่นยนต์ผลิตเงินเข้าตระกูล..ฉันอยากแต่งงานกับคนที่ฉันรัก..เธอได้ยินไหม” มือหนาบีบต้นแขนฉันแน่นคล้ายจะลืมตัว..ฉันเจ็บแปลบที่ต้นแขนจนชา..แต่ไม่มีเสียงร้องสักแอะ..

“ฉันอยากได้ทุกอย่างที่นายมี..และฉันคือว่าที่สะใภ้ของตระกูล..สิทธิเกียรติกุล นางริมนารา สิทธิเกียรติกุล จำไว้..” ฉันมองสบตาคู่คมอย่างไม่มีคำว่ากลัว..ขอแค่มีเขาอยู่ในชีวิต..ต่อให้อยู่ในฐานะเมียหลวง..ฉันก็ยอม..